Semua Bab คนเสเพล: Bab 41 - Bab 50

"ดินจะไปไหนลูก""จะไปดูน้องฟ้าใสหน่อยครับ""แม่ว่าอย่าเพิ่งไปดีกว่า""ทำไมครับแม่" ชายหนุ่มที่กำลังจะออกมาจากบ้าน หลังจากที่ยืนมองอยู่ได้สักพักแล้ว ถึงกับหยุดแล้วหันกลับมาถามแม่"ลูกอย่าลืม ว่าลูกเป็นได้แค่พ่อของน้องฟ้าใส ลูกไม่ใช่สามีของทอรุ้งอีกแล้ว" ทำไมนางจะไม่รู้ว่าอาการที่ลูกชายเป็นอยู่คืออะไรดินกลับเข้ามาในบ้านด้วยท่าทางที่ฉุนเฉียว เขาตรงไปที่ห้องนอนของตัวเอง แล้วเก็บเสื้อผ้ายัดใส่กระเป๋า ..ที่จริงกำหนดที่เขาจะกลับคือพรุ่งนี้..แต่ไม่รอแล้วได้กระเป๋าเสื้อผ้า ดินก็เดินออกมา"ไหนลูกบอกว่าจะกลับพรุ่งนี้ตอนเย็นไง""อยู่ไปผมก็เหมือนคนไม่มีตัวตนอยู่แล้ว ผมไปนะครับแม่" เขาถือกระเป๋าเดินขึ้นรถ แล้วถอยออกมา"ขอบใจนะ" ทอรุ้งเดินออกมาส่งชนกันต์ จังหวะนั้นรถเก๋งของดินก็ขับผ่านไป"นั่นรถใคร" ที่ชนะกันต์ถาม เพราะคนขับรถเหยียบคันเร่งใส่จนเขาต้องได้มองตาม"รถของคนข้างบ้าน""เดี๋ยวถ้าว่างเราจะมาเยี่ยมหลานอีกแล้วกัน" ชนกันต์ก็เลยไม่พูดถึงเรื่องเจ้าของรถคันนั้น"ขอบใจอีกครั้งนะ"พอชนกันต์จากไป ทอรุ้งก็กลับเข้ามาหาลูกในบ้าน หญิงสาวชะโงกหน้าไปมองดูเด็กทารกน้อยที่อยู่ในเปลป๊อก~ หยดน้ำตาของแม่ตกลงไ

บังอรเลขาของผู้จัดการกลับออกไปเพียงไม่นานก็กลับเข้ามาใหม่ เพราะผู้จัดการกำลังเดินมาทุกคนในแผนกต่างก็ก้มหน้าก้มตาทำงานไปก่อน แบบผักชีโรยหน้า ถึงแม้ว่าอยากจะมองมากก็ตาม"ทุกคนคะหยุดทำงานก่อนค่ะ อรจะแนะนำผู้จัดการคนใหม่ของบริษัทเราให้รู้จัก" พอได้ยินเสียงคุณเลขา ทุกคนที่ทำงานอยู่ต่างก็ลุกขึ้นจากเก้าอี้กึก! ของที่อยู่ในมือทอรุ้งหล่นลงแบบไม่รู้ตัว เพื่อนบางคนก็หันมาดู แต่ส่วนมากสนใจผู้จัดการสุดหล่อมากกว่าหญิงสาวรีบก้มลงไปเก็บของที่ทำหล่น แล้วหยิบขึ้นมา"สวัสดีครับผู้จัดการ แผนก B ยินดีต้อนรับครับ" ภาณุโค้งใบหน้าลงเล็กน้อย เพราะดูจากอายุแล้วเขาคงจะมากกว่า "ผมชื่อภาณุเป็นหัวหน้าแผนกนี้ครับ""สวัสดีครับ""แผนกบีเป็นแผนกที่.." ภาณุบรรยายงานที่ตัวเองรับผิดชอบให้กับผู้จัดการคนใหม่ฟัง"ผู้จัดการคนนี้บอกได้คำเดียวเลยว่าหล่อ""ฉันคิดว่าต้องมีกล้องแอบถ่ายแน่เลย ผู้จัดการเป็นพระเอกละครที่ปลอมตัวมาหรือเปล่า""แกก็พูดเวอร์วังไปฉันเคยได้ยินแต่ตำรวจที่ปลอมตัวมา""เงียบกันหน่อยสิคะ" บังอรหันมาตำหนิพนักงานเบาๆ"คุณบังอรคะตกลงผู้จัดการชื่ออะไร""เออใช่ยังไม่ได้ยินผู้จัดการแนะนำชื่อตัวเองเลย" พนักงานที่ยื

ใกล้เลิกงานวันเดียวกันนั้น วันที่พ่อเธอไปออกรถ>>{"อะไรนะ นายไปแคมป์ตั้งแต่เมื่อไร"} {"ฉันยังไม่ได้บอกเธอเหรอ สงสัยฉันลืม"} ตอนนี้ชนกันต์มาตั้งแคมป์ที่ต่างจังหวัด>>{"แล้วฉันจะกลับยังไงเนี่ยพ่อก็ไปออกรถแล้ว มอเตอร์ไซค์ก็ไม่ได้เอามาด้วย"}{"แล้วว..."} ชนกันต์อยากจะถามว่า แล้วพ่อของลูกล่ะวันนั้นยังเห็นขับรถตามหลังกันอยู่เลย ..แต่ทอรุ้งก็ตัดสายไปเสียก่อนพอถึงเวลาเลิกงานหญิงสาวก็ออกมายืนที่หน้าบริษัท ถ้ามีรถรับจ้างคงต้องได้จ้างให้เขาไปส่งแล้วล่ะ"ขึ้นรถ" ดินจอดรถแล้วก็เลื่อนกระจกลงตรงที่เธอนั่งอยู่ศาลาหน้าบริษัทหญิงสาวลุกขึ้นแต่เธอไม่ได้เดินมาหาเขา ทอรุ้งเดินไปที่รถอีกคัน"เพื่อนยังไม่มารับเหรอครับ" ภาณุรีบลงจากรถแล้วเดินอ้อมส่วนดินเห็นแบบนั้นก็ขับรถออกไปเลย เพราะคิดว่าเธอคงจะนัดกับภาณุให้ไปส่งที่บ้าน เขารู้สึกหน้าแตกแบบหมอไม่รับเย็บเลย"ใช่ค่ะเพื่อนไม่ว่าง" พูดกับภาณุแต่สายตาแอบมองตามรถคันที่เพิ่งขับออกไป"ผมไปส่งเองครับเชิญขึ้นรถเลย"ทอรุ้งไม่ปฏิเสธอีกแล้ว ไปกับภาณุยังดีกว่าไปกับเขา เพราะเธอจะเข้าใกล้เขาอีกไม่ได้ กลัวหัวใจตัวเองมากยิ่งกว่าสิ่งอื่นใดขับรถออกมาเกือบครึ่งชั่วโมงได้ ก

"??" ทอรุ้งมองกลับไปทันทีที่ได้ยินเสียงเขาคุยกับลูก หญิงสาวไม่กล้าเดินเข้าไปหา เพราะกลัวเขาจะกลัวคนที่ทำงานรู้ว่าเธอเป็นแม่ของลูกชายหนุ่มพูดกับลูกเสร็จก็เงยหน้าขึ้น และก็มองไปทั่ว เพราะตอนนี้พนักงานที่ทำงานออฟฟิศกำลังทยอยกันจะออกไปทานข้าว หลายคนต่างก็หยุดมองเขากับลูกแบบเอ็นดู"อ้าว..คุณแม่น้องฟ้าใสนี่ครับ" สายตาคมมองมาหยุดอยู่ที่ทอรุ้ง ซึ่งเธอก็มองกลับไปเช่นกัน ดวงตากลมเปิดกว้างขึ้น แล้วมองซ้ายมองขวา เพราะไม่คิดว่าเขาจะกล้าพูดแบบนั้นต่อหน้าหลายคนที่กำลังมองเขากับลูกอยู่สิ่งที่ผู้จัดการดินพูดออกมา มันทำให้เป้าหมายการมองนั้นเปลี่ยนไป ทุกคนต่างก็มองมาที่ทอรุ้งไม่เว้นแม้แต่เลขาที่เพิ่งจะไล่เธอไปเสียงฟ้าใสงอแงขึ้น แล้วยื่นมือจะให้แม่อุ้ม ทอรุ้งรีบตรงเข้าไปหาลูก"หนูมาที่นี่ได้ยังไง นายพาลูกมาทำไม" หญิงสาวพูดเพียงแค่เบาๆ แต่สายตาของเธอมองเขาแบบหนักหน่วงมาก"ย่าไม่ค่อยสบาย ก็เลยไม่อยากให้แกอยู่ใกล้ ส่วนตากับยายกำลังกลับมา บอกว่ามาถึงจะมารับกลับไปด้วย" เขาพูดออกมาตรงนั้น และก็พูดด้วยน้ำเสียงที่ธรรมดา ไม่ได้กลัวว่าใครจะได้ยินเลยทอรุ้งไม่รู้จะพูดอะไรดี ถ้าบอกว่าแม่ไม่สบายเธอก็ไม่อยากให้ลูกอ

"ฉันอิ่มแล้ว" ถูกจ้องมองเข้าไปมากๆ ก็เริ่มจะอายจนกลืนไม่ลงอยู่แล้ว"อิ่มได้ยังไงเพิ่งจะกินไปแค่ไม่กี่คำเอง""แล้วนายทำไมไม่กินบ้างล่ะ""มองแค่เธอกินก็อิ่มแล้ว""นายจะมาไม้ไหนกันแน่ ฉันไม่ชิน"ดวงตาของเขายังมองเธอแบบหวานหยดย้อย จนคนที่ถูกมองรู้สึกประหม่าไปหมดแล้ว"ฉันจะกลับเข้าไปหาลูก" ทอรุ้งลุกขึ้นกำลังจะเดินไป..แต่ไม่ทัน "อุ๊ย ปล่อยนะดิน" หญิงสาวมองซ้ายมองขวา เพราะตอนนี้เขาคว้าร่างของเธอมานั่งลงที่ตัก"ไม่กินของหวานก่อนเหรอ""ไม่" แค่สายตาของเขาก็หวานจนจะเลี่ยนอยู่แล้ว "..กลัวอ้วน" เธอตอบออกไปด้วยน้ำเสียงที่สั่นเครือเล็กน้อย นี่ขนาดพูดให้ปกติที่สุดแล้วนะ"ของหวานอันนี้รับรองกินแล้วไม่อ้วน" ชายหนุ่มชี้มาที่ริมฝีปากของตัวเอง เพื่อสื่อให้รู้ว่าตอนนี้เขากำลังคิดอะไรอยู่"ไอ้บ้าดิน! ขนลุก ปล่อยเดี๋ยวนี้นะ" ปากตำหนิแต่ใบหน้าหุบยิ้มไม่ลงเลย แทนที่ดินจะปล่อยมือแต่เขากลับค่อยๆ โน้มใบหน้าลงมาใกล้ จนหญิงสาวกลั้นหายใจไว้แล้วหลับตาลง"ตกลงจะให้ปล่อยหรือว่าจะให้จูบ""ไอ้บ้า!" ทอรุ้งเริ่มจะเขินหนักขึ้น เธอแกะมือของเขาออกแล้วรีบเดินกลับมาที่ห้อง ดินไม่ทิ้งโอกาสให้เสียเปล่า เขารีบเดินตามมาติดๆมาถึงห