Semua Bab รักร้าย มาเฟียลูกติด: Bab 151 - Bab 160

ตรัยคุณถอนหายใจออกมาเบาๆ นั่งลงไปกับขั้นบันไดหน้าบ้านตามเดิม มองหน้าเจ้าหมาน้อยด้วยความรู้สึกที่บอกไม่ถูก"เจ้าตัวเย็ก ไหนพี่ยูมิบอกว่าเจ้าตัวเย็กไปอยู่ฉะหวันแย้ว" อินทัชที่เห็นตรัยคุณอุ้มลูกหมาอยู่ ก็ร้องเรียกด้วยความดีใจ"เจ้านี่ไม่ใช้เจ้าตัวเล็กครับ อาเดย์ซื้อมาให้พี่ยูมิ แต่พี่ยูมิไม่เอา""ทำไมล่ะฮับ""พี่ยูมิโกรธอาเดย์ เพราะอาเดย์เป็นคนทำให้เจ้าตัวเล็กตาย" ตรัยคุณบอกด้วยใบหน้าเศร้าสร้อย"โอ๋ๆๆ ไม่เป็งไยนะฮับอาเดย์คงเก่ง อาชิยู้ว่าอาเดย์ไม่ได้ตั้งใจ" เด็กน้อยกอดปลอบคนเป็นอา ด้วยรู้ดีว่าอาเดย์ของตนไม่ใช่คนใจร้าย"อาชิช่วยอาเดย์คิดหน่อยสิ ว่าจะทำยังไงให้พี่ยูมิรับเจ้านี่ไปเลี้ยง""อาชิจะช่วยอาเดย์เองฮับ แล้วมันชื่อเจ้านี่เหรอฮับ""ไม่ใช่ครับ อาเดย์ยังไม่ได้ตั้งชื่อให้มันเลย อาชิว่าให้เจ้านี่ชื่ออะไรดี""อืม...อาชิคิกไม่ออก" เด็กน้อยทำท่าคิด"เจ้านี่ตัวสีขาว ขนปุยๆ ชื่อชีโร่ดีไหมครับ ภาษาญี่ปุ่นชีโร่แปลว่าสีขาว""ดีฮับ ชีโย่ เจ้าชีโย่"บ๊อกๆๆ"เจ้าหมาน้อยชอบชื่อนี้ฮับ" อินทัชยิ้มร่าเริง เมื่อเจ้าหมาน้อยเห่าตอบเมื่อเรียกมันว่าชีโร่"อาเดย์ซื้อคอกมาให้เจ้าชีโร่ด้วยนะ อาชิไปช่วยอาเดย

"อาชิกิงได้ไหมฮับ" ตรัยคุณซื้อไก่ย่างมาฝากเจ้าหมาน้อย อินทัชเห็นก็เกิดอยากกินขึ้นมาบ้าง"กินได้ครับ อาชิอยากกินเหรอครับ""อยากฮับ""อาเดย์ซื้อมาสองไม้ อาชิก็แบ่งกับชีโร่คนละไม้""อาชิไม่ได้แย่งชีโย่กิงใช่ไหมฮับ""ไม่ได้แย่งครับ เขาเรียกว่าแบ่งกันกิน""ฮับ อาชิค่อยฉะบายใจหน่อย""ชีโร่ ออกมาหาพี่อาชิเย็ว พี่อาชิมีไก่ย่างมาฝากด้วยนะ" อินทัชร้องเรียกเมื่อเดินมาถึงคอกของเจ้าชีโร่บ๊อกๆๆเมื่อได้ยินเสียงของเด็กน้อย เจ้าชีโร่ที่กำลังนอนหลับอยู่ในบ้านหลังเล็ก มีที่กั้นล้อมรอบอย่างดีเพื่อไม่ให้มันหลุดออกมาข้างนอกได้ ก็รีบวิ่งออกมาแล้วเห่าเสียงดัง พร้อมทั้งส่ายห่างด้วยความดีใจ"มาๆ กิงไก่กัง อาชิกิงเป็งเพื่อง" อินทัชกวักมือเรียก เมื่อคนเป็นอาเปิดคอกให้เจ้าชีโร่ออกมา เด็กน้อยนั่งขัดสมาธิลงไปกับพื้นหญ้าเหมือนตรัยคุณบ๊อกๆๆเจ้าชีโร่เห่าพร้อมทั้งวิ่งวนรอบตัวเด็กน้อย ดีใจที่ได้ออกมาวิ่งเล่นข้างนอก"นี่ของอาชินะครับ เดี๋ยวของชีโร่อาเดย์ต้องฉีกให้เป็นชิ้นเล็กๆก่อนตรัยคุณยื่นไก่ย่างให้หลานชายหนึ่งไม้ แล้วฉีกไก่อีกไม้เป็นชิ้นเล็กๆ ใส่ชามอาหารให้เจ้าชีโร่"ชีโย่อาหย่อยไหม ฉ่วงพี่อาชิอาหย่อยมาก" อินทัชถา

ตรัยคุณนำมะม่วงไปล้าง แล้วมานั่งปอกที่โต๊ะเตรียมอาหารกลางห้องครัว ยลดาก็ทำกะปิหวานอยู่หน้าเตา คอยชำเลืองตามองร่างเล็กเป็นระยะ"จะมองอะไรนักหนา ปอกมะม่วงไปสิ" ยลดารู้สึกว่ากำลังถูกจ้องมอง และเมื่อเธอหันมาก็จริงอย่างที่รู้สึก"เออ ดุฉิบ" ตรัยคุณว่า แล้วนั่งปอกมะม่วงต่อจนเสร็จ"นี่ไปทำมะม่วงกะปิหวานกันท่าไหน อีกคนหัวปูด อีกคนก็จมูกแดงอย่างกับโดนผึ้งต่อย" ป้าแช่มเอ่ยถามเมื่อเห็นหน้าตรัยคุณกับยลดา ที่ยกจานมะม่วงกับถ้วยกะปิหวานมาให้แทนไท"เห๊อะ!/เห๊อะ!" ทั้งสองคนไม่ได้ตอบ ต่างหันมองหน้ากันและสะบัดหนีไปคนละทาง"ป้าแช่มคะ วันนี้ยูมิต้องขอโทษด้วยนะคะที่อยู่ช่วยงานป้าแช่มไม่ได้" ยลดาเดินเข้ามากอดป้าแช่ม เอ่ยบอกเสียงอ้อน"ไม่เป็นไรหรอก แม่บ้านเยอะแยะ พอใส่ชุดนักเรียนก็น่ารักไปอีกแบบนะเนี่ย""ขอบคุณค่ะ แต่ชุดนี้คงใส่แค่ไปสมัครเรียน เพราะถ้าเปิดเทอมก็ต้องใส่เครื่องแบบของโรงเรียน""แล้วนี่จะไปสมัครเรียนยังไง""ยูมิเดินไปหน้าปากซอยแล้วค่อยต่อรถเมล์ไปค่ะ แค่ต่อเดียวก็ถึงแล้ว""แต่กว่าจะเดินถึงหน้าปากซอย เหงื่อท่วมตัวพอดี ไม่ให้ใครไปส่ง""ไม่เหนื่อยหรอกค่ะ แล้วยูมิเกรงใจด้วย ยูมิเป็นแค่คนอาศัย ไม่อยาก

"ลงซิ" เขาบอกเมื่อขับรถมาจอดที่ร้านโจ๊กหน้าปากซอย และลงจากรถไป"เดี๋ยวยูมิไม่ทันรถเมล์" ยลดาเดินตามเขามาที่โต๊ะ แล้วเอ่ยบอก"นั่งลง กินเสร็จเดี๋ยวไปส่ง ป้า โจ๊กหมูใส่ไข่สอง" เขาบอก แล้วนั่งเท้าคางเอามือปิดหน้าไว้"เป็นอะไร ไม่สบายหรือเปล่า" ยลดายื่นมือไปแตะที่หน้าผากของเขา"เป็นห่วงฉันเหรอ" มือใหญ่คว้ามือของยูมิไว้ แล้วเอ่ยถาม"ปล่อยสิ จะจับทำไม" ยลดาพยายามดึงมือออกจากการเกาะกุมของเขา แต่เขาก็ไม่ยอมปล่อย"ฉันถาม ว่าเป็นห่วงฉันเหรอ" เสียงทุ้มถามจริงจังพร้อมทั้งมองใบหน้าของเธอที่เป็นสีชมพูระเรื่อ"ก็เห็นเหมือนเพลียๆ เหนื่อยๆ ก็เลยถาม""ขอพักสายตาสักสิบนาที เธอกินก่อนเลยนะ" เขาบอกก่อนจะฟุบหน้าไปกับโต๊ะ โดยที่ยังจับมือของเธอไว้ไม่ยอมปล่อยเพียงไม่นานโจ๊กร้อนๆ หอมกรุ่นก็ถูกนำมาวางบนโต๊ะ เด็กสาวตักโจ๊กขึ้นมาเป่าๆล่ความร้อน ก่อนจะส่งเข้าปาก ถึงจะจับช้อนไม่ถนัด เพราะมือขวาของเธอยังถูกตรัยคุณจับไว้ แต่เธอก็ปล่อยให้เขาได้พักสายตา"นี่ สิบนาทีแล้วนะ" เมื่อครบสิบนาทีตามที่เขาบอก เธอจึงเอ่ยเรียก"อื้อ...วันนั้นยังเรียกฉันพี่อยู่เลย ทำไมวันนี้ถึงไม่เรียก" ตรัยคุณงัวเงียลืมตาขึ้นมา แล้วเอ่ยถามเธอ"ก

ในระหว่างที่ขับรถไปส่งเธอที่โรงเรียน เมื่อได้มองใบหน้าของเธอ มันทำให้ผมอดใจไม่ได้จริงๆ ที่จะรั้งเธอเข้ามาจูบ เธอดูงง นิ่งอึ้ง คล้ายๆวิญญาณหลุดออกจากร่างไปชั่วขณะ ใบหน้าของเธอแดงซ่าน ตอนแรกผมนึกว่าเธอจะโวยวายลั่นรถ หรือไม่ก็ชกหน้าผมแบบวันนั้น แต่เธอกลับนั่งนิ่ง เปลี่ยนเป็นคนละคน เมื่อเห็นเธอนิ่งผมก็เลยได้ใจ จูบเธอไปอีกรอบก่อนที่เธอจะเดินเข้าโรงเรียนวันนี้งานยุ่งมาก ผมอยากไปรับเธอที่โรงเรียน แต่งานเจ้ากรรมก็ไม่มีทีท่าว่าจะหมดสักที จนเวลาล่วงเลยเกือบห้าโมงเย็น ผมเคลียร์งานแฟ้มสุดท้ายเสร็จ ผมก็รีบออกไปทันทีใจผมคิดว่าเธอคงกลับบ้านไปแล้ว แต่เพื่อความแน่ใจผมจึงขับรถตรงไปยังหน้าโรงเรียนของเธอ เธอกำลังเดินข้ามถนนเพื่อไปป้ายรถเมล์ฝั่งตรงข้าม ผมรีบเหยียบคันเร่งขับไปยูเทิร์นรถ แล้วมาจอดข้างทางใกล้ๆ กับป้ายรถเมล์ เธอมัวแต่นั่งเล่นสมาร์ทโฟน ไม่ได้สนใจสิ่งรอบข้าง ผมจึงเดินเข้าไปหาเธอ#ตรัยคุณ จบหลังเลิกเรียนยลดาออกมารอตรัยคุณหน้าโรงเรียน เวลาผ่านไปจนเกือบห้าโมงเย็นเขาก็ไม่มา เธอจึงตัดสินใจเดินไปที่ป้ายรถเมล์ฝั่งตรงข้ามโรงเรียน ระหว่างรอรถเมล์เธอก็หยิบสมาร์ตโฟนขึ้นมาดูอะไรไปเรื่อยเปื่อย"รอฉันเหรอ