All Chapters of พยาบาทพิศวาส: Chapter 11 - Chapter 20

Chapter 11“ไอ้กัลป์ กูว่ามึงทำเกินไปนะ ตอนคุยกันไม่เป็นอย่างนี้นี่หว่า”อดิศรรีบพูดเมื่อกัลป์เดินออกมาจากห้อง เขาไม่คิดว่ากัลป์จะทำเช่นนี้ อดิศรคิดว่า กัลป์จะทำตามแผนเดิมที่ว่า จับตัวขวัญข้าวมาต่อรองกับคชา แต่นี่ผิดจากแผนเดิมไว้มากโข ถึงแม้ว่าอดิศรจะเจ็บแค้นไม่ต่างกับกัลป์ ทว่าเขาไม่ต้องการให้หญิงสาวคนใดเผชิญเรื่องเลวร้ายแบบเดียวกับพรรณพฤกษา“แล้วกล้วยไม้รู้เห็นอะไรด้วย ถึงได้ถูกพวกมันทำระยำอย่างนั้น”กัลป์เสียงเข้มใส่ เริ่มไม่พอใจอดิสรที่ควรเห็นด้วยกับวิธีการของตนมากกว่า การที่กัลป์ไม่ทำตามแผนเดิมเพราะต้องการให้ครอบครัวของคชารู้ซึ้งถึงความเจ็บปวดเช่นเดียวกับที่เขาโดนบ้าง หนามยอกต้องเอาหนามบ่ง จากนั้นเขาจะส่งตัวคชาเข้าคุก รับโทษทัณฑ์ที่ทำไว้กับพรรณพฤกษา“ผมเห็นด้วยกับพี่สอนนะครับคุณกัลป์ ถ้าคุณกัลป์ทำแบบเดียวกับพวกมัน คุณกัลป์ก็ระยำไม่ต่างกับไอ้ช้างนะครับ ถ้าคุณผู้หญิงรู้ว่าคุณกัลป์ทำอย่างนี้ ผมเชื่อว่า คุณผู้หญิงต้องไม่เห็นด้วยแน่ๆ”ชัยยุทธใจกล้าห้ามกัลป์อีกคน นิสัยของกัลป์ไม่ใช่แบบนี้ กัลป์เป็นคนมีจิตใจอ่อนโยน มีความเมตตากรุณา แต่กัลป์ที่ทั้งสองเห็นในวันนี้ คนละด้านกลับที่รู้จัก ซึ

Chapter 13การส่งสินค้าเมื่อวานนี้คือหนึ่งในแผนการ ปัญญากับคชาไม่รู้ตัวเลยว่าจะเกิดอะไรขึ้นกับตัวเอง ทำงานตามหน้าที่ที่ได้รับมอบหมายดังเช่นทุกครั้ง ทว่าครั้งนี้ไม่เหมือนครั้งก่อนที่งานสำเร็จตามคาดการณ์ และการที่ตำรวจรู้เบาะแสเรื่องการส่งสินค้าเป็นเพราะมีสายข่าวนำความไปบอก เพื่อจะได้วางกำลังบุกเข้าจับกุมรถขนสินค้าคันดังกล่าว แล้วตำรวจก็บุกจับได้สำเร็จส่วนเรื่องที่จะโบ้ยความผิดให้ปัญญากับคชา แผนการไม่ได้ซับซ้อนณัฐพรวางแผนเรื่องนี้มานานกว่าสองปี เริ่มต้นด้วยการให้วิเศษหลอกให้ปัญญาไปเปิดบัญชีธนาคาร อ้างว่าจะเก็บเป็นเงินออมให้พอเกษียณจะได้มีเงินใช้ยามแก่ วิเศษยึดสมุดบัญชีไว้กับตัวเองบอกปัญญาอีกว่า จะมอบให้ในวันที่ปัญญาเลิกทำงานกับตน ปัญญาหลงเชื่อสนิทใจ ไม่ระแคะระคายใดๆ ทั้งสิ้นเมื่อยึดสมุดบัญชีมาอยู่กับวิเศษได้แล้ว ณัฐพรก็เริ่มแผนต่อมา เคลื่อนไหวบัญชีของปัญญาด้วยเม็ดเงินที่มีมูลค่ามากกว่าหนึ่งร้อยล้านบาทต่อปี ทำให้เหมือนกับว่าปัญญาทำธุรกิจมืดอยู่ เท่านั้นยังไม่พอ ณัฐพรยังเปลี่ยนชื่อในการติดต่อกับลูกค้าทุกรายเป็นชื่อปัญญาแทนชื่อบิดาของตน ให้เหตุผลว่า แท้จริงแล้วปัญญาคือเจ้าของธุรกิจ หาใช่

Chapter 15“พี่เจตต์น่ารักที่สุดเลยค่ะ” พิมประภาหน้าบาน รีบลุกขึ้นไปหอมแก้มพี่ชาย “พรุ่งนี้อย่าเกินเที่ยงนะคะ ขอบคุณพี่เจตต์มากค่ะ”พิมประภาหอมแก้มพี่ชายอีกครั้ง ก่อนจะฮัมเพลง ก้าวเดินขึ้นไปชั้นสองของบ้านอย่างอารมณ์ดี สกลส่ายหน้าระอากับพฤติกรรมเอาแต่ใจของบุตรสาว แต่เขาก็พูด เตือนอะไรไม่ได้เลย รายนั้นฟังใครที่ไหน ฟังอยู่เสียงเดียวคือ เสียงของตัวเอง“แม่นึกอยู่แล้วว่าเจตต์ต้องให้น้อง เจตต์ต้องรักพิมมากๆ นะลูก อย่าถือโทษโกรธน้องหากน้องทำผิด น้องยังเด็กค่อยๆ สั่งสอน ค่อยๆ พูดนะลูก” อารมณ์จิตราวดีดีขึ้นในพริบตา “แม่ก็อยากได้สักเจ็ดหมื่นนะ พรุ่งนี้โอนเข้าบัญชีแม่ด้วยก็แล้วกัน เดี๋ยวแม่ไปนอนพักก่อนนะ” จิตราวดีมัดมือชกลูกชาย และไม่รอฟังคำตอบว่าจะได้เงินก้อนนั้นหรือไม่ นางลุกเดินจากไปด้วยรอยยิ้ม ต่างกับสกลที่นั่งแยกเขี้ยว“เดี๋ยวก่อนสิคุณ...” สกลรั้งภรรยาด้วยเสียงเรียก“ช่างเถอะครับคุณพ่อ เรื่องเงินผมจัดการเองครับ”“เจตต์ไปยอมแม่กับพิมทำไม เดือนนี้ใช้เงินไปตั้งเท่าไหร่ แทนที่จะเอาเงินมาหมุนในบริษัท กลับเอาไปถลุงเป็นว่าเล่น”ตอนนี้สกลขัดใจทั้งลูกทั้งเมีย ที่ดูเหมือนจะไม่ได้ดังใจกันทุกคน คนเป็น

Chapter 17“ช้างเอาเงินไว้ใช้นะลูก หลบตำรวจต้องมีเงินติดตัว” บัวรินเดินไปหยิบเงินในตู้เสื้อผ้าที่นางเก็บไว้จำนวนหนึ่ง ก่อนจะเดินกลับมาหาลูกชาย “แม่มีอยู่ประมาณสามหมื่น ถ้าไม่พอโทรมาหาแม่นะ แม่จะโอนไปให้”“แค่นี้ก็พอแม่ ขอบคุณแม่มากนะ” คชายกมือไหว้มารดา กอดเป็นการส่งท้าย “ฉันไปก่อนนะแม่ แล้วพรุ่งนี้อย่าลืมไปซื้อมือถือกับซิมใหม่ด้วยนะ เราจะได้ติดต่อกันได้”“รู้แล้วลูก ช้างอย่าลืมตามเรื่องขวัญนะ แม่เป็นห่วงน้อง”บัวรินไม่วายย้ำเรื่องขวัญข้าว คชาพยักหน้า ถึงแม้ว่าความสัมพันธ์ระหว่างเขากับขวัญข้าวจะไม่ค่อยดีเท่าไหร่ คชาไม่แสดงออกมานักว่ารักและเป็นห่วงน้องสาว ทว่าเวลานี้เขากลับห่วงขวัญข้าวจับใจ กลัวเหลือเกินว่า น้องสาวแสนบอบบางและอ่อนต่อโลกจะพบเจอกับคนไม่ดี ทำให้เขานึกถึงกงเกวียนกำเกวียนขึ้นมาทันทีทันใด กว่าคชาจะออกจากบ้านได้ก็ต้องรอจนกว่าตีหนึ่ง และกว่าจะมาถึงบ้านสมานเพื่อนสนิท เวลามาหยุดที่ตีสามพอดี เขาเคาะประตูเรียกสมานไม่นานนัก เจ้าของบ้านก็ลุกงัวเงียมาเปิดประตู “ไอ้ช้าง” สมานทำหน้าและเสียงตกใจที่เห็นคชายืนอยู่หน้าประตู “รีบเข้ามาก่อน เดี๋ยวพ่อมึงเห็น”

Chapter 19“ก็มึงเล่นมาเงียบๆ กูก็ตกใจน่ะสิ” สมานตอบ “กูไปในเมืองมา ไปซื้อของใช้ให้มึงไง ของอยู่ข้างล่างน่ะ”“อืม ขอบใจ” คชาพูดเสียงเรียบ มองหน้าเพื่อนก้าวเดินเข้าไปหา ใช้ความไวนำสากไม้ที่ตนเตรียมไว้ฟาดลงบนข้างลำคอสมานเต็มแรง สมานที่ไม่ได้ตั้งตัวหรือเฉลียวใจว่า จะเกิดเหตุกับตัวเองถึงกับร้องโอ๊ย เบี่ยงตัวหลบเป็นโอกาสให้คชาตีซ้ำตรงท้ายทอยสมานอีกสองสามครั้ง ในครั้งสุดท้ายร่างสมานลงไปนอนสลบบนพื้นห้อง“มึงจะฆ่ากู มันไม่ง่ายอย่างนั้นหรอก”คชาพูดกับสมานที่สลบเหมือด ลากร่างเพื่อนมาปลายเตียงเหล็ก มัดข้อมือทั้งสองข้างด้วยเชือกเส้นใหญ่ แล้วผูกไว้กับโครงเหล็กปลายเตียง ส่วนเท้าทั้งสองข้างก็ถูกมัดด้วยเช่นกัน จากนั้นเขาเดินเข้าไปในห้องน้ำแล้วกลับมาพร้อมกับน้ำหนึ่งถังแค่ก...แค่กสมานสติกลับคืนมา สำลักน้ำที่สาดลงมาบนใบหน้า สะบัดหน้าหลายครั้งขับไล่ความมึนงง เงยหน้ามองคชาที่ยืนจังก้าอยู่หน้าตน“มึงทำห่าอะไรของมึงไอ้ช้าง” สมานถาม สีหน้าตกใจเมื่อรู้ว่ามือและเท้าของตนถูกพันธนาการด้วยเชือกเส้นหนา มัดแน่นจนรู้สึกเจ็บร้าว “มึงมัดมือมัดเท้ากูทำไมไอ้ช้าง”“มึงทรยศกู” คชาตอบเสียงแข็งกระด้าง ใบหน้าเรียบตึง ดวงตา