All Chapters of คนเสเพล: Chapter 51 - Chapter 60

"ถ้านายออกไปทางประตูพ่อกับแม่ฉันก็เห็นน่ะสิ""เห็นก็เห็นสิจะเป็นไรไป""นายเป็นผู้ชาย นายไม่รู้หรอก""เอ๊อ! ไปหน้าต่างก็ไปหน้าต่าง ทำเหมือนกูเป็นชู้ไปได้" ว่าแล้วดินก็เปิดหน้าต่างออก มองซ้ายมองขวา เพราะกลัวว่าคนจะเห็นว่าเขาออกทางหน้าต่างห้องของเมียตัวเอง "หมดกันชื่อเสียงที่กูสะสมมา" เป็นถึงผู้จัดการ แต่ต้องปีนออกหน้าต่างเนี่ยนะ ใครเห็นคงอายเขาแย่"แม่นึกว่าลูกอยู่ในห้องไม่ใช่เหรอ แล้วนี่ลูกไปไหนมาแต่เช้า" ธิมาพรเปิดประตูออกมาจังหวะที่ลูกชายกำลังจะเปิดพอดีแต่ดินไม่ตอบ เพราะถ้าตอบไปคงได้โกหก เขาก็เลยเลือกที่จะเงียบแล้วเดินเข้าห้องไปอาบน้ำเปลี่ยนเสื้อผ้า"รุ้งล่ะครับน้า" พอออกมาดินก็เข้าไปที่บ้านหลังนั้นก่อน"ให้พ่อไปส่งที่บริษัทแล้วจ้า""ทำไมไม่รอไปพร้อมผมล่ะครับ""แม่ก็ไม่รู้ เป็นอะไรกันอีกหรือเปล่า" ที่นางถามแบบนั้นเพราะเพิ่งจะเห็นไปเที่ยวมาด้วยกันเอง"เปล่าหรอกครับ" อารมณ์ผู้หญิงนี่เข้าใจยากจริง[บริษัท]"ตอนเย็นพ่อไม่ต้องมารับหรอกนะ เดี๋ยวรุ้งขับมอเตอร์ไซค์กลับเอง" เพราะรถมอเตอร์ไซค์ของเธอยังจอดอยู่ที่บริษัทหญิงสาวยืนมองพ่อขับรถออกไปถึงได้เข้ามาที่แผนก"หัวหน้าคะ ฉันขอโทษด้วยที่ไม่

"จะไม่มีใครว่าจริงเหรอ" เธอเห็นแล้วว่าเขาเอาลูกไปที่บริษัทด้วยได้ แต่ถ้าเอาไปบ่อยๆ ก็กลัวคนจะว่าให้ได้ และยิ่งเขาเป็นถึงผู้จัดการแล้วด้วย แต่จะไม่เอาลูกมาด้วยก็ไม่ได้ เพราะพ่อกับแม่ยังไม่กลับกันมาเลย"ก็บอกแล้วไงไม่มีใครว่าหรอก ใครเขาจะกล้าว่า ไม่ได้เอาลูกออกมาเดินเล่นข้างนอกสักหน่อย" ทั้งสองคุยกันในขณะที่กำลังขับรถพอถึงบริษัททอรุ้งก็ส่งลูกให้กับดิน เพราะเธอคงเอาลูกเข้าไปในแผนกด้วยไม่ได้อยู่แล้ว"ตอนเที่ยงแม่จะไปหานะคะ หนูอย่างอแงนะ" ฟ้าใสมองตามหลังแม่ไปเพียงไม่นานเด็กน้อยก็เบะปาก เพราะรู้แล้วว่าแม่จะทิ้งไว้กับพ่อ"แม่บอกว่ายังไงห้ามงอแงใช่ไหมครับ" ชายหนุ่มอุ้มลูกพร้อมกับกระเป๋าเครื่องใช้สำคัญสำหรับลูกเดินเข้ามาในออฟฟิศ"เสียดายจัง ผู้ชายแบบนี้ยังมีอีกไหม" หลายคนต่างก็มองตาม และอิจฉาแม่ของเด็กที่ได้พ่อของลูกแบบนี้ ผู้ชายธรรมดาจะให้อุ้มลูกมาที่ทำงานคงหาได้ยาก ยิ่งหล่อๆ แบบนี้แล้วด้วยแผนกบี.."วันนี้ผู้จัดการเอาลูกมาอีกแล้ว""อย่าพูดเสียงดังสิ" อีกคนสะกิดเพื่อนไว้ เพราะแม่ของเด็กคนนั้นทำงานในแผนกนี้"แกว่าเขาเลิกกันทำไมวะ ก็ดูเขารักกันดีอยู่""ฉันไม่ได้ไปอยู่ใต้เตียงของเขาจะรู้ได้ไง"

"รอนิดรอหน่อยก็ไม่ได้เลยหรือไง" "ก็ได้ให้เวลาหนึ่งชั่วโมง ถ้าไม่มาภายในหนึ่งชั่วโมงจะไปแล้วนะ""ไม่ต้องถึงหนึ่งชั่วโมงหรอก แค่สิบนาทีก็พอแล้ว" ว่าแล้วทอรุ้งก็รีบออกมาที่มอเตอร์ไซค์ เธอขับตรงไปที่บ้านของแพรไหม ที่จริงแพรไหมไม่ได้ขอร้องให้ช่วยเรื่องนี้เลย แต่เพราะความเป็นเพื่อน เห็นว่าเพื่อนกำลังลำบากพอที่จะช่วยได้ก็เลยอยากจะช่วยทั้งสามอาศัยอยู่ที่หมู่บ้านเดียวกัน แต่อยู่คนละซอย "เขาจะช่วยฉันจริงเหรอ" ที่แพรไหมไม่สนิทกับชนกันต์ เพราะสมัยเด็กไม่ได้เรียนที่โรงเรียนเดียวกัน โตมาก็ไม่ค่อยได้พูดคุย ถ้าไม่เพราะมีทอรุ้งเป็นเพื่อน ชนกันต์คงไม่รู้จักแพรไหมเลยด้วยซ้ำ"ต้องลองไปคุยดูก่อน ดีกว่าไม่ทำอะไรเลย""ถึงเขาช่วย ฉันก็ติดหนี้เขาอยู่ดี" สู้เธอไปหาเงินมาใช้หนี้ทีเดียวเลยจะไม่ดีกว่าเหรอ"ไหม!"แพรไหมยอมนั่งซ้อนท้ายมอเตอร์ไซค์ทอรุ้งมา ที่จริงเธอก็ไม่อยากจะไปต่างประเทศหรอก ถ้าไปแล้วไม่รู้จะอยู่ยังไงกินยังไง แต่แม่ก็บังคับให้ไปทุกวัน เพราะเห็นว่าคนข้างบ้านไปทำงานต่างประเทศแล้วมีเงินมาใช้หนี้ให้พ่อให้แม่ แถมยังเหลือเงินสร้างบ้านอีก"อ้าวหนูไหม" พอมาถึงบ้าน หลังใหญ่ที่สุดในหมู่บ้านนี้ ด่านแรกที

"นี่เธอ หลับหรือยัง" คนร่างหนาค่อยๆ คลานเข่าเข้าไปในเต็นท์ยิ่งได้ยินเสียงทุ้มดังขึ้น คนที่แกล้งนอนหลับอยู่ยิ่งทำตัวแข็งทื่อ"ดึกๆ มันหนาวนะเธอ" ชายหนุ่มพูดพร้อมกับสอดมือเข้าไปใต้ผ้าห่มหญิงสาวยิ่งห่อผ้าห่มเข้าไปอีก ไม่ให้เขาสอดมือเข้ามาได้"ผ้าห่มมีแค่ผืนเดียว เธอจะยึดคนเดียวแบบนี้ไม่ได้ บอกแล้วไงว่าดึกๆ มันหนาว" ยังไม่ดึกก็เริ่มหนาวแล้ว เขาต้องหาผ้าห่มคลุมร่างไว้ก่อนที่จะหนาวสะท้านแพรไหมค่อยๆ คลายผ้าห่มออกให้ ทีแรกคิดว่าเขาจะคิดมิดีมิร้าย แต่ที่ไหนได้เขากลัวหนาวนี่เอง"เธอยังไม่มีแฟนจริงเหรอ" เพราะเขาได้ยินทอรุ้งพูดมาบ้างแล้วเกี่ยวกับเรื่องนี้"นายถามทำไม" ว่าแล้วหญิงสาวก็ดึงผ้าห่มเข้ามาห่อตัวใหม่อีกครั้ง"ฉันไม่ทำอะไรเธอหรอกน่า แค่อยากจะถาม""ไม่มี!"ที่ชนกันต์ถาม เพราะกลัวว่าถ้าเธอมีแฟนแล้ว แฟนของเธอจะมาหึงเอา แต่ไม่มีก็ถือว่าดีไปเวลาผ่านไป..ยิ่งดึกก็ยิ่งหนาว แถมเงียบสงัด แพรไหมเริ่มกลัว พยายามข่มตาให้หลับแล้วแต่ก็นอนไม่หลับ เพราะระแวงคนที่นอนอยู่ข้างๆ พอดึกมาหน่อยก็เริ่มกลัวความเงียบ"จะดิ้นอะไรนักหนา""นาย!!" หญิงสาวตกใจเสียงที่เขาพูดเพราะคิดว่าเขาหลับไปแล้ว"อะไร""ฉันนึกว่า

คนตัวเล็กค่อยๆ เอนกายลงนอนข้างๆ คืนที่สามแล้วสินะที่นอนใกล้กับเขา พอคิดถึงเรื่องเมื่อคืนนี้เกือบไม่รอด คิดขึ้นมาแล้วเริ่มจั๊กจี้หัวใจ ถ้าไม่เพราะต้องหาเงินเลี้ยงแม่ เพราะเธอไม่มีพ่อ ส่วนพี่ชายก็ไม่เอาไหน ป่านนี้เธอคงจะมีครอบครัวเหมือนเพื่อนไปแล้วอึก! อึก!! เสียงสะอึกดังขึ้น หญิงสาวก็เลยค่อยๆ ลุกขึ้นนั่งใหม่อีกครั้งอึก! อึก!! เธอเอามือตบหน้าอกตัวเองเบาๆ ก็ยังไม่หายสะอึกทำไงดี จะออกไปขอน้ำข้างนอกดื่มก็ไม่กล้า ถ้าสะอึกแบบนี้ ทั้งคืนแน่"นายอึก นายอึก" มือเรียวเขย่าตัวคนร่างหนาที่นอนหลับอยู่เบาๆ"อะไร!""ฉันต้องกินน้ำ อึก!""เธอ!!" คืนที่สามแล้วที่เขาไม่ได้หลับไม่ได้นอนเพราะเธอ คืนนี้ว่าจะนอนให้เต็มอิ่มสักหน่อย อุตส่าห์เข้ามาก่อน แต่ก็ถูกกวนอีกจนได้ "ทำไมเธอไม่ออกไปกินเองล่ะ""ก็เพื่อนของนายยัง..อึก!" เธอไม่กล้าออกไป เพื่อนของเขาแต่ละคน มองเธอด้วยสายตายังไงไม่รู้"โอ๊ยย!" ชายหนุ่มขยี้ศีรษะตัวเอง แสดงอาการรำคาญมากออกมาให้เธอเห็น แต่เขาก็ต้องได้ลุกออกมา"อะไรของมึงวะ" เพื่อนที่นั่งอยู่เห็นเขาโผล่หัวออกมาจากเต็นท์ก็เลยถามดู"หรือมันจะเสร็จ""มึงจะบ้าเหรอ ผู้หญิงเพิ่งเข้าไปเมื่อกี้""พวกมึ