All Chapters of Reclaiming the Billionaire's Love: Chapter 191 - Chapter 200

Luna's POV Pagkalapag namin sa Manila, agad kaming sumakay sa sasakyan papunta sa Del Fuego Mansion. Hindi na ako nagulat nang sabihin ni Alexus na gusto kaming makita ng mommy niya. Matagal na rin niyang hinihiling na bumisita kami roon kasama ang mga bata, pero hindi ko lang maipaliwanag ang hesitasyon ko. Siguro kasi, sa loob ng bahay nila ay naroon si Daniela, mas pinili kong lumayo. Mas pinili kong iwasan ang mundo nila—ang mundo kung saan kabilang si Daniela. Sa likod ng sasakyan, tahimik kong pinagmamasdan sina Bella at Bailey. Si Bella ay nakatingin sa bintana, mukhang excited sa pagbisita sa lola niya, habang si Bailey naman ay mahimbing na natutulog sa car seat niya. Si Alexus, na nakaupo sa tabi ko, ay mahigpit na hawak ang kamay ko. "You're tense," bulong niya habang hinihimas ang likod ng kamay ko gamit ang hinlalaki niya. "I just don't know what to expect," matapat kong sagot. Ngumiti siya at mas hinigpitan ang hawak sa kamay ko. "It's just my mom, Luna. Wala ka n

Luna's Para akong pinagsakluban ng langit at lupa nang makita ang ekspresyon ni Alexus. Hindi ko alam kung ano ang mas masakit—ang mga sigaw at panghuhusga ng mga bisita, o ang duda sa mga mata ng lalaking mahal ko. “Luna…” bulong ni Alexus habang dahan-dahan siyang lumapit. Kita ko ang gulat at pag-aalinlangan sa mukha niya. “Ano ‘to? Ano’ng nangyari?” Napailing ako, nanginginig at hindi makapaniwala. “Hindi ako…” Nabasag ang boses ko. “H-Hindi ako ang may gawa nito…” Pero bago pa ako makapagpaliwanag, lumapit si Daniela na umiiyak kunwari, pilit na ginagampanan ang papel ng isang inosenteng saksi. “Alexus! Nakita namin mismo! Hawak niya ang kutsilyo habang si Mommy Anabelle ay duguan sa sahig!” pasigaw niyang sabi, mistulang isang madrama sa pelikula. “Ginawa niya ‘to dahil galit siya sa pamilya mo! Hindi mo ba nakikita? Pinatay nga ng tatay niya ang Daddy mo!” “NAGSISINUNGALING KA!” Napasigaw ako, ramdam ang pag-apaw ng galit sa loob ko. “Wala akong ginawa! Nakita ko na lan

Luna's POV Mas lalong lumakas ang tunog ng camera shutters at ang ingay ng mga reporters nang humakbang ako palabas ng building. Sunod-sunod ang pag-flash ng mga camera sa mukha ko, nakakasilaw at nakakahilo. “Mrs. Del Fuego, totoo bang sinaksak niyo ang inyong biyenan?” “Ano ang motibo niyo sa pag-atake kay Anabelle Del Fuego?” “Gaano katagal niyong pinagplanuhan ang krimen?” “Ano ang masasabi niyo sa mga ebidensyang hawak ng pulisya?” Tangina. Nagkaroon ng buhol sa sikmura ko sa dami ng tanong na pilit nilang isinisiksik sa akin. Parang mga buwitre. Hindi ako makakilos. Hindi ako makapagsalita. Parang ang bigat ng bawat hakbang ko habang itinutulak ako ng mga pulis papunta sa police van. “Hindi ko ginawa ‘yon,” mahina kong sabi, pero nilamon lang ng ingay ang boses ko. Wala ni isa ang nakarinig. Patuloy nilang isinaksak sa mukha ko ang mga microphone, mga cellphone, at kung ano pang pangkuha ng video. Para akong isang kriminal na ibinabalandra sa harap ng publiko. Nakaka

Luna's POV Nasa isang sulok lang ako ng malamig na selda, nakakuyom ang mga palad habang pinipigilan ang tuluyang pagbuhos ng luha ko. Hindi ako dapat humina. Hindi ako dapat sumuko. Pero Diyos ko, ang bigat-bigat na. Nang marinig ko ang yabag ng isang pulis papalapit sa akin, agad akong napatingin. “Del Fuego, may dalaw ka ulit.” Nanlaki ang mga mata ko. Sino na naman? Si Yaya Ana lang ang alam kong dadalaw sa akin. Ayokong makita si Alexus, lalo na’t hindi ko alam kung naniniwala na ba siya sa akin o hindi pa rin. Dahan-dahan akong tumayo. Nanginginig ang tuhod ko habang naglalakad papunta sa visiting area. Pero nang makita ko kung sino ang naghihintay sa akin, hindi ko napigilan ang paghagulgol. “Arturo…” Si Arturo Sandoval. Ang matalik kong kaibigan. Ang tanging taong alam kong kayang ipaglaban ako sa kasong ‘to. Napangiti siya sa akin, pero kita ko ang lungkot sa mga mata niya. Agad kong dinampot ang telepono para makausap siya. “Luna,” aniya, mahina ang boses. “I’m so

Luna's POV Tahimik akong nakatingin sa malawak na sala ng bahay ni Arturo habang mahigpit na yakap-yakap ang sarili. Malamig ang buong paligid, pero hindi ito galing sa aircon. Pakiramdam ko, ang lamig ay nagmumula sa loob ko—isang uri ng ginaw na hindi kayang takpan ng kumot o anumang yakap. “Sigurado ka ba rito, Luna?” Napalingon ako kay Arturo na kasalukuyang naglalagay ng mainit na tsaa sa harapan ko. Kita ko sa mata niya ang pag-aalala. Hindi lang dahil sa sitwasyon ko, kundi dahil alam niyang mahirap sa akin ang humingi ng tulong sa iba. “Wala na akong ibang choice, Arturo,” sagot ko, pilit na tinatago ang panginginig ng boses ko. “Kung babalik ako sa apartment, siguradong babantayan lang ulit ako ng mga pulis. Wala pa akong laban.” “At si Alexus?” tanong niya. “Wala pa rin bang paramdam?” Napayuko ako. May mahigit isang daang tawag mula sa kanya kanina, pero ni isa, hindi ko nasagot. Hindi ko rin alam kung kaya ko. “May paramdam na.” Matalim akong napangiti. “Pero anong