บทที่ 2 คนละความคิด

“พราวขออนุญาตจัดการให้นะคะ” หนนี้เมื่อเขาไม่ตอบ เธอจึงคิดเอาเองว่าความเงียบของเขาคือคำอนุญาต ถึงได้ขยับเข้าไปใกล้ สูดกลิ่นยั่วเย้าของสิ่งตรงหน้าที่มีขนาดใหญ่เกินชาย  ก่อนที่จะอ้าปากครอบมันไว้ในปากในนาทีถัดมา การกระทำอุกอาจนี้ได้รับการยืนยันถึงความพออกพอใจด้วยเสียงเข้มที่ครางขึ้นอย่างสุขสม สิ่งนี้ยิ่งทำให้หญิงสาวเริ่มลำพองใจ ขยับปากเข้าออกเป็นจังหวะ ไม่นานเธอก็ทำให้เขาปลดปล่อย แต่แทนที่จะรังเกียจ หญิงสาวกลับกลืนกินความสุขสมของเขา ก่อนจะปาดเลียทำความสะอาดให้อย่างเอาอกเอาใจ ภาพนั้นเร้าอารมณ์คนมองอย่างถึงที่สุด หากแต่ช่างน่าเสียดายที่ตอนนี้...เวลาของหล่อนนั้นหมดลงแล้ว!

            “หมดเวลา! ผมต้องไปแล้ว ที่เหลือคุณจัดการต่อเองก็แล้วกัน ผมอนุญาตให้ใช้ห้องน้ำได้ ส่วนเรื่องอื่น...จะมีคนจัดการให้ทีหลัง” ทว่ายังไม่ทันที่ได้รับรางวัล ร่างสูงใหญ่กลับขยับหนีพร้อมจัดแจงเสื้อผ้าของตัวเองให้กลับคืนเป็นปกติ ก่อนจะเดินออกไปจากห้อง อย่างไม่นึกแยแสคนข้างในเลยสักนิด ว่าหล่อนจะค้างคาสักแค่ไหนกับอารมณ์ที่ยังไม่ได้ปลดปล่อย เพราะว่ามันไม่ใช่หน้าที่ที่เขาจะต้องใส่ใจ!

            ความจริงแล้วผู้หญิงพวกนี้สำหรับเขาก็ไม่ต่างอะไรจากเศษฝุ่น บ้างก็หิวกระหายในเงินตรา บ้างก็อยากเอาชนะใจเขาเพื่อไต่เต้าฐานะของตัวเอง     ซึ่งก็ไม่เคยมีใครทำได้สำเร็จเลยสักราย!

         “ย่าอยากอุ้มเหลน แต่ขืนรอให้แกหาเมียเองอยู่แบบนี้ ย่าเกรงว่าคงหมดลมไปเสียก่อนจะถึงวันนั้น เอาเป็นว่าครั้งนี้ถือว่าย่าขอสักครั้งเถอะนะตากานต์ แล้วจากนี้ ย่าจะไม่ขออะไรแกอีกเลย” นั่นถือเป็นคำขาด ที่ย่ามอบให้กับเขาครั้งล่าสุดที่พบหน้ากัน หากแต่มันกับเป็นเรื่อง   ที่กำลังรบกวนจิตใจเขามากที่สุดเช่นกัน!

         “ย่าครับ...”

         “แกจะเลือกเอง หรือจะให้ย่าเลือกให้ ย่ามีตัวเลือกให้แค่นี้” โดยปกติแล้วกานต์รับมือได้กับทุกอย่าง ยกเว้นก็แต่ผู้เป็นย่าเท่านั้น ที่เขาไม่เคยเอาชนะท่านได้เลยสักครั้ง ไม่ว่าจะใช้ความพยายามสักแค่ไหน โดยเฉพาะในครั้งนี้...ที่ท่านยื่นคำขาดให้เขามีลูก จะด้วยวิธีไหนก็ไม่เกี่ยงทั้งนั้น แต่แม่ของลูกจะต้องเหมาะสม ไม่ขัดต่อชื่อเสียง หรือหน้าตาทางสังคม ไม่ว่าจะเขา หรือย่าก็ตาม

            ย่าแค่บอกว่าอยากได้หลาน

 ซึ่งเขาก็ยินดีทำให้ แต่ก็ไม่คิดจะอุ้มชูอีกฝ่ายเป็นเมียออกนอกหน้า เพราะไม่เห็นถึงความจำเป็นที่จะต้องทำอะไรแบบนั้นเลยสักนิด  ประจวบกับที่คนสนิทนำบัญชีหนี้สินมาให้ดู ถึงได้พบว่ามีลูกหนี้คนหนึ่งในรายชื่อ  ขาดส่งดอกเบี้ยมาเป็นเวลากว่าสามเดือน สืบไปสืบมาถึงได้รู้ว่าอีกฝ่ายเสียชีวิตไปแล้ว จึงได้ส่งคนไปเจรจากับภรรยาที่ยังมีชีวิตอยู่ แต่ไม่รู้อะไรดลใจให้คนสนิทถ่ายรูปลูกสาวของลูกหนี้มาให้ดู       เผื่อว่าจะเป็นอีกหนึ่งตัวเลือก

         “หม่อมเจ้าสิตาครับ ลูกสาวของนายปราบ เพิ่งเรียนจบมาจากต่างประเทศ ผมสืบมาแล้วว่าประวัติของเธอขาวสะอาด ไม่เคยมีเรื่องเสื่อมเสีย หรือถ้ามี...ก็คงเกิดขึ้นที่ต่างประเทศเพราะถูกส่งไปเรียนต่อที่นั่นตั้งแต่อายุสิบเจ็ด นิสัยเรียบร้อย อ่อนหวาน ไม่เหมือนแม่...” ประวัติของผู้หญิงคนนั้นถือว่าใช้ได้ทีเดียว เมื่อนำไปเทียบกับความต้องการของย่า ที่อยากได้หลานสะใภ้ที่เหมาะสมกับหน้าตาทางสังคมอันสูงส่งของท่าน อีกอย่างเขาเองก็นึกพอใจในหน้าตาของอีกฝ่ายไม่น้อย เด็กออกมาคงสมบูรณ์แบบไร้ที่ติ  ถึงได้ตกลงเลือกหล่อนมารับหน้าที่นี้

ทีแรกคิดว่ามันจะง่าย แต่ไปๆ มาๆ กลับยากกว่าที่คิด!เพราะยิ่งปล่อยไว้นาน คนพวกนั้นก็เหมือนว่าจะยิ่งได้ใจ คงคิดว่าเขาไม่กล้าทำอะไรจริงๆ ถึงได้ดูไม่ทุกข์ร้อนอะไรเลย อีกทั้งยังพากันใช้ชีวิตปกติ ออกงานสังคมทำเหมือนไม่มีอะไรเกิดขึ้น ซึ่งแค่นี้มันก็เพียงพอแล้วที่จะทำให้เขาตัดสินใจกระทำการอย่างเด็ดขาด จะได้ไม่เป็นเยี่ยงอย่างต่อลูกหนี้คนอื่นๆ     ทั้งในอดีตและปัจจุบัน

เอมมิกามองไปรอบๆ บ้านด้วยความตกใจ จนเมื่อพบคนที่กำลังมองหาอยู่ถึงได้รีบวิ่งเข้าไปหา ไม่คิดด้วยซ้ำว่าการที่เธอออกไปทำงานแค่เพียงไม่กี่ชั่วโมง บ้านทั้งหลังจะมีสภาพแบบนี้ได้

            “คุณป้า นี่มันเกิดเรื่องอะไรขึ้นคะ!” กระทั่งพบเข้ากับผู้เป็นป้าที่กลางห้องรับแขก   ถึงได้เอ่ยถามพร้อมช่วยพยุงท่านให้ลุกขึ้น

            “จะอะไรเสียอีกล่ะ ก็พี่สาวแกน่ะสิ จนป่านนี้แล้วยังไม่ยอมกลับบ้านกลับช่อง มัวแต่ไปหมกอยู่กับไอ้ขี้เรื้อนนั่น!“ ทั้งๆ ที่ปัญหาของทางบ้านยังหาข้อยุติไม่ได้  แต่ก็ไม่รู้ทำไมนังลูกตัวดีถึงได้ทำเหมือนไม่ทุกข์ร้อนอะไร      ต่างจากนางที่เครียดจนปวดหัว!