All Chapters of มากกว่าเพื่อนแต่ไม่ใช่แฟน: Chapter 51 - Chapter 60

"ผู้จัดการ?" พอรู้ว่าคนที่ยืนอยู่หน้าห้องคือใคร ของขวัญรีบปิดประตูกลับคืนไว้เหมือนเดิม "ขะ..คุณมาทำไมคะ""ตกใจเหมือนเห็นผี" โชคดีที่เขาก้าวขาถอยกลับทันจังหวะที่เธอปิดประตู ถ้าไม่งั้นได้หน้าแหกแน่ "เปิดประตูออกมาคุยกันก่อน""คุณไม่เห็นหรือไงว่าฉันอยู่ในสภาพไหน""ไม่ได้ใส่อะไรยังเห็นมาแล้ว แค่นี้ทำไมต้องอาย"นี่แสดงว่าเขายังคงจำได้เหรอ? ..ของขวัญพยายามบอกตัวเองว่าเขาคงลืมแล้ว เพราะเธอไม่ได้สำคัญอะไรกับเขา แต่ทำไมเขายังจำได้ล่ะ "ฉันขออาบน้ำก่อนเดี๋ยวออกไปหา""คุณจะให้ผมยืนรออยู่ตรงนี้เหรอ""ไม่รู้จะมาทำไม แล้วนี่เมื่อไรพระรามกับจ๊ะเอ๋จะมา" หญิงสาวพึมพำออกมาแค่เบาๆ แต่ก็ยอมเปิดประตูให้ห้องเช่าของเธอไม่ได้กว้างขวาง แต่ก็แบ่งโซนที่ใช้ทำเป็นครัว ห้องน้ำในตัว ส่วนเตียงนอนก็จะถูกจัดวางไว้อีกมุมหนึ่งในห้องเดียวกัน"คุณนั่งรอก่อนแล้วกัน" ในห้องนี้ถ้าจะนั่งรอก็คงมีแค่เตียงนอน จากที่ไม่เคยเอาเสื้อผ้าเข้าไปเปลี่ยนในห้องน้ำด้วย เธอก็เลยต้องได้เอาเข้าไป เพราะจะมาเปลี่ยนต่อหน้าเขาคงไม่ได้แล้วอาบน้ำเปลี่ยนเสื้อผ้าเสร็จของขวัญก็ออกมา"คุณมีอะไรจะคุยกับฉันก็ว่ามาสิ""เก็บเสื้อผ้าเดี๋ยวจะพากลับบ้าน""ไห

"พ่อนะพ่อ" พอได้ยินสิ่งที่พ่อพูดก็ชักจะอาย ..เอาเขายังไม่อยากจะเอาเลย สินสอดร้อยล้านเขาจะยอมจ่ายเหรอ "ไหนคุณบอกว่าง่วงไงก็นอนไปสิ" พูดแก้เขินเพราะเห็นเขานั่งจ้องหน้า19 : 20 น. ก๊อก ก๊อก"แม่เอง..แม่เอาข้าวขึ้นมาให้"ก๊อก! ก๊อก!"ขวัญทำอะไรอยู่ลูก" นางยืนอยู่อีกครู่หนึ่งลูกสาวก็ยังไม่มาเปิดประตู ก็เลยต้องใช้กุญแจสำรองที่ยึดจากสามีเปิดเข้ามาดู "??" แก้วกานดาเปิดเข้ามาก็ทำให้สงสัยมาก ทำไมลูกสาวถึงเอาผ้าห่มไปปูนอนที่พื้น ส่วนฝ่ายชายนอนอยู่บนเตียง21 : 20 น."????" หญิงสาวตื่นขึ้นมาก็เห็นว่าโต๊ะที่อยู่ในห้องมีอาหารวางอยู่บนนั้น "คุณ..คุณผู้จัดการ" มือเรียวเอื้อมไปเขย่าตัวคนที่นอนหลับอยู่บนเตียง"หือ" เขาลืมตาขึ้นมามองแบบไม่เต็มตาเท่าไร"ใครเอาอาหารเข้ามาไว้""ไม่รู้สิ""จะไม่รู้ได้ยังไง""คงเป็นคนที่มีกุญแจห้องคุณล่ะมั้ง"สงสัยเป็นแม่แน่เลย ถ้าเป็นแม่ก็คงเห็นน่ะสิว่าเรานอนอยู่ข้างล่าง.."ผมก็บอกแล้วไงให้ขึ้นมานอนด้วยกัน" เห็นสีหน้าของเธอก็รู้แล้วว่ากังวลเรื่องอะไร"เรื่องทั้งหมดมันก็เกิดขึ้นเพราะคุณนั่นแหละ""เกิดขึ้นเพราะผม?" ชายหนุ่มค่อยๆ ลุกขึ้นนั่งพิงกับหัวเตียงมองหน้าเธอให้ชัด"ก็ใช

"จะกรี๊ดอะไรนักหนาเดี๋ยวผู้ใหญ่ก็แตกตื่นกันพอดี" ชายหนุ่มเอื้อมมาเอาผ้าเช็ดตัวที่ตอนนี้เธอกำลังปิดหน้าตัวเองไว้ แต่ของขวัญไม่ยอมปล่อยให้ เพราะถ้าดึงผ้าออกแล้วเธอจะใช้อะไรปิดตา "ตกลงวันนี้จะได้เช็ดตัวไหม""ทำไมคุณถึงล่อนจ้อนอยู่แบบนี้""คนอาบน้ำจะให้ใส่เสื้อผ้าอาบหรือไงครับ" ขณะที่พูดชายหนุ่มก็ยังคงแกะมือเธอออกจากผ้าเช็ดตัว เพื่อที่จะเอามาคลุมร่างของตัวเองไว้"กรี๊ดด! คุณจะทำอะไร""ก็ในเมื่อคุณไม่ยอมปล่อย ผมก็จะคลุมทั้งตัวคุณนี่แหละ" ชายหนุ่มขยับร่างเข้าไปชิดกับตัวเธอ"ไอ้! ไอ้!!" ถ้าเป็นคนแถวบ้านคงจะเรียกว่าไอ้ลามก แต่นี่เขาเป็นใคร ก็เลยพูดออกมาได้แค่นี้แล้วก็วิ่งกลับไปที่เตียงนอน"เอ้าา เป็นเอามาก" พระลักษณ์มองตามเธอที่รีบวิ่งไปแบบยิ้มๆ ตั้งแต่รู้จักเธอคนนี้มาชีวิตเขาเริ่มมีสีสันขึ้นมากเปลี่ยนเสื้อผ้าเสร็จโทรศัพท์ของเขาก็ดังขึ้น..เห็นว่าเป็นเบอร์โทรของพ่อ..พระลักษณ์ก็เลยเดินไปที่ริมหน้าต่างเพื่อรับสาย"เรื่องมันชักจะบานปลายไปแล้ว ถ้าถอยออกมาได้ก็ถอย" พูดแค่นี้พระนายก็ตัดสายไป โดยที่ไม่รอให้ลูกชายได้พูด พอตัดสายไปแล้วก็พิมพ์ LINE ส่งกลับมาอีกที บอกให้ลูกชายรีบกลับใครโทรมา ..ของขวัญเ

"จริงเหรอ?" จ๊ะเอ๋ถามออกไปแบบไม่เชื่อหู"อืม""แล้วผู้จัดการเป็นยังไงบ้าง""โชคดีที่เขากินเข้าไปไม่เยอะ" จริงๆ แล้วเธอก็ไม่รู้หรอกว่าเป็นยังไงบ้าง พอเกิดเรื่องเธอก็ออกมาทำแผลที่ถูกน้ำร้อนลวก ก็ไม่ได้เจอหน้าเขาอีกทั้งสองนั่งทานข้าวเที่ยงที่โรงอาหารได้ครู่หนึ่ง พระรามก็ตามมา"คุยอะไรกันอยู่""กำลังคุยเรื่องผู้จัดการดื่มกาแฟ""เขาดื่มกาแฟได้ด้วยเหรอ" พระรามถามแบบไม่ค่อยจริงจังนัก แล้วก็ตักอาหารที่จ๊ะเอ๋เตรียมไว้ให้ขึ้นมาใส่ปาก"เขาแพ้คาเฟอีนมากเลยเหรอ" ถ้าพระรามพูดแบบนี้นั่นแสดงว่าพระรามก็ต้องรู้เรื่องนี้ด้วย ..ของขวัญยังคงไม่สบายใจที่ไปบังคับให้เขากินกาแฟ เพื่อไม่ให้ตัวเองเสียหน้าจ๊ะเอ๋ก็เลยเล่าคร่าวๆ ให้พระรามฟังว่ามันเกิดอะไรขึ้น เพราะดูใบหน้าของสามีแล้วเหมือนจะสงสัยแต่ก็ไม่ถาม ว่าทำไมพี่ชายถึงได้ดื่มกาแฟทั้งๆ ที่กินไม่ได้"หึ""คุณขำอะไรคุณราม" ของขวัญยิ่งไม่สบายใจอยู่ พอเห็นพระรามขำที่ได้ยินว่า ตัวเองเป็นคนเอากาแฟเข้าไปให้ เพราะมัลลิกาอยู่ในนั้น แถมขู่เขาถ้าไม่กินจะเอากาแฟออกไป"เปล่าหรอก" แบบนี้ผู้ชายรู้กัน ถึงแม้จะไม่แสดงอะไรออกมาแต่ก็คงมีบ้างแล้วแหละพอทานข้าวเสร็จทั้งสามก็เดิน

"อือ ผู้จัดการคะ" ขณะที่เธอยังพอมีสติอยู่บ้าง ถ้าไม่รีบหยุด..ทุกอย่างคงสายเกินแก้แน่ "พอเถอะค่ะ อ๊อย" อุตส่าห์เรียกสติตัวเองกลับคืนมาได้บ้างแล้ว แต่พอเจอลิ้นเข้าไป..กางเกงชั้นในตัวบางถูกกำจัดออกไป โดยไม่สนใจว่าเธอจะห้าม เพราะถึงยังไงเขาก็ไม่ปล่อยเธอไป"ยะ.. อย่าค่ะ" ขาเรียวหนีบชิดเข้าหากันเมื่อ ใบหน้าคมของคนที่เธอเรียกว่าผู้จัดการอยู่ทุกวี่ทุกวัน ขยับเข้ามาใกล้เนินที่หวงแหนมาตลอด 20 กว่าปี แต่พระลักษณ์ก็ไม่ฟังเสียงห้ามอีกนั่นแหละ มือแกร่งจับขาเรียวทั้งสองข้างแยกออกจากกันโดยไม่ได้ลำบากริมฝีปากหนาจู่โจมแนบลงไปตรงกลางร่อง แล้วขยี้ใบหน้าเล็กน้อยเพื่อให้อีกฝ่ายตัดสินใจว่าจะเปิดทางให้ไหมหรือยังจะปฏิเสธอยู่อีกและเขาก็ทำมันได้ผล จากที่พยายามใช้แรงหนีบขาเข้า "อื้อ อ " มือเรียวควานหาที่เกาะไว้ เมื่อถูกลิ้นของเขาลากยาวขึ้นลงแบบไม่รังเกียจมันเลย"ผะ พอแล้วค่ะ" ถึงแม้ว่าจะเสียวแต่ความอายก็มีมากกว่า เขาเล่นทำแบบนี้ใครจะไม่อายล่ะแต่ดูเหมือนพระลักษณ์จะไม่ได้ฟังเสียงห้ามแบบไม่จริงจังนั้นเลย เขายังคงใช้ลิ้นเกาะเกี่ยวสิ่งที่ไวต่อความรู้สึกของอีกฝ่ายเพื่อกระตุ้นอารมณ์สะโพกงามเด้งรับเรียวลิ้นแบบลืมตั