Good morning 🥹 Pa-like, comments, gem votes, at rate ng book!
Luna's POV Hindi ko alam kung paano ako nakatayo ngayon sa harap ng matarik na pintuang bakal ng kulungan. Ilang araw lang ang lumipas simula nang makulong ako, pero pakiramdam ko ay ilang taon akong nawala sa labas ng mundong kilala ko. Pansamantalang kalayaan. Iyon ang sinabi sa akin ni Arturo habang inaayos niya ang mga papeles para sa piyansa ko. Alam kong hindi pa ito ang katapusan ng laban ko, pero kahit papaano, mas makakahinga na ako sa labas—mas malapit sa mga anak ko. Sa tabi ko, nag-aayos ng mga dokumento si Arturo habang binabantayan ng pulis ang proseso ng pagpapalaya sa akin. "Sigurado ka bang ayos lang ito, Arturo?" mahina kong tanong. "Alam mong hindi biro ang kasong ito." Tiningnan niya ako, ang seryosong ekspresyon sa kanyang mukha ay hindi nagbago. "Hindi kita papayagang mabulok sa loob ng selda, Luna. Kahit sino pa ang kalaban natin." May kung anong bumara sa lalamunan ko. "Salamat," bulong ko. "Huwag kang magpasalamat," aniya. "Mas marami pa tayong
Luna's POV Tahimik akong nakatingin sa malawak na sala ng bahay ni Arturo habang mahigpit na yakap-yakap ang sarili. Malamig ang buong paligid, pero hindi ito galing sa aircon. Pakiramdam ko, ang lamig ay nagmumula sa loob ko—isang uri ng ginaw na hindi kayang takpan ng kumot o anumang yakap. “Sigurado ka ba rito, Luna?” Napalingon ako kay Arturo na kasalukuyang naglalagay ng mainit na tsaa sa harapan ko. Kita ko sa mata niya ang pag-aalala. Hindi lang dahil sa sitwasyon ko, kundi dahil alam niyang mahirap sa akin ang humingi ng tulong sa iba. “Wala na akong ibang choice, Arturo,” sagot ko, pilit na tinatago ang panginginig ng boses ko. “Kung babalik ako sa apartment, siguradong babantayan lang ulit ako ng mga pulis. Wala pa akong laban.” “At si Alexus?” tanong niya. “Wala pa rin bang paramdam?” Napayuko ako. May mahigit isang daang tawag mula sa kanya kanina, pero ni isa, hindi ko nasagot. Hindi ko rin alam kung kaya ko. “May paramdam na.” Matalim akong napangiti. “Pero anong
Luna's POV "Hindi... hindi totoo ‘yan." Halos hindi ako makahinga habang nakatitig sa papel na hawak ni Daniela. Pakiramdam ko ay bumagsak ang buong mundo ko sa isang iglap. Hindi ko maipaliwanag ang bigat na bumalot sa dibdib ko, na parang tinanggalan ako ng karapatan bilang ina sa isang iglap. "Oh, pero totoo, Luna." Malamig ang boses ni Daniela habang nakangising inalalayan ang mga pulis papalapit sa amin. "Epektibo simula ngayon, ako na ang legal na tagapag-alaga ng mga anak mo. At may court order na nagbabawal sa iyong lumapit sa kanila." Para akong pinagsakluban ng langit at lupa. Mabilis kong nilingon si Alexus, umaasang may kahit kaunting pagsisisi sa mukha niya, pero nanatiling walang emosyon ang ekspresyon niya. Naninigid ang panga niya, at bagama’t hindi niya ako direktang tinitingnan, alam kong naririnig niya ang lahat. "Alexus..." Mahina kong bulong, parang nagmamakaawa. Pero hindi siya sumagot. Kusa nang bumagsak ang luha ko. "Alexus, sabihin mong hindi mo ito gin
Luna's POV Halos hindi ako mapakali sa sasakyan habang binabaybay namin ang madilim na kalsada patungo sa Del Fuego mansion. Naka-disguise ako—suot ang hood ng jacket ni Arturo, habang ang buhok ko’y nakapusod sa ilalim ng cap. "Anong plano natin?" tanong ko sa kanya habang mahigpit na nakahawak sa upuan. "Hahanapin natin ‘yung kasambahay na nag-report. Kailangan nating malaman kung paano natin madadala sina Bella at Bailey nang hindi nila namamalayan." Tumango ako, kahit alam kong hindi magiging madali ‘to. Pagdating namin sa likurang bahagi ng Del Fuego mansion, bumaba kami nang dahan-dahan. May madilim na bahagi sa may garden kung saan kami pwedeng dumaan. "Dito tayo," bulong ni Arturo, tinuturo ang isang maliit na pinto sa gilid. "Diyan dumadaan ang mga kasambahay." Dahan-dahan akong sumunod sa kanya. Kumatok siya nang tatlong beses, tapos isang beses pang mahina. Ilang segundo lang, bumukas ang pinto at tumambad sa amin ang isang babae—hindi pa siya katandaan, pero halatan
Luna's POV Mula sa sala, narinig ko ang malakas na pagkatok sa pinto—hindi, hindi lang basta katok. Halos basagin na niya ang kahoy sa tindi ng hampas. "LUNA! BUKSAN MO 'TO!" Napakapit ako nang mahigpit kay Bella. Alam kong takot na takot siya sa naririnig niyang sigaw ng ama niya. "Mommy…" Mahinang iyak niya, habang nakayakap sa akin. "Huwag kang matakot, anak," bulong ko, pilit na pinapakalma ang sarili ko. Pero paano kung... paano kung kunin niya si Bella? Nagmadali akong tumayo. "Luna, ako na ang bahala," pigil ni Arturo, pero umiling ako. "Hindi, kailangan ko siyang harapin." Huminga ako nang malalim bago dahan-dahang lumapit sa pinto. Sa sandaling binuksan ko ito, bumungad sa akin ang galit na galit na mukha ni Alexus. Halos pulang-pula ang mga mata niya, at bumibigat ang paghinga niya sa tindi ng emosyon. "Ano'ng karapatan mong kunin ang anak ko?!" sigaw niya agad, hindi pa man ako nakakabati sa kanya. Pinaghandaan ko ang galit niya, pero iba pala ang pakiramdam kapa
Luna's POV Napalingon ako sa labas ng bintana habang kinakarga si Bella. Tahimik na ang paligid matapos ang mainit na engkwentro kay Daniela at sa social workers. Pero kahit wala na siya, hindi pa rin mapanatag ang loob ko. Alam kong hindi iyon ang huling beses na susubukan niyang agawin ang anak ko. Nasa tabi ko si Arturo, abala sa pagbabasa ng isang dokumento, nang biglang tumunog ang cellphone ko. Agad akong napakunot-noo nang makitang unknown number ang tumatawag. Dahan-dahan kong sinagot ang tawag. "Hello?" Saglit na katahimikan. May mahihinang tunog sa kabilang linya—parang may humihingal. At saka ko narinig ang isang boses na halos ikabitawan ko ng telepono. "L-Luna…" Napakurap ako. Hindi ako maaaring magkamali. Kahit pa garalgal at mahina, hindi ko kailanman malilimutan ang tinig na iyon. "M-Mommy Anabelle?" Napatingin ako kay Arturo na halatang nagulat din sa reaksyon ko. "Luna… tulungan mo ako…" Nanginig ang kamay ko habang mas hinigpitan ang hawak sa cellphone. "
Luna's POV Isang malakas na hampas. Isang matalim na sakit na kumalat sa aking anit pababa sa aking leeg. Para akong nalulunod sa kawalan. Naririnig ko ang mahinang ugong sa tenga ko, pero wala akong makita. Pilit kong iminulat ang mga mata ko, pero parang may mabigat na piring na nakatakip dito. Nasaan ako? Sinubukan kong igalaw ang aking kamay, pero may matigas na bagay na pumipigil sa akin. Pinalibutan ako ng isang nakakakilabot na katahimikan. Hanggang sa may marinig akong boses. "Siguraduhin mong hindi siya makakatakas." Mabilis kong nakilala ang tinig na iyon. Daniela. Nanlamig ang buo kong katawan. Nang unti-unting luminaw ang aking paningin, napagtanto kong nasa isang madilim na silid ako. Ang amoy ng lumang kahoy at alikabok ay bumalot sa ilong ko at ang tanging liwanag lang ay nagmumula sa maliit na bintana sa taas. Nakahiga ako sa malamig na sementadong sahig. Ang mga kamay ko—nakatali sa likod ko. "Gising ka na pala." Napalingon ako sa direksyon ng tinig. At d
Alexus' POV Malalim na buntong-hininga ang pinakawalan ko habang binabasa ang huling pahina ng financial reports ng kumpanya. Ilang buwan na akong huminto sa pagpipiloto at naging abala ako sa kumpanya. Matagal na akong hindi nakakapag-focus sa trabaho. Simula nang mangyari ang lahat—ang insidenteng bumago sa buhay namin ni Luna—para bang naging gulo na rin ang buong sistema ko. Pero ngayon, pilit kong ibinabalik ang dating ako—ang Alexus Laurent Del Fuego na walang inaalala kundi negosyo. Hangga’t maaari, ayaw ko nang isipin siya. Ayaw ko nang maalala kung paano siya nakita ng lahat na nakaluhod sa tabi ni Mommy, ang mga kamay niyang punong-puno ng dugo. Ayaw kong maalala ang takot at pagtataksil sa mga mata niya habang paulit-ulit niyang sinasabing wala siyang kasalanan. Damn it. Muli kong isinandal ang likod ko sa swivel chair, pinipilit alisin ang imahe ni Luna sa isip ko. Mahal ko siya—hindi ko itatanggi ‘yon. Pero paano ko palalampasin ang ginawa niya? Kahit gising na si
Brent's POV Habang masaya silang nagkukuwentuhan sa ilalim ng araw sa tabi ng beach dito sa Batangas, palihim akong lumayo. Sa isang mas liblib na bahagi ng resort, kinuha ko ang cellphone ko at nag-dial. “Siguraduhin mong maibigay ang gamot kay Gabriel. Low dosage lang muna. Enough para hindi siya tuluyang manghina, pero sapat para mag-regain siya ng strength,” mahina kong sabi sa kausap. “Hindi ba delikado?” tanong ng kabilang linya. “Hindi kung tama ang dose. Gusto ko lang makabawi siya. Hindi ito tungkol sa kanya. Ito ay tungkol kay Bella. I want her to see that I’m not the kind of man who lets personal grudges get in the way of someone’s healing. Kahit pa siya ang dahilan ng lahat ng sakit ng kapatid ko… at ng pagkawasak ng maraming bagay.” “Noted, Doc. I’ll handle it carefully.” Binaba ko ang tawag at saglit na napatingin sa langit. There was something about the way the clouds moved—slow, unhurried, just like how I wished time would go when I’m with her. Pagbalik ko sa c
Bella's POV Tahimik ang buong bahay nang magising ako kinabukasan. Ang sikat ng araw ay mahinhing dumadaloy sa puting kurtina ng silid, halos parang yakap ng isang ina na pilit kang pinapakalma. Ngunit sa kabila ng ginhawang iyon, nanatili pa rin ang bigat sa dibdib ko—isang uri ng pagod na hindi kayang lunasan ng tulog o katahimikan. Bumaba ako nang marinig ko ang mahinang tunog ng kubyertos mula sa dining area. Ang aroma ng mainit na kape at freshly toasted bread ay agad na pumasok sa ilong ko. Pagliko ko sa kusina, bumungad si Brent—naka-apron, may hawak na kutsara habang tinitikman ang sauce ng niluluto niyang omelette. Sandali akong natigilan. Hindi ko inaasahan na sa kabila ng lahat, magagawa pa rin niyang ngumiti ng ganoon ka-payapa. Parang hindi kami kailanman nag-away, parang wala siyang tinagong lihim na kailanma au sumira sa tiwala ko. “Good morning,” bati niya, sabay turo sa pagkain sa mesa. “I made breakfast. You barely ate last night.” Hindi ko siya sinagot. Dahan-da
Bella's POV Madaling araw na. Tahimik ang paligid ng ospital, tanging huni lamang ng mga kuliglig at mahinang tunog ng mga sasakyang dumaraan ang maririnig sa labas. Halos mag-collapse na ang katawan ko sa pagod, pero mas mabigat pa rin sa dibdib ko ang laman ng isip ko. Habang inaayos ko ang mga gamit ko sa locker room, sumagi sa isip ko ang mukha ni Gabriel—mas maamo na ngayon, mahina pa rin ang katawan, pero unti-unti nang bumabalik ang lakas. Araw-araw ko siyang tinitingnan, binabantayan, sinisiguradong maayos ang gamot niya, ang pagkain niya, ang physical therapy. Ginagawa ko lahat, hindi para sa kanya kundi para sa sarili kong prinsipyo bilang doktor. Hindi ko pa rin kinakausap si Brent. Kahit araw-araw niya akong sinusundo. Kahit ilang beses na siyang nakiusap. Kahit nararamdaman ko na ang paninikip ng dibdib tuwing iniiwasan ko ang mga matang tila namamalimos ng kapatawaran. Pero hindi madali. Hindi madaling kalimutan na gumanti siya para sa akin ng may halong karahasan. Hi
Bella's POV Pagkatapos ng hapunan ay matagal akong nanatili sa sala, tulala sa kawalan. Ang mga ilaw sa kisame ay malambot na sumisinag sa mga dingding, ngunit hindi iyon sapat para palamigin ang tensyong nararamdaman ko sa loob ng dibdib ko. Ang katahimikan ng bahay ay para bang sumisigaw sa akin, inuulit-ulit ang mga tanong na kanina ko pa pinipilit isantabi. Tumitig ako sa basong may natirang red wine sa mesa, habang ang mga daliri ko ay hindi mapakali sa ilalim ng manipis na kumot na nakabalot sa akin.Hindi ko alam kung ilang minuto o oras na akong ganoon, pero naramdaman ko ang marahang mga hakbang papalapit sa akin. Si Brent. Dahan-dahan siyang naupo sa tabi ko, tila nag-aalangan, tila may gustong sabihin pero hindi alam kung paano uumpisahan.“Bella,” tawag niya sa akin sa tonong puno ng pag-aalala. “Are you still mad?”I turned to him slowly. Tiningnan ko siya sa mga mata, sinusubukang basahin kung may bahid ng kasinungalingan sa likod ng kanyang katahimikan. Pero masyadong
Bella's POVPagkatapos ng mahabang araw sa ospital—isang sunod-sunod na operasyon, emergency cases, at masikip na rounds—pakiramdam ko ay pagod na pagod ang buong kaluluwa ko. Pero hindi iyon sapat na dahilan para hindi maramdaman ang kakaibang tensyon na bumalot sa paligid. Pagkarating ko sa nurse’s station, naabutan ko sina Nurse Lanie at Dr. Castillo na pabulong ang usapan. Nang makita nila ako, agad silang napatigil. I frowned, my brows drawing together.“May problema ba?” tanong ko, habang inaayos ang clipboard sa harapan ko. “Parang ang bigat ng paligid.”Nagkatinginan sila at sa isang kisapmata ay nakita ko ang pag-aalinlangan sa kanilang mga mata. Si Lanie ang unang nagsalita, ngunit halatang pilit ang ngiti niya.“Wala naman, dok. Medyo napagod lang kami kanina. Alam mo na, ang dami ng pasyente ngayong araw.”Hindi ako agad naniwala. I’ve been working with them for years—kilala ko kung kailan sila nagsisinungaling.“Sigurado kayo?” mas mahina kong tanong. “Ayokong nakakaramd
Brent’s POV Bago pa man ako pumasok sa silid ni Gabriel ay sinigurado ko munang abala si Bella sa ibang pasyente. Ayokong may makakita sa akin. Ayokong may pumigil. At higit sa lahat, hindi ko kailangang maging doktor niya para lang masukat kung gaano kalaking kasalanan ang ginawa niya kay Bella. Hindi niya kailanman malalaman ang bigat ng sakit na dinanas ni Bella—pero sisiguraduhin kong mararamdaman niya ito ngayon. Dahan-dahan kong binuksan ang pinto ng pribadong silid. Tahimik ang loob, malamig ang aircon, at ang tunog ng heart monitor ang tanging tunog sa paligid. Nakaupo na si Gabriel sa kama, nakasandal sa headboard, at tila naghihintay. Nang magtama ang aming mga mata, agad na nawala ang kulay sa mukha niya. “A-Anong ginagawa mo rito? Hindi naman ikaw ang doktor ko,” tanong niya, may bahid ng pagtataka pero mas nangingibabaw ang takot. Ngumiti ako. Isang malamig na ngiti na siguradong hindi niya inaasahan mula sa akin. Pinaglalaruan ko ang syringe sa pagitan ng mga daliri k
Bella’s POVPagkatapos ng mahigit apat na oras sa operating room, tuluyang natapos ang operasyon. Tagaktak ang pawis ko sa ilalim ng surgical cap, habang unti-unti kong tinanggal ang gloves ko. Nakayuko pa rin ako, pinagmamasdan ang katawan ni Gabriel na ngayon ay balot ng puting kumot, stable na ang vital signs at walang immediate danger. The ruptured spleen had been removed, the internal bleeding controlled, and his breathing had normalized. He was going to live.But what about me?Pakiramdam ko, ako ang naoperahan.“Vitals are good, Doctor,” sabi ni Nurse Flor habang kinukumpirma ang reading ng monitor. “Wala na pong active bleeding. Naka-transfer na rin sa recovery room ang pasyente.”Tumango lang ako at lumingon sa orasan. Alas-tres na ng hapon. The hospital corridors were starting to fall into silence, but my heart had not known peace all day. Tumindig ako at kinuha ang surgical gown ko, tinanggal isa-isa ang mga layer ng proteksyon na nakapaligid sa katawan ko, parang tinatangg
Bella's POV Mainit-init pa ang liwanag ng araw na tumatama sa salamin ng kwarto nang imulat ko ang aking mga mata. Dahan-dahan akong bumangon mula sa kama habang pinipilit alalahanin kung nasaan ako—hanggang sa maalala kong nasa bahay ako ni Brent. O mas tama sigurong sabihing bahay na rin namin, ayon sa kanya. Napailing ako at napabuntong-hininga habang hinahaplos ang sariling sentido. I couldn’t believe I actually let this happen. Amoy na amoy ko ang bango ng tinapay, itlog, at brewed coffee. Sumabay pa sa amoy ang mahinang tunog ng sizzling mula sa kusina. Tumayo ako at lumabas ng kwarto suot pa rin ang malambot na pajama set na iniregalo ni Mommy noong nakaraang Pasko. Nasa kusina nga si Brent—nakasuot ng plain white shirt at gray na sweatpants, nakatali ang buhok, at abala sa pag-aayos ng mga itlog sa frying pan. "Good morning, my fiancee," bati niya nang mapansin ang presensya ko. Hindi siya lumingon, pero kita ko ang ngiti sa gilid ng labi niya. “Nagising ka ba sa ingay o sa
Bella’s POVPagkatapos ng buong araw ng rounds, paperwork, at ilang emergency consults, pakiramdam ko ay bibigay na ang mga paa ko. Kaya’t halos hindi ko na ininda ang bigat ng katawan habang naglalakad palabas ng ospital. Gusto ko lang umuwi, maligo ng mainit, at humilata sa kama. Ngunit bigla akong napatigil nang mapansing may humintong itim na kotse sa mismong harapan ko.Tahimik itong umusad at huminto eksaktong nasa tapat ko. Mabilis ang kabog ng dibdib ko. Kahit na may guard at ibang staff sa paligid, hindi ko naiwasang makaramdam ng kaba—lalo na sa biglaang pangyayaring ito.Bumaba ang tinted na bintana at bumungad ang pamilyar na mukha."Good evening, my fiancée," nakangising bati ni Brent, habang sabay na bumukas ang passenger door ng kotse, all automatic.Napalinga-linga agad ako. Diyos ko, sana walang makakita sa amin. Ayoko ng tsismis. Ayoko ng tanong. Ayoko ng espekulasyon. Lalo na ngayong hindi ko pa nga alam kung saan kami pupunta.“Pasok ka na,” dagdag pa niya, ngayon