All Chapters of ภรรยารักคุณหมอร้าย: Chapter 11 - Chapter 20

“แหม แต่ก็ใช่ว่าผมไม่ต้องการผู้ช่วยนี่ครับ” มาวินพูดพร้อมกับขำแก้บรรยากาศที่ตอนนี้เหมือนอึมครึมเสียจนเจ้าตัวรู้สึกเกร็ง“ไว้ถ้าผมไม่มีงานอะไรจะใช้เค้ก ผมอาจจะส่งเธอให้หมอวินนะครับ” แล้วหันไปมองเขมมิกาที่ตอนนี้นิ่งเงียบไม่พูดอะไร“ยินดีครับ ถ้าอย่างนั้น ผมขอตัวก่อนนะ หมอขอตัวก่อนนะครับเค้ก”มาวินหันไปล่ำลาเขมมิกา โดยที่หญิงสาวเองก็ยิ้มให้เขาบางๆเมื่อมาวินเดินจากไป ธามไทก็พูดด้วยน้ำเสียงดุใส่เขมมิกาทันที“นี่มาทำงาน หรือมาหาแฟน”“มาทำงานค่ะ ส่วนเรื่องแฟนเป็นผลพลอยได้” ไม่รู้อะไรดลใจให้เธอตอบออกไปแบบนั้น ทั้งที่จริงๆ ตนเองไม่ได้คิดอะไรเกินเลยกับหมอมาวินแม้แต่น้อย“ชอบหมอวินงั้นเหรอ” เอ่ยถามเด็กสาว พร้อมกับจ้องลึกไปในดวงตาของเธอ“เปล่าค่ะ” คนตัวเล็กตอบอย่างไม่ต้องคิดนาน เพราะคนที่เธอหลงรักมีเพียงคนเดียวนั่นก็คือ ‘เขา’“ถ้าชอบก็บอก ฉันจะได้ให้เธอไปฝึกงานกับหมอวินแทน หมอวินเป็นคนดี ไม่ใช่คนที่จะมาหลอกกินนักศึกษาฝึกงานไปเรื่อย นี่ฉันเพิ่งเคยเห็นมันสนใจผู้หญิง”ธามไทพูดอย่างไม่สนใจอะไร คิดเหมือนกันว่าหากเขมมิกาชอบมาวินจริงๆ ก็จะไม่ขัดขวางทั้งคู่ และเขาเองจะได้ไม่ต้องทนรำคาญเด็กสาวช่างจ้อแบบน

“ผมคิดว่าเงื่อนไขที่ให้ทางโรงพยาบาลเราเข้าใช้บริการ Hall ห้าครั้งต่อปีเทียบกับการลดค่ารักษาบริการของพนักงานที่โรงแรมกว่าสองร้อยคน มันอาจจะไม่คุ้มค่าเท่าไหร่ เพราะเราไม่สามารถรู้ได้เลยว่าปีปีหนึ่งจะมีพนักงานของคุณเข้าใช้บริการมากน้อยแค่ไหน” ธามไทพูดออกไปตรงๆ ใช่ว่าเขาไม่สนใจโรงแรมของปริญ แต่ก็ไม่อยากให้ฝ่ายของตนเองเสียเปรียบมากขนาดนั้น“ครับ ถ้าอย่างนั้น คุณหมออยากให้ทางเราบริการอะไรเพิ่มเติมลองแจ้งมาได้นะครับ” ปริญพูดพร้อมกับเหลือบมองไปยังเขมมิกาที่เอาแต่จดข้อความการสนทนาของพวกเขาลงสมุดบันทึก“ผมกำลังคิดว่าอาจจะเพิ่มสิทธิพิเศษเป็นการเข้าพักในห้องสูทของทางโรงแรมในวันที่มีจัดสัมมนาหรืองานเลี้ยง อาจจะเป็นไว้สำหรับผู้บริหารน่าจะเป็นทางเลือกที่ดี คุณปริญมีความเห็นว่าไงครับ” ธามไทยังคงให้เกียรติและถามออกไป หากอีกฝ่ายไม่ยอมทำตามข้อตกลง เขาก็ยินดีที่จะรับฟังข้อเสนออื่นๆ ต่อ“ได้เลยครับไม่มีปัญหา ผมสามารถให้ห้องสูทของคุณหมอได้สิบห้องต่อครั้งที่คุณหมอมาจัดงานที่โรงแรมของผม” CEO หนุ่มตอบอย่างไม่คิดมาก เพราะไม่อยากให้โรงพยาบาลนี้หลุดมือไปสักเท่าไร“งั้นก็ไม่มีปัญหาอะไรครับ ผมยินดีเข้าร่วมทำข้อเสน

“หมอเข้าใจว่าเค้กต้องการอะไรคะ” เมื่อทนไม่ไหวจึงเอ่ยถามออกไปตามตรง เธอคิดว่าเขาคงเข้าใจอะไรตนเองผิดไปแน่ถึงได้ออกปากไล่กันแบบนี้“ฉันจะไม่อ้อมค้อมละกันนะ ฉันไม่ใช่คนโง่ที่จะดูไม่ออกว่าเด็กอย่างเธอต้องการอะไร ตอนแรกก็คงตั้งใจจะมาอ่อยฉัน ใช้ทางลัดเพื่อให้ตัวเองได้สบายไวๆ แต่พอฉันไม่สนใจก็เลยทอดสะพานหาไอ้หมอวิน ตอนแรก ฉันก็คิดว่าเธอกับหมอวินชอบกันจริงๆ แต่พอวันนี้มาเห็นว่าเธอเองยังไปหว่านเสน่ห์ให้กับคุณปริญ ฉันก็เข้าใจแล้วว่าจริงๆ เธอคงจะหาใครสักคนก็ได้ที่รวยพอจะทำให้ชีวิตของเธอดีขึ้น”“ไม่ใช่นะคะ!” คนตัวเล็กรีบพูดแทรกขึ้นมาด้วยความรู้สึกโกรธจัด“อันที่จริง ไอ้เรื่องครอบครัวแสนเศร้าที่เธอเล่ามา ฉันว่าก็ถือเป็นเรื่องที่ทำให้ผู้ชายอย่างหมอวินหรือคุณปริญสงสารได้อยู่นะ พวกนั้นน่าจะหลงเธอทั้งรูปร่าง หน้าตา แล้วก็สงสารชีวิตของเธอจนต้องอยากยื่นมือเข้ามาช่วยเหลือ แต่ฉันก็ไม่แน่ใจนะว่า พวกนั้นจะให้เธออยู่ในฐานะอะไร” ธามไทพูดราวกับเป็นผู้ใหญ่ที่สอนเด็ก แต่ลึกๆ แล้วเขาอยากพูดให้เขมมิกาเจ็บปวดมากที่สุดต่างหาก“พอแล้วค่ะ เค้กไม่ออยากฟัง” เขมมิกาพูดแทรกขึ้นมา ใช่ว่าเธอทนฟังคำพูดแบบนั้นไม่ได้ แต่เธอแค่

“โห ปากมึงนี่นะ กูแค่ผ่านมาก็เลยแวะมาหา เห็นมึงหายเงียบไปหลายวัน เคลียร์เรื่องคุณศศิแล้วเหรอวะ” เวทัสเอ่ยถามด้วยความเป็นห่วง“ยัง เดี๋ยวกูจะจัดการเร็วๆ นี้แหละ เบื่อเหมือนกัน” เมื่อพูดถึงศศิ ธามไทก็รู้สึกหนักใจขึ้นมา เขาต้องรีบบอกความรู้สึกของตัวเองให้หญิงสาวรู้โดยเร็ว แม้ที่ผ่านมา ตนเองจะชัดเจนมาตลอดว่าไม่ได้ชอบอีกฝ่ายก็ตาม“ก็ดี จะได้จีบน้องเค้กได้เต็มที่” เวทัสไม่วายแซวเพื่อนอีกครั้ง และก็ถูกมองกลับมาตาจ้องเขม็งอย่างเอาเรื่องทันที“มึงไม่ต้องพูดละ งานปาร์ตีประจำปีของโรงพยาบาลกู มึงจะมาปะ เชิญคุณข้าวฟ่างมาด้วยนะ” ธามไทพูดขึ้นเมื่อนึกขึ้นได้ว่าต้องเชิญเพื่อนรักเพื่อนร้ายของตนเองไปงานด้วย“จัดที่โรงแรมไหนวะ?” คนมาเยือนเอ่ยถามขึ้นก่อนจะจิบน้ำที่เขมมิกาเอามาเสิร์ฟให้“เดอะริเวอร์”“อะไรนะ! โรงแรมไอ้ปริญอะนะ?” สิ้นคำตอบ เวทัสก็เอ่ยถามกลับด้วยความตกใจทันที“เออ มึงรู้จักเขาด้วยเหรอวะ” ธามไทมองหน้าเพื่อนด้วยความอยากรู้อยากเห็น“ทีงี้อยากรู้ขึ้นมาเลยนะ ไอ้ปริญมันเคยจีบเมียกู แต่เอาจริงๆ มันก็นิสัยใช้ได้ มันกำลังจีบคุณเค้กอยู่งั้นดิ ถ้ามึงไม่ชอบเด็กมันก็ไม่ต้องไปขัดขวางไอ้ปริญหรอก เพราะไอ้นี

เด็กสาวร้องไห้ออกมา เธอไม่สามารถรับความจริงได้ เมื่อเช้า พ่อยังคุยดีๆ กับเธออยู่เลย ทำไมตกเย็นถึงได้จากกันไปเช่นนี้“ลองติดต่อญาติผู้ใหญ่ดูนะครับ หมอขอตัวก่อนนะครับ” แวบเดียวเท่านั้นที่เด็กสาวเห็นสายตาสั่นระริกของคนเป็นหมอ ก่อนที่สายตาของเขาจะนิ่งเรียบอีกครั้ง“ฮึก พ่อ”เขมมิกาไม่รอช้ารีบวิ่งไปหาร่างไร้วิญญาณของผู้เป็นพ่อที่ตอนนี้ถูกเข็นออกจากห้องผ่าตัด นาทีนี้ หัวใจดวงน้อยทั้งดวงแตกสลายเสียจนไม่อยากมีชีวิตอยู่ เด็กสาวปล่อยให้น้ำตาไหลรินออกมาอย่างไม่คิดจะห้ามมัน พ่อเป็นเหมือนทุกสิ่งทุกอย่างและเป็นแรงบันดาลใจให้เธอทำสิ่งต่างๆ มาวันนี้ไม่มีพ่อ เธอเองก็ไม่รู้ว่าจะอยู่อย่างไรต่อไป...ผ่านไปเกือบสัปดาห์ เขมมิกาจัดแจงเรื่องงานศพของผู้เป็นพ่ออย่างโดดเดี่ยว โชคดีที่ท่านทำประกันชีวิตเอาไว้ก่อนที่จะตรวจพบว่าเป็นโรคหัวใจ ทำให้ตอนนี้ เธอพอมีเงินติดตัวอยู่บ้างและสามารถนำมาจัดงานศพเล็กๆ ให้ผู้เป็นพ่อเป็นครั้งสุดท้าย ซึ่งในงานจะมีแขกไม่มาก ส่วนใหญ่จะเป็นเพื่อนที่ทำงานของพ่อและเพื่อนๆ รวมถึงครูที่โรงเรียนของเธอไม่กี่คนเท่านั้นวันนี้ เขมมิกาเริ่มตั้งสติกับสิ่งที่เกิดขึ้นได้แล้ว แม้ว่าจะยังคงเศร้าเสีย