All Chapters of บ่วงรักสัญญาร้าย: Chapter 71 - Chapter 80

ส่วนฉันหลังจากที่ได้คำตอบที่พึงพอใจแล้ว ฉันก็ฉีกยิ้มเยาะเย้ยคนตรงหน้าไปอย่างผู้ชนะพร้อมกับเชิดหน้าเดินหันหลังกลับเข้าบ้านไปด้วยอารมณ์ที่เบิกบานทันทีจากนั้นเมื่อฉันได้พาร่างตัวเองเข้ามายังห้องนอนแล้ว ฉันก็เริ่มทบทวนจำนวนหนี้ที่ยังเหลืออีกครั้งว่ายังเหลือที่จะต้องชดใช้ให้กับผู้ชายหน้าเลือดคนนั้นอีกสักเท่าไร“เอ...เหลือหนี้อีกเท่าไหร่แล้วนะ...” ฉันนึกย้อนพร้อมกับเอามือถือที่เคยโน้ตข้อมูลขึ้นมาดูประกอบกัน“เมื่อวันนั้นก็น่าจะเคลียร์ไปจนเหลือประมาณ 79 ล้าน...แล้ววันนี้หักไปอีก 15 ล้าน เพราะฉะนั้นก็จะเหลืออีก 64 ล้าน...เย้...ใกล้แล้วยัยลลินเอ๊ย...แกใกล้จะได้เป็นไทยแล้ว...” (^-^) ฉันยิ้มกว้างออกมาเต็มใบหน้า พร้อมกับมือที่กดบันทึกข้อความเพิ่มเติมลงไป ก่อนจะทิ้งตัวลงบนที่นอนฟูกใหญ่ด้วยความดีใจที่ตัวเองปลดหนี้ได้จนเกือบจะถึงครึ่งทางแล้ว...รุ่งเช้า~~ฉันตื่นขึ้นมาด้วยความสดใสหลังจากที่เมื่อคืนฉันนอนหลับพักผ่อนได้อย่างเต็มที่พร้อมกับฝันดีสุด ๆ และด้วยวันนี้เป็นวันแรกที่ฉันได้เริ่มงานใหม่ในตำแหน่งใหม่ที่ฉันยังไม่เคยทำ นั่นจึงทำให้ฉันทั้งกระปรี้กระเปร่าตื่นเต้นอยากจะเรียนรู้งานเต็มทีและแม้ในใจขอ

เฮือก ~~ฉันลอบกลืนน้ำลายลงคอเงียบ ๆ ด้วยความรู้สึกประหม่าเล็กน้อย หลังจากที่ตัวเองได้เดินตามคนตัวสูงตรงหน้าที่ดูแผ่ออร่าความน่าเกรงขามและรังสีอำมหิตชนิดที่ว่าใครก็ต่างไม่กล้าจะมองมาตรง ๆ ทั้งที่ภาพที่ก่อนหน้านี้ยังมีเสียงคุยจอแจกันอยู่บ้าง แต่กลับเงียบสงัดลงถนัดตา พร้อมกับเหล่าบรรดาพนักงานทั้งหลายที่ต่างยืนตรงก้มหน้ากันเล็กน้อยยามที่เขานั้นเดินผ่านด้วยท่วงท่าที่เขาเดินช่างดูสง่างามและดุดัน อีกทั้งเท้าที่ก้าวเดินตรงไปอย่างมาดมั่นทำให้เขาที่อยู่ตรงหน้าฉันยิ่งดูสุขุมเยือกเย็นและน่านับถือในเวลาเดียวกัน จนฉันที่เดินตามเขามาตั้งแต่ต้นยังอดชื่นชมต่อความสง่างามของคนตรงหน้าไม่ได้แต่ทว่า...นอกจากความยำเกรงที่หลายคนแสดงออกมานั้นกลับมีให้แค่เขาเพียงผู้เดียว เพราะเมื่อทุกสายตาสาดส่องมายังฉันคนที่เดินตามหลังเขานั้น กลับเป็นสายตาที่แสดงถึงความสงสัย ความไม่พอใจ ความเย้ยหยันและเหยียบหยาบคละเคล้ากันไปจากหลาย ๆ คู่อย่างปิดไม่มิดฉันก้มหน้าสูดลมหายใจเข้าลึก ๆ ทันทีเพื่อเรียกขวัญและกำลังใจตัวเองให้กลับมา จนไม่รู้ตัวเลยว่าการก้มหน้าไม่มองทางของฉัน จะทำให้ใบหน้าตัวเองนั้นชนเข้าที่หลังเขาเต็มเปา“อ๊ะ...ขอ

“อ้าวทำไมล่ะคะ...ก็”ฉันที่สงสัยและกำลังจะถามเขาออกไป แต่ก็ถูกคำพูดบางคำพูดสวนเข้ามาจนเรียกคลื่นหัวใจที่สงบไปเมื่อไม่นานของฉันให้ตื่นมาเต้นตึกตักอีกครั้ง“ก็ฉันอยากเห็นหน้าเธอตลอดเวลานี่...” คำหวานที่ถูกสาดออกมาพร้อมกับแววตาที่มองอย่างหยาดเยิ้ม ทำให้หัวใจดวงน้อย ๆ ของฉันดีดดิ้นจนแทบจะทะลุออกมานอกอกและแม้ว่าคำป้อยอหวานถึงทรวงเหล่านั้นจะทำให้อะดรีนาลีนในกายสาวหลั่งออกมามากแค่ไหน แต่ทว่า...เรื่องงานก็ส่วนเรื่องงาน เรื่องส่วนตัวก็ต้องเป็นเรื่องส่วนตัว เพราะฉันไม่อยากที่จะมานั่งทำให้โดยที่มีเขาจับจ้องให้เสียสมาธิ“อย่าดีกว่าค่ะ...ลินคิดว่าลินควรทำงานอยู่ด้านหน้าห้องท่านประธานดีกว่านะคะ อย่างที่ลินหาข้อมูลเกี่ยวกับเลขาเอาไว้ ข้อแรก...ลินจะได้คอยแจ้งเมื่อมีคนมาขอเข้าพบท่านประธาน ข้อสอง...ลินไม่อยากตกเป็นเป้าให้คนอื่นนินทาลินได้ว่าลินไม่ได้มาทำงานแต่ลินจะมาทำอย่างอื่น...” ฉันบอกสิ่งที่อยู่ในใจออกไป หลังจากที่ฉันได้ประสบพบเจอกับสายตาของใครหลาย ๆ คนที่จับจ้องมาที่ฉันตั้งแต่ฉันย่างกายเข้ามายังบริษัทนี้ เพราะฉันรู้ดีว่าสายตาแบบนั้นมันมักจะไม่มีความคิดดีอยู่ในนั้น“แต่ว่า...” ส่วนเขาที่อยากจะแย้ง

“เรื่องมันเป็นยังไงมายังไงกันแน่น้องลิน่ะ น้องต้องเล่าให้พี่ฟังทุกอย่างเลยนะ” รามเปิดปากถามทันทีเมื่อตนเองนั่งลงที่โต๊ะ“เรื่องอะไรเหรอคะ” ฉันทำตีหน้าไขสือ เพราะจะให้เล่าทุกอย่างที่เกิดขึ้นคนตรงหน้าได้ช็อกจนเข้าโรงพยาบาลแน่ ๆ“ก็เรื่องที่น้องลินกลายไปเป็นเลขาส่วนตัวของคุณดีแลนได้ยังไงกันครับ” ผู้ชายที่เปรียบเสมือนพี่ชายถามเข้าตรงประเด็น จนฉันเองแอบโล่งใจเล็กน้อยที่เขากังวลแค่เรื่องนี้“เออ...พอดีว่าลินโดนเปลี่ยนตำแหน่งกะทันหันน่ะคะ อีกอย่างก็อย่างที่พี่รามรู้ลินเป็นหนี้คุณดีแลนเขาตั้งล้านหนึ่ง ถ้าทำงานตำแหน่งธุรการชาตินี้ทั้งชาติลินคงไม่มีปัญญาใช้หนี้เขาหมดแน่ ๆ” ฉันพยายามอธิบายโดยอ้างเหตุผลที่ดูจะเหมาะสมมากที่สุด เพราะไม่อยากให้คนตรงหน้าสงสัยไปมากกว่านี้“อืมมมม...จะว่าไปมันก็จริง...” เขาพึมพำออกมาเบา ๆ ก่อนคล้อยตามไปกับคำพูดของฉัน“แล้วนี่ตอนนี้น้องลินพักอยู่ที่ไหนครับ...” รามยังคงถามต่อ เพราะเขาอยากรู้ที่อยู่ของหญิงสาวมากที่สุดหลังจากเป็นกังวลข้ามวันข้ามคืน“ลินได้พักอยู่ที่คอนโดเดียวกับคุณดีแลนค่ะ แต่คนละชั้นกันนะคะพี่รามไม่ต้องเป็นกังวลไป อีกอย่างเขาก็ให้เหตุผลว่าถ้าอยู่ใกล้ ๆ เว

ณ ห้องโถงบริษัท DLKK Corporate“พี่ราม...รอลินนานไหมคะ”ฉันยังคงยิ้มแย้มส่งตรงไปให้คนตรงหน้า หลังจากปรับสีหน้าที่เศร้าหมองให้กลับมาเป็นปกติแล้ว“ไม่นานเลยครับ สำหรับน้องลินพี่รอได้เสมอ” ส่วนผู้ชายตรงหน้าเขาก็ตอบกลับด้วยใบหน้ายิ้มแย้มเช่นกัน แต่ทว่า...ในคำพูดนั้นทำไมฉันถึงกลับรู้สึกว่าเขาแฝงความหมายอะไรบางอย่างก่อนที่ฉันเลือกที่จะไม่ใส่ใจอะไร เพราะไม่อยากให้อะไรเข้ามารกสมองอีกแล้ว เนื่องจากสิ่งที่ฉันรับมาตลอดบ่ายนี้มันหนักหนาจนฉันปวดหัวไปหมดแล้ว“งั้นไปกันเลยไหมคะ” ฉันรีบชวนคนตรงหน้าให้ออกไปจากที่นี่โดยเร็วเสมือนคนที่มีความผิดกำลังหนีตำรวจอย่างไงอย่างงั้น ด้วยเพราะฉันไม่อยากจะยืนอยู่ตรงนี้นานสักเท่าไรนักจากนั้นเราสองคนก็พากันเดินออกไปจากบริษัท DLKK Corporate ด้วยความเร็ว...--- ดีแลน Talk ---ผมที่สังเกตเธอมาสักพักตั้งแต่เริ่มงานช่วงบ่ายถึงอารมณ์ที่ดูเปลี่ยนไปอย่างบอกไม่ถูกของเธอ มันทำให้ผมรู้สึกหงุดหงิดใจขึ้นมาทันทีย้อนกลับไปก่อนหน้านี้ ~~จากตอนแรกผมที่ตั้งใจเอาไว้ว่ามื้อกลางวันนี้ผมจะพาเธอไปหาอะไรกินข้างนอกบริษัทเพื่อเป็นการฉลองงานใหม่ให้กับเธอ แต่ทว่า...ก็ดันมีปัญหาเรื่องธุรกิจเ