Novels by พวงชมพู

"พี่ดีใจนะ ที่พรีมรู้จุดยืนของตัวเอง" เธอต้องรู้สิ ในเมื่อเป็นเขานั่นแหละ ที่แสดงให้เห็นชัดขึ้นทุกวัน ว่าสำหรับเขาแล้ว เธอก็เป็นได่พียงเครื่องระบายความต้องการทางเพศเท่านั้น ไม่ใช่คนสำคัญในชีวิต ที่เขาอยากจะให้เป็นคนสุดท้ายอีกแล้ว

ความหอมหวานที่ได้รับทำเอาคเชนทร์แทบจะลืมไปแล้วว่าเขาไม่เคยทำเรื่องแบบนี้กับใครที่ไหนมาก่อนแก้วเจ้าจอมคือคนแรก ยิ่งได้รู้ว่าหล่อนไม่ประสาเขายิ่งภูมิใจกับสิ่งที่ได้รับ แม้จะได้มันมาด้วยการกระทำที่ไม่สมเป็นสุภาพบุรุษ แต่ลึกๆ ก็ยังดีใจอยู่ดี จูบแรกของเธอ...

“มีเหตุผลอะไรที่ผมต้องเลือกคุณ!” หากจำไม่ผิด เด็กคนนี้ไม่ได้มีเชื้อสายเจ้า หล่อนเป็นเพียงหลานสาวของนายปราบลูกหนี้ของเขาเท่านั้น ซึ่งถ้าเทียบกับสิตาแล้ว ผู้หญิงคนนั้นต่างหากที่เขาอยากจะได้ไปเป็นแม่ของลูก

เธอรักเขา ทั้งๆ ที่ก็รู้แก่ใจตัวเองดี ว่าคงเป็นได้แค่คนคั่นเวลาเท่านั้น แต่กระนั้นก็ยังหวัง หวังว่าความรักที่เธอมีต่อ ‘อดีตคนรักของพี่’ มันจะเปลี่ยนใจเขาได้ ในสักวัน…

‘มันจะมีสักครั้งไหม ที่นายคิดอยากจะปกป้องฉันเหมือนที่ปกป้องคนอื่น’ ‘คุณคงไม่อยากรู้คำตอบหรอก...’

“คุณคงไม่มีปัญหาอะไรใช่ไหมถ้าผมจะให้ลิลินเขานอนค้างที่นี่คืนนี้” กวินภพเอ่ยขึ้นหลังจากที่เขาและคู่ขาเดินตามหลังมัทนาออกมาจากเรือนใหญ่หลังจากการรับประทานอาหารเย็นสิ้นสุดลง ซึ่งคำถามนั้นทำเอาคนที่ตั้งใจจะเดินหนีภาพบาดตาไปให้ไกลจำต้องหยุดชะงักก่อนจะหันหลังกลับไปเผชิญหน้ากับเจ้าของคำถามอีกครั้งอย่างคนไม่มีทางเลือก

"คุณคีคงทราบเรื่องแล้ว ไม่ทราบว่าคุณสะดวกไปหย่า" "ฉันบอกตอนไหนว่าจะหย่า!" กลับกลายเป็นเสียงเย็นชาที่ดังสวนขึ้น ก่อนที่เขาจะจ้องมองกันด้วยสายตาไม่สบอารมณ์อย่างหนัก ให้กับความคิดอะไรโง่ๆ ไม่สมกับที่น้าสาวผู้ลาลับของหล่อนวาดฝันเอาไว้ก่อนตาย ถึงปรารถนาครั้งสุดท้ายของตนเอง!

“จะเอาเท่าไหร่ก็ว่ามา อีกไม่นานฉันต้องบินไปเรียนต่อแล้ว จะได้รีบจัดการให้เสร็จๆ ไป” เขาว่าก่อนจะปรายตามองใบหน้าอ่อนหวานที่บัดนี้ดูซีดผิดปกติ บางทีหล่อนอาจไม่สบาย แต่นั่นก็หาใช่เรื่องที่เขาต้องให้ความสนใจ ดีเสียอีกที่หล่อนตัดสินใจรับข้อเสนอ เขาจะได้เลิกรู้สึกผิดกับเรื่องที่เกิดขึ้นในคืนนั้นเสียที!

“ไปอ้อนอะไรพ่อฉันมาอีก!” เสียงตวาดที่ดังขึ้นทันทีที่ก้าวเท้าเข้ามาในบ้านทำให้คณานางค์สะดุ้งอย่างตกใจ ไม่นานก็ปรับท่าทีเป็นปกติ “นางเปล่านะคะ” “ผู้หญิงอย่างเธอมันหน้าซื่อใจสกปรก หรือกำลังคิดว่าถ้าพลาดจากฉันไปแล้วจะหันไปซบอกคนแก่ราวพ่อ” คำสบประหม่านั้นรุนแรงจนอีกคนเริ่มทนไม่ไหว เขาจะดูถูกเธออย่างไรเธอไม่ว่า แต่เขาไม่ควรดูถูกพ่อของตัวเองแบบนั้นไม่ควรคิดหรือพูดไม่ว่าจะต่อหน้าหรือลับหลังท่าน! “เงียบทำไม หรือกำลังคิดหาข้อแก้ตัว ไม่จำเป็นเพราะต่อให้เธอจะหาคำพูดที่สวยหรูสักแค่ไหนมาพูด ฉันก็ไม่มีวันเชื่อผู้หญิงอย่างเธอ!” “คุณจิณ!”