มากกว่าเพื่อนแต่ไม่ใช่แฟน의 모든 챕터: 챕터 21 - 챕터 30

ในแผนกบัดกรีตะกั่ว..แต่ก่อนว่าดูวังเวงแล้ว เพราะไม่ค่อยมีใครมาพูดด้วย ตอนนี้ดูเหมือนว่าสายหยุดก็จะไม่พูดด้วยเช่นกัน"พี่คะ เรื่องของเสีย..เออ""ถ้าเราตั้งใจเรียนรู้ก็จะไม่มีของเสียออกมาแล้ว" เพราะจ๊ะเอ๋ก็ทำงานมาได้เป็นอาทิตย์แล้ว"จ๊ะก็ตั้งใจทำอยู่นะ" ประโยคนี้เธอพูดออกมาแค่เบาๆ เพราะไม่มีใครมาเอาชิ้นงานที่เธอทำเสียไปแก้ให้"เดี๋ยวพี่ช่วยแก้ให้แล้วกัน" สายหยุดกลั้นใจลุกขึ้นแล้วเดินมาเอาตะกร้าของเสียไปเช็คดูว่าชิ้นไหนพอจะแก้ได้ไหม"ขอบคุณพี่มากนะคะ ฉันไม่รู้ว่าฉันไปทำอะไรให้คนอื่นไม่ชอบหน้า แต่ฉันก็อยู่ของฉันดีๆ""ทุกคนเขารู้หมดแล้ว เรื่องที่แจนถูกน้ำร้อนลวกเราจงใจทำใช่ไหม แถมยังใช้เส้นสายให้นัทถูกเอาออกอีก" ถ้าไม่ใช่สายหยุดคนอื่นก็ไม่กล้าพูด"ที่พี่ไม่อยากพูดกับฉันก็เพราะเรื่องนี้เองเหรอ" ดวงตาที่เศร้าอยู่แล้วเริ่มมีน้ำตาคลอออกมา เธอพยายามกลั้นมันไว้เดี๋ยวเขาหาว่าเอาน้ำตามาเพื่อทำให้น่าสงสาร "ฉันไม่รู้ว่าถ้าเป็นคนอื่นหรือเป็นพี่พี่จะทนได้ไหม ถ้าเห็นคนตบตีแม่ตัวเองต่อหน้า""เรื่องนั้นพี่ก็พอจะรู้มาบ้าง แต่เราไม่น่าจะไปใช้ความรุนแรงกลับคืนแบบนั้น""ฉันไม่รู้ว่าคนอื่นจะแก้ปัญหานี้ยังไง

"มันบ้าไปแล้วเหรอ" เมื่อรู้ว่าสิบล้านบาทที่สองลูกชายรูดซื้ออะไร ผู้เป็นพ่อก็เริ่มโมโห พระนายมีผู้หญิงเข้ามาในชีวิตเยอะก็จริง แต่ไม่ใช่ว่าจะเปย์หนักขนาดนี้ "ไปตามพระรามมาหาผมหน่อย""ค่ะ"..ห้องทำงานของพระราม..ก๊อก ก๊อก "อ้อเองค่ะ""มีอะไรครับคุณอ้อ""ท่านประธานให้คุณขึ้นไปพบหน่อยค่ะ""วันนี้คงไม่ได้ ผมไม่ว่าง""แต่ท่านบอกให้ขึ้นไปพบ""ไว้ผมเสร็จธุระก่อนแล้วกัน" พระรามพูดแบบไม่แคร์แล้วก็ถือแฟ้มเอกสารออกจากห้อง โดยที่ไม่สนใจเลขาของท่านประธานเลย"รามจะไปไหนคะ" มัลลิกาที่นั่งอยู่โต๊ะทำงานใกล้ห้องของพระรามรีบเดินตามหลังไป"ไปดูเด็กฝึกงานหน่อยว่าฝึกถึงไหนแล้ว""ไปดูที่แผนกไหนก่อนคะ""บัดกรีตะกั่ว""ทำไมต้องไปที่แผนกนั้นด้วย มีเด็กฝึกงานแค่คนเดียวไม่ใช่เหรอคะ" มัลลิกาหมายถึงแผนกนั้นมีแค่จ๊ะเอ๋ที่ฝึกงานอยู่ ทำไมต้องไปดูบ่อยๆ ด้วย"ถ้าคุณไม่ว่างไม่ต้องตามมาก็ได้""ลิกาเป็นผู้ช่วยของรามนี่คะ" มัลลิกาเดินตามไปแบบไม่พอใจ เพราะช่วงนี้พระรามดูให้ความสนใจกับเธอคนนั้นมาก..แผนกบัดกรีตะกั่ว.."เด็กฝึกงานไม่อยู่ครับ" วันชัยเป็นคนแจ้ง"ไปไหน""ท่านประธานเพิ่งโทรลงมาบอกให้ขึ้นไปพบเมื่อสักครู่นี้เองครับ"

หัวใจเต้นแรงขึ้นมาเมื่อได้ยินเขาบอกให้จับมันใส่เข้าไป นี่เขาคงคิดว่าเธอผ่านผู้ชายมาหลายคนแล้วสินะ แต่ก็ว่าให้เขาไม่ได้อีกนั่นแหละ เพราะความจนมันบีบบังคับให้เธอต้องได้ไปทำงานในที่แบบนั้น"อือ อือ อ " หญิงสาวกัดฟันจับมันส่งเข้ามาในร่องคับแคบที่ไม่เคยมีอะไรผ่านเข้ามาเลย นอกจากของเสียที่เธอปล่อยออกจากร่างกายเท่านั้น "อื้ออ" พอความใหญ่โตของเขาผ่านด่านแรกเข้ามาเธอก็ปล่อยมือ เพื่อให้เขาจัดการต่อเองเจ้าของท่อนเอ็นลำใหญ่ดันมันเข้าไปได้อีกเล็กน้อย..เขาก็หยุดมองหน้าเธอ?"ฉันบอกแล้วไงว่าจะรีบกลับบ้าน" ความหมายของจ๊ะเอ๋ อยากให้เขารีบทำรีบจบพระรามก็เลยดันมันเข้าไปอีก เพราะถึงยังไงเขาก็ไม่ปล่อยเธอไปแน่ รอมาตั้งเป็นปีกว่าจะได้เจอกันอีก"อื้อ" เจ็บ ตอนที่เขาเริ่มขยับร่างกาย มันสร้างความเจ็บปวดให้กับเธอมาก แต่คนตัวเล็กก็ไม่กล้าพูดเดี๋ยวเขาหาว่าสำออยชายหนุ่มจับขาเธอแยกออกทั้งสองข้าง เพื่อมันจะได้ไม่เสียดสีมาก แล้วสะโพกหนาก็เริ่มขยับเร็วขึ้น"โอ๊ย" พยายามทนความเจ็บไว้แล้ว แต่ยิ่งเขาขยับร่างกายเร็ว มันก็ยิ่งเพิ่มความเจ็บปวดให้"พอก่อนไหม" เขาหยุดอีกครั้งเมื่อนิ้วเรียวจิกลงที่ลำแขนอย่างแรง ถึงแม้เธอจะไม

"ท่านประธานมีอะไรจะคุยกับฉันหรือคะ" คนที่เปิดประตูเข้ามาก็คือจ๊ะเอ๋ พอพระรามขึ้นลิฟต์ไปแล้ว อ้อก็เดินตามเธอไป แจ้งว่ายังไงเธอก็ต้องไปพบท่านประธานให้ได้ ซึ่งเธอไม่รู้ว่าในห้องของท่านประธานมีพระรามอยู่ก่อนหน้านั้น แถมตอนที่ไปถึงประตูห้องก็ถูกเปิดแง้มไว้"ตามผมมา" พระรามคว้ามือเรียวจะพาออกมาจากห้องนั้น แต่จ๊ะเอ๋สะบัดมันออก"ขอโทษค่ะ ฉันยังไปไม่ได้เพราะท่านประธานมีเรื่องจะคุยด้วย""ผมบอกให้ตามมาไง" ว่าแล้วพระรามก็ใช้แรงที่มีมากกว่าพาเธอออกจากห้องมาจนได้ขณะที่ลงลิฟต์ จ๊ะเอ๋ก็ไม่ได้มองหน้าเขาเลย และสีหน้าเธอก็ปกติมาก ถึงแม้ว่าในใจจะไม่ปกติ ..นี่เขาเป็นลูกชายของท่านประธานหรอกหรือ เธอไม่แปลกใจแล้วว่าเขาได้เงินพวกนั้นมายังไง และมันก็ไม่แปลกที่พ่อของเขาจะดูถูกเธอ..รวมทั้งตัวเขาด้วย"จะไปไหน" พระรามรีบเดินตามเมื่อเธอออกจากลิฟต์ไปก่อน"เข้าแผนก" จ๊ะเอ๋ยังคงตอบแต่ก็ไม่ได้มองหน้าอีกฝ่าย"วันนี้ไม่ต้องเข้าทำงานแล้ว" ชายหนุ่มจูงแขนเธอเดินมาได้แค่ไม่กี่ก้าวหญิงสาวก็หยุด"ฉันต้องไปเข้างาน" ว่าแล้วเธอก็แกะมือของเขาออกแล้วรีบเดินไปทางแผนก แต่ก่อนที่จะถึงเธอได้แวะห้องน้ำก่อน เพราะต้องจัดการกับความรู้สึกข

พอจัดของเข้าที่เสร็จ จอยก็ได้ถืออะไรบางอย่างเข้ามาให้ลูกในห้องนอน"อะไรคะแม่""ยาของลูกไง" มันคือยาที่จ๊ะเอ๋ซื้อมาวันนั้น"คะ?" มือเรียวยื่นไปรับยามา และอดไม่ได้ที่จะเป็นห่วงความรู้สึกของแม่บททดสอบในชีวิตของแต่ละคนไม่เท่ากัน นี่มันอาจจะเป็นบททดสอบหนึ่งของลูกสาว แต่ก็เป็นบททดสอบของแม่ด้วย ในเมื่อไม่สามารถที่จะกลับไปแก้ได้แล้ว นางต้องทำใจยอมรับมันให้ได้นี่ก็เข้าวันที่ 4 แล้วคงกินไม่ทัน ตอนนี้คงทำได้แค่ภาวนาว่าอย่าให้ตรงกับวันตกไข่ของเธอเลย"ท่านประธานจะมาค้างที่นี่ด้วยไหมลูก""ไม่มาค้างหรอกค่ะแม่""ถ้าวันไหนที่ท่านจะมา บอกแม่นะเดี๋ยวแม่จะออกไปจากบ้าน""แม่คะ เออ..""แม่ว่าหนูไปนอนเถอะ" นางคิดว่าลูกคงจะเป็นห่วงความรู้สึกของนาง ถึงได้อ้ำๆ อึ้งๆ แบบนี้เช้าวันต่อมา.."จ๊ะว่าแม่ไปลาออกดีกว่า""ไม่ได้หรอกลูก คนเขาจะมองเรายังไง""ช่างคนอื่นเขาปะไรแม่" จ๊ะเอ๋คุยกับแม่ในขณะที่เดินมาบริษัท ตอนนี้ไม่ต้องไปยืนรอรถเมล์แต่เช้ามืดอีกแล้ว เดินแค่สิบกว่านาทีก็ถึงบริษัท"วันนี้บริษัทเปิดรับสมัครพนักงานเหรอ" พอมาถึงบริษัทก็เห็นคนที่จะมาสมัครงานยืนออกันอยู่"คงใช่มั้งแม่" ขณะที่พูดสายตาเธอแอบมองหาเขา คน