บททั้งหมดของ ผูกใจร้ายเพียงเธอ: บทที่ 1 - บทที่ 10

“พี่ตา...ไม่เป็นไรนะคะ” เอมมิกา ที่แอบฟังบทสนทนาของทั้งสองคนอยู่นานจำต้องรีบพาตัวเองเข้ามาหาผู้เป็นพี่ ซึ่งแม้อีกฝ่ายจะไม่ใช่พี่แท้ๆ แต่สิตากลับไม่เคยแสดงท่าทีไม่ต้อนรับให้เธอได้เห็นเลยสักครั้ง นับตั้งแต่วันที่คุณลุงปราบพาเธอเข้ามาอยู่ในบ้านหลังนี้ หลังจากที่พ่อกับแม่ของเธอเสียชีวิตไปด้วยอุบัติเหตุ “เอม! เอมอยู่ตรงนี้นานรึยัง ละ...แล้วนี่เราได้ยินอะไรไปแล้วบ้าง” สิตาเอ่ยถามน้องรักด้วยน้ำเสียงสั่นเครืออย่างหนัก นาทีนี้เธอกลัวว่าอีกฝ่ายจะมาทันได้ยินคำพูดที่มันเต็มไปด้วยความเห็นแก่ตัวของตัวเองเมื่อครู่ จนเมื่อน้องเลือกที่จะเงียบ จึงรู้ได้ด้วยตัวเองว่าเอมมิกาคงได้ยินหมดทุกอย่าง นั่นยิ่งทำให้เธอรู้สึกเกลียดตัวเองขึ้นมาครามครัน ที่ชั่วนาทีหนึ่งเกิดนึกอยากจะโยนปัญหาของครอบครัวไปให้คนตรงหน้าที่ไม่ได้รู้เรื่องรู้ราวอะไรต้องแบกรับ ทั้งๆ ที่ผ่านมานั้น... อีกฝ่ายช่วยเหลือครอบครัวมาก็มาก เป็นเธอเสียมากกว่าที่ปัดความรับผิดชอบต่อทุกสิ่ง เลือกที่จะบินไปเรียนต่อ ปล่อยให้หน้าที่ดูแลพ่อกับแม่ตกเป็นของน้องไป “พี่ขอโทษนะเอม พี่ไม่ได้ตั้งใจจะพูดแบบนั้น พี่ขอโทษจริงๆ” เธอไม่อยากใ

ไม่รู้ด้วยซ้ำ ว่าจะพาครอบครัวก้าวผ่านปัญหาในครั้งนี้ไปให้ได้ด้วยวิธีไหน!เพราะไม่ว่าจะมองไปทางไหน ก็ไม่เห็นจะมีทางออกเลยสักทาง “ทางนั้นเขาส่งคนมาข่มขู่อีกแล้วเหรอคะ” ไม่ผิดไปจากนี้แน่ ไม่อย่างนั้นบ้านทั้งหลัง คงไม่กระจัดกระจายไปด้วยข้าวของมากมายแบบนี้ ลำพังแค่ป้าเธอทำทุกอย่างคนเดียวไม่ได้หรอก! “ไม่ใช่แค่นั้นนะ! ก่อนกลับพวกมันยังพากันยกแจกันจีนโบราณของฉันติดมือไปด้วย นี่ฉันจะทำยังไงดียัยเอม! แกพอจะมีเพื่อนฝูงให้หยิบยืมเงินมาสักหน่อยไหม” อย่างน้อยถ้าจ่ายดอกไปก่อน บางทีทางนั้นอาจให้เวลานางกับครอบครับเพิ่มขึ้นอีกสักนิดก็ไหนว่าเห็นแก่ความสัมพันธ์อันดีงามที่เคยมีร่วมกันมาไง! มาทำแบบนี้มันเท่ากับหยามศักดิ์ศรีกันชัดๆ แล้วนี่น่ะหรือ คือสิ่งที่นางผู้สืบสายเลือดหม่อมสมควรจะได้รับ! “ไม่มีหรอกค่ะคุณป้า เพื่อนเอมแต่ละคน ก็ลูกชาวบ้านหาเช้ากินค่ำกันทั้งนั้น” เอมมิกาตอบกลับผู้เป็นป้าอย่างจนใจ ใช่ว่าไม่อยากช่วย แต่เพื่อนของเธอแต่ละคนก็มีชีวิตลำบากไม่ต่างจากเธอเท่าไหร่ ครั้นจะให้แบกหน้าไปหยิบยืมมา ก็คงได้มากสุดแค่หลักพันเท่านั้น “แล้วนี่ฉันจะทำยังไงดี!

“ถ้าเรื่องที่คุณจะพูดมีแค่นี้ ผมคงต้องขอตัว ฝากไปบอกคุณป้าคุณด้วย ว่าถ้าภายในวันนี้ผมยังไม่ได้รับคำตอบที่ถูกใจ ก็ เตรียมตัวเก็บกระเป๋าเอาไว้ได้เลย เพราะว่าครั้งนี้ผมจะไม่ใจดีเหมือนที่แล้วๆ มาอีก!” เขาคิดว่าตัวเองให้เวลาครอบครัวนี้มานานเกินพอแล้ว จากนี้ไปคือของจริง และจะไม่มีการปราณีใดๆ อีก ในเมื่อเขาหยิบยื่นน้ำใจไปให้แล้วแต่ไม่ยอมรับ ก็พอกันที! “ให้ฉันไปแทนได้ไหมคะ!” เอมมิกาตัดสินใจเอ่ยขึ้นในวินาทีสุดท้าย ก่อนที่เขาจะได้ทันลุกขึ้นและเดินหนีกันไป แน่นอนว่านี่เป็นทางออกเดียวที่คิดออก ทางเดียวจริงๆ “ว่าไงนะ พูดอีกทีสิ!” ไม่บ่อยนักที่จะมีคำพูดของใครสักคนหยุดเขาเอาไว้ได้ นี่นับว่าเป็นครั้งแรกในรอบหลายปีเลยทีเดียว “ให้ฉันไปแทนพี่ตาได้ไหมคะ! ฉันสัญญา ว่าจะชดใช้ให้คุณทุกบาททุกสตางค์แทนครอบครัวของเรา!” คุณลุงกับคุณป้ามีบุญคุณกับเธอมาก หากไม่ได้พวกท่านยื่นมือเข้ามาช่วย เธอเองก็ไม่แน่ใจเหมือนกันว่าจะมีชีวิตอยู่มาถึงวันนี้รึเปล่า ไม่ว่าเรื่องไหนถ้ามันจะช่วยพวกท่านได้เธอยินดีทำ ต่อให้สิ่งนั้นมันจะทำให้เธอต้องสูญสิ้นความเป็นคนก็ช่าง นาทีนี้เธอยอมทำทุกอย่างข

“ขอโทษค่ะที่มาสาย เสี่ยรอนานไหมคะ” หญิงสาวเอ่ยขึ้นด้วยน้ำเสียงอ่อนหวานที่เต็มไปด้วยความฝืนใจ หากแต่จะให้ทำยังไงได้ ในเมื่อตอนนี้เวลานี้ เธอไม่มีทางอื่นไหนให้ได้เลือกอีกแล้ว “นานกว่านี้เสี่ยก็รอได้ ไหนหนูเอมว่ามีเรื่องอะไรจะคุยกับเสี่ยว่ามาได้เลยไม่ต้องเกรงใจ เรามันคนกันเองทั้งนั้น” เธอจำเป็นต้องใช้ความกล้าเป็นอย่างมากสำหรับเรื่องที่กำลังจะเอ่ยออกไป แต่ในเมื่อไม่มีทางอื่นให้เลือกแล้ว และคนตรงหน้าก็ดูเหมือนจะเป็นทางออกเดียวที่มี จึงยอมรับทั้งๆ ที่ใจไม่อยากทำ “เอม...มีความจำเป็นต้องใช้เงินห้าล้าน เสี่ยยังจำข้อเสนอที่เคยบอกเอมไว้ได้ไหมคะ เอมยินดีรับข้อเสนอนั้น แลกกับเงินห้าล้าน ซึ่งนั่นหมายถึงว่าเสี่ยจะได้ทุกอย่างที่ต้องการ” เธอไม่มีอะไรจะเสียแล้ว ทางออกเดียวที่พอจะมองเห็นก็คงมีแต่เสี่ยพิบูรณ์ที่แสดงให้เห็นอย่างชัดเจนทุกครั้งที่พบหน้า ว่าท่านต้องการเธอไปเป็นเด็กเลี้ยงลับๆ ซึ่งที่ผ่านมาเธอก็บอกปัดไปโดยตลอด ไม่นึกด้วยซ้ำว่าจะมีวันนี้ วันที่ต้องเป็นฝ่ายนัดท่านออกมาเสนอตัวให้ด้วยตัวเอง! “ห้าล้านมันจะไม่แพงไปหน่อยเหรอ เสี่ยคิดว่า...สักสองล้านกำลังดี” หา

“ฉันจะขายหรือไม่ขาย แล้วมันเกี่ยวอะไรกับคุณด้วย ปล่อยนะ ฉันเจ็บ!” เธอยอมถูกเสี่ยพวกนั้นรุมโทรมจนหมดแรง ยอมละทิ้งศักดิ์ศรีทั้งหมดที่มีของตัวเอง ดีกว่าต้องมาทนเห็นหน้าคนเลวตรงหน้านานไปมากกว่านี้! เกลียดเขาไม่รู้จะสรรหาคำใดมาเอ่ย มันถึงจะสาสมกับสิ่งที่เขาทำกับเธอ! “ถ้าร่านอยากขายนัก! ผมก็จะซื้อไว้เอาบุญเอง! แต่ราคาค่างวดคงต้องดูกันอีกที!” สิ้นคำนั้นมือหนาก็กระชากต้นคอของคนถือดีเข้ามาใกล้ ก่อนจะบดริมฝีปากเข้าหาหล่อนอย่างแรง ท่ามกลางความรู้สึกที่ว่า...ไม่มีความจำเป็นอะไร ที่เขาต้องอ่อนโยนกับผู้หญิงที่ซื้อได้ด้วยเงิน โดยเฉพาะคนถือดีตรงหน้าคนนี้แล้ว ยิ่งไม่จำเป็นไปกันใหญ่! “อื้อ! ปล่อยนะ!” แรงเท่ามดหรือจะสู้แรงของเขาได้ แค่คิดว่าทั้งหมดนี้หล่อนทำเพราะหวังผลบางอย่าง เขาก็รู้สึกสะอิดสะเอียนเต็มกลืน แต่กระนั้นลึกๆ ในใจก็ยังแสดงความรู้สึกต้องห้ามบางอย่างออกมาอยู่ดี จูบที่เต็มไปด้วยความหยาบคาย ทำให้หญิงสาวรู้สึกแสบร้อนไปทั่วทั้งริมฝีปาก แต่ถึงกระนั้นคนใจร้ายก็ยังไม่คิดจะใจอ่อนยอมอ่อนข้อให้กันเลยแม้แต่น้อย นั่นเป็นเพราะว่าเขามีความเชื่ออย่างหนึ่ง ว่าอาการขัดขืนท