ตอนที่ 14 ยิ่งห่าง ยิ่งเจ็บ

ตลอดเวลาสองเดือนที่ญารินดากับภีมภพห่างเหินกันไป เพราะหญิงสาวทั้งเรียนทั้งฝึกงาน เธอกับภีมภพคุยกันแทบจะนับครั้งได้ ญารินดาพยายามเลี่ยงที่จะเจอกับชายหนุ่ม เวลาเดินทางไปกลับก็มักจะไปกับพี่ชายของต้นหลิว

ความสนิทสนมระหว่างเธอกับต้นโมกก็มีมากขึ้น ชายหนุ่มหมั่นแวะมาหา ซื้อขนมมาให้และมารอรับกลับบ้าน โดยอ้างว่ามารับน้องสาว

วันสุดท้ายของการสอบต้นโมกอาสามารับอย่างเคย แต่ญารินดาปฏิเสธเพราะเธอยังไม่อยากกลับบ้าน ช่วงเวลาปิดเทอมแค่ไม่ถึงเดือน ญารินดากำลังคิดว่าจะอยู่ที่หอต่อ เพราะถ้ากลับไปก็ต้องไปช่วยงานเพียงพรและชายหนุ่ม

ไม่ใช่เพราะขี้เกียจทำงาน แต่เพราะรู้สึกอึดอัด และกลัวว่าถ้ากลับไปแล้วเจอกับแฟนของน้าชาย เธอจะทำใจได้อีกไหม ให้อยู่ห่างกันอย่างนี้ถึงแม่เธอจะเจ็บแต่ก็ไม่ต้องคอยปั้นหน้าว่ามีความสุข

“กอหญ้า ไม่กลับบ้านเหรอลูก”วาสนาโทรศัพท์มาถามลูกสาว หลังจากที่ต้นหลิวกับพี่ชายแวะไปหา เธอเป็นห่วงเพราะน้อยครั้งมากที่ญารินดาจะอยู่ที่หอในขณะที่เพื่อนรักกลับบ้าน

“หนูขออยู่ต่ออีกนิดนะคะแม่”

“มีอะไรหรือเปล่าลูก หนูไปไม่เคยเป็นอย่างนี้มาก่อน” วาสนาจับได้ถึงความผิดปกติของลูกสาว

“ไม่มีอะไรค่ะแม่ หนูแค่คิดว่าจะลองหางานทำดูค่ะ”

“หมายถึงอะไรลูก หนูจะกลับมาทำงานกับน้าพรเหรอกอหญ้า จะต้องหางานทำอีกทำไมกัน”

“แม่จะโกรธไหมคะ ถ้าหนูไม่กลับไปช่วยงานน้าพรอย่างที่คุยกันไว้”

“แม่ไม่โกรธ เพราะหนูสีสิทธิ์ในการตัดสินใจอนาคตของตัวเอง แต่อยากให้หนูทบทวนดูอีกทีว่ามันเหมาะสมแล้วเหรอที่ทำแบบนี้ น้าพร น้าภพ มีบุญคุณกับเรามากนะ กอหญ้ายังไม่เห็นใช่ไหมไหม ว่าตอนบ้านของเราปรับปรุงไปได้เยอะแล้ว”

“ไหนแม่ว่าจะรอหนูเรียนจบก่อนไงคะ”

“คุณภพเธอเป็นคนจัดการ เธอไม่ได้คิดค่าปรับปรุง”

“น้าภพคงอยากให้เราย้ายออกใช่ไหมคะ ถึงได้รีบปรับปรุงบ้าน” ความรู้สึกน้อยใจถาโถม

“ไม่ใช่หรอกกอหน้า คุณภพบอกแม่ว่าถ้าไม่รีบปรับปรุงช่วงนี้ ปีหน้าพวกวัสดุจะขึ้นราคาอีกมาก อีกอย่างมันเป็นช่วงที่เพื่อนของน้าภพกำลังเปิดบริษัท เลยขอปรับปรุงบ้านเรา เพื่อเป็นการประชาสัมพันธ์ไปในตัวด้วย เพราะบ้านเราก็ติดถนน ใครผ่านไปมาก็เห็น ทีนี้งานก็จะเยอะขึ้น”

“เหรอคะแม่” ญารินดาไม่เชื่อที่แม่บอกเลยสักนิด เธอคิดได้แค่ว่าเพราะภีมภพคงอยากให้เธอกับแม่ย้ายออก

“กอหญ้ากลับมาดูไหมลูก”

“ขอเวลาอีกนิดนะคะแม่” ไม่ใช่ขอเวลาหางานแต่เธอกำลังขอเวลาทำใจต่างหาก

“เรื่องงาน แม่อยากให้หนูคิดทบทวนนะลูก ไม่ว่าหนูจะเลือกทางไหน แม่ก็พร้อมที่จะไปกับหนู”

“ค่ะแม่”

หลังจากวางสายแล้วญารินดาก็คิดทบทวนเรื่องราวทั้งหมด เหตุผลที่ไม่อยากกลับไปเพราะยังทำใจเรื่องภีมภพไม่ได้ แต่ถ้าชั่งน้ำหนักดูแล้ว เรื่องหญิงสาวเลือกที่จะกลับไปช่วยงานเพียงพรอย่างที่ตั้งใจตั้งแต่แรก เพราะเพียงพรเป็นคนส่งเสียให้เธอเรียน ส่วนเรื่องที่จะอยู่ร่วมบ้านกับภีมภพนั้นก็คงไม่ยาก แม่เธอพึ่งบอกเองว่าบ้านกำลังปรับปรุงใกล้จะเสร็จแล้ว

ญารินดาเริ่มเก็บของใช้ที่ทำเป็น แม้จะทำใจยาก แต่เธอต้องผ่านเรื่องนี้ไปให้ได้ เพราะถ้าตกลงทำงานกับเพียงพรก็คงได้เจอกับเขาบ่อยขึ้น ยิ่งทำใจได้เร็วเท่าไหร่ก็จะเป็นผลดีกับเธอมากเท่านั้น

หญิงสาวมองนาฬิกาตอนนี้ก็ห้าทุ่มกว่าแล้ว เธอคงต้องรีบเข้านอนเพราะจะได้รีบตื่นกลับบ้านแต่เช้า

ญารินดานอนพลิกตัวไปมาบนเตียง พยายามข่มตาหลับแต่ก็ยังนอนไม่หลับ เพราะในใจกำลังว้าวุ่น ไม่รู้ว่าถ้าเจอหน้าภีมภพครั้งนี้จะคุยอะไรกับเขา คงจะเลี่ยงไม่ได้ทุกวัน เพระเวลาปิดเทอมมันนานหลายวัน เธอต้องหาวิธีห่างจากขาให้มากที่สุด ถ้าไม่เห็น ไม่ได้ยินเสียง ไม่ได้อยู่ใกล้ก็คงไม่รู้สึกอะไร

พอคิดได้อย่างนั้นญารินดาก็เริ่มหลับตาลงอีกครั้ง กำลังจะเคลิ้มก็ได้ยินเสียงเคาะประตู

หญิงสาวมองนาฬิกาตอนนี้เป็นเวลาตีหนึ่ง เธอไม่กล้าเปิดประตู เธอเดินไปแอบมองที่ช่องกลมเล็กๆ หน้าประตู เสียงเคาะประตูเงียบไปแล้ว

“กอหญ้า”

เสียงเรียกเบาๆ ที่หน้าประตูทำให้เท้าที่กำลังจะเดินกลับมาต้องชะงัก

“ใคร” เธอถามด้วยเสียงสั่น เวลาดึกอย่างนี้จะมีใครมาหาเธอกัน

“น้าเอง เปิดให้น้าหน่อย”

“น้าภพเหรอคะ”ทั้งดีใจและแปลกใจเมื่อคนที่ยืนอยู่ด้านนอกคืนคนที่คิดถึงมาตลอด

“ใช่น้าเอง กอหญ้าเปิดประตูก่อนได้ไหม” ภีพภพรีบบอกเพรากลัวหญิงสาวที่อยู่ด้านในคิดว่าเป็นคนอื่นแล้วจะไม่ยอมเปิดให้

“น้าภพเหรอคะ” ญารินดาไม่รู้ว่าทำไมเขาถึงได้มาหาเธอในเวลาดึกเช่นนี้

“ครับน้าเอง”

พอประตูเปิดออกภีมภพก็เดินเข้ามาด้วยทาทางอิดโรย

“น้าภพมาทำไมคะ”

“มารับกอหญ้ากลับเรา”

ญารินดาอยากจะร้องไห้ เมื่อได้ยินเขาบอกว่ามารับกลับบ้านเรา คำธรรมดาแต่คนฟังกลับรู้สึกอบอุ่นถึงหัวใจ

“แล้วทำไมมาดึกจังล่ะคะ”

“น้าออกมาตั้งแต่หัวค่ำแล้ว แต่รถเกิดอุบัติเหตุนิดหน่อยครับ”

“น้าภพเป็นอะไรมากไหม เจ็บตรงไหนหรือเปล่า” เธอปรี่เข้ามาถามด้วยความห่วงใย พร้อมกับเดินวนรอบตัวเขา พยายามมองหาว่าเขามีแผลตรงไหนหรือเปล่า

“ไม่เป็นอะไรมากหรอกครับ” ภีมภพระบมไปทั้งตัวแต่ไม่อยากให้เธอต้องกังวล เขาขับรถมาด้วยความเร็วมากกว่าปกติ จนรถเสียหลักเพราะถนนลื่น รู้ตัวอีกทีรถก็ตกลงไปที่คูน้ำข้างทาง  กว่าจะเรียกรถกู้ภัยมาช่วยลากขึ้นมาได้ก็ใช้เวลานาน

“กอหญ้าไม่ได้บอกสักหน่อยว่าจะกลับบ้าน”

“เมื่อเย็นน้าเจอเพื่อนของกอหญ้า น้าไม่อยากให้เราอยู่คนเดียว น้าเป็นห่วง” นอกจากเป็นห่วงแล้วเขาก็อยากคุยกับเธอ เพราะที่ผ่านมาสองเดือน ภีมภพรู้สึกทรมานมากที่ไม่ได้คุยกับเธอ ไม่ได้ใกล้ชิดกับเธออย่างเคย

“แล้วน้าภพจะขับรถกลับได้ไหม ดึกแบบนี้กอหญ้าไม่ค่อยกล้าขับ”

“คิดว่าไหวนะ”

“แต่กอหญ้าว่ามันดึกมากแล้วนะคะ ค้างที่นี่ก็ได้”

“ไม่เป็นไร มันดูไม่ดี” เขาไม่อยากให้เธอเสียหาย

“น้าภพอาบน้ำแล้วนอนพัก พรุ่งนี้เช้าค่อยกลับบ้านดีไหมคะ เดี๋ยวกอหญ้าไปนอนที่ห้องต้นหลิวเอง”

เพราะเธอกับเพื่อนต่างมีกุญแจห้องของกันและกัน ขอเข้าไปนอนคืนเดียวเพื่อนคงไม่ว่าอะไร

“อืม อย่างนั้นก็ได้ น้าก็เริ่มง่วงแล้ว”

“กอหญ้ามีชุดให้น้าใส่นอนไหม” เพราะตัวเขาตอนนี้มีแต่เหงื่อคงไม่ดีแน่ถ้านอนไปทั้งอย่างนั้น

“น้าภพมีเสื้ออยู่ในรถหรือเปล่าคะ เดี๋ยวกอหญ้าลงไปเอาให้”

ชายหนุ่มพยักหน้า ญารินดาจึงรีบสวมเสื้อแขนยาวแบบมีฮู้ด ทับชุดนอนลายการ์ตูนตัวที่ชอบใส่ประจำ คว้ากุญแจรถ แล้วออกจากห้องไปโดยเร็ว

พอกลับขึ้นมาก็ได้ยินเสียงเขากำลังอาบน้ำ เธอวางกระเป๋าที่ไปเอามาจากรถของเขาลงบนเก้าอี้ แล้วตัวเองก็รีบกลับออกไป

ญารินดารู้สึกอบอุ่นหัวใจ ที่วันนี้ภีมภพเป็นห่วงเธอและมารับทั้งๆ ที่ยังไม่ได้โทรบอก แม้ตลอดเวลาจะพยายามลืมเขา พยายามอยู่ห่าง แต่พอได้ยินว่าเขามารับกลับบ้าน หัวใจก็อ่อนยวบ ความพยายามตลอดเวลาสองเดือนที่ผ่านมาแทบไม่เป็นผล

เธอไม่รู้ว่าพรุ่งนี้จะทำตัวยังไง จะห่างเหินหรือกลับไปเป็นปกติ ยิ่งคิดก็ยิ่งปวดหัว สุดท้ายเลยตัดสินใจเลิกคิด ปล่อยให้ทุกอย่างมันดำเนินไปอย่างที่ควรจะเป็น ไม่ว่าเขาจะมีแฟน หรือจะคบใคร แต่ญารินดาตัดสินใจแล้วว่า เธอจะทำตัวกับเขาเหมือนที่ผ่านมา

เพราะยิ่งพยายามห่าง มันยิ่งเจ็บ การได้อยู่ใกล้ชิดคงดีกว่า อย่างน้อยก็จะได้มีความทรงจำที่ดีร่วมกัน