บททั้งหมดของ พยาบาทพิศวาส: บทที่ 41 - บทที่ 50

Chapter 4217.56 น. ณ บ้านตัณติยานนท์ ธัญญ์กับวชิราภรณ์มองหน้ากันเมื่อได้ฟังคำพูดของยุพดีจบ วชิราภรณ์ถอนหายใจออกมาเบาๆ อย่างหนักอกกับการขอลาออกของยุพดี พยาบาลที่ดูแลพรรณพฤกษามาตลอดหนึ่งปี คนที่รู้ใจและเข้าใจอาการป่วยของลูกสาวทั้งสองมากคนหนึ่ง และเป็นคนที่ครอบครัวตัณติยานนท์ไว้ใจมากคนหนึ่งด้วย “กิ่งขอโทษคุณธัญญ์กับคุณผึ้งค่ะ แต่กิ่งมีความจำเป็นต้องลาออกจริงๆ ค่ะ”ยุพดียกมือไหว้นายจ้างทั้งสองด้วยใจจริง เธอเองก็ไม่อยากลาออก ทว่าความจำเป็นมันบังคับ เนื่องจากบิดาเธอป่วยเป็นอัมพาตไม่มีคนดูแล ยุพดีจึงต้องกลับไปดูแลบิดา“ไม่ต้องขอโทษเพราะเธอไม่ได้ทำอะไรผิด” ธัญญ์เข้าใจความจำเป็นของยุพดี “ถ้าฉันเป็นเธอก็คงตัดสินใจอย่างนี้เหมือนกัน”“ใช่ เธอไม่ต้องคิดมากนะกิ่ง เราสองคนเข้าใจ” วชิราภรณ์พูดเสริม “ยังดีที่ว่า กิ่งไม่ได้ออกตอนนี้ ยังให้เรามีเวลาหาคนมาทำงานแทน”ยุพดีพูดเรื่องนี้ก่อนลาออกจริงสิบห้าวัน เพราะเธอก็เข้าใจนายจ้าง หากลาออกทันทีทันใด อาจหาคนมาแทนไม่ทัน“ใครมาทำงานแทนใครครับคุณแม่” กัลป์ที่วันนี้กลับมาบ้านเร็ว เนื่องจากมีนัดกินข้าวกับบิดามารดา พอเดินเข้ามาใกล้ห้องรับแ

Chapter 44“ขวัญขอล้างปากก่อนนะคะ” ความเข้าใจของกัลป์คือ เธอไปป้วนปากหรือไม่ก็แปรงฟันเพื่อให้ช่องปากหอมสะอาด ทว่าสิ่งที่เขาคิดกับสิ่งที่เธอทำกลับตรงกันข้าม ขวัญข้าวสะบัดผ้าห่มที่คลุมกายออก ขยับตัวไปยังใจกลางร่างชาย มือสาวคว้าจับความเป็นชายที่ตื่นตัวแต่ยังไม่เต็มที่เธอจึงทำให้มันตื่นด้วยปาก...“ร้ายที่สุด”คนมีอารมณ์คุกรุ่นในใจและกาย เมื่อเจอปากน้อยๆ ที่มีความร้ายกาจอยู่มากหยอกเย้า ความปรารถนาพุ่งทะยานอย่างรวดเร็ว กายชายเติบใหญ่คับปากขวัญข้าวเก่งกาจเรื่องบนเตียงมากขึ้นทุกวัน อาจเป็นเพราะมีครูดีคอยสอนและกำกับ ตอนนี้แทบไม่ต้องพูดต้องสั่ง มองตาก็รู้ใจหรือรู้หน้าที่ ปากเธอดูดท่อนเนื้อไร้กระดูกแรงๆ จนแก้มทั้งสองข้างตอบ ดูดไปพร้อมกับครอบครอง ขยับเข้าออก ก่อนปล่อยให้ลิ้นทำหน้าที่ไล้เลียไปโดยรอบ เน้นดูดส่วนปลายสองสามครั้งแล้วลงลิ้นใหม่ มือเล็กไม่ได้หยุดนิ่งเฉย ขยับรูดขึ้นลงไปพร้อมกันนี่แหละที่กัลป์ต้องการ...“อืม...ดีจัง...พี่ชอบมากเลย”ใบหน้ากัลป์มีรอยยิ้ม น้ำเสียงบ่งบอกถึงความรู้สึกดีจากการถูกขวัญข้าวปรนนิบัติ เธอไม่เก่ง ไม่ร้อนแรงจัดจ้าน เท่าวิรงรองหรือสาวอื่นที่เขาเคยหลับนอนด้วย ทว่าขวั

Chapter 46 ขวัญข้าววางจานผลไม้ลงบนโต๊ะตรงหน้ากัลป์ที่นั่งอยู่บนโซฟาในห้องโถงใหญ่ เขาละสายตาจากจอทีวีมองหน้าสาวสวยที่คอยเอาใจตน ก่อนรั้งร่างเธอมานั่งบนตัก โอบกอดไว้ด้วยความรู้สึกบอกไม่ถูกว่า อะไรมากกว่ากันระหว่างเกลียดกับรัก กัลป์รีบปัดความรู้สึกหลังทิ้งไป เขาต้องย้ำกับตัวเองว่า ตนต้องไม่รู้สึกอันใดกับขวัญข้าว นอกจากเกลียดชัง คนช่างเอาใจใช้ส้อมอันเล็กจิ้มเลมอนขึ้นมาหนึ่งชิ้น ก่อนป้อนใส่ปากกัลป์ที่อ้าปากรับ เขาเคี้ยวไปหอมแก้มเธอไป ขวัญข้าวยิ้ม นึกอะไรออกขึ้นมา เลมอนชิ้นต่อไปเธอไม่ได้ป้อนด้วยส้อม แต่ใช้ปากป้อนแทน “ยั่วอีกแล้ว” เขาพูดและยิ้ม รับเลมอนที่ขวัญข้าวป้อนด้วยปาก เคี้ยวเสร็จก็จูบเธอหนึ่งรอบ “เลมอนชิ้นนี้อร่อยจัง หวานด้วย” “อยากกินแบบนี้อีกไหมคะ” เสียงอ่อนหวานถาม “อยากกินอย่างอื่นมากกว่า อยากกินทั้งตัวด้วย” กัลป์รัดร่างสาวแน่นขึ้น คลอเคลียแก้มและลำคอระหง ก่อนต้องตัดใจเพราะเขามีแผนสำคัญที่ดำเนินการต่อ เรื่องอย่างว่ามีเวลาถมไป กัลป์นั่งคิดตอนเช้าว่า เวลาหนึ่งเดือนกว่าที่ทำดี พูดดี ปฏิบัติดีกับขวัญข้าว จนเธอตกหลุ

Chapter 48 แม้ว่ามีความมั่นใจเกินแปดสิบเปอร์เซ็นต์ว่า ณัฐพรกับวิรงรองคือคนเดียวกัน แต่พอได้ยินคำรายงานจากบุญมี ความตกใจก็เกิดขึ้นกับคชา เขาก้มหน้ามองรูปถ่ายที่บุญมีแอบถ่ายวิรงรองในสถานที่ต่างๆ ไว้หลายสิบใบ มีภาพที่เธอถ่ายร่วมกับแม่และพ่อเลี้ยง และกับกัลป์ คชาเกิดความสงสัยขึ้นมาในใจ ชีวิตของวิรงรองดีมาก ไม่ว่าเรื่องฐานะ การศึกษา มีหน้ามีตาทางสังคม ฐานชีวิตดีมาก แต่เหตุใดจึงก้าวเท้ามายุ่งเกี่ยวกับเรื่องผิดกฎหมาย ทำให้ตัวเองแปดเปื้อน หรือเพราะความโลภทำให้วิรงรองไม่ยั้งคิด เป็นคนไม่รู้จักพอ เมื่อชัดเจนแล้วว่าสองชื่อนี้คือคนเดียวกัน เกิดคำถามหลายคำถามในหัวคชา วิรงรองเป็นผู้หญิงที่มีความลับลมคมใน ความสวยงามบนใบหน้า ความมีชื่อเสียงในแวววงสังคม เป็นคนดีช่วยเหลือเอื้อหนุนมูลนิธิต่างๆ ซ่อนความชั่ว ความร้ายกาจไว้อย่างมิดชิด คงไม่มีใครคาดคิดว่า วิรงรองคือผู้อยู่เบื้องหลังการค้ายาเสพติด ค้าอาวุธและค้าเนื้อสดของวิเศษ พ่อผู้ให้กำเนิด คชาคาดเดาต่อว่า กัลป์คงไม่รู้เบื้องหลังของวิรงรอง และกำลังคิดว่า การที่วิรงรองเข้ามาในชีวิตกัลป์ คงไม่ใช่เพราะความรักควา

Chapter 50“ถ้าหาไม่ได้จริงๆ แล้วคุณแม่ต้องดูแลกล้วยไม้ วิจะมาช่วยดูนะคะ อาจจะมาตอนเย็นหลังเลิกงานค่ะ มาดูได้ทั้งวันก็ช่วงเสาร์อาทิตย์ เพราะช่วงนี้ที่บริษัทกำลังเจรจาเรื่องเครื่องมือแพทย์ล็อตใหม่ค่ะ งานวิค่อนข้างยุ่งต้องดิวงานกับทางโน้นทุกวัน” วิรงรองแสแสร้างแนบเนียน“แค่วิทำทุกวันนี้ก็เกรงใจจะแย่แล้ว จะให้มาดูทุกวัน แม่เกรงใจน่ะ”วชิราภรณ์ซาบซึ้งน้ำใจว่าที่สะใภ้มาก นับตั้งแต่พรรณพฤกษากลับมาอยู่บ้าน วิรงรองมาดูแลลูกสาวนางตลอด เสมอต้นเสมอปลายและไม่มีบ่น วิรงรองแสนดีเช่นนี้ มีหรือธัญญ์กับวชิราภรณ์จะไม่รัก ไม่เอ็นดู ทั้งสองรักวิรงรองเหมือนลูกคนหนึ่งก็ว่าได้“เกรงใจทำไมคะ วิคิดเสมอว่า คุณพ่อคุณแม่คือพ่อแม่ของวิ กล้วยไม้คือน้องสาววิ วิจะดูแลก็ไม่ใช่เรื่องแปลกค่ะ อีกอย่างวิเต็มใจดูแลกล้วยไม้ค่ะ”นางฟ้าชัดๆ...ใครได้ยินประโยคนี้ก็ต้องคิดเช่นนี้ คิดว่าวิรงรองเป็นคนดี มีใจเมตตา แต่หารู้ไม่ว่า หน้ากากที่เธอใส่อยู่นั้นมีหลายชั้น ขึ้นอยู่กับว่าเธอจะสวมหน้ากากใดเมื่ออยู่กับใครก็เท่านั้นคำพูดวิรงรองกระแทกใจกัลป์อย่างแรง วิรงรองเป็นคนดี สวยทั้งกายและหัวใจ ที่สำคัญดีกับครอบครัวตนมาก มากมายเหลือเกิน ค