All Chapters of มากกว่าเพื่อนแต่ไม่ใช่แฟน: Chapter 31 - Chapter 40

"ท่านประธานเชิญนั่งก่อนค่ะ""นั่งได้หรือครับ" พระนายเองก็งงเหมือนกัน ทำไมผู้หญิงคนนี้ถึงพูดเหมือนเป็นกันเอง แต่ก็รู้แล้วล่ะว่าคนนี้คือแม่ของเธอ"ลืมแนะนำตัวไปเลยค่ะ ดิฉันชื่อจอยเป็นแม่ของจ๊ะเอ๋ค่ะ" ถึงจะอายอยู่บ้างที่ตัวเองใส่ชุดพนักงานทำความสะอาดห้องน้ำ แต่ก็ต้องได้แนะนำไปตามความจริง"ยินดีที่ได้รู้จักครับ""ท่านประธานนั่งรออยู่ตรงนี้ก่อนนะคะ เดี๋ยวฉันจะไปเอาน้ำมาให้" จอยทำอะไรไม่ถูกรีบเดินเข้าไปในครัว คิดว่าตอนนี้ลูกสาวคงกำลังเปลี่ยนเสื้อผ้าอยู่ในห้องแน่เลย เดี๋ยวคงออกมามั้งในขณะที่รอน้ำ พระนายก็มองไปจนทั่วห้องโถงของบ้านหลังนี้ที่จริงเขาแอบมาดูเฉยๆ แต่ไม่คิดว่าแม่ของเธอจะชวนเข้ามา เพราะจอยมองเข้าไปในรถคันหรูก็เห็นว่าเป็นประธานนั่งอยู่ด้านใน"น้ำมาแล้วค่ะ""แม่ทำอะไรเนี่ย" จ๊ะเอ๋ได้ยินทุกคำพูดที่แม่กำลังพูดกับท่านประธานอยู่ และเธอก็รู้ดีว่าแม่ทำไปเพราะอะไร...เพราะเธอนั่นแหละที่ไม่รีบอธิบายให้แม่ฟังก่อน"คุณรออยู่ข้างในนี้ห้ามออกไปนะ" นิ้วเรียวชี้ไปที่หน้าของพระรามให้เขานั่งอยู่บนเตียงห้ามขยับไปไหนแกร็ก!"จ๊ะเอ๋มาพอดีเลยค่ะ ถ้างั้นดิฉันไปก่อนนะคะ" จอยไม่อยากจะเห็นภาพที่ลูกออดอ้อนท่

เราเป็นอะไรสำหรับเขางั้นเหรอ ทำไมรอบข้างของเขาถึงมีแต่ผู้หญิง เขายังคงเห็นเราเป็นของเล่นอยู่เหมือนเดิมใช่ไหม"น้องเป็นอะไร" เสมียนที่สโตร์ถามเมื่อเห็นเธอปาดน้ำตา"จะมาซื้อชุดพนักงานเพิ่มอีกสองชุดค่ะ"พอมองดูแล้วว่าเธอน่าจะใส่ไซส์อะไรเสมียนคนนั้นก็เลยหยิบชุดส่งมาให้ แต่ก็แอบแปลกใจ มาซื้อชุดทำไมร้องไห้ด้วย"น้องจะจ่ายสดหรือว่าจะให้หักจากเงินเดือนคะ""หักเงินเดือนได้ด้วยหรือคะ" ถ้ารู้ว่าหักจากเงินเดือนได้ เธอคงไม่รอมาจนถึงวันนี้หรอก"ใช่ค่ะ ตอนอบรมเจ้าหน้าที่ไม่ได้บอกหรือคะ"เขาคงบอกแหละแต่เราไม่ได้ตั้งใจฟัง "จ่ายสดค่ะ แต่ขอเป็นโอนจ่ายนะคะ" จะกลัวอะไรเงินในธนาคารมีตั้งห้าล้านบาทพอได้ชุดใหม่แล้วจ๊ะเอ๋ก็เลยถือกลับมาที่แผนกด้วย เพื่อเป็นข้ออ้างว่าทำไมเธอถึงเข้างานช้า"ทีหลังถ้าจะซื้อชุด ค่อยออกไปซื้อเวลาพักเที่ยง หรือไม่ก็ใกล้เลิกงาน" เป็นข้ออ้างได้ก็จริง แต่มันคือเรื่องส่วนตัวก็เลยถูกหัวหน้าตำหนิอยู่บ้าง"ค่ะ"ห้องอบรม.."รอบนี้ก็มีพนักงานที่เพิ่งจะเรียนจบเข้ามาอีกแล้วเหรอ" ฝ่ายที่เกี่ยวข้องเห็นรายชื่อพนักงานใหม่และประวัติก็เลยถามกันดู"จบจากมหาวิทยาลัยเดียวกันด้วย" คนที่ตอบหมายถึงว่าจบจา

"อือ คุณรามพอแล้วค่ะ" จ๊ะเอ๋รู้สึกเสียวมาก..ที่เสียวนี่ไม่ใช่อะไรนะ กลัวเขามันเขี้ยวจนไปกัดเส้นนั้นของเธออีกแต่ชายหนุ่มร่างหนาก็ยังคงมัววุ่นอยู่กับช่วงล่าง..และฝักบัวในมือก็ค่อยๆ ชโลมล้างให้กับเธอ"คุณรามคะ" ถึงแม้จะเคยไปถึงไหนตอนไหนกันแล้ว แต่คุกเข่าทำความสะอาดให้ขนาดนั้นใครจะไม่อายล่ะ"เรียกเราเหมือนเดิมได้ไหม" พระรามค่อยๆ ยืนขึ้นเต็มความสูง เพราะจะช่วยเธออาบน้ำให้เสร็จก่อน"เรียกแบบไหน""ก็เรียกรามไง""รามคะ..น่ะเหรอ" เธอพูดดัดเสียงเหมือนกับ มัลลิกาและหนุงหนิงที่เรียกชื่อของเขาแบบหมั่นไส้"หึ.. หึงหรือเปล่าเรา""ฉันจะกล้าไปหึงคุณได้ยังไง เราสองคนเป็นอะไรกัน" คิดว่าจะไม่พูดแล้วนะชายหนุ่มรีบเก็บฝักบัวให้เข้าที่พร้อมกับปิดน้ำไว้"ถึงขนาดนี้ยังไม่รู้อีกเหรอว่าเป็นอะไรกัน" นิ้วแกร่งเขี่ยน้ำที่เกาะตามใบหน้าออกให้กับเธอแบบอ่อนโยน"แล้วเป็นอะไรกันล่ะ" จ๊ะเอ๋ก็อยากจะรู้ความหมายของเขาเหมือนกัน จะให้เราคิดเองเออเองไปถึงไหน"ซื้อบ้าน ซื้อรถ ให้เงินใช้ แบบนี้เขาเรียกว่าอะไร""ก็นายรวยไง นายอาจจะซื้อให้คนอื่นแบบนี้มาแล้วก็ได้""ยังไม่เคยให้ใครสักหน่อย ขนาดเราก็ยังไม่เคยใช้เลย" ถ้าเงินของเขามีม

"มีปัญหากับท่านเหรอ" จอยเป็นอีกคนที่รู้ว่าลูกสาวนั่งรถออกไปกับท่านประธาน แต่พอเห็นลูกสาวเดินกลับมาด้วยสีหน้าที่ไม่สู้ดี คนเป็นแม่ถึงแม้มีเรื่องไม่สบายใจก็ต้องได้เก็บไว้ก่อน"เปล่าหรอกค่ะแม่" พอได้ยินแม่คุยด้วย เธอก็คิดว่าเมื่อเช้าแม่คงขี้เกียจพูดมั้ง จ๊ะเอ๋ก็เลยไม่ได้ถามเพราะมีเรื่องต้องให้คิดอีกหลายเรื่อง "วันนี้จ๊ะไม่หิวข้าว แม่ทานไปก่อนเลยนะ"จอยได้แต่มองตามลูกเข้าไปในห้องนอน หรือว่าท่านจะรู้เรื่องเหมือนกัน? ผู้เป็นแม่เริ่มไม่สบายใจขึ้นมา ท่านเป็นถึงประธานของบริษัท ถ้าไม่พอใจกลัวว่าจะทำร้ายลูกสาวเอาน่ะสิ"แม่ตั้งโต๊ะไว้ให้แล้วนะ ถ้าหิวออกมากินล่ะ" นางไม่ได้เคาะประตูเรียกแค่พูดบอกกล่าวให้ลูกรู้ว่าแม่เป็นห่วงมากจ๊ะเอ๋ไม่ได้ตอบเพราะกลัวแม่ได้ยินเสียงที่เปลี่ยนไป ..เธอจะอยู่ได้ยังไงถ้าเขาแต่งงานกับผู้หญิงคนอื่น จ๊ะเอ๋ได้แต่ร้องไห้อยู่กับตัวเองในห้อง โทรศัพท์ก็ไม่กล้าชาร์จแบต เพราะกลัวอดที่จะโทรไปหาเขาไม่ได้เช้าวันต่อมา..จ๊ะเอ๋เดินออกมาที่บริษัทพร้อมกันกับแม่ เพราะถึงยังไงเธอก็ต้องได้มาทำงานวันนี้เดินผ่านใครก็มีแต่คนมองแบบแปลกๆ แต่ก็ไม่แปลกหรอกเพราะเธอเป็นจุดสนใจของคนในบริษัทนี้อยู่

พอประตูห้องเปิดออกทั้งสองคนที่อยู่ในห้องต่างก็หันไปพร้อมกัน"เข้ามาทำไม" พระรามถามแบบไม่สบอารมณ์ จนมัลลิกาสัมผัสได้"ลิกาคิดว่าจะช่วยอะไรรามได้ก็เลยเข้ามา" พูดไม่ค่อยเต็มเสียงเท่าไร เพราะที่จริงไม่ได้อยากเข้ามาช่วยหรอกอยากมาขัดจังหวะมากกว่า"ออกไป" น้ำเสียงนั้นเย็นชามาก และตั้งแต่รู้ว่าเป็นมัลลิกาที่เปิดประตูเข้ามา เขาก็ไม่ได้สนใจอีกเลย"รามรู้ไหมว่าทำแบบนี้..""ออกไป" ไม่ว่ามัลลิกาจะพูดอะไรเขาก็ไม่อยากจะฟังแล้ว และนี่ก็เป็นการเตือนครั้งที่สอง จนมัลลิกาต้องรีบถอยออกจากห้อง พร้อมกับปิดประตูไว้ให้เหมือนเดิม"ฉันจะลง" ถึงแม้เขาจะไล่มัลลิกา แต่มันก็สร้างความไม่พอใจให้จ๊ะเอ๋ ถ้าเขาไม่ทำตัวสนิทสนมกับผู้หญิงคนอื่นแบบนี้ พวกเธอคงไม่กล้า "อืมม" นอกจากจะไม่ปล่อยแล้วเขายังจูบโดยที่ไม่บอกกล่าวจ๊ะเอ๋ปล่อยให้เขาจูบอยู่แบบนั้น เพราะคิดว่าคงไม่มีใครกล้าเข้ามาในห้องนี้แล้ว ถึงจะเข้ามาคนที่เสียหายคงไม่ใช่เธอหรอก เพราะเธอไม่มีอะไรจะเสียอีกแล้วพระรามจูบจนพอใจแล้วก็ปล่อยทั้งสองมองสบตากันโดยที่ไม่มีใครเอ่ยพูดอะไรออกมาก่อน จนเวลาผ่านไปหลายนาทีได้"คุณไม่อยากรู้เหรอว่าพ่อของคุณคุยอะไรกับฉัน" จ๊ะเอ๋คิดว่าเ