All Chapters of บ่วงรักสัญญาร้าย: Chapter 91 - Chapter 100

“ฉันถามว่า...ทำไมต้องจับมือกันด้วย...”เมื่อเขาเล็งเป้าหมายเป็นฉันอย่างชัดเจนแล้วก็ได้เบนตัวหันมาหาฉันเพื่อฟังคำตอบทันที“...............” ส่วนฉันที่ยังงอนเขาอยู่ก็ยังคงไม่หันไปมองหน้าเขาจากนั้น...“ถ้าเธอยังไม่ตอบฉันจะจับเธอจูบโชว์ตรงนี้เลยนะ...หึหึ” เสียงทุ้มที่พูดกึ่งกระซิบอยู่ข้างหูฉันอย่างคนที่ไม่ได้พูดเล่น ถึงกับทำให้ฉันหันขวับกลับไปมองเขาด้วยสายตาไม่พอใจทันที“หึ...นึกว่าจะแน่...” ก่อนที่เขาค่อนแคะใส่หลังจากที่ภูมิใจที่สามารถสยบฉันได้สำเร็จ“ชิ...” ฉันที่เหลืออดกับคนตรงหน้าที่กล้ามาจับผิดฉันกับพี่ราม แล้วทีตัวเองล่ะยังไปคุยหัวเราะต่อกระซิกกับผู้หญิงคนอื่น ฉันยังไม่เห็นว่าสักคำ...และในขณะที่ฉันกำลังจะลุกขึ้นเพื่อไปนั่งที่อื่น...หมับ...!!“ว๊ายยยย ~~” (O//.//O)(O_o)ฉันที่ถูกเขาคว้าเอวโอบให้มานั่งบนตักโดยไม่แคร์สายตาใครหลาย ๆ คนที่มองมา และไม่ใช่แค่ฉันที่ตกใจต่อการกระทำของเขา เพราะพี่รามเองก็อึ้งกับสิ่งที่คุณดีแลนทำกับฉันไม่ต่างกัน“ปล่อยลินเดี๋ยวนี้นะคะ...คุณดีน...ทุกคนมองกันหมดแล้ว” ฉันดิ้นพร้อมกับก้มหน้างุดหนีอายต่อสายตาที่ต่างจับจ้องมาที่เราสองคน“ช่างคนอื่นสิ...” เขาตอบอ

ก่อนที่ฉันจะรู้สึกได้ว่ารถสุดหรูของเขาได้ขับมาจอดยังลานจอดรถส่วนตัวของเขาแล้ว และทันทีที่เขาปลดล็อกประตูรถฉันก็รีบเปิดประตูพุ่งตัวออกไปจากตัวรถด้วยความรวดเร็ว ด้วยหมายใจจะลงลิฟต์เพื่อกลับไปยังโรงพยาบาลอีกครั้ง...แต่ทว่า...ด้วยความสูงเพียง 160 กว่า ๆ หรือจะก้าวขาได้ยาวเท่าคนที่สูง 190 ขึ้น ดังนั้นยังไม่ทันที่ฉันจะได้ถึงประตูลิฟต์ก็ถูกคนตัวสูงที่วิ่งตามมาทางด้านหลังคว้าตัวเอาไว้ได้ทัน พร้อมกับจับฉันอุ้มขึ้นพาดบ่าแกร่งอีกครั้งโดยที่ฉันยังไม่ทันได้ตั้งตัว“ว๊ายยยย ~~ ปล่อยนะ...ปล่อยฉัน...ฉันจะไปหาพี่ราม” ฉันที่ทั้งดิ้นทั้งทุบไปที่หลังของเขาอย่างเหลืออด พร้อมกับร้องโวยวายด้วยความไม่ยินยอม แต่กลับไม่ได้ทำให้คนตัวโตรู้สึกรู้สาอะไรแถมเขายังจับฉันพาดบ่าหัวห้อยพาเข้าไปในลิฟต์ แล้วกดไปยังชั้นที่อยู่อาศัยของเขาทันทีติ๊ด ~~ตุบ...!!ทันทีที่เปิดประตูเข้ามายังเพนท์เฮ้าส์ได้ เขาก็เดินดุ่ม ๆ ตรงมายังโซฟาก่อนจะจับฉันทิ้งลงบนโซฟาสุดหรูอย่างแรง“โอ๊ย...ฉันเจ็บนะ” ฉันร้องก่อนจะพยายามหยัดตัวลุกขึ้นนั่ง แต่ทว่า...ความคิดของฉันก็ยังไม่เร็วเท่ากับการกระทำของเขาที่โถมตัวทับลงมาบนร่างของฉัน พร้อมกับจู่โจมเรื

จากนั้นมือหนาที่มีพละกำลังมหาศาลยามเลือดในกายหนุ่มเดือดพล่านก็ได้ตรงเข้ากระชากเสื้อพร้อมกับชั้นในของคนร่างบางที่นอนสั่นสะท้านให้ออกพ้นไปจากเรือนร่างนวลเนียนอย่างแรง จนเผยให้เห็นลูกแตงโมกลมกลึงสีขาวนวลเนียนขนาดใหญ่ที่ถูกประดับยอดด้วยเม็ดบัวขนาดเปล่งดูเต็มปากเต็มคำน่าลิ้มลองเหลือเกินทันทีที่ได้เห็นความอะร้าอร่ามตรงหน้าความหื่นกระหายก็ได้ฉายวาบมายังร่างอันกำยำของผมทันที และก่อนที่ความต้องการตามธรรมชาติจะบดบังความรู้สึกนึกคิดเอาไว้จนมิด ความต้องการที่อยู่ภายในก็ได้ส่งริมฝีปากร้อนตรงเข้าครอบงำความนุ่มนิ่มที่เด้งกระเพื่อมไปมายามที่สาวเจ้าหายใจถี่แรงปากร้อนชื้นตรงเข้างับดูดดึงสองเต้าสลับไปมาอย่างคนตะกละตะกลาม อีกทั้งความหอมหวานจากเนินเนื้อเนียนสวยที่ห่างหายมานานก็ยิ่งปลุกเร้าความเป็นชายที่ตรงหว่างขาให้ผงาดงัดตุงกางเกง โดยเฉพาะเมื่อยามได้ยินเสียงหวานร้องคราง ยิ่งทำให้ผมอยากทรมานเธอจนกว่าจะศิโรราบครวญครางอยู่ใต้ร่างของผมแต่โดยดีพร้อมกันกับที่ความคิดร้ายผุดขึ้นสั่งการร่างกายกำยำ หลังจากที่ความคิดของตัวผมนั้นอยากจะได้คำมั่นบางอย่างจากปากของเธอ ดังนั้นผมจึงใช้วิธีทรมานให้แบบฉบับของผมจนร่างเธอด

“อ่ะ...คุณดีน ~~” (O_O) ฉันตาโตเรียกชื่อเขา เนื่องจากตกใจในสิ่งที่เขาทำ“ว่าไง...งอนอะไรฉัน...หืมมมมม ~~” สายตาเจ้าเล่ห์แต่ดูเย้ายวนเอ่ยถามด้วยน้ำเสียงเซ็กซี่ จนฉันที่ได้เห็นถึงกับเกิดอาการกระอักกระอ่วนไปไม่เป็น“ปะ...เปล่า” (-//.//-) ริมฝีปากอวบอิ่มตอบตะกุกตะกักด้วยใบหน้าแดงก่ำ เนื่องจากท่าทางของเราสองคนที่เป็นอยู่ในขณะนี้นั้นมันช่างล่อแหลมเสียเหลือเกิน“ก็ตอบมาซิลิน...ไม่งั้นฉันจะ...” เขาที่พูดพร้อมกับค่อย ๆ เลื่อนใบหน้าเข้ามาใกล้ใบหน้าของฉันมากขึ้น และด้วยการกระทำที่ดูอันตรายต่อเยื่อพรหมจรรย์นั้นก็ทำให้ฉันรีบเปิดปากบอกความนัยออกไปในทันที“ตอบแล้วค่ะ...ตอบแล้ว” (>//-//ฉันหลับตาปี๋ก่อนจะเอามือข้างหนึ่งมาดันหน้าของเขาเอาไว้“หึหึ...” เสียงหัวเราะกลั้วในลำคอคนตรงหน้าดังขึ้น ก่อนที่เขาจะยกยิ้มอย่างคนมีชัย“กะ...ก็ที่คุณอยากไปที่โรงพยาบาลเพราะว่าคุณอยากจะไปเจอคุณหมอคนสวยคนนั้นใช่ไหมล่ะ” ฉันหลับตาโพล่งความคิดที่ติดอยู่ในใจของตัวเองออกไป อีกทั้งยังรู้สึกอับอายที่ตัวเองดันมีอาการหึงหวงเขาแบบนี้ก่อนที่เขาจะถามกลับด้วยน้ำเสียงกระเส่าแววตาแพรวพราวกะลิ้มกะเหลี่ยจนฉันที่เขินอยู่แล้วยิ่งเขินห

นั่นก็เพราะว่าหลังจากเมื่อวานที่เธอเข้าไปในห้องฉุกเฉินได้ไม่นานก็ได้มีพยาบาลวิ่งมาบอกว่ามีคนตีกันอยู่หน้าห้องฉุกเฉิน กระทั่งเมื่อเธอออกมาดูก็พบแค่ผู้ชายที่น่าจะเป็นญาติคนไข้ที่เธอเป็นเจ้าของไข้ นอนตัวขดมีเลือดซึมตามใบหน้าอยู่ทำให้เธอต้องกลายมาเป็นเจ้าของไข้ทั้งป้าทั้งหลานพร้อมกันและในขณะที่คุณหมอสาวกำลังนึกไปถึงเหตุการณ์เมื่อวานด้วยอาการเหม่อลอยอยู่นั้น ฉันก็ได้อาศัยจังหวะเดียวกันนั้น เอ่ยทักทายญาติผู้พี่คนสนิทของแฟนฉันทันที“สวัสดีค่ะ...คุณหมอน้ำค้าง” (^-^) ฉันยกมือไหว้ยิ้มแย้ม พร้อมกล่าวทักทายด้วยท่าทีที่นอบน้อม“ดีจ๊ะ...แต่เอ๊ะ!...หาดีกว่านี้ไม่ได้แล้วเหรอ...” แต่แล้วจู่ ๆ คุณหมอพี่สาวก็พูดประโยคที่ทำให้ฉันถึงกับหน้าชาขึ้นมาทันที“อะ...เอ่อ... / พี่ค้าง!!...ทำไมพูดกับลินแบบน่ะ” สองเสียงที่ประสานขึ้นมาพร้อมกัน โดยที่ฉันได้แต่เอ่ยอ้ำอึ้งตะกุกตะกักเพราะกำลังช็อกกับสิ่งที่เพิ่งได้ยิน ส่วนคนตัวโตที่ยืนด้านข้างฉันถึงกับเสียงดังเพราะเขาเองก็ไม่คิดเหมือนกันว่าคนที่เขาเคารพเหมือนพี่สาวแท้ ๆ จะพูดกับคนที่เขารักต่อหน้าต่อตาแบบนี้“ฉันไม่ได้พูดกับแกย่ะไอ้ดีน...แต่ฉันพูดกับน้องลลินต่างหากว่า..