เข้าสู่ระบบแชร์
Chapter 14
ปรับปรุงล่าสุด:
2025-01-26 01:54:41
บทที่เกี่ยวข้อง
พยาบาทพิศวาส Chapter 15
Chapter 15“พี่เจตต์น่ารักที่สุดเลยค่ะ” พิมประภาหน้าบาน รีบลุกขึ้นไปหอมแก้มพี่ชาย “พรุ่งนี้อย่าเกินเที่ยงนะคะ ขอบคุณพี่เจตต์มากค่ะ”พิมประภาหอมแก้มพี่ชายอีกครั้ง ก่อนจะฮัมเพลง ก้าวเดินขึ้นไปชั้นสองของบ้านอย่างอารมณ์ดี สกลส่ายหน้าระอากับพฤติกรรมเอาแต่ใจของบุตรสาว แต่เขาก็พูด เตือนอะไรไม่ได้เลย รายนั้นฟังใครที่ไหน ฟังอยู่เสียงเดียวคือ เสียงของตัวเอง“แม่นึกอยู่แล้วว่าเจตต์ต้องให้น้อง เจตต์ต้องรักพิมมากๆ นะลูก อย่าถือโทษโกรธน้องหากน้องทำผิด น้องยังเด็กค่อยๆ สั่งสอน ค่อยๆ พูดนะลูก” อารมณ์จิตราวดีดีขึ้นในพริบตา “แม่ก็อยากได้สักเจ็ดหมื่นนะ พรุ่งนี้โอนเข้าบัญชีแม่ด้วยก็แล้วกัน เดี๋ยวแม่ไปนอนพักก่อนนะ” จิตราวดีมัดมือชกลูกชาย และไม่รอฟังคำตอบว่าจะได้เงินก้อนนั้นหรือไม่ นางลุกเดินจากไปด้วยรอยยิ้ม ต่างกับสกลที่นั่งแยกเขี้ยว“เดี๋ยวก่อนสิคุณ...” สกลรั้งภรรยาด้วยเสียงเรียก“ช่างเถอะครับคุณพ่อ เรื่องเงินผมจัดการเองครับ”“เจตต์ไปยอมแม่กับพิมทำไม เดือนนี้ใช้เงินไปตั้งเท่าไหร่ แทนที่จะเอาเงินมาหมุนในบริษัท กลับเอาไปถลุงเป็นว่าเล่น”ตอนนี้สกลขัดใจทั้งลูกทั้งเมีย ที่ดูเหมือนจะไม่ได้ดังใจกันทุกคน คนเป็น
ปรับปรุงล่าสุด : 2025-01-26พยาบาทพิศวาส Chapter 16
Chapter 16 บัวรินกระวนกระวายใจ กินไม่ได้นอนไม่หลับมาหลายคืน ข้าวปลาแทบจะไม่แตะต้อง วันๆ เอาแต่ร้องไห้กับความทุกข์สุมทรวง ขวัญข้าวลูกสาวคนเล็กอยู่ๆ ก็หายตัวไปอย่างไร้ร่องรอย ผิดนิสัยของลูกสาวที่ไปไหนมาไหนจะบอกกล่าวนางทุกครั้ง นางกลัวเหลือเกินว่า จะถูกกลุ่มค้ามนุษย์จับตัวไป กลัวว่าบาปกรรมที่ปัญญากับคชาทำไว้จะมาลงกับขวัญข้าว ไหนจะข่าวของสามีที่ถูกตำรวจจับกุมดำเนินคดี ส่วนลูกชายคนโตหนีรอดไปได้ก็ไม่สามารถติดต่อได้อีก โทรศัพท์ไปหาวิเศษ คำตอบที่ได้รับก็ไม่ได้ทำให้ความเป็นห่วงของนางดีขึ้นเลย กลับมากขึ้นกว่าเดิมหลายเท่า นางไม่ได้นิ่งนอนใจ เมื่อวิเศษปฏิเสธว่าไม่ได้รับข่าวจากคชา รวมทั้งยังหาช่องทางช่วยเหลือปัญญาไม่ได้ บัวรินจึงติดต่อผ่านเพื่อนสนิทของคชา แต่ก็ไม่ได้เรื่องอีกเช่นเคย ไม่มีใครรู้ว่าคชาไปอยู่ที่ไหน เป็นอย่างไร มีชีวิตอยู่หรือไม่ ยิ่งคิดยิ่งทุกข์ใจ “ขวัญไปอยู่ไหนลูก ทำไมไม่โทรมาหาแม่บ้าง ช้างอีกป่านนี้จะเป็นยังไง อกแม่จะแตกอยู่แล้ว...ฮือ” บัวรินคร่ำครวญ น้ำตาไหลพราก หัวอกคนเป็นแม่เจียนสลายเมื่อได้รับข่าวจากลูกทั้งสอง คิดไปต่างๆ นานาจนเจ็
ปรับปรุงล่าสุด : 2025-01-26พยาบาทพิศวาส Chapter 17
Chapter 17“ช้างเอาเงินไว้ใช้นะลูก หลบตำรวจต้องมีเงินติดตัว” บัวรินเดินไปหยิบเงินในตู้เสื้อผ้าที่นางเก็บไว้จำนวนหนึ่ง ก่อนจะเดินกลับมาหาลูกชาย “แม่มีอยู่ประมาณสามหมื่น ถ้าไม่พอโทรมาหาแม่นะ แม่จะโอนไปให้”“แค่นี้ก็พอแม่ ขอบคุณแม่มากนะ” คชายกมือไหว้มารดา กอดเป็นการส่งท้าย “ฉันไปก่อนนะแม่ แล้วพรุ่งนี้อย่าลืมไปซื้อมือถือกับซิมใหม่ด้วยนะ เราจะได้ติดต่อกันได้”“รู้แล้วลูก ช้างอย่าลืมตามเรื่องขวัญนะ แม่เป็นห่วงน้อง”บัวรินไม่วายย้ำเรื่องขวัญข้าว คชาพยักหน้า ถึงแม้ว่าความสัมพันธ์ระหว่างเขากับขวัญข้าวจะไม่ค่อยดีเท่าไหร่ คชาไม่แสดงออกมานักว่ารักและเป็นห่วงน้องสาว ทว่าเวลานี้เขากลับห่วงขวัญข้าวจับใจ กลัวเหลือเกินว่า น้องสาวแสนบอบบางและอ่อนต่อโลกจะพบเจอกับคนไม่ดี ทำให้เขานึกถึงกงเกวียนกำเกวียนขึ้นมาทันทีทันใด กว่าคชาจะออกจากบ้านได้ก็ต้องรอจนกว่าตีหนึ่ง และกว่าจะมาถึงบ้านสมานเพื่อนสนิท เวลามาหยุดที่ตีสามพอดี เขาเคาะประตูเรียกสมานไม่นานนัก เจ้าของบ้านก็ลุกงัวเงียมาเปิดประตู “ไอ้ช้าง” สมานทำหน้าและเสียงตกใจที่เห็นคชายืนอยู่หน้าประตู “รีบเข้ามาก่อน เดี๋ยวพ่อมึงเห็น”
ปรับปรุงล่าสุด : 2025-01-26พยาบาทพิศวาส Chapter 18
Chapter 18“นี่ก็จะตีสี่แล้ว กูว่ามึงไปนอนพักผ่อนก่อนดีกว่า พักสักหน่อยเผื่อสมองจะโล่งคิดอะไรออก” สมานตบบ่าเพื่อน “กูไปนอนก่อนนะ ส่วนมึงก็ไปนอนห้องเดิมล่ะกัน”สองเพื่อนรักพากันแยกย้ายไปพักผ่อน คชาอาบน้ำเป็นอันดับแรกโดยใช้เสื้อผ้าในตู้ที่เป็นของเพื่อนผลัดเปลี่ยน ก่อนจะมาล้มตัวลงนอนบนเตียง นำแขนมาก่ายหน้าผาก คิดเรื่องช่วยบิดาและเรื่องน้องสาว คิดไปคิดมาเขาผลอยหลับไปไม่รู้ตัว เกือบสิบโมงเช้ากว่าที่คชาจะตื่น เป็นคืนแรกที่เขาหลับสนิทในรอบหลายวัน อาจเป็นเพราะที่พักอาศัยหลังนี้ อยู่นอกเหนือสายตาตำรวจ คชาจึงนอนหลับเต็มอิ่มไม่ต้องพะว้าพะวง หลับๆ ตื่นๆ เช่นคืนที่ผ่านมา พอได้หลับเต็มตาคชารู้สึกสดชื่น ร่างกายกระปรี้กระเปร่า ทว่าหลังจากตื่น ท้องเขาก็ร้องประท้วงหิวทันที คชาลงมาจากชั้นบนหลังจากอาบน้ำเสร็จเรียบร้อย เขาเดินเข้าไปในห้องครัวเพื่อหาอาหารทานรองท้อง เขายิ้มเมื่อเห็นสำรับอาหารวางอยู่บนโต๊ะ คชารีบลงมือทานอย่างโหยหิว แล้วเสร็จก็เดินออกมานั่งดูทีวีด้านนอก ตึ้ง...ตึ้ง เสียงข้อความแอปพลิเคชันไลน์ดังมาจากมือถือของสมานที่ลืมวางอยู่บนโต๊ะข้างโซฟา คราแร
ปรับปรุงล่าสุด : 2025-01-26พยาบาทพิศวาส Chapter 19
Chapter 19“ก็มึงเล่นมาเงียบๆ กูก็ตกใจน่ะสิ” สมานตอบ “กูไปในเมืองมา ไปซื้อของใช้ให้มึงไง ของอยู่ข้างล่างน่ะ”“อืม ขอบใจ” คชาพูดเสียงเรียบ มองหน้าเพื่อนก้าวเดินเข้าไปหา ใช้ความไวนำสากไม้ที่ตนเตรียมไว้ฟาดลงบนข้างลำคอสมานเต็มแรง สมานที่ไม่ได้ตั้งตัวหรือเฉลียวใจว่า จะเกิดเหตุกับตัวเองถึงกับร้องโอ๊ย เบี่ยงตัวหลบเป็นโอกาสให้คชาตีซ้ำตรงท้ายทอยสมานอีกสองสามครั้ง ในครั้งสุดท้ายร่างสมานลงไปนอนสลบบนพื้นห้อง“มึงจะฆ่ากู มันไม่ง่ายอย่างนั้นหรอก”คชาพูดกับสมานที่สลบเหมือด ลากร่างเพื่อนมาปลายเตียงเหล็ก มัดข้อมือทั้งสองข้างด้วยเชือกเส้นใหญ่ แล้วผูกไว้กับโครงเหล็กปลายเตียง ส่วนเท้าทั้งสองข้างก็ถูกมัดด้วยเช่นกัน จากนั้นเขาเดินเข้าไปในห้องน้ำแล้วกลับมาพร้อมกับน้ำหนึ่งถังแค่ก...แค่กสมานสติกลับคืนมา สำลักน้ำที่สาดลงมาบนใบหน้า สะบัดหน้าหลายครั้งขับไล่ความมึนงง เงยหน้ามองคชาที่ยืนจังก้าอยู่หน้าตน“มึงทำห่าอะไรของมึงไอ้ช้าง” สมานถาม สีหน้าตกใจเมื่อรู้ว่ามือและเท้าของตนถูกพันธนาการด้วยเชือกเส้นหนา มัดแน่นจนรู้สึกเจ็บร้าว “มึงมัดมือมัดเท้ากูทำไมไอ้ช้าง”“มึงทรยศกู” คชาตอบเสียงแข็งกระด้าง ใบหน้าเรียบตึง ดวงตา
ปรับปรุงล่าสุด : 2025-01-26พยาบาทพิศวาส Chapter 20
Chapter 20“มึงนี่เห็นแก่เงินจริงๆ เห็นแก่เงินขนาดทำร้ายเพื่อนอย่างกูที่สนิทกันมาเป็นสิบปี”คชาก้มมองเพื่อน พูดเสียงเหี้ยม แววตาเหี้ยมยิ่งกว่า สมานถึงกับตัวสั่นเมื่อเห็นนัยน์ตาเพื่อน ดวงตาคชาเวลานี้ช่างน่ากลัว เปรียบเสมือนเสือร้ายกำลังกลายร่างเป็นปีศาจ“กูบอกมึงแล้ว มึงต้องทำตามสัญญานะ” สมานเกิดความขลาดกลัว ร้องหาสัญญา“กูไม่ลืม แต่เรื่องที่กูอยากรู้ยังไม่หมด”“มึงอยากรู้เรื่องอะไรอีก”“เรื่องที่ขวัญหายตัวไป เป็นฝีมือของไอ้วิเศษหรือเปล่า” เรื่องนี้เป็นอีกเรื่องที่คชาอยากรู้“ไม่ใช่ฝีมือไอ้วิเศษ ที่กูมั่นใจเพราะกูโทรถามไอ้วิเศษเรื่องนี้ตั้งแต่เช้าแล้ว มันก็บอกว่ามันไม่รู้เรื่อง”สมานรีบตอบ คชาคิดหนักอีกรอบ การหายตัวไปของขวัญข้าว หากไม่ใช่ฝีมือของวิเศษ แล้วจะเป็นฝีมือของใคร คชาคิดเรื่องนี้ไม่ตกจริงๆ“มึงแน่ใจนะว่า ไอ้วิเศษไม่ได้ทำ” คชาถามย้ำ“มั่นใจสิ กูได้ยินกับหูกูเอง” กระแสเสียงของสมานยังคงสั่นเช่นเดิม “กูตอบมึงไปหมดแล้ว มึงปล่อยกูสักทีสิ”“ยัง กูยังถามมึงไม่หมด ยังมีอีกเรื่องที่กูอยากรู้”“เรื่องอะไรอีกวะ”“มึงจำงานที่มึงมาว่าจ้างกูให้กูข่มขืนผู้หญิงคนนึงที่ชื่อกล้วยไม้ได้ไหม” คชาเท
ปรับปรุงล่าสุด : 2025-01-26พยาบาทพิศวาส Chapter 21
Chapter 21“กรี๊ด” เสียงกรีดร้องของพรรณพฤกษา ทำให้คนในบ้านพากันตกใจ เพราะนานร่วมหนึ่งเดือนแล้วที่พวกเขาไม่ได้ยินเสียงกรีดร้องนี้ คนแรกที่วิ่งไปยังห้องต้นเสียงยังคงเป็นกัลป์ พี่ชายที่แสนดี แต่เขายังไม่ทันที่จะเข้าไปในห้องน้องสาว วิรงรองที่ขันอาสาช่วยดูแลพรรณพฤกษาเข้ามาห้ามไว้“อย่าค่ะกัลป์ อย่าเข้าไป”“ผมเป็นห่วงกล้วยไม้ นานเป็นเดือนแล้วนะที่กล้วยไม้ไม่กรีดร้อง” ใบหน้าและน้ำเสียงของกัลป์ ฉายชัดถึงความเป็นห่วงน้องสาว“วิรู้ค่ะว่ากัลป์เป็นห่วงกล้วยไม้ แต่ถ้ากัลป์เข้าไปก็ไม่ได้ช่วยอะไร รังแต่จะทำให้กล้วยไม้กลัวมากขึ้น เดี๋ยววิเข้าไปดูเองค่ะ กัลป์รอตรงนี้ดีกว่าค่ะ” วิรงรองบอกเหตุผล“แม่ว่าทำตามที่วิบอกเถอะลูก กัลป์กับคุณพ่อรอตรงนี้นะ แม่กับวิจะเข้าไปเอง” วชิราภรณ์ที่วิ่งมาสมทบ เดินเข้าไปในห้องลูกสาวพร้อมกับวิรงรอง โดยมีกัลป์กับธัญญ์รออยู่หน้าห้อง“กรี๊ด...ไม่นะ อย่าเข้ามา กรี๊ด”พรรณพฤกษากรีดร้องต่อเนื่อง นัยน์ตาหวานอมเศร้าเอ่อล้นด้วยหยาดน้ำตา ดวงตาเลิกลั่ก ตัวเธอสั่น จนคนเป็นแม่ต้องกอดปลอบ“กล้วยไม้ลูกแม่ ไม่เป็นอะไรแล้วนะลูก ไม่มีใครทำอะไรลูกแม่แล้วนะ อย่าร้องนะลูก”วชิราภรณ์ปลอบบุตรสาวท
ปรับปรุงล่าสุด : 2025-01-26พยาบาทพิศวาส Chapter 22
Chapter 22ขวัญข้าวรู้ดีว่า คชาทำร้ายพรรณพฤกษาอย่างไร หนักหนาสาหัสมากแค่ไหน แต่เธอเป็นแค่น้องสาว และไม่เคยห้ามปรามการกระทำของพี่ชายได้เลยสักครั้ง ขวัญข้าวทำได้แค่เพียงมองดูพรรณพฤกษาที่ขาดสติด้วยความสงสารเท่านั้น“ฉัน...” ขวัญข้าวพูดไม่ออก ได้แต่ร้องไห้“ถึงตาเธอกับครอบครัวเธอแล้วที่ต้องรู้สึกอย่างนั้นบ้าง”คำพูดของกัลป์ เรียกความตกใจให้ขวัญข้าวท่วมท้น เธอกลัวว่า เขาจะให้ลูกน้องข่มขืนตนดังเช่นครั้งแรก หากเป็นเช่นนั้นจริง เธอคงจะต่อสู้ขัดขืนไม่ได้ ตกนรกทั้งเป็นตามความต้องการของเขาจริงๆ“อย่าทำฉันเลย อย่าให้ลูกน้องคุณข่มขืนฉันเลย ฉันกราบคุณก็ได้ ถ้าฉันห้ามพี่ช้างได้ ฉันห้ามไปแล้ว แต่นี่ฉันห้ามไม่ได้ ฉันห้ามพี่ช้างไม่ได้...ฮือ”ขวัญข้าวยกมือไหว้ อ้อนวอนเขาทั้งน้ำตานองหน้า กัลป์ฉุกใจกับประโยคที่ได้ยิน เธอพูดราวกับว่า รู้เรื่องพรรณพฤกษาถูกคชากระทำชั่ว“เธอรู้เรื่องที่พี่ชายเธอข่มขืนน้องฉันเหรอ” น้ำเสียงที่ถามเข้มห้วน คนได้ยินถึงกับขนลุก ขวัญข้าวปากหนักขึ้นมาทันใด “ตอบมาสิ ตอบมา เธอรู้เรื่องที่พี่ชายเธอทำชั่วกับกล้วยไม้ใช่ไหม”คราวนี้น้ำเสียงเป็นตวาดดังลั่นห้อง ขวัญข้าวร่นคอหนีกระแสเสียงและค
ปรับปรุงล่าสุด : 2025-01-26
บทล่าสุด
พยาบาทพิศวาส Chapter 137
Chapter 137 กัลป์ประคองร่างอุ้ยอ้ายของภรรยาออกจากห้องน้ำ เขาพาขวัญข้าวมานั่งบนโซฟาปลายเตียง หยิบยาดมขึ้นมาให้เธอสูดดม จากนั้นก็ลุกเดินไปหยิบผ้าเย็นในตู้เย็นมาหนึ่งผืน นำมาเช็ดหน้าเช็ดลำคอและแขนให้เธอ “มาแพ้ท้องอะไรตอนนี้นะ จะคลอดอยู่ไม่กี่วันแล้ว” กัลป์ไม่เหนื่อยที่ต้องดูแลขวัญข้าว เขาเป็นห่วงเธอมากกว่า “ขวัญจะนอนพักก่อนไหม ถึงเวลากินข้าวเย็นพี่จะขึ้นมาปลุก” “ไม่เป็นไรค่ะ ขวัญไหวค่ะ” พูดไปสูดยาดมไป “พี่ว่าเรามีลูกกันแค่สองคนก็พอ ขวัญแพ้ท้องหนักมากทั้งสองท้องเลย พี่สงสาร”หลังจากคลอดลูกชายคนแรกนามว่ากรกันต์หรือน้องกรณ์ได้หนึ่งปีกว่า กัลป์กับขวัญข้าวมีลูกอีกคน ซึ่งท้องนี้เป็นลูกสาว ขวัญข้าวมีอาการแพ้ท้องเช่นเดิม อาเจียน เวียนศีรษะ หน้ามืด อ่อนเพลียง่าย แต่ไม่เหม็นหน้าสามีเหมือนท้องแรก กัลป์จึงดูแลขวัญข้าวได้เต็มที่ ดูแลมากกว่างานในบริษัทที่ให้อดิสรรับหน้าที่ผู้ช่วยรองประธานทำงานแทนอย่างที่รู้กันว่า ครรภ์แรกกัลป์ไม่ได้ทำหน้าที่สามีสักเท่าไหร่ มาท้องนี้เขาทุ่มเต็มที่ ทำหน้าที่พ่อและหน้าที่สามีไปพร้อมกัน ซึ่งทำได้ดีมากแม้ว่าจะเหนื่อยมากก็ตาม
พยาบาทพิศวาส Chapter 136
Chapter 136พิมประภาจากไปนานหกเดือนแล้ว ทว่าจิตราวดียังทำใจยอมรับกับการจากไปของลูกสาวไม่ได้ แต่ก็ดีขึ้นบ้างในบางครั้ง เจษฏาต้องจ้างพยาบาลมาดูแลมารดาอย่างใกล้ชิด เพราะเกรงว่าจะคิดสั้นตา โดยมีสกลคอยช่วยดูแลภรรยาอีกคน“เรื่องบางเรื่องต้องให้เจอกับตัวถึงเข้าใจและสำนึก และบางครั้งว่าคนๆ หนึ่งจะรู้ตัวก็สายไปแล้ว” วชิราภรณ์พูดอย่างคนอาบน้ำร้อนมาก่อน “พอดีป้าได้โสมมากจากเกาหลี ป้าฝากไปให้คุณพ่อกับคุณแม่ด้วยนะ”“ขอบคุณครับคุณป้า” คนรุ่นลูกยกมือไหว้ “ส่วนนี้เช็คครับคุณลุง”เจษฎาส่งเช็คที่ระบุจำนวนเงินสิบล้านส่งให้ธัญญ์ที่ยื่นมือมารับไว้ ก่อนธัญญ์ส่งคืนให้เจษฏา“ลุงยังไม่รีบใช้เงิน เจตต์เอาไปหมุนก่อนก็ได้ ตอนนี้ขยายตลาดไปจีนกับสิงคโปร์ไม่ใช่เหรอ ต้องใช้เงินเยอะ ขยายกิจการต้องมีเงินสำรอง” ธัญญ์พูดอย่างเข้าใจวงจรธุรกิจ“ผมพอมีครับ คุณพ่อบอกว่า ความซื่อสัตย์และการตรงต่อเวลาเป็นเรื่องสำคัญครับ รับปากใครไว้ก็ต้องทำให้ได้ครับ”“ลุงรับไว้แล้วไง และให้เจตต์เอาไปหมุนต่อ ถือว่าเจตต์ไม่ผิดคำพูดนะ” ธัญญ์มีข้อโต้แย้ง “รับไปเถอะ ลุงอยากช่วยเจตต์จริงๆ เจตต์จำเป็นต้องใช้เงินก้อนนี้มากกว่าลุง เราสองคนช่วยเหลือกั
พยาบาทพิศวาส Chapter 135
Chapter 135 “พี่กัลป์อยากทำอะไรก็ทำสิคะ หมอไม่ได้ห้าม” กัลป์ละห่างลำคอระหง มือหยุดเคลื่อนไหว เงยหน้ามองคนพูด “ทำได้เหรอ ทำได้แน่นะ” เขาถามย้ำ รอลุ้นคำตอบ “ได้ค่ะ แต่อย่ารุนแรงนะคะ เดี๋ยวลูกตกใจ” ขวัญข้าวตอบ มองใบหน้าคมหล่อที่เวลานี้อาบด้วยรอยยิ้ม แต่แล้วรอยยิ้มพลันหุบลง เขาจูบหน้าผากเธอเบาๆ “พี่ว่า พี่อดเปรี้ยวไว้กินหวานดีกว่า ตั้งแต่ขวัญรู้ว่าท้องก็แพ้ไม่หยุด หน้ามืดเวียนหัวก็บ่อย แล้วท้องก็ใหญ่มากด้วย พี่ไม่อยากให้มีอะไรผิดพลาด พี่ทนได้ ขอแค่พี่ได้กอด ได้หอมและได้จูบขวัญก็พอ” แม้ใจกัลป์อยากทำตามอารมณ์มากแค่ไหน ทว่าเขาคำนึงถึงความปลอดภัยของลูกเมียเป็นอันดับแรก แค่ได้ทำตามที่กล่าวไป กัลป์ก็พอใจแล้ว ขวัญข้าวยิ้มให้ชายหนุ่มตรงหน้า หอมแก้มเขาฟอดใหญ่ “พี่กัลป์น่ารักที่สุดเลย” “แน่นอนอยู่แล้ว และน่ารักกับขวัญคนเดียว” เขาพูดจริงจากใจ จูบปากเธอหนักๆ ซ้ำๆ หลายครั้ง “รักที่สุดในโลกด้วย” “ขวัญก็รักพี่กัลป์ค่ะ เรามาเริ่มต้นกันใหม่นะคะ” “ครับ เรามาเริ่มต้นกันใหม่ พี่สัญญาว่าจะไม่ทำให้ขวัญเสียใจและร้องไ
พยาบาทพิศวาส Chapter 134
Chapter 134“ใช่ คงไม่เหงาแล้ว เราคงปวดหัวกับหลานจอมซนของเราน่าดูนะ” ธัญญ์พูดประโยคนี้วชิราภรณ์ก็รู้ว่า สามีตัดสินใจเช่นไร“แน่นอนค่ะ กัลป์ตอนเด็กๆ ซนหยอกซะเมื่อไหร่ เล่นเอาผึ้งหัวหมุนเลย หลานคนแรกของเราก็คงซนไม่ต่างกับพ่อ” ใบหน้าวชิราภรณ์อิ่มด้วยรอยยิ้ม“เรากลับบ้านกันเถอะ ให้กล้วยไม้อยู่ดูแลช้างต่อ” ธัญญ์เอ่ยบอกภรรยา ก่อนทั้งคู่จะเดินเคียงคู่กันกลับไปบ้านหลังใหญ่ ความคิดธัญญ์ตอนนี้เปลี่ยนไป เห็นทีเขาต้องปรับเปลี่ยนอะไรบางอย่างเสียแล้ว กัลป์ก้าวเท้าเร็วๆ มายังบ้านหลังเล็ก เมื่อรู้จากพรรณพฤกษาว่า ขวัญข้าวเวียนหัวหนักมาก และเป็นลมไปเมื่อครู่ใหญ่ กัลป์ที่กำลังเดินทางกลับบ้านพอดีเมื่อมาถึงก็รีบมาบ้านหลังนี้ทันที กัลป์ร้อนใจมาก กลัวว่าเมียรักจะเป็นหนัก “แม่บัวครับ ขวัญเป็นไงบ้างครับ” กัลป์ถามบัวริน “ตั้งแต่เป็นลมไปเมื่อชั่วโมงก่อนก็ยังไม่ได้สติเลย ดีนะที่ตอนเป็นลมอยู่ในห้องน่ะ ไม่งั้นคงต้องให้นอนในห้องรับแขก” “ผมขึ้นไปดูขวัญก่อนนะครับ” ตอนนี้ขวัญข้าวหมดสติอยู่ เธอคงไม่เห็นหน้ากัลป์ จึงเป็นโอกาสดีที่เขาจะได้ชิดใกล้สาวอันเป็นที่รัก พูดจบก็เดิน
พยาบาทพิศวาส Chapter 133
Chapter 133 พรรณพฤกษามองใบหน้าคชา ชายหนุ่มที่พรากความสาว ความสดใสของตนไปเมื่อสองปีกว่าด้วยสายตาอ่อนโยน ไม่มีความโกรธแค้นสักนิดเดียว ตอนนี้จิตใจเธอผ่องใสมาก ปรับชีวิตให้เป็นปกติ ไปเที่ยว ไปกินข้าว ไปดูหนังทำกิจกรรมหลายอย่างกับครอบครัวและเพื่อน เธอจำคำพูดก่อนเขาหมดสติในป่าได้ดี ราวกับว่ามันกลืนเข้าไปในความรู้สึก ไหลวนอยู่เช่นนั้น “ผมรักคุณ ผมขอโทษ”สองประโยคนี้แม้น้ำเสียงคชาจะเบาและขาดห้วง ทว่าพรรณพฤกษาได้ยินชัดเจน เธอเชื่อคำพูดคชา เชื่อว่ามาจากหัวใจที่แท้จริง ไม่เช่นนั้นเขาคงไม่เสี่ยงตายช่วยชีวิตตน เธอยังรู้ต่ออีกว่า คชาปลอมตัวเป็นต้นเข้ามาดูแลเธอ เพื่อชดเชยความผิดที่กระทำไว้ แม้พรรณพฤกษาจำเหตุการณ์ช่วงสติหลุดไม่ได้ แต่เธอก็เชื่อว่า คชาสำนึกผิดโดยแท้จริง และนับจากวันนั้นพรรณพฤกษาดูช่วยดูแลคชาทุกวัน วันหนึ่งนานกว่าสามชั่วโมง ช่วงแรกธัญญ์ไม่เห็นด้วยกับการกระทำของบุตรสาว เพราะอย่างไรเสียคชาก็เป็นคนชั่ว คนไม่ดีที่ไม่น่าเข้าใกล้ อีกทั้งยังเป็นคนข่มเหงพรรณพฤกษา จึงไม่มีความจำเป็นต้องเอาใจใส่ดูแล แค่ให้อยู่บ้านหลังเล็กก็เพียงพอและถือว่าเมตตามากแล้ว“คุณพ่อขา กล้วยไม้เ
พยาบาทพิศวาส Chapter 132
Chapter 132อาหารเย็นมื้อนี้พิเศษอีกแล้ว ขวัญข้าวมองปลานิลสามรสและผัดผักคะน้าน้ำมันหอย มีข้าวสวยร้อนๆ อีกหนึ่งจานแล้วน้ำลายสอ เธอรู้ดีว่าอาหารสองอย่างนี้ใครเป็นคนทำ ทว่าคนทำกลับนำมาให้ตนและอยู่ร่วมลุ้นไม่ได้ ผัดผักน้ำมันหอยใส่กุ้งสด แม้ว่าผักจะสุกมากไปหน่อยแต่หน้าตาก็น่ากิน ส่วนปลานนิลสามรส เธอไม่คิดว่ากัลป์จะทอดปลาได้สวย หนังปลาคลุมเนื้อปลาสวยงาม ไม่เละ “กัลป์ตั้งใจทำเลยนะ ขวัญชิมเลย มันลุ้นอยู่” อดิสรที่ยกสำรับอาหารมาให้คนท้องเจ็ดเดือนรีบพูด ในมือถือโทรศัพท์เครื่องจิ๋วราคาไม่จิ๋ว เปิดเป็นวีดิโอคอลให้กัลป์ได้ยินและได้เห็นภาพขวัญข้าวกินอาหาร คนลุ้นไม่ได้มีแค่สองคน จักรภพกับนพดลก็พลอยลุ้นตามไปด้วย ขวัญข้าวตักเนื้อปลาสามรสขึ้นชิม ก่อนตักอีกครั้งเพื่อกินกับข้าว ยังไม่มีคำตอบของคนที่นั่งลุ้น เพราะเธอกินข้าวกับผัดผักคะน้าอีกหนึ่งคำ “เป็นไงวะ ขวัญว่าไงบ้าง” กัลป์ส่งเสียงถามผ่านวีดิโอคอล “ขวัญกำลังกินอยู่ ยังไม่ตอบเลย” อดิสรพลิกมือถือให้กัลป์เห็นขวัญข้าวกินข้าว แต่ก็รีบหมุนกลับมาตามเดิมเพราะเกรงว่าคนท้องจะเห็นหน้ากัลป์ อาการเหม็นขี้หน้ากัลป์อาจ
พยาบาทพิศวาส Chapter 131
Chapter 131 “อยากไปอยู่กับขวัญก็บอกมาเถอะ ไม่ต้องอ้างโน่นอ้างนี่หรอก”คนรู้ทันคือวชิราภรณ์ที่เวลานี้ไม่ลงโทษใดใดลูกชาย เพราะขวัญข้าวกำลังลงโทษกัลป์ เป็นการลงโทษที่หนักกว่าด้วย เห็นหน้าก็ไม่ได้ เข้าใกล้ยิ่งไม่ได้ เห็นหน้าทีไรวิ่งไปอาเจียนทุกครั้ง กรรมไม่แบของกัลป์ที่แท้ทรู “รายนั้นน่ะสมควรเป็นหมาเหงาหมาหงอย เป็นหมาอกแตกตายได้ยิ่งดี จะได้รู้สึกนึกบ้าง” คนพูดยังมีอารมณ์โกรธไม่หาย “แต่แค่นี้ก็มากแล้วนะคะ ทรมานใจและกายด้วย ทำอะไรก็ไม่ได้นอกจากแอบดู คอยมองอยู่ห่างๆ แต่เข้าใกล้ไม่ได้ และไม่รู้ว่าเมื่อไหร่ขวัญจะหายแพ้หน้าพี่กัลป์ พูดถึงก็สงสารนะคะ” พรรณพฤกษาเห็นใจพี่ชายมาก แต่ก็ช่วยอะไรไม่ได้ เรื่องนี้ขึ้นอยู่กับขวัญข้าวคนเดียว่า จะหายเหม็นหน้ากัลป์เมื่อไหร่ “เหม็นขี้หน้าไปจนกว่าจะคลอดแหละดี จะได้เข็ดหลาบไม่ทำอย่างนี้อีก” คนเป็นแม่ยังไม่หายเคืองบุตรชาย แต่ก็ยอมรับว่าอีกใจก็เห็นใจและสงสารตามประสาแม่ “ไปหาขวัญกับพี่ช้างดีกว่าค่ะคุณพ่อ คุณแม่ กล้วยไม้ให้พี่มะนาวทำมะม่วงน้ำปลาหวานไปให้ขวัญด้วยค่ะ” สองสามีพยักหน้า ก่อนทั้งสามจ
พยาบาทพิศวาส Chapter 130
Chapter 130ตั้งแต่พรรณพฤกษากลับมาเป็นคนเดิม และได้รับรู้เรื่องเหลือเชื่อหลายอย่าง โดยเฉพาะเรื่องวิรงรอง คนรักของพี่ชาย สาวแสนดีซุกซ่อนความร้ายกาจไว้มากมาย รวมถึงเป็นคนจ้างวานคชาข่มเหงตน ที่แท้จริงแล้วเธอไม่ได้ถูกรุมโทรมดังเช่นเข้าใจ คชาจัดฉากว่าเธอโดนกระทำเช่นนั้น พรรณพฤกษาโดนคชาข่มขืนคนเดียว ย้อนกลับไปเมื่อหนึ่งเดือนก่อน หลังจากทั้งหมดพากันออกจากสวนลุงเฉิ่ม กัลป์ขับรถพาคชาไปส่งโรงพยาบาลเป็นอันดับแรก เนื่องจากคชาเสียเลือดมาก หายใจรวยริน แม้คชาเป็นคนทำร้ายน้องสาวตน ทว่าก็เป็นคนช่วยชีวิตพรรณพฤกษาจากชายใจชั่ว อีกทั้งเขาต้องการให้คชารับโทษจากทุกเรื่องที่ก่อไว้ การช่วยชีวิตคชาจึงเป็นเรื่องถูกต้อง คืนนั้นพูดได้ว่าเป็นวันอันเลวร้ายของบัวริน ขวัญข้าวถูกเข็นออกจากห้องผ่าตัดหลังจากแพทย์นำกระสุนออกจากตัวได้สำเร็จ การถูกยิงไม่ส่งผลกระทบต่อลูกในครรภ์ คล้อยหลังขวัญข้าวถูกพาเข้าไปในห้องดูอาการเพียงแค่ห้านาที บัวรินก็ต้องตกใจเมื่อรู้ว่า คชาถูกยิงและถูกนำตัวเข้าห้องผ่าตัดด่วน อาการคชาค่อนข้างหนัก เสียเลือดมากและหมดสติ แพทย์ใช้เวลาผ่าตัดนานร่วมสี่ชั่วโมง กว่าจะเสร็จเรียบร้อย
พยาบาทพิศวาส Chapter 129
Chapter 129 “กรี๊ด” ความตกใจเสียงปืน พรรณพฤกษากรีดร้อง ภาพความทรงจำตอนถูกจับตัวไปย้อนเข้ามาในหัว ราวกับว่าปลุกความทรงจำที่ถูกบางอย่างกดทับไว้ ความหวาดกลัวแน่นจิตใจ สายตาตื่นตระหนก คิดว่าตนเองถูกจับตัวไปที่ไหนสักแห่ง มือที่ห้อยอยู่จิกลงไปขาของคนที่แบกตนไว้ ทว่าเดชใส่กางเกงค่อนข้างหนา เขาจึงไม่เจ็บเท่าไหร่นัก เธอจึงเปลี่ยนมาทุบขาและลำตัวเดชแทน “ปล่อยนะ ปล่อยฉันเดี๋ยวนี้ ปล่อยนะ” “แม่งเอ๊ย!” เดชสบถจากความเจ็บปนรำคาญ ในใจคิดว่าหากพาพรรณพฤกษาไปด้วยอาจเป็นตัวถ่วง การหลบหนีล่าช้า ไปตัวเดียวแม้ไม่มีตัวประกันน่าคล่องตัวกว่า เดชจึงโยนร่างตัวถ่วงลงไปบนพื้น ดีที่ว่าพื้นตรงนั้นไม่มีหิน เป็นเพียงพื้นดินเปียกชื้น เธอเจ็บแต่ไม่มาก คลำบั้นท้ายไปมา “คุณกล้วยไม้มาหาผม” คชาบอกพรรณพฤกษาที่เงยหน้ามองเจ้าของเสียง แสงไฟจากไฟฉายทำให้เธอมองเห็นหน้าคชา ทว่ากลับจำไม่ได้ว่าคือใคร แต่น่าแปลกใจที่เธอเชื่อใจชายคนนี้มากกว่าเดช พรรณพฤกษาจึงลุกขึ้นยืน ก้าวเท้าไปหาคชา “คุณกล้วยไม้ระวังครับ” เสียงคชาดังลั่น เมื่อเห็นเดชเล็งปืนมายังร่างสาว เขาก้าวเท้าวิ่งสุดชีวิต กอดพรรณพฤกษ
