All Chapters of คนเสเพล: Chapter 61 - Chapter 70

วันต่อมา.."วันนั้นฉันก็บอกแม่ของแกไปแล้วนี่ แต่ทำไม.." ทอรุ้งเป็นอีกคนที่ได้ยินข่าวนี้ แล้วก็รีบมาหาแพรไหมที่บ้าน พอเห็นสภาพของเพื่อนที่ถูกแม่ตี มันทำให้เธอตำหนิตัวเอง ที่เป็นคนก่อเรื่องนี้ขึ้นมา"ช่างมันเถอะ ถึงคราวตายแล้วมั้ง" แพรไหมพูดออกมาเหมือนกับคนที่ปลงตกแล้ว"แกอย่าพูดแบบนี้อีกนะไหม แล้วนี่ชนกันต์มันว่ายังไงบ้าง""ไม่ต้องไปพูดถึงเขาได้ไหม" ..แค่ดึงเขาเข้ามาข้องเกี่ยวกับครอบครัวของเธอก็รู้สึกเกรงใจจะแย่อยู่แล้ว"ฉันไม่พูดถึงก็ได้ แกพักผ่อนนะ" ทอรุ้งออกมาจากบ้านของแพรไหมก็ตรงไปที่บ้านชนกันต์ เพราะยังไงเธอก็ต้องคุยให้รู้เรื่อง จะทิ้งแพรไหมไว้แบบนี้คงไม่ได้"คุณกันต์ไม่อยู่ครับ" คนที่พูดก็คือบอดี้การ์ดของพ่อชนกันต์"แล้วเขาไปไหนคะ""เห็นบอกว่าไปช่วยงานศพบ้านเพื่อนครับ""รู้ไหมคะว่าที่ไหน""ไม่รู้หรอกครับ""ค่ะ" หญิงสาวออกมาก็เลยกดโทรศัพท์ไปหา ที่เธอไม่โทรก่อนหน้านั้นก็เพราะอยากจะคุยกันแบบเห็นหน้า[งานศพ]"ใครโทรมา ทำไมมึงถึงไม่รับ""ไม่มีอะไรหรอก" แค่เขาเห็นว่าเป็นใครที่โทรมา ก็รู้แล้วว่าโทรมาเพราะเรื่องอะไรชนกันต์เป็นอีกคนที่หวงความอิสระมาก เพราะเพื่อนทั้งสี่คนก็ยังไม่มีใครมีค

พอได้ยินว่าเขาไปตั้งแคมป์กับพวกเพื่อนๆ เธอจะทำอะไรได้ ก็ในเมื่อตัวเองเป็นคนบอกเองว่าจะไม่เข้าไปยุ่งเกี่ยวกับชีวิตส่วนตัวของเขาแพรไหมช่วยแม่บ้านทำความสะอาดบ้านจนเสร็จ เธอก็ออกมาหาอะไรทาน พอทานข้าวเสร็จก็เลยแวะไปเล่นกับทอรุ้ง เพราะคิดถึงฟ้าใสด้วยแหละ"คิดถึงน้ามั๊ยคะคนเก่ง" มาถึงก็ไม่ค่อยได้พูดคุยเอาแต่หยอกหลาน และฟ้าใสก็กำลังน่ารัก ชอบอ้อน"ทานข้าวด้วยกันก่อนนะไหม""กินมาแล้ว""ฉันนึกว่าแกจะมากินข้าวเช้าด้วยกัน""ไม่หรอก เดี๋ยวอีกหน่อยก็จะกลับบ้านไปนอนแล้ว คืนนี้จะไปทำงานที่คาราโอเกะอีก""แกยังทำงานอยู่เหรอ""ไม่ทำงานจะเอาเงินที่ไหนมาใช้"ทอรุ้งได้แต่จ้องมองหน้าเพื่อน ค่าสินสอด 5 ล้านบาท แถมแต่งกับลูกชายเศรษฐีประจำหมู่บ้าน ไม่สิจะเรียกว่าประจำจังหวัดเลยก็ได้ "ฉันขอโทษแกด้วยนะ ที่เป็นคนทำให้แก..""จะขอโทษฉันทำไม แกรู้ไหมว่าแกช่วยปลดปล่อยฉันได้มากเลยแหละ""ช่วยปลดปล่อยยังไง""ฉันไปล่ะ.." พูดไปก็เท่ากับสาวไส้ตัวเองออกมา แพรไหมก็เลยเลือกที่จะไม่พูด ..ที่บอกว่าปลดปล่อย เพราะเธอไม่ต้องทนแม่กับพี่ชายอีกแล้ว แค่ทนอยู่กับคนที่เขาไม่สนใจ ถือว่ามันยังเล็กน้อยมากเย็นวันเดียวกันนั้น..แพรใหมขับรถ

ใบหน้าคมค่อยๆ ขยับต่ำลงไป หญิงสาวรีบรั้งตัวเขาไว้ไม่ให้ทำเหมือนคืนนั้นชายหนุ่มที่มีแอลกอฮอล์ในร่างกายมากพอประมาณ ไม่ฟังที่เธอห้าม เขายังดื้อรั้นขยับต่ำลงไปจนถึงเนินน้องสาว ที่ตอนนี้เขาได้จัดการกับสิ่งกีดขวางเรียบร้อยแล้วริมฝีปากหนาแนบจูบลง แต่วันนี้เขาก็ไม่ได้ทำนานแค่อยากจะชื่นใจ เพียงไม่นานชนกันต์ก็ขยับขึ้นมา พร้อมกับสอดใส่แก่นกายเข้าไปในร่างกายของอีกฝ่าย"อือ" นิ้วเรียวเกาะลำแขนแกร่งไว้แน่น เพราะเธอไม่อยากจะส่งเสียงออกมาเหมือนตอนที่อยู่บ้านของเขา ถ้าวันนี้เธอส่งเสียงรับรองว่าเต็นท์ข้างๆ คงไม่ได้นอนแน่ แต่ดูเหมือนเขาจะไม่สนใจว่าเธอจะใช้เสียงหรือไม่ พอแก่นกายเข้าไปได้ที่ชายหนุ่มก็เริ่มขยับ"อื้อ..อืออ" ความใหญ่โตของเขามันทำให้ร่องที่เสียดสีในวันนั้นเริ่มแสดงอาการเจ็บแสบอีกครั้ง แต่แปลกวันนี้เธอเหมือนมีอารมณ์คล้อยตามเขามาก สะโพกงามเริ่มเด้งรับการกระแทก จนคนร่างหนาสัมผัสได้ว่าเธอต้องการมัน"วันนี้คงเปลี่ยนท่าไม่ได้ เพราะเต๊นท์มันเล็ก" เสียงที่เขากระซิบออกมา มันทำให้เธอขนลุกซู่ แต่ไม่ต้องบอกได้ไหม ใครเขาอยากจะรู้ล่ะว่าอยากทำท่าไหนชนกันต์ไม่เข้าใจตัวเอง แต่ก่อนไม่เคยสนใจเธอคนนี้เลย หน้

ใกล้เที่ยงวันเดียวกันนั้น.. พอทุกคนตั้งแคมป์ไว้เสร็จแล้ว ก็มีกิจกรรมปีนเขาต่อ เพราะได้วางโปรแกรมไว้เรียบร้อยแล้ว"ส่งมือมา" ชนกันต์เห็นว่าเธอเดินขึ้นเนินเขาแบบไม่ค่อยมีแรง ก็เลยยื่นมือไปให้เธอเกาะ"เราจะเดินอีกไกลไหม""ขึ้นไปถึงยอดภู""ยอดภูเลยเหรอ? แล้วเราจะไปทำไม" จะอยู่แคมป์คนเดียวเขาก็ไม่ให้อยู่ ทีแรกคิดว่าตัวเองจะไหวก็เลยยอมตามพวกเขามา แต่พอเดินมายังไม่ถึงครึ่งทางเลยด้วยซ้ำแรงก็เริ่มถดถอย "พักก่อนได้ไหม""ถ้าเดินแบบไม่หยุดอีกชั่วโมงหนึ่งก็ถึงแล้ว" เขาตอบเธอในขณะที่เดินอยู่ข้างๆ กัน"กูว่าให้คุณแพรพักก่อนดีกว่า ผู้หญิงแรงไม่ค่อยมีเหมือนผู้ชายหรอก" มนตรีเห็นแล้วว่าแพรไหมคงจะหมดแรง"แต่กูว่ามึงอย่าออกความคิดเห็นดีกว่าไอ้มนตรี คดีเก่ามึงยังไม่เคลียร์เลย""ขอบใจนะที่มึงเตือนกู" ว่าแล้วเอกกับมนตรีก็เลยรีบเดินตามโตโน่และจรัลไป"มาขึ้น" ทันใดนั้นชนกันต์ก็นั่งยองๆ ลงกับพื้นเอกและมนตรีที่กำลังเดินมุ่งหน้าไปก่อน ต่างก็หยุดแล้วหันกลับมามอง"นายทำอะไร" ก็รู้แหละถ้านั่งลงแบบนี้คงให้เธอขึ้นหลัง แต่เขาเนี่ยนะจะให้เธอขึ้น"พูดมากบอกให้ขึ้นก็ขึ้นมาสิ..เห็นไหมเดินไม่ทันเพื่อนแล้ว"แพรไหมย่อตัวลงโอ

พอได้ยินเขาสั่งเพื่อนแบบนั้น หญิงสาวถึงกับหันไปมอง ..เขาได้ยินที่เราพูดเหรอ หรือว่าเขาอยากจะค้างที่นี่อีกคืนเหมือนเรา เริ่มจะไม่แน่ใจแล้ว เพราะดูเหมือนเขาจะมีความคิดคล้ายเธอหลายอย่างถึงจะเป็นเพราะเหตุผลใด แต่แพรไหมก็ดีใจที่จะได้ค้างที่นี่ เธออยากเห็นยามค่ำคืนของที่นี่คงจะบรรยากาศดี"มึงเอาจริงเหรอวะ" เอกหันไปถามมนตรีที่กำลังรูดซิปอุปกรณ์การกางเต็นท์ออกมาอีกครั้ง"ก็คงต้องตามใจมัน ลองไม่ตามใจมันดูสิ คราวหน้ามึงว่ามันจะมากับเราไหมล่ะ" นี่แหละพวกเขาถึงยังไม่อยากให้เพื่อนมีความรัก เพราะกลัวว่าจะไม่คบก๊วน"ให้แพรช่วยไหมคะ" แพรไหมรู้สึกเกรงใจเพื่อนๆ ของเขา ก็เลยเดินไปขออาสาช่วยกางเต็นท์"ขอบคุณครับ แต่ผมว่าคุณช่วยถอยห่างผมหน่อยก็ดี""ทำไมเหรอคะ ตัวแพรเหม็นเหรอ" เธอสังเกตหลายครั้งแล้วเพื่อนๆ ของเขาไม่ค่อยมีใครอยากจะคุยด้วย"ไม่ใช่แบบนั้นหรอกครับ แต่พวกผมยังอยากมีชีวิตอยู่ต่อ..""กูว่ามึงอย่าพูดมากดีกว่าว่ะ" เอกรีบเบรกมนตรีไว้"อุ๊ววว คุณก็ดูสายตาของมันสิ มองมาแต่ละที เล่นเอาผมเสียวสันหลังวูบ" มนตรีนี่แหละที่ถูกหมายหัวหนักกว่าเพื่อน"รีบๆ ทำ จะได้ไปหาอะไรมากิน พูดมากอยู่ได้" ชนกันต์เอ่ยพูดขึ