"ป้าแช่ม ยูมิกลับมาหรือยัง" ตรัยคุณเอ่ยถามทันทีที่วิ่งเข้ามาถึงในครัว"ยังนะ ยูมิบอกป้าว่าจะกลับบ่ายๆ เดย์มีอะไรกับยูมิหรือเปล่า เห็นถามถึงตั้งแต่เมื่อเช้าแล้ว""มีเรื่องจะคุยด้วยนิดหน่อยครับ ผมขอตัวกลับก่อนนะครับ" เสียงของเขาอ่อนลง เมื่อไม่เจอคนตัวเล็กของเขา"กินอะไรมาหรือยัง กินข้าวก่อนมีของโปรดเดย์ด้วยนะ ของโปรด ยูมิด้วย ตอนเดย์ไม่อยู่ทำกินได้ทุกวัน" ตรัยคุณมองจานถั่วลันเตาผัดกุ้งตรงหน้าก็ยิ่งรู้สึกผิดที่เขาห่วงแต่งานจนละเลยความรู้สึกของยลดา"กินก่อนนะ ป้าตักข้าวให้""ครับ" ตรัยคุณตอบพร้อมกับทรุดตัวนั่งลงบนเก้าอี้"ไอ้เดย์ กูให้ลาพักสองอาทิตย์ แล้วมึงมาทำอะไร" แทนไทเอ่ยถามเมื่อเห็นตรัยคุณนั่งกินข้าวอยู่ในครัว"ผมมาขอข้าวป้าแช่มกินน่ะครับ" ตรัยคุณตอบคนเป็นนาย ก่อนยิ้มทักทายพรพระพาย"อาเดย์ อาชิคิดถึงอาเดย์จังเยย อาเดย์ไปทำงานงน๊านนาน" เสียงใสๆ ของอินทัชดังมาแต่ไกล ก่อนจะวิ่งเข้ามากอดคนเป็นอา"อาเดย์ก็คิดถึงอาชิครับ แล้วนี่แต่งตัวหล่อจะไปไหนครับ""วันนี้พ่อแทนบอกว่าจะพาอาชิไปดูน้องในท้องแม่พายฮับ""จริงเหรอครับ ให้ผมขับรถให้นะครับคุณแทน วันนี้ยังไม่รู้ว่าจะไปไหนดี""ตามใจมึงแล้วกัน"
"เฮียพอแล้ว มันเหล้านะไม่ใช่น้ำถึงได้ดื่มเอาๆ" ตรัยคุณเอาแต่กระดกเหล้าเข้าปาก ไม่ยอมพูดจา วินอดเป็นห่วงไม่ได้ตรัยคุณเข้ามาที่ผับตั้งแต่ช่วงก่อนผับจะเปิด พอมาถึงก็เอาแต่ดื่มเหล้า ซึ่งตอนนี้ก็เกือบตีหนึ่งแล้ว กรเห็นว่าผิดปกติจึงโทรตามบาสกับวินมาห้ามปราม"เฮียพูดอะไรกับพวกผมบ้าง เฮียอย่าเป็นแบบนี้ดิ" บาสเป็นห่วงคนเป็นนาย และยังเป็นคนที่ตนรักเคารพเหมืออนพี่ชาย"ยูมิ พี่เดย์ขอโทษ" ด้วยฤทธิ์แอลกอฮอล์ทำให้ตรัยคุณพูดพร่ำคำนี้ ครั้งแล้วครั้งเล่า ไม่สนใจเสียงรอบข้าง"เอาไงดีวะ ไปรับยูมิมาที่นี่เลยดีไหม" วินมองหน้าบาสอย่างขอความคิดเห็น"มึงอยากโดนป้าแช่มแพ่นกบาลก็เชิญมึงไปรับมาเลย กูไม่เอาด้วยหรอก" บาสว่า"เฮ้อ! เฮียกู" วินได้แต่ถอนหายใจด้วยความเหนื่อยใจ"ก็ปล่อยไปแบบนี้แหละ เมาหลับเมื่อไรมึงกับกูค่อยช่วยกันแบกกลับ" บาสพูดอย่างไม่รู้จะทำอย่างไรแล้ว"เฮ้อ! กว่าจะหลับได้เล่นเอาเกือบสว่าง" วินมองดูตรัยคุณนอนแผ่หลาอยู่บนเตียง ซึ่งเขากับบาสแบกกลับมาจากผับในเวลาเกือบรุ่งสาง"อาการหนักเลย ลูกพี่กู" บาสส่ายหน้าให้กับคนที่นอนหมดสภาพ"เอาไงดีว่ะ" วินถาม"ก็ปล่อยนอนไปไง""กูหมายถึงจะโทรบอกยูมิดีไหม ยูมิจะ
ตรัยคุณหาข้อมูลของซิมป์สันส์ ก่อนจะรีบเข้าไปแต่งตัว คว้ากุญแจรถออกจากห้องทันทีตรัยคุณขับรถคู่ใจเข้ามาจอดบริเวณบ้านของแทนไท เขาก้าวเท้าลงจากรถ ในมือถือตุ๊กตาตัวสีเหลือง หัวตั้งๆ เดินเข้าไปในครัว"ป้าแช่ม ยูมิล่ะครับ" ตรัยคุณเอ่ยถามป้าแช่มที่กำลังเตรียมอาหาร"เดย์ถามหายูมิทำไม จะทำอะไรยูมิอีก" น้ำเสียงของป้าแช่มแสดงความขุ่นเคืองจนคนเป็นหลานรู้สึกได้"ผมขอโทษที่เมื่อวานผมอารมณ์ร้อนไปหน่อย ป้าแช่มอย่าโกรธหลานคนนี้เลยนะครับ" ตรัยคุณเข้าไปสวมกอดพูดเสียงออดอ้อนผู้เป็นป้าด้วยความรู้สึกผิด"จะทำอะไรก็นึกถึงความรู้สึกยูมิบ้าง ป้าสงสารยูมิ ที่ผ่านมายูมิก็เจอเรื่องแย่ๆ มามากพอแล้ว ป้าก็พอดูออกว่าเดย์รู้สึกยังไง ถ้าไม่คิดจริงจังก็อย่าให้มันถลำลึกไปมากกว่านี้ สัญญากับป้าได้ไหมว่าจะไม่ทำร้ายยูมิ""ครับ ผมสัญญา""ยูมิออกไปข้างนอกกับคุณพาย กว่าจะกลับก็คงดึกเลยละ""เหรอครับ" ตรัยคุณปล่อยกอดคนเป็นป้า แล้วทรุดตัวนั่งลงบนเก้าอี้"ซื้อมาให้ยูมิเหรอ ฝากป้าไปให้ก่อนก็ได้นะ แล้วป้าจะช่วยพูดให้อีกแรง ยูมิจะได้หายโกรธ""จริงนะครับ ขอบคุณป้าแช่มมากนะครับ" ตรัยคุณบอกอย่างดีใจ สวมกอดพร้อมห้อมแก้มคนเป็นป้าอีกครั้ง
"กินอะไร" ตรัยคุณพายลดามารับประทานอาหารยังร้านอาหารภายในห้างสรรพสินค้า หลังจากที่พาไปซื้อตุ๊กตาซิมป์สันส์ทั้งครอบครัว ตั้งแต่เดินเข้ามานั่งในร้าน เธอก็เอาแต่สนใจเจ้าตุ๊กตาสีเหลืองพวกนั้น"อะไรก็ได้ พี่เดย์สั่งให้ยูมิเลย" เธอตอบโดยไม่ยอมเงยหน้าขึ้นมา จับตุ๊กตาตัวนั้นทีตัวนี้ทีขึ้นมาดู แล้วยิ้มน้อยยิ้มใหญ่อย่างมีความสุข"หน้ามันก็เหมือนๆ กัน ตัวก็เหลือง ไม่เห็นจะหล่อเลย พี่เดย์หล่อกว่าตั้งเยอะ มองหน้าพี่เดย์ดีกว่า" ตรัยคุณเริ่มไม่พอใจ จะว่าอิจฉาก็เห็นจะได้ที่เด็กสาวสนใจเจ้าตุ๊กตาพวกนี้มากเกินไป มากกว่าเขาที่นั่งอยู่ตรงนี้"บาร์ตหล่อกว่า เนอะๆ จุ๊บๆ" เธอชูตุ๊กตาขึ้นมาให้เขาดู แล้วเอามาจุ๊บสองสามที"บาร์ตไหน มันเป็นใคร" ตรัยคุณอารมณ์ขุ่นมัวขึ้นมาทันที กล้าดีอย่างไรถึงมาชมคนอื่นว่าหล่อกว่าเขา"ก็เนี่ยบาร์ต ตัวนี้โฮเมอร์ มาร์จ แม็กกี้ ลิซ่า ส่วนนี่ชื่อเน็ด" ยลดาบอกชื้อตุ๊กตาแต่ละตัวให้คนตัวสูงฟัง ทำให้คนฟังรู้สึกโล่งอกขึ้นมาทันที"ไม่เห็นรู้จักเลย""เฮ้อ! คุยกับคนแก่นี่ไม่รู้เรื่องเลยเนอะ" ยลดาพยักพเยิดกับตุ๊กตา"ระวังคนแก่คนนี้ไว้ให้ดีแล้วกัน""ทำไม จะตียูมิเหรอ หรือจะหายไปอีก""ต่อไปนี้จะ
"อื้ม...." ตรัยคุณอุ้มยลดาขึ้นมานั่งตักด้วยความรวดเร็วจนเธอตั้งตัวไม่ทัน แล้วประกบปากจูบอีกครั้ง ปลายลิ้นร้อนสอดแทรกเข้าไปควานหาความหวานจากโพรงปากของเธอ มือหนาบีบเคล้นหน้าอก ก่อนจะค่อยๆ เลื่อนลงมาที่ใจกลางความเป็นสาว เสียงเคาะกระจกดังขึ้นขัดจังหวะ คนตัวโตจำใจต้องผละออกจากริมฝีปากบาง อุ้มเธอกลับไปนั่งที่เดิม ก่อนจะเลือนกระจกลง ยลดารีบเก็บตุ๊กตาที่หล่นลงไปมาใส่ถุงตามเดิม"มีอะไรกันหรือเปล่า ป้าเห็นรถจอดนานแล้ว แต่ยูมิก็ไม่ลงมาสักที" ป้าแช่มเอ่ยถามด้วยความเป็นห่วง"ยูมิทำตุ๊กตาหล่นค่ะ" ยลดาบอกเมื่อเก็บตุ๊กตาตัวสุดท้ายขึ้นมา"ทำไมวันนี้นอนดึกจังครับ" ตรัยคุณเอ่ยถามคนเป็นป้า"รอยูมิน่ะสิ""ยูมิขอโทษนะคะที่กลับมาช้า ทำให้ป้าแช่มต้องรอ""จริงๆ ก็ไม่เชิงรอหรอก ตอนนี้ป้าติดละครน่ะ""ไปอาบน้ำนอนได้แล้ว ไม่ใช่ห่วงแต่เล่นตุ๊กตาจนไม่หลับไม่นอนละ""รู้แล้วน่า" ยลดาทำปากยู่ใส่ ก่อนจะเปิดประตูลงจากรถ"ผมไปนะครับ""ขับรถดีๆ อย่าขับเร็วมากละ มันดึกแล้ว เราเข้าบ้านกันเถอะ" ป้าแช่มเอ่ยบอกหลานชายด้วยความเป็นห่วงก่อนจะชวนเด็กสาวขึ้นบ้าน ยลดาหันหลังไปแลบลิ้นใส่คนเจ้าเล่ห์ เขาก็ทำปากจูบใส่เธอ พร้อมสายตากรุ้ม
"เย็นนี้ยูมิไปดูตั้นซ้อมร้องเพลงนะ" ตั้น นักร้องประจำโรงเรียน และเป็นนักเรียนชั้นมัธยมศึกษาปีที่หก เช่นเดียวกับยลดา เพียงแต่อยู่คนละห้องเรียน วิ่งเข้ามากอดคอด้วยความสนิทสนม"เย็นนี้เหรอ?""ใช่ ยูมิไปเป็นกำลังใจให้ตั้นนะ""ได้สิ แต่ยูมิอยู่นานไม่ได้นะ""มีนัดกับผู้ชายคนที่ขับรถสปอร์ตมาส่งยูมิน่ะเหรอ คนนี้หรือเปล่าที่พวกมิมิวบอกว่าเป็นผู้ปกครองของยูมิ" ตั้นมีสีหน้าสลดลง เมื่อยูมิไม่สามารถดูเขาซ้อมร้องเพลงได้จนจบ"ใช่ แล้วตั้นซ้อมถึงกี่โมง""ปลื้มมันบอกว่าจะซ้อมถึงห้าโมงเย็น ถ้าใกล้ถึงวันงานโรงเรียนถึงจะซ้อมมากกว่านี้ ตั้นกะว่าถ้าซ้อมเสร็จจะชวนยูมิไปกินไอติม แต่ยูมิก็มีนัดเสียแล้ว" ตั้นมีสีหน้าที่ผิดหวังอย่างเห็นได้ชัด"ตั้นอย่าทำหน้าแบบนี้สิ ไว้วันหลังเราค่อยไปกินกันนะ แต่ตอนนี้ไปขึ้นเรียนกันเถอะใกล้เวลาแล้ว""อืม ตั้นเดินไปส่งที่ห้องนะ" ตั้นเดินไปส่งยลดาที่ห้องเรียน ก่อนจะเดินกลับไปยังห้องเรียนของตัวเองระหว่างทางนักเรียนคนอื่นๆ ต่างมองทั้งสองคน เพราะตั้นเป็นหนุ่มฮอตของโรงเรียน ทั้งเพื่อนๆ และรุ่นน้องต่างชื่นชอบเขา เพราะเขาเล่นกีตาร์และร้องเพลงเก่ง เรียนก็ดี กีฬาก็เล่นได้ทุกประเภท ฐานะ
"ยูมิ!!" เสียงของตรัยคุณดังขึ้นก่อนที่จะเดินมาถึงตัวเธอ เสียงที่แฝงไปด้วยความเกรี้ยวกราด"....." ตั้นมองไปตามเสียงเรียกนั้น เขารู้แค่ว่าผู้ชายคนนี้เป็นผู้ปกครองของยลดา ส่วนชายชุดดำอีกคนเป็นแฟนของมะปรางที่ทุกคนเริ่มคุ้นชินเพราะเขามารับมาส่งเธอที่โรงเรียนเกือบทุกวัน ส่วนอีกคนที่อยู่ในเสื้อเชิ๊ตสีดำสวมกางเกงยีนส์ แววตาของเขาดูแข็งกร้าวเมื่อจ้องมองมาทางเขา ผู้ชายคนนี้คงไม่ใช่ผู้ปกครองธรรมดาของยลดา"พี่เดย์ มาถึงนานยัง""มันเป็นใคร" ตรัยคุณถามยลดา แต่สายตาของเขาไม่ได้มองเธอเลย เขาจ้องหน้าตั้นอย่างเอาเรื่อง เขาจำได้ดีว่าตั้นคือผู้ชายคนเมื่อเช้าที่บังอาจมากอดคอผู้หญิงของเขา"ตั้นเขาเป็นเพื่อนของยูมิกับมะปรางเราเรียนอยู่ชั้นเดียวกัน แต่คนละห้อง""เมื่อกี้ทำอะไรกัน" น้ำเสียงเยือกเย็นของตรัยคุณทำเอามะปรางที่ยืนอยู่ข้างๆ นึกหวาดกลัว ยังดีที่มีบาสจับมืออยู่ ต่างจากยลดาที่มีสีหน้างุนงงกับท่าทางและน้ำเสียงที่เขาใช้"แล้วเกี่ยวอะไรกับคุณด้วย" ตั้นถามกลับ แต่คำถามนั้นกำลังกระตุ้นอารมณ์ที่ครุกรุ่นในตัวบอดี้การ์ดหนุ่มอย่างตรัยคุณให้ลุกโชน เขายืนกำหมัดแน่น คล้ายว่ากำลังจะควบคุมอารมณ์ตัวเองไม่ได้"ตั้นเข
"พี่เดย์ขา ถอดเสื้อให้ยูมิหน่อย ยูมิร้อน" เด็กสาวพยายามพูดด้วยท่าทางยั่วยวน แต่สำหรับเขาแล้วมันไม่ได้ดูเซ็กซี่เลยสักนิด แต่มันน่ารักจนอยากจะกลายร่างเป็นเสือแล้วจับเธอขย้ำให้จมเตียง"ร้อนมากไหม" ตรัยคุณถอดสูทโรงเรียนออกให้ร่างเล็ก แล้วโยนลงไปบนพื้นข้างเตียง จากนั้นก็จัดการกับเนคไทของเธอ"ม๊ากมาก พี่เดย์ช่วยทำให้ยูมิหายร้อนหน่อยสิ" ยลดาบิดกายเร่าๆ ปานประหนึ่งว่าร้อนมากมาย"พี่เดย์ต้องทำยังไงน่า ยูมิถึงจะหายร้อน" มือหนาลูบไล้สะโพกมน บางครั้งก็บีบขยำด้วยความมันเขี้ยวในท่าทางของเธอ ไม่รู้ว่าไปจำมาจากไหน คงคิดว่ามันดูเซ็กซี่สุดๆ แล้ว"ทำยังไงดี ยูมิร้อน" มือบางปลดกระดุมเสื้อออกทีละเม็ดอย่างช้าๆ จนมาถึงเม็ดที่สาม แล้วแหวกออกให้เห็นเนินอกขาวผ่อง สะโพกมนก็บดคลึงไปที่หน้าขาแกร่ง โดยหารู้ไม่ว่าเธอกำลังปลุกเจ้ามังกรที่กำลังหลับใหลให้ตื่นขึ้นมา"อื้ม...รู้ไหมว่ากำลังหาเรื่องใส่ตัว" เสียงครางกระเส่าในลำคอเมื่อความกระสันกำลังก่อตัวเป็นเท่าทวี"พี่เดย์จะตียูมิเหรอ ถ้าตี ยูมิไม่ให้ดูดนมนะ" สะโพกของเธอยังคงส่ายวนบดคลึง พร้อมทั้งโน้มตัวเข้ามาใกล้จนหน้าอกหน้าใจประชิดแผงอกกำยำ"อื้ม...พี่เดย์จะทนไม่ไหวแล้
"ผมว่าเฮียกับผมเตรียมตัวเป็นลูกที่ถูกลืมได้เลย ดูท่าแล้วป๊ากับม๊าจะเห่อลูกสาวคนใหม่" บอลพูดขึ้น เมื่อพ่อกับแม่เอาแต่คุยกับมะปรางอย่างถูกอกถูกใจ"มะปรางมาหาม๊าลูก ม๊าจะสอนให้มะปรางดูลายทอง" มะปรางเดินไปหาแม่ของบาสอย่างว่าง่าย พร้อมที่จะเรียนรู้ในสิ่งที่พวกท่านพร่ำสอนด้วยความเต็มใจ"ป๊าถูกใจลูกสะใภ้คนนี้นะ พามาหาป๊ากับม๊าบ่อยๆ มาเรียนรู้งานร้านทอง ต่อไปร้านนี้ก็ต้องเป็นของบาส เพราะบาสเป็นคนสร้างมันขึ้นมา""ป๊าพูดแบบนี้เดี๋ยวบอลมันก็น้อยใจแย่""ไม่เลยเฮีย ผมไม่มีความรู้สึกนั้นเลย""บอลมันจะชอบน่ะสิ จะได้มีคนมาคอยดูแลแทน ทุกวันนี้ทำหน้าเหมือนโดนบังคับ อยากแต่จะไปเปิดร้านอะไหล่รถบิ๊กไบค์อะไรของมัน""พร้อมเมื่อไรก็บอกล่ะ เฮียจะลงทุนให้""ไม่ต้องเลยเฮีย แค่เปอร์เซ็นต์จากกำไรร้านทองก็พอแล้ว ตอนนี้ผมแค่รอให้เฮียกลับมาดูแลร้านทองนี่แหละ ผมจะได้โบยบินไปตามความฝันผมเสียที""คงต้องรอให้มะปรางเรียนจบก่อน""อีกตั้งสี่ปีไม่ใช่เหรอเฮีย ผมแก่พอดี""ก็ให้มะปรางมาเรียนรู้กับม๊า หลังเลิกเรียนถ้าว่างก็มาร้าน ทำให้เคยชิน เพราะยังไงอนาคตก็ต้องดูแลกิจการกันเอง ป๊าจะได้พาม๊าเที่ยวรอบโลกเสียที ถ้ารอให้แก่กว่านี
"พรุ่งนี้ไปหาป๊ากับม๊าเฮียนะ ไปนอนค้างสักคืน" บาสเอ่ยบอกเมื่อเดินออกมาจากห้องน้ำหลังจากพึ่งอาบน้ำเสร็จ"มันไม่เร็วไปเหรอคะ" มะปรางกำลังนอนเล่นเกมอยู่บนเตียง เธอรีบวางสมาร์ตโฟนลงบนเตียงแล้วลุกขึ้นมานั่งที่ปลายเตียง แสดงความกังวลออกมาให้เห็น"เฮียไม่เห็นรู้สึกเลยว่ามันเร็ว เราคบกันมาเกือบปีแล้วนะ""แล้วป๊ากับม๊าเฮียจะชอบปรางไหม ปรางไม่มีอะไรเลย แล้วพวกท่านจะคิดว่าปรางเป็นเด็กใจแตกหรือเปล่าที่ปรางมาอยู่กับเฮียแบบนี้ ปรางว่ารอให้ปรางเรียนจบก่อนดีไหม ปราง...." มะปรางคิดไปต่างๆ นานาด้วยความกลัวว่าพ่อแม่สามีจะไม่ชอบเธอ"ปราง ปรางฟังเฮียนะ ป๊ากับม๊าเฮียรู้เรื่องของเราแล้ว เฮียเล่าเรื่องปรางให้พวกท่านฟังแล้ว แล้วพวกท่านก็เป็นคนให้เฮียพาปรางไปหาเอง" บาสประคองกรอบหน้าของมะปรางให้มองมาที่หน้าของเขา เอ่ยบอกเสียงหนักแน่น"ทำไมเฮียไม่บอกปรางก่อนว่าเฮียเล่าเรื่องปรางให้ป๊ากับม๊าของเฮียฟัง ปรางกลัวว่าพวกท่านจะไม่ชอบปราง""ทำไมเป็นคนคิดมากแบบนี้" บาสรั้งมะปรางเข้ามากอดพลางลูบศีรษะทุยอย่างอ่อนโยน"..........""อย่าคิดมาก ปรางก็เป็นปราง ไม่ต้องปรุงแต่งอะไรทั้งนั้น อยู่กับเฮียเป็นยังไง อยู่ต่อหน้าป๊าม๊าก็
"อื้ม...เฮียโทรมามีอะไรหรือเปล่า...ซี๊ดดด" บาสกดรับทันทีที่เห็นเจ้าของสายที่โทรเข้ามาขัดจังหวะ ด้วยกลัวว่าอีกฝ่ายจะมีเรื่องด่วน"เชี้ยบาส! แล้วมึงจะรับทำเชี้ยอะไร" เสียงของเดย์ตะโกนกลับมาตามสาย จนบาสต้องยกสมาร์ตโฟนออกห่างหู"หูแทบแตก...อ๊า...แต่ตอนนี้เฮียจะแตกแล้ว...เสียวหัวมากเบบี๋...อื้มมม"บาสครางเสียงกระเส่าเมื่อมะปรางยังคงตั้งหน้าตั้งตาดูดดุนเน้นๆไปที่ปลายหัวหยัก สลับไล้เลียไปตามเส้นสองสลึงตั้งแต่โครนจรดปลาย"อื้อ..." เสียงเล็กครางประท้วงเมื่อบาสอัดกระแทกเอวส่งแก่นกายใหญ่เข้าปากรัวเร็วเมื่อใกล้ถึงฝั่งฝัน"โอ้ววว...ซี๊ดดด...เฮียจะแตกแล้ว...เบบี๋...อ๊า...อ๊าสสสสส"บาสเกร็งกระตุกไปทุกส่วนเมื่อปลดปล่อยน้ำรักสีขาวขุ่นเข้าปากมะปรางหมดทุกหยาดหยด เขาทิ้งตัวลงนอนแผ่หลาหายใจหอบเหนื่อย ก่อนจะผงกหัวมองมะปรางที่นั่งอยู่หว่างขา ที่กำลังใช้หลังมือเช็ดคราบน้ำรักที่ไหลออกมาบางส่วน"มันยังแข็งอยู่เลย" มะปรางจ้องมองไปที่แก่นกายใหญ่พลางใช้นิ้วจิ้มไปมา มันก็เด้งสู้มือของเธอ"โอ้ววว...มะปราง...ซี๊ดดด...อ๊า" บาสร้องครางลั่นเมื่อมะปรางขึ้นมานั่งทับแล้วจับท่อนเอ็นใหญ่ดันเข้าไปในช่องทางรัก"อื้อออ...ของเฮ
"ตื่นได้แล้ว ไม่ไปโรงเรียนหรือไง" บาสใช้ปลายจมูกโด่งคลอเคลียไปตามกรอบหน้าของมะปราง"อื้ออออ กี่โมงแล้วคะ" มะปรางหลับตาถามพลางซุกหน้าเข้าหาอกแกร่ง"เจ็ดโมงแล้ว""ขอนอนอีกครึ่งชั่วโมงได้ไหม""ก็ได้ งั้นเฮียไปอาบน้ำก่อน" บาสบอกพลางจะลุกจากเตียง แต่มะปรางก็ตวัดแขนโอบกอดเขาไว้"ไม่เอา ปรางอยากนอนกอดเฮีย""อย่าอ้อนเยอะ แค่นี้ก็หลงจนโงหัวไม่ขึ้นแล้ว" พูดจบบาสก็ก้มลงไปหอมแก้มป่องหนักๆ"ปรางอยากให้เฮียหลงปรางเยอะๆ เฮียจะได้ไม่ทิ้งปราง""คิดมากนะเรา เฮียไม่มีทางทิ้งมะปรางหรอก เฮียต่างหากที่ต้องเป็นคนกลัว""กลัวอะไรคะ""กลัวว่าถ้าสักวันมะปรางเจอคนที่ถูกใจ ที่อายุไล่เลี่ยกัน มะปรางก็จะเปลี่ยนใจไปจากเฮีย""ว่าแต่ปรางคิดมาก เฮียคิดมากยิ่งกว่าปรางอีก เฮียเป็นคนให้ชีวิตใหม่กับปราง ปรางก็จะตอบแทนเฮียด้วยความรักทั้งหมดของปราง เฮียเคยฟังเพลงนี้ไหม...อายุเป็นเพียง แค่สายลมผ่านพัดไป เธออย่าคิดมากได้ไหมความรักเป็นเรื่องของหัวใจ ไม่ใช่เรื่องใดไม่ต้องคิดอะไร อายุเป็นเพียง แค่สายลมผ่านพัดไป" (#เพลงเด็กกว่าแล้วไง AB Normal)"สงสัยวันนี้มะปรางคงไม่ได้ไปโรงเรียนแล้วล่ะ ส่วนเฮียก็คงต้องโทรไปลางาน""ทำไมล่ะคะ""เห
บาสดูดเลียน้ำหวานที่ถูกปลดปล่อยออกมาจากดอกไม้งาม แล้วสอดนิ้วแกร่งเข้าไปให้ลึกกว่าเดิม แล้วรีบชักนิ้วเข้าออกเร็วขึ้น มือหนาเลื่อนขึ้นไปบีบขยำนวดคลึงเต้าใหญ่พลางใช้ปลายนิ้วสะกิดยอดปทุมถัน"อ๊ายยยยยยยย"ร่างเล็กเกร็งกระตุกปลดปล่อยน้ำหวานสีใสออกมาอีกครั้ง นอนตาลอยตัวเบาหวิว หายใจหอบหนัก"ขอเฮียเข้าไปในตัวมะปรางนะครับ" บาสบอกหลังจากชักนิ้วออกจากร่องรักแล้วส่งเข้าปาก ดูดเลียน้ำหวานตามซอกนิ้ว แล้วแทรกกายเข้าไปอยู่กลางหว่างขา จับท่อนเอ็นร้อนถูไถขึ้นลงกับร่องรักที่ฉ่ำเยิ้มไปด้วยน้ำหวานสีใส แล้วก้มลงไปประกบจูบริมฝีปากอิ่มพลางสอดลิ้นร้อนไปเกาะเกี่ยวลิ้นเล็ก มะปรางพยายามจูบตอบอย่างเงอะงะไม่เป็นประสาบาสค่อยๆ กดปลายหัวหยักสอดใส่เข้าไปในร่องรักทีละนิด พร้อมทั้งจูบปลุกเร่าให้เธอเคลิบเคล้มไปกับรสจูบแสนเร่าร้อนของเขา จนสามารถเข้าไปในตัวเธอได้ครึ่งลำ แต่ก็ต้องหยุดชะงักกับเยื่อบางๆ ที่ขวางทางรักบาสกอดจูบแลกลิ้น มือทั้งสองข้างบีบนวดขยำลูบไล้ไปทั่วเรือนร่าง ปลุกเร้าอารมณ์ให้ร่างเล็ก ก่อนจะถอดถอนแก่นกายใหญ่ออกมาเกือบสุดปลายหัวหยัก แล้วกดกระแทกเข้าไปใหม่ ให้ผ่านเยื่อพรหมจรรย์เข้าไปได้"อื้อออออออ" เสียงเล็
"ทำไมมันใหญ่จ้นล้นมือแบบนี้ นี่นมเด็กสิบแปดจริงไหมเนี่ย" บาสนวดคลึงสองเต้าใหญ่พลางพิจารณาขนาด ปากก็เอื้อนเอ่ยพึมพำ ตาก็จ้องไม่กะพริบ แล้วก็อดใจไม่ไหวรีบก้มลงเอาปากงาบงับยอดปทุมถันแล้วดูดแรงๆ"อื้ออออ ฮะ...เฮียอย่า" เสียงใสห้ามปนเสียงคราง พลางแหงนหน้ากัดริมฝีปากตัวเอง มือที่เคยทุบตีก็อ่อนแรงลงเอาดื้อๆ จนเปลี่ยนไปใช้เล็บจิกที่ไหล่แกร่งของเขาแทน บาสช้อนตามองใบหน้าจิ้มลิ้ม ที่ขณะนี้ช่างดูเซ็กซี่ยิ่งนักบาสดูดยอดปทุมถันสลับซ้ายขวา พลางลูบไล้ไปตามส่วนเว้าส่วนโค้ง แล้วผละริมฝีปากจากเต้าใหญ่ จูบไล้ลงมาเรื่อยๆ ตามหน้าท้องแบนราบมาหยุดตรงกลางกายความเป็นสาว ก่อนจะยกเรียวขาข้างหนึ่งขึ้นพาดบ่าแล้วซุกหน้าเข้าหาดอกไม้งามเรียวลิ้นตวัดสัมผัสกลีบดอกไม้อันอวบอูม แล้วแยงลิ้นร้อนชอนไชไปตามรอยแยก"ฮะ...เฮีย...ยะ...หยุดเถอะ...ฮึก...ฮึก" บาสหยุดชะงักลงเมื่อหยดน้ำตาร่วงหล่นลงมาตรงหน้าผากเขาพอดี เขาจับขาเรียวลงจากบ่า แล้วหยัดกายลุกขึ้นยืน"ทำไม มะปรางรังเกียจสัมผัสจากเฮียหรือไง ถึงไม่ยอมให้เฮียทำ" บาสเอ่ยถามชิดพวงแก้มด้วยน้ำเสียงแหบพร่า แล้วจูบซับน้ำตาให้เธอ"เปล่าค่ะ แต่ปรางกลัว กลัวว่าจะมองหน้าเฮียไม่ติดถ
"ทำไมห้องถึงมืดแบบนี้วะ...มะปราง!!...ทำไมถึงไม่เปิดไฟ...มะปราง!!...หายไปไหน" บาสเปิดประตูห้องเข้ามา แต่พบว่าห้องอยู่ในความมืดมิด เขาจึงเรียกขานหามะปราง แต่ก็ไม่มีเสียงตอบรับกลับมา"ทุ่มกว่าแล้ว หายไปไหน" บาสบ่นพึมพำกับตัวเอง เมื่อไม่พบมะปรางอยู่ในห้อง"หรือว่า..." เมื่อนึกได้ว่ามะปรางหายไปไหน เขาก็รีบหยิบหมวกกันน็อคกับกุญแจรถแล้วออกจากห้องไปทันที"เฮีย! เดี๋ยวสิเฮีย เฮีย!" มะปรางร้องเสียงหลงเมื่อจู่ๆ บาสก็เข้ามายื้อยุดฉุดกระชากให้เธอเดินออกไปนอกร้าน ท่ามกลางสายตางุนงงของพนักงานคนอื่นๆ และลูกค้าที่กำลังนั่งรับประทานอาหาร"....." บาสลากมะปรางออกมายังหน้าร้าน เขามองเธอด้วยใบหน้าบึ้งตึงที่บ่งบอกว่ากำลังไม่พอใจสุดๆ"เฮียลากปรางออกมาทำไม ปรางจะทำงาน" มะปรางสลัดแขนออกจากการเกาะกุม แต่บาสก็ยังคงจับไว้แน่นไม่ยอมปล่อย"ใครให้มาทำ" บาสถามด้วยน้ำเสียงกรุ่นโกรธ"ปรางก็ทำอยู่ทุกวัน""เมื่อวานเฮียบอกปรางว่าไง""บอก? บอกอะไร""เฮียจะเป็นคนดูแลมะปรางเอง""แล้ว?""เฮียจะเป็นคนดูแลมะปรางในทุกๆ เรื่อง คำว่าดูแลของเฮียคือ เฮียจะเป็นคนดูแลทั้งค่าเรียน ค่าใช้จ่ายทุกอย่าง เฮียจะเป็นคนรับผิดชอบทั้งหมด มะปรางไ
"ดึกแล้ว ค่อยจัดของพรุ่งนี้ก็ได้ มะปรางเข้าไปอาบน้ำก่อน จะได้นอนพัก พรุ่งนี้ต้องไปโรงเรียนแต่เช้า" บาสบอกเมื่อเข้ามายังห้องพักส่วนตัวของเขา"แล้วจะให้ปรางนอนที่ไหนเหรอคะ" มะปรางมองไปรอบๆ ห้องนอน เพราะเท่าที่สังเกตตั้งแต่ย่างกายเข้ามาในห้องพักของเขา ห้องนี้น่าจะมีแค่ห้องนอนเดียว"ก็บนเตียงในห้องนี้" บาสบอกพร้อมทั้งปรายตามองไปที่เตียง"แล้วพี่บาสจะนอนที่ไหน ให้ปรางไปนอนโซฟาข้างนอกก็ได้นะคะ""ก็นอนด้วยกันบนเตียงนี้แหละ เตียงออกจะกว้าง""เออ...ปรางนอนดิ้นมากๆ ปรางกลัวว่าจะทำให้เฮียนอนไม่หลับ""ไปอาบน้ำ แล้วมานอนบนเตียงนี้ เดี๋ยวนี้""แต่...""ไม่มีแต่อะไรทั้งนั้น ไปอาบน้ำ เฮียง่วงแล้ว" พูดจบบาสก็เดินหยิบผ้าเช็ดตัวส่งให้มะปราง และหยิบของตัวเองแล้วเดินออกไปอาบน้ำยังห้องน้ำด้านนอกมะปรางที่อยู่ในชุดเสื้อยืดตัวใหญ่กับกางเกงขาสั้น เธอชะงักไปเล็กน้อยเมื่อออกมาจากห้องน้ำแล้วเจอบาสนั่งพิงหัวเตียงเล่น สมาร์ตโฟน เขาไม่ได้ใส่เสื้อ ใส่เพียงกางเกงนอนขายาว เผยให้เห็นรอยสักบนตัวของเขาอย่างชัดเจน"ปิดไฟ แล้วมานอนสิ""แล้วจะให้ปรางนอนตรงไหน""ตรงนี้" บาสบอกพลางตบเตียงตรงที่ว่างข้างๆ"เร็วสิ เฮียง่วงแล้
"ฉันเรียกค่าเลี้ยงดูยัยมะปรางหนึ่งล้านบาท นี่ยังถือว่าไม่คุ้มทะ...""ตกลงหนึ่งล้านบาท ต่อไปนี้ชีวิตมะปรางเป็นของผม พวกคุณห้ามมายุ่งกับชีวิตของมะปรางอีก""ได้สิ พวกฉันจะไม่มายุ่งกับมันอีก""พรุ่งนี้สิบโมงเช้ามารับเงินสดหนึ่งล้านบาทได้เลย""ตกลง พรุ่งนี้สิบโมงฉันจะมารับเงินที่นี่ แล้วอย่าคิดที่จะพายังมะปรางหนีล่ะ ไม่งั้นฉันจะแจ้งตำรวจ...นี่ก็ยืนเมามึนไม่เลิก กลับบ้าน" แม่ของมะปรางพูดจบก็ลากผัวขี้เมากลับบ้านทันที"มะปราง" บาสเรียกด้วยน้ำเสียงแผ่วเบา"ปรางขอตัว" มะปรางปัดมือของบาสออกจากตัว เดินอย่างคนไร้ซึ่งเรี่ยวแรง"มะปรางจะไปไหน เดี๋ยวเฮียไปส่ง" บาสถามด้วยความเป็นห่วง เมื่อมะปรางเดินเหมือนคนไร้จุดหมาย"ปราง...ปรางอยากกลับห้อง ปรางปวดหัว วันนี้ปรางคงไปทำงานไม่ไหวแล้ว" พอตั้งสติได้ เธอก็หันหลังกลับเพื่อจะเดินเข้าหอพัก"เฮียไม่อยากให้ปรางอยู่คนเดียว""แต่ปรางอยากอยู่คนเดียว" พูดจบปรางก็เดินกลับเข้าไปในหอพักทันทีวันรุ่งขึ้น 10.00 น."ไหนล่ะเงิน" แม่ของมะปรางถามทันทีที่บาสกับมะปรางเดินมาถึงจุดที่นัดหมาย พวกเขามากันพร้อมหน้า พ่อ แม่ และปาร์ค"แล้วผมจะมั่นใจได้ยังไงว่าพวกคุณจะไม่กลับมายุ่งเก