บททั้งหมดของ บ่วงรักสัญญาร้าย: บทที่ 101 - บทที่ 110

“แล้วแกนะไอ้ดีนเพลา ๆ บ้างเหอะไอ้นิสัยเลือดร้อนทำร้ายร่างกายคนอื่นเขาแบบนั้น ฉันรู้ว่าแกมันไม่กลัวใครหน้าไหนอยู่แล้ว แต่ที่นี่มันโรงพยาบาลนะเว้ย...แกควรให้เกียรติสถานที่บ้าง อีกอย่างถ้าเกิดเป็นข่าวขึ้นมามันไม่ได้กระทบแค่แกคนเดียวนะ แต่บริษัทของแก ความน่าเชื่อถือของแกมันจะเสียหายไปด้วย” พี่น้ำค้างร่ายยาวโดยที่คนตัวโตได้แต่เมินหน้าหนี“ชิ...เป็นแบบนี้ตลอด เวลาพูดอะไรเป็นต้องเมินหน้าหนี เอาเถอะ...ถ้าวันหนึ่งร้องเหมือนหมามาให้ฉันช่วยฉันจะเมินใส่แกแบบนี้บ้าง...จิ๊ หรือถ้าบ้ามาก ๆ ฉันจะรวมหัวกับน้าดารันส่งแกไปดัดนิสัยกับท่านชีคชาดีฟ” พี่น้ำค้างมองน้องชายด้วยสายตาเหนื่อยหน่ายแต่ก็เต็มไปด้วยความเป็นห่วงและจริงใจ แต่ด้วยประโยคส่งท้ายของพี่น้ำค้างก็ทำให้คนที่โดนต่อว่ายิ่งหน้าบูดบึ้งแสดงอาการหงุดหงิดอย่างเห็นได้ชัดก่อนที่พี่น้ำค้างจะหันมาทิ้งประโยคเด็ดเอาไว้กับฉันจนคนตรงหน้านั้นถึงกับถลึงตากว้างใส่อย่างไม่พอใจ“แล้วก็น้องลิน ถ้าหาแฟนใหม่ได้ก็หาใหม่เถอะนะ ดื้อด้านแถมอารมณ์ร้ายขนาดนี้ไม่ต้องไปทนมันหรอก หน้าตาอย่างน้องลินเดี๋ยวพี่หาหมอหนุ่ม ๆ หล่อ ให้ดีกว่า...พี่ไปล่ะนะ ขอไปพักสักแป๊บ” พี่น้ำค้างพ

ภาพตรงหน้าทำให้หัวใจฉันสั่นไหววูบโหวง เนื่องจากสภาพใบหน้าที่ปูดบวมมีรอยช้ำจากการถูกทำร้ายร่างกายของป้านี มันทำให้หัวใจฉันเจ็บปวดเหมือนถูกคนเอามือล้วงเข้ามาบีบขยี้ให้แหลกฉันค่อย ๆ เดินตรงไปยังเตียงนอนคนไข้ด้วยความเงียบเพราะกลัวจะทำให้คนที่หลับตาสะดุ้งตื่น ก่อนจะค่อย ๆ สอดมือตัวเองเข้าไปจับมือนุ่มนิ่มแต่เริ่มมีความเหี่ยวย่นตามอายุอย่างแผ่วเบา“อะ...อูยยยยย ~~” จากนั้นเสียงครางร้องเบา ๆ จากคนที่นอนอยู่บนเตียงก็ทำฉันต้องรีบปาดน้ำตาที่เอ่อคลอบนดวงตาทิ้ง พร้อมกับพยายามปรับหน้าตาให้กลับมาสดใสดังเดิม“ปะ...ป้านีค่ะ” ฉันเรียกชื่อผู้หญิงที่ฉันเคารพรักยิ่งกว่าแม่ด้วยน้ำเสียงที่แผ่วเบาและอ่อนโยนให้มากที่สุด“นะ...หนูลิน...หนูลินเหรอลูก” ป้านีพูดออกมาด้วยน้ำเสียงตื่นเต้น แม้ว่าดวงตาจะยังปิดอยู่“ค่ะ...ฮึก...ลินเอง” ฉันที่พยายามจะกลั้นน้ำตาเอาไว้แต่ ณ เวลานี้มันก็ช่างยากเสียเหลือเกิน“หนูลินร้องไห้ทำไมกันลูก...” ก่อนที่น้ำเสียงอ่อนโยนแสนอบอุ่นอย่างเคย จะเอ่ยถามด้วยความเป็นห่วงฉันอย่างที่มีเสมอมา“ฮึก ฮึก ลินขอโทษนะคะ ฮืออออ ที่ทำให้ป้านีเป็นแบบนี้” ฉันมองร่องรอยตามร่างกายของผู้ใหญ่ที่ฉันนับถือตรงห

“เรื่องการผ่าตัดของป้านี หมอบอกว่าเราต้องรีบทำให้เร็วที่สุด แม้ว่าจะฟื้นฟูร่างกายของป้านีได้ไม่เต็มที่ก็ตาม” เขาค่อย ๆ ถอยทอดในสิ่งที่ตนได้รับรู้มา“ทำไมล่ะคะ...” ส่วนฉันที่ตื่นตระหนกใจก็อดถามกลับไม่ได้ เพราะการที่คุณหมอบอกมาแบบนั้น แม้ว่าคนที่ไม่มีความรู้ทางการแพทย์อย่างเธอก็พอจะรู้ว่ามันหมายถึงอาการของป้านีไม่สู้ดีนัก“คุณหมอเขาประเมินมาแบบนั้นน่ะ ส่วนไอ้ศัพท์ทางการแพทย์ที่เขาพูดมาฉันก็จำไม่ค่อยได้ แต่ถ้าเมื่อไรที่หมอประเมินแล้วว่าสามารถผ่าตัดได้ ฉันจะให้ดำเนินการทันทีเลยนะ เธอโอเคไหม” เขาถามความคิดเห็นของฉัน ก่อนที่ฉันจะบอกถึงสิ่งที่ตัวเองติดขัดออกไป...“ยังไงเรื่องนั้น ลินเองก็คงต้องขอถามพี่รามเพื่อปรึกษาอีกทีได้ไหมคะ อีกอย่างลินอยากให้พี่รามเป็นคนบอกป้านีด้วยตัวเอง เพราะถึงยังไงพี่รามเขาก็เป็นหลานแท้ ๆ ของป้านี แต่ว่าลินไม่ใช่...” ฉันบอกเหตุผลของตัวเองออกไป เพราะถึงแม้ว่าฉันจะสนิทและรักป้านีเหมือนป้าแท้ ๆ แค่ไหน แต่ความจริงแล้วฉันก็ยังเป็นคนนอกอยู่ดี“เอางั้นก็ได้ฉันตามใจเธอ” เขายิ้มก่อนจะกุมมือที่ประสานไว้ที่หน้าตักของฉันด้วยความอ่อนโยนจากนั้นฉันก็ได้ขอตัวเพื่อไปเคลียร์งานด้านน

--- ดีแลน Talk ---ผมนอนมองร่างบางเดินตัวปลิวไปยังห้องน้ำ ด้วยใบหน้าเปี่ยมสุข พร้อมกับนึกย้อนกลับไปถึงเหตุการณ์เมื่อคืน หลังจากที่พวกเรากลับมาจากโรงพยาบาลเธอที่มีอาการซึมเมื่อได้ฟังถึงอาการของป้านีผู้ใหญ่ที่เธอให้ความเคารพรัก และด้วยความเศร้าของเธอที่ถึงขนาดเอ่ยปากขออยู่คนเดียวแถมยังเงียบหายไปหลังจากที่เข้าห้องนอน มันทำให้ผมที่รู้สึกเป็นห่วงเธอจับใจถึงกับต้องยอมเสียมารยาทแอบสะเดาะกลอนประตูห้องนอนเธอ เพื่อเข้ามาดูแลเธออย่างใกล้ชิดแกร๊ก ~~ทันทีที่ปลดล็อกประตูได้ ผมก็เดินตรงดิ่งไปยังที่นอนขนาดใหญ่ที่บัดนี้มีร่างนวลเนียนที่ผมปรารถนานอนหลับตาพริ้มด้วยใบหน้าเปรอะเปื้อนไปด้วยคราบน้ำตาที่เหมือนกับว่ามันเพิ่งจะแห้งเหือดไปได้ไม่นานผมเอนกายลงนอนไปด้านข้างเรือนร่างขาวผุดผ่องที่หลับสนิท พร้อมกับมองไปยังใบหน้าเนียนละเอียดสวยละมุนที่มักจะทำให้ผมเคลิบเคลิ้มทุกครั้งที่ได้มองอย่างไม่วางตา และด้วยความปรารถนาที่แรงกล้าทำให้ผมเผลอบอกความรู้สึกของตัวเองออกไปอย่างลืมตัว“ลิน...ฉันรักเธอนะ” คำพูดที่หลุดออกจากปากบอกไปอย่างแผ่วเบาโดยไม่รู้ตัว และนั่นก็ยิ่งทำให้ผมมั่นใจว่าผมนั้นรักคนตรงหน้ามากแค่ไหนจากนั้นผ

เพี๊ยะ...!!เสียงฝ่ามือที่ฟาดลงมายังใบหน้านวลเนียนของฉันจนเกิดเป็นรอยแดงดังสนั่นห้องพักผู้ป่วย พร้อมกันกับที่ใบหน้าสวยสะบัดไปด้านข้างตามแรงปะทะที่ส่งมาอย่างไม่ออมมือ“นังตัวซวย...!!” เสียงตวาดลั่นจากคุณป้าหรือว่าแม่ของพี่รามกราดใส่ฉันด้วยความโมโห อีกทั้งแววตาแข็งกร้าวที่มีน้ำตาคลอมองตรงมาที่ฉันด้วยความรู้สึกโกรธเคืองอย่างไม่ปิดบัง“ใจเย็น ๆ คุณ” ก่อนที่คุณพ่อของพี่รามจะเข้ามาประคองห้ามคนเป็นภรรยาเอาไว้ ด้วยความตกใจเพราะไม่คิดว่าภรรยาของตนจะทำแบบนั้นกับเด็กสาว“จะให้ฉันใจเย็นได้ยังไงกันค่ะ เพราะเด็กคนนี้พี่นีถึงเป็นแบบนี้ ฮึก...ฮึก...ฮืออออ” คุณแม่พี่รามตอบกลับเสียงสั่นด้วยความโมโห อีกทั้งน้ำตาที่เพิ่งหยุดไหลก็กลับไหลพรากออกมาอีกครั้งส่วนฉันถึงแม้ที่ผ่านมาจะไม่เคยมีใครว่ากล่าวหรือโทษว่าฉันเป็นต้นเหตุให้ป้านีโดนทำร้ายร่างกายเลย แต่ทว่า...ลึก ๆ แล้วในหัวใจของฉันยังคงฝังตราบาปนั้นเอาไว้ในใจอยู่เสมอ...และวันนี้คุณแม่ของพี่รามก็เป็นคนที่งัดตราบาปในใจของฉันขึ้นมาตีแสกกลางหน้าให้ฉันได้สำนึก ซึ่งในความคิดของฉัน...มันก็สมควรแล้ว...“ฮึก...ฮึก...ลินขอโทษค่ะ” ฉันยกมือไหว้ด้วยหัวใจที่เจ็บปวดและร