บททั้งหมดของ บ่วงรักสัญญาร้าย: บทที่ 61 - บทที่ 70

“เออ...ก็...เห็นเมื่อวานน้องลินบอกว่าวันนี้จะต้องย้ายของไปที่อยู่ใหม่ใช่ไหมครับ พี่ก็เลยกะว่าจะมาช่วยน้องขนน่ะ” พี่รามที่เอ่ยถึงความจริงใจที่เขามีให้กับฉันด้วยท่าทีเคอะเขินเพราะนอกจากความปรารถนาดีที่เขามีต่อหญิงสาวตรงหน้าแล้ว อีกเหตุผลหนึ่งที่เขาใช้การช่วยขนของย้ายที่พักมาอ้างกับเธอ เนื่องจากเขาเองก็อยากรู้ว่าสาวเจ้าที่เขาแอบรักเธอจะย้ายไปอยู่ที่ไหน และอยากจะรู้ด้วยว่ามันจะสะดวกสบายหรือปลอดภัยดีไหม เพราะถึงแม้ว่าเธอจะย้ายไปเพราะต้องทำงานกับเขาคนนั้น แต่มันยังมีเรื่องที่เธอต้องไปอยู่เพื่อชดใช้หนี้สินที่เธอก่อขึ้นอีกด้วย ดังนั้นเขาจึงกลัวว่าเธอจะถูกนำไปอยู่ในสถานที่ที่คล้ายกับคุกกักขังพวกลูกหนี้อะไรทำนองนั้นหรือเปล่า“ไม่ต้องหรอกค่ะ...ลินจัดการเองได้ อีกอย่างของก็ไม่ได้มีอะไรมากด้วยค่ะ ลินขอรับไว้เพียงแค่น้ำใจก็พอนะคะ” ฉันรีบเอ่ยตอบปฏิเสธพี่รามกลับไป เนื่องจากยังรู้สึกไม่สบายใจกับเรื่องที่เขาเป็นห่วงวิ่งวุ่นตามหาฉันทั้งคืนตั้งแต่เมื่อวันวานนั้น แล้วอีกอย่างทางว่าที่เจ้านายคนใหม่ของฉันเขาเองก็ได้เอ่ยปากจะส่งคนมาช่วยขนของให้ฉันอยู่แล้ว เพราะฉะนั้นยิ่งไม่ต้องรบกวนคนตรงหน้านี้กันไปใหญ่“นี

“กูบอกแล้วใช่ไหมว่า...อย่า...ประชด!!” คนตรงหน้ากดเสียงต่ำพร้อมกับจ้องมองมาด้วยไฟโทสะปะทุ ก่อนที่เขาจะจัดการอุ้มฉันพาดขึ้นบ่าแล้วตรงไปที่รถสปอร์ตสุดหรูที่จอดติดเครื่องเอาไว้ทันที“ว๊ายยยย ~~” ฉันร้องด้วยความตกใจเนื่องจากตัวเองโดนอุ้มอย่างไม่ทันได้ตั้งตัวตุบๆๆ เพี๊ยะๆๆ“ปล่อย ปล่อยฉันนะ...ฮึก...ฮึก นายจะมาทำกับฉันแบบนี้ไม่ได้นะ ฮึก...ฮึก” ฉันที่ทั้งดิ้นทั้งร้องทั้งทุบทั้งตีคนตัวโตที่กำลังถูกไฟอารมณ์ครอบงำ แต่ทว่า...คนตัวโตนั้นกลับไม่มีทีท่าจะลดความเกรี้ยวกราดลงเลยแม้แต่น้อยปึก...!!“โอ๊ยยยยย ~~”ปัง...!!ฉันที่ถูกจับยัดให้เข้าไปอยู่ในรถถึงกับร้องออกมาหลังจากที่หัวโขกเข้ากับขอบประตูรถ และทันทีที่เขาปิดประตูรถฝั่งฉัน เขาก็สาวเท้าก้าวไปยังด้านนั่งคนขับทันทีปึก...ปัง...!!แรงปิดประตูฝั่งคนขับที่ดังลั่น บ่งบอกได้ดีว่าเจ้าของแรงเหวี่ยงประตูนั้นกำลังเดือดดาลมากแค่ไหนและฉันที่เมื่อตั้งสติจากการมึนหัวได้ก็เตรียมจะเอื้อมมือออกไปจับที่เปิดประตูเพื่อจะเปิดออกไป แต่ทว่า...เสียงล็อกประตูและเสียงเหี้ยมที่เอ่ยเตือนตามมาก็ทำให้ฉันถึงกับต้องหยุดมือเอาไว้แค่ตรงนั้น“ถ้ามึงคิดจะลงไป...กูจะส่งมึงไปขายชา

“ทำไมถึงถามแบบนี้ละ??”ก่อนที่คนตัวโตจะถามกลับด้วยน้ำเสียงเจือไปด้วยความน้อยใจ อีกทั้งสายตาที่เต็มไปด้วยความรู้สึกผิด จนแม้ว่าการแสดงออกของเขานั่นในสายตาฉันมันจะดูน่าสงสาร แต่ฉันก็จำเป็นที่ต้องรู้ความรู้สึกที่แท้จริงของเขาให้ได้“ตอบลินมาเถอะค่ะ...เพราะถ้าคุณแค่นึกสนุกเห็นลินเป็นแค่ของเล่นคลายเหงาเพื่อลดหนี้ที่ลินไม่ได้ก่อละก็ ลินเองก็จะยอมรับมันแต่โดยดี...แต่ว่า...ลินขอร้องได้ไหมคะ...คุณดีแลนอย่าได้มาเล่นกับความรู้สึกของลินเลยนะ ลินรับมันไม่ไหวจริง ๆ และอีกอย่างหนึ่งลินเองก็เป็นสิ่งมีชีวิตมีจิตใจต้องการอิสระในการใช้ชีวิตเช่นกัน ดังนั้นคุณดีแลนอย่าใช้หนี้สินเป็นข้ออ้างมากักลินเอาไว้แล้วให้ลินได้ชดใช้ให้คุณด้วยวิธีที่เหมาะสมเถอะค่ะ” ฉันหันหน้าไปเผชิญหน้าเขาตรง ๆ พร้อมกับบอกออกไปด้วยความรู้สึกที่อัดอั้นอยู่ข้างในและทันทีที่สิ้นคำพูดที่อยู่ในใจของฉันแล้ว เขาที่จ้องหน้าฉันกลับพร้อมกับนิ่งเงียบอย่างคนที่กำลังครุ่นคิดอะไรบางอย่างในใจ กระทั่งเมื่อคำตอบถัดไปที่ออกมาจากปากทรงเสน่ห์ของเขานั้นได้ทำให้ฉันถึงกับหน้าชาไปไม่เป็น...“ฉันคิดว่าฉันชอบเธอ...ลิน”(OoO) และประโยคเพียงสั้น ๆ ที่ถูกคนตรงหน

“เป็นไงอยู่ได้ไหม หรือว่าจะขึ้นไปอยู่กับฉันที่ชั้นสองก็ได้นะ...ฉันไม่ติด...หึหึ”เขาที่มองฉันสำรวจห้องอยู่สักพัก และเห็นว่าฉันนิ่งเงียบไม่พูดไม่จาก็ทำให้เขาที่ร้อนใจขึ้นมาด้วยกลัวว่าสาวเจ้าจะไม่ถูกใจกับห้องที่เขาตั้งใจตกแต่งให้ ก็ได้ทำทีเป็นพูดเย้าขึ้นมาจนหญิงสาวตรงหน้าถึงกับหันค้อนขวับ“อยู่ได้ค่ะ...ขอบคุณนะคะ...แล้วก็ของของลินล่ะคะจะมาถึงตอนไหน” ฉันยู่ปากบอกเขาออกไปอย่างนึกหมั่นไส้กับสิ่งที่เขาพูดจากสองแง่สองง่ามก่อนหน้า ก่อนจะเอ่ยถามถึงของของตัวเองเพราะอยากจะจัดของให้เสร็จในวันนี้“ใกล้จะถึงแล้วมั้ง เอางี้แล้วกันฉันเริ่มหิวล่ะเดี๋ยวเราไปหาอะไรกินกันก่อนดีกว่า แล้วถ้าของเธอมาถึงแล้วเราค่อยกลับเข้ามาใหม่...ดีไหม” เขายืนกอดอกยื่นข้อเสนอด้วยท่าทางสบาย ๆ และด้วยข้อเสนอที่ส่งมานั้น ฉันเองก็ไม่อาจปฏิเสธได้เนื่องจากว่าตอนนี้ฉันเองก็เริ่มหิวขึ้นมาหน่อย ๆ แล้วหลังจากที่เราตกลงกันแบบนั้น เขาก็ได้พาฉันขับรถไปหาอะไรกินยังห้างสรรพสินค้าใกล้ ๆ เสร็จแล้วเขาก็พาฉันไปหาซื้อเสื้อผ้าที่ดูให้เหมาะสมกับฐานะเลขาข้างกายของเขาอีกเป็นสิบ ๆ ชุด ซึ่งตอนแรกฉันเองก็ยืนกร้านที่จะปฏิเสธไม่รับเนื่องจากเสื้อผ้าฉัน

ฉันหวีดออกมาอย่างไม่เต็มเสียงมากนักแต่ความรู้สึกข้างในกลับเต็มไปด้วยความโมโห พร้อมกับคิดไม่ถึงว่าการกระทำอันดิบเถื่อนของเขาตอนนั้นจะสร้างรอยอารยธรรมให้ฉันได้มากถึงขนาดนี้ และทันทีที่คิดได้แบบนั้นขาเรียวยาวก็รีบสาวเท้าทั้งสองข้างให้เดินมุ่งออกไปจากห้องด้วยความโกรธเคืองทันที“หึ๊ย ~~ มิน่าล่ะ...ทำไมวันนี้มีแต่คนมองฉันแปลก ๆ” ฉันที่พานนึกไปถึงท่าทีของผู้คนที่ฉันได้พบเจอในวันนี้...พร้อมกับนึกไปถึงสายตาของพวกเขาที่เหล่มองมาทางฉันอยู่หลายหน จนในตอนนั้นฉันก็คิดว่ามันคงเป็นเพราะผู้ชายที่อยู่ด้านข้างฉันมากกว่าที่คงดูหล่อเหล่าราวกับเทพบุตรจนทุกคนต้องเผลอมองแต่ทว่า...ความจริงแล้วมันกลับไม่ใช่!! แต่มันเป็นเพราะไอ้รอยบ้าพวกนี้ต่างหากที่ทำให้ทุกคนมองมา...แต่เรื่องนั้นมันก็ยังไม่น่าเจ็บใจเท่า...เมื่อเขาคนนั้นคนที่ทำให้เกิดรอยเหล่านี้กลับไม่ยอมบอกอะไรกับฉันเลยสักนิดเดียวปล่อยให้ฉันเดินไปไหนต่อไหนพร้อมกับโชว์หราความน่าอายไปทั่ว ทั้งที่เขาคนที่อยู่ใกล้ชิดฉันน่าจะเห็นชัดที่สุดด้วยซ้ำ...(โอ๊ยยยย...คิดแล้วมันน่าเจ็บใจชะมัด...ตายๆๆ แล้วแบบนี้แกจะเอาหน้าไปไว้ที่ไหนยัยลลิน เอ้ยยยยย...) ฉันที่ก่นด่าตัวเองไป