All Chapters of Reclaiming the Billionaire's Love: Chapter 201 - Chapter 210

Luna's POV Halos hindi ako mapakali sa sasakyan habang binabaybay namin ang madilim na kalsada patungo sa Del Fuego mansion. Naka-disguise ako—suot ang hood ng jacket ni Arturo, habang ang buhok ko’y nakapusod sa ilalim ng cap. "Anong plano natin?" tanong ko sa kanya habang mahigpit na nakahawak sa upuan. "Hahanapin natin ‘yung kasambahay na nag-report. Kailangan nating malaman kung paano natin madadala sina Bella at Bailey nang hindi nila namamalayan." Tumango ako, kahit alam kong hindi magiging madali ‘to. Pagdating namin sa likurang bahagi ng Del Fuego mansion, bumaba kami nang dahan-dahan. May madilim na bahagi sa may garden kung saan kami pwedeng dumaan. "Dito tayo," bulong ni Arturo, tinuturo ang isang maliit na pinto sa gilid. "Diyan dumadaan ang mga kasambahay." Dahan-dahan akong sumunod sa kanya. Kumatok siya nang tatlong beses, tapos isang beses pang mahina. Ilang segundo lang, bumukas ang pinto at tumambad sa amin ang isang babae—hindi pa siya katandaan, pero halatan

Luna's POV Napalingon ako sa labas ng bintana habang kinakarga si Bella. Tahimik na ang paligid matapos ang mainit na engkwentro kay Daniela at sa social workers. Pero kahit wala na siya, hindi pa rin mapanatag ang loob ko. Alam kong hindi iyon ang huling beses na susubukan niyang agawin ang anak ko. Nasa tabi ko si Arturo, abala sa pagbabasa ng isang dokumento, nang biglang tumunog ang cellphone ko. Agad akong napakunot-noo nang makitang unknown number ang tumatawag. Dahan-dahan kong sinagot ang tawag. "Hello?" Saglit na katahimikan. May mahihinang tunog sa kabilang linya—parang may humihingal. At saka ko narinig ang isang boses na halos ikabitawan ko ng telepono. "L-Luna…" Napakurap ako. Hindi ako maaaring magkamali. Kahit pa garalgal at mahina, hindi ko kailanman malilimutan ang tinig na iyon. "M-Mommy Anabelle?" Napatingin ako kay Arturo na halatang nagulat din sa reaksyon ko. "Luna… tulungan mo ako…" Nanginig ang kamay ko habang mas hinigpitan ang hawak sa cellphone. "

Alexus' POV Malalim na buntong-hininga ang pinakawalan ko habang binabasa ang huling pahina ng financial reports ng kumpanya. Ilang buwan na akong huminto sa pagpipiloto at naging abala ako sa kumpanya. Matagal na akong hindi nakakapag-focus sa trabaho. Simula nang mangyari ang lahat—ang insidenteng bumago sa buhay namin ni Luna—para bang naging gulo na rin ang buong sistema ko. Pero ngayon, pilit kong ibinabalik ang dating ako—ang Alexus Laurent Del Fuego na walang inaalala kundi negosyo. Hangga’t maaari, ayaw ko nang isipin siya. Ayaw ko nang maalala kung paano siya nakita ng lahat na nakaluhod sa tabi ni Mommy, ang mga kamay niyang punong-puno ng dugo. Ayaw kong maalala ang takot at pagtataksil sa mga mata niya habang paulit-ulit niyang sinasabing wala siyang kasalanan. Damn it. Muli kong isinandal ang likod ko sa swivel chair, pinipilit alisin ang imahe ni Luna sa isip ko. Mahal ko siya—hindi ko itatanggi ‘yon. Pero paano ko palalampasin ang ginawa niya? Kahit gising na si

Alexus' POV Napamura ako, kasabay ng malakas na hampas ng kamao ko sa manibela. "Tangina!" Hindi na ako nagdalawang-isip. Agad kong inapakan ang gas, hindi alintana ang bilis ng takbo ko sa kalsada. Kung mayroon mang haharang sa akin ngayon, mas gugustuhin ko pang sumalpok sa kanila kaysa maunahan nina Cara ang plano nilang mawala si Luna nang tuluyan. "Arturo, sundan mo sila! Huwag mong bibitiwan!" "Nasa likuran lang ako nila! Pero hindi ko sigurado kung aabot tayo sa oras, Alexus! May sarili silang mga tauhan—at may baril sila!" Lalo akong nagngitngit sa galit. Si Cara. Ang hayup na babaeng ‘yon. Alam kong hindi ko siya kailanman pinagkatiwalaan, pero hindi ko inakalang kaya niyang gawin ito kay Luna. Kaya niyang ipapatay ang sarili niyang pinsan para sa pera o kung anuman ang ipinangako sa kanya ni Daniela. "Putangina, Cara. Huwag mo akong hamunin." Pinilit kong huminga nang malalim, pero wala akong ibang maramdaman kung 'di puro galit. Galit sa sarili ko dahil hindi ko it

Tahimik na nagtipon sina Alexus, Luna, at Arturo sa loob ng isang maliit na kubo na itinakda para sa kanila ng tribo. Sa labas, naririnig nila ang mga pag-uusap ng mga katutubo—may halong takot at pag-aalinlangan ang kanilang mga boses. Hindi pa rin lubusang tiwala ang tribo sa kanila, ngunit matapos ang ipinakitang tapang ni Alexus, nagdesisyon ang pinuno na hayaan silang manatili.Ngunit alam nilang hindi sila maaaring manatili rito nang matagal."Kailangan nating umalis," sabi ni Alexus, pinagmamasdan ang maliit na bintana ng kubo. Mula roon, kitang-kita ang makapal na kagubatan na bumabalot sa buong isla. "Kapag natunton tayo nina Cara, walang sinumang makakaligtas sa gulo.""Paano tayo aalis? Walang bangka ang tribo," sabat ni Luna, halatang balisa. "At kahit meron, paano kung mahuli tayo bago pa tayo makarating sa dagat?""May ibang paraan," biglang sabi ni Arturo. Napatingin sila rito. "Kung mapapapayag natin ang tribo na tulungan tayo, baka may alam silang ligtas na daanan pal