All Chapters of เด็กเลี้ยงของน้าภพ: Chapter 11 - Chapter 20

แล้วภีมภพก็เล่าเรื่องงานแต่งงานให้กับคนที่นั่งข้างๆ ฟังแต่ไม่ได้บอกว่ารักแรกของเขาจะมาร่วมงานด้วย ตอนนี้สถานะของเขากับญารินดายังไม่มีอะไรคืบหน้า เขาไม่อยากให้เรื่องในอดีตมีผลกระทบกับเรื่องที่เขาตั้งใจจะทำในอนาคต “ไม่เห็นว่าจะมีปัญหาอะไรนี่คะ ไปเถอะค่ะ ไปเจอเพื่อนๆ น่าสนุกดีออกนะคะ” “กอหญ้าไปด้วยกันไหม” “ไปได้เหรอคะ แต่กอหญ้าไม่รู้จักใครเลยสักคน” “ไม่รู้จักที่ไหน พี่ยุ้ยก็ไปนะครับ” เขาหมายถึงแฟนสาวของเพื่อนที่เป็นเจ้าของร้านคอมพิวเตอร์ “เหรอคะ” “ว่าไงสนใจไหมล่ะ” ภีมภพคิดว่าจะพาเธอไปด้วยไม่รู้ว่าในสถานะไหน แต่ก็ยังดีกว่าไปคนเดียว อย่างน้อยก็เป็นการปิดโอกาสของปวีรดาไปในตัว “แต่กอหญ้าไม่มีชุดนะคะ” “เดี๋ยวพรุ่งนี้น้าพาไปซื้อดีไหม แต่กอหญ้าต้องขอแม่กับน้าพรก่อนนะครับ” เพราะรู้ว่าสองคนนั้นทั้งหวงและห่วงเธอมากแค่ไหน “ค่ะ แต่ถ้าแม่ไม่ให้ไปล่ะคะ” “ต้องลองขอดูก่อนสิกอหญ้า” เพราะครั้งนี้งานแต่งค่อนข้างจะจัดใหญ่ เพราะเจ้าบ่าวเป็นลูกชายเพียงคนเดียวของร้านจำหน่ายวัสดุก่อสร้างเจ้าใหญ่ของจังหว

สองวันแล้วที่ญารินดากลับมาอยู่ที่หอพัก เธอยังรอการติดต่อจากน้าชายแต่เขาก็เงียบ หรือเขาไม่รู้ด้วยซ้ำว่าตอนนี้เธอกลับมาแล้ว ครั้นจะเป็นฝ่ายโทรไปหาก็ไม่รู้ว่าจะเริ่มต้นคุยกับเขายังไงเพราะความรู้สึกของเธอมันเปลี่ยนไปแล้วยิ่งคิดถึงเธอก็ยิ่งรู้สึกไร้ค่า ตลอดเวลาที่ได้อยู่ใกล้ชิดเธอมีความสุขมาก เธอพยายามแสดงออกอยู่หลายครั้งว่ารู้สึกยังไง แต่มันคงไม่ได้อยู่ในสายตาของภีมภพเลย สถานะที่เขาวางไว้ให้เธอก็คือหลานสาว คงเป็นเธอคนเดียวที่คิดว่าความสัมพันธ์มันจะไปได้ไกลกว่านั้น คนที่คิดถึงไม่เคยโทรหาแต่อีกคนที่พึ่งได้เจอกันทั้งโทรหาและทักทายมาทางไลน์วันละหลายรอบพี่ชายของต้นหลิวเป็นคนที่เธอรู้จักมาตั้งแต่เรียนชั้น ม.1 เพราะต้นหลิวมักพูดถึงพี่ชายที่อยู่ชั้น ม.4 ให้ฟังอยู่เสมอ จนวันหนึ่งทั้งสองก็ได้เจอกัน จากนั้นก็พูดคุย ทักทายกันมาเรื่อย จนกระทั่งเขาไปเรียนที่ต่างประเทศเธอกับเขาก็เลยห่างๆ กันไปพอได้เจอกันอีกครั้งเขาก็เรียนจบและเป็นหนุ่มเต็มตัวแล้ว ตอนแรกคิดว่าเขาพูดเล่นๆ ว่าจะจีบ แต่ตอนนี้มันไม่ใช่แบบนั้นแล้ว เพราะต้นโมกบอกกับเธอตรงๆ ว่าเขาอยากลองคบหากับเธอ ญารินดาไม่ได้ตอบรับหรือปฏิเสธ เพียงแต่บอกช

ญารินดาตื่นนอนแต่เช้า เธอเข้าไปในห้องอย่างเงียบเสียงที่สุด ตอนนี้ภีมภพยังคงนอนหลับอยู่บนเตียงนอน หญิงสาวมองแล้วก็อดหัวเราะไม่ได้ เพราะตัวเขาสูงจนเท้าเลยออกมาจากเตียงใบหน้าหล่อนั้นคล้ำแดดลงไปมาก แต่ก่อนเธอคอยเตือนให้เข้าใช้ครีมกันแดด และซื้อให้อยู่ตลอด คิดแล้วก็รู้สึกว่าการไม่ได้คุยกันอย่างเคยนั้นไม่มีอะไรดีเลยสักนิดอาบน้ำแต่งตัวจนเสร็จแล้วภีมภพก็ยังคงหลับสนิท ญารินดาไม่คิดจะปลุก เพราะคิดว่าเขาคงเหนื่อยสะสมมาหลายวัน เธอออกมาจากห้องแล้วลงไปหาซื้ออาหารเช้า อย่างน้อยท้องก็ควรจะอิ่มก่อนที่จะกลับบ้านพอกลับขึ้นมาบนห้องภีมภพก็อาบน้ำแต่งตัวพร้อมออกเดินทางแล้ว“กินข้าวก่อนนะคะ กอหญ้าซื้อไปโจ๊กร้านประจำมาให้”หญิงสาวเทโจ๊กเครื่องในใส่ชามของเขาและโจ๊กหมูของตัวเอง ก่อนจะยกมาวางบนโต๊ะทานข้าวเล็กๆ ที่ทางหอพักมีให้“น่ากินจัง” เพราะไม่ได้ทานอะไรตั้งแต่บ่ายเมื่อวานพอเห็นอาหารตรงหน้ากระเพาะอาหารก็เริ่มหลั่งน้ำย่อย“ร้านนี้อร่อยค่ะ กอหญ้ากินประจำ”ภีมภพรู้สึกว่าบรรยากาศระหว่างเธอกับเขาเหมือนจะกลับมาเป็นอย่างเดิม ช่วงที่ผ่านมาเขาคงคิดไปเองว่าหญิงสาวพยายามอยู่ห่าง เธออาจทั้งเรียนและฝึกงานจนเหนื่อยอย่าง

“น้าภพพูดแบบนี้ไม่กลัวว่าคุณวีจะโกรธเหรอคะ” “เรื่องนี้เกี่ยวอะไรกับวี” ภีมภพถามอย่างสงสัยเพราะเขากับปวีรดานั้นเลิกกันไปนานแล้ว “ก็น้าภพกับคุณวีเป็นแฟนกัน” “เคยเป็นครับกอหญ้าน้ากับเธอไม่มีอะไรเกี่ยวข้องกันแล้วนะครับ” “น้าภพคิดว่ากอหญ้าไม่รู้เหรอคะว่าคืนนั้นน้าภพกับเธอยังนอนด้วยกันอยู่เลย” “น้าว่ากอหญ้าเข้าใจผิดไปกันใหญ่แล้วนะครับ” “ไม่ค่ะ กอหญ้าได้ยินที่น้าภพคุยกับเธอคืนนั้น แล้วตอนเช้าเธอก็ออกมาจากห้องน้าภพ” “แล้วกอหญ้าเห็นว่าน้าเข้าห้องไปกับเขาหรือเปล่าล่ะ” “ไม่เห็นค่ะ” “ไม่เห็นแต่ก็คิดไปเอง แล้วยังจะพาลโกรธน้าหนีไปกรุงเทพอีก” “กอหญ้าไม่ได้โกรธนะคะ ก็แค่ไม่อยากเห็นน้าภพอยู่กับแฟน” “เพราะอะไร หึงน้าเหรอ” “ใครจะหึงกัน เราไม่ได้เป็นอะไรกันนะคะ” “แต่น้าอยากให้เป็นนี่ครับ สนใจเป็นแฟนน้าไหมล่ะ” “น้าภพคะ กอหญ้าไม่อยากให้น้าภพมาล้อเล่นแบบนี้นะคะ” “น้าก็ไม่ได้ล้อเล่น น้ารักกอหญ้าจริงๆ อยากเป็นแฟนกอหญ้าจริงๆ ส่วนเรื่องคืนนั้นมันไม่มีอะ

ภีมภพตื่นนอนตั้งแต่เช้าในขณะที่ญารินดายังคงนอนหลับอยู่บนเตียงกว้าง ชายหนุ่มลงมาดักรอใบตองเพราะกลัวว่าเด็กสาวจะขึ้นไปบนห้องของเขา “ใบตองวันนี้ฉันให้ลางานหนึ่งวัน ไม่ต้องขึ้นไปทำความสะอาดนะ” “ทำไมล่ะคะ” “ก็ฉันอยากจะนอนต่อไงล่ะ ไม่อยากให้เธอทำเสียงดัง” “แล้วคุณภพจะให้ใบตองทำกับข้าวไหมคะ แล้วคุณกอหญ้าไปไหนคะ” “ไม่ต้องทำกับข้าวหรอก กอหญ้าก็คงอยู่ในห้องของเธอนั่นแหละ นี่เป็นวันหยุดเธอก็คงอยากจะตื่นสายบ้าง ใบตองไปพักเถอะ ฉันจะไปนอนต่อแล้ว พรุ่งนี้เช้าค่อยมาทำงานก็แล้วกันนะ” “คุณภพไม่หิวแน่นะคะ ให้ใบตองทำอะไรให้ไหม” “เดี๋ยวฉันให้กอหญ้าทำให้กินก็ได้ หรือใบตองคิดว่าตัวเองทำอาหารอร่อยกว่ากอหญ้าล่ะ” “ไม่ดีกว่าค่ะ ให้คุณกอหญ้าทำดีกว่าค่ะ งั้นวันนี้ใบตองไปเที่ยวตลาดนัดดีกว่าคุณภพจะฝากซื้ออะไรไหมคะ” “ไม่เป็นไรรีบไปเถอะ” “ขอบคุณนะคะที่ให้ใบตองหยุดงาน” พอใบตองออกไปจากบ้านแล้วชายหนุ่มก็เดินกลับขึ้นไปนอนกอดญารินดาบนห้องนอนอีกครั้ง ญารินดาตื่นขึ้นมาในเวลาสิบโมงเช้า เธออายจนหน้