All Chapters of บ่วงรักสัญญาร้าย: Chapter 51 - Chapter 60

--- ลลิน Talk ---ในขณะที่ฉันถูกเขานั่งซบหน้าอยู่กับแผ่นหลังก็พลันเกิดความรู้สึกคันยุบยิบในหัวใจขึ้นมาอย่างบอกไม่ถูก และนั่นก็ทำให้ฉันต้องรีบตั้งสติแล้วพาตัวเองออกมาจากสถานการณ์สุ่มเสี่ยงตรงนี้โดยเร็วที่สุด ก่อนที่ร่างกายที่เหมือนว่ามันจะไม่ใช่ของฉันจะพยศความคิดผิดชอบชั่วดีที่มีในก้นบึ้งจิตสำนึกแล้วคล้อยตามการสัมผัสของเขาไปมากกว่านี้“เออ…นะ…นายเป็นอะไรหรือเปล่า” ฉันเลือกที่จะเปิดปากทำลายความเงียบภายในห้องถามเขา หลังจากที่ทบทวนได้แล้วว่าในสถานะของเราทั้งสองไม่ควรที่จะแนบชิดกันมากอย่างนี้“...............”(ไม่มีเสียงตอบรับจากหมายเลขที่ท่านเรียก…)ฉันที่ถามออกไปแต่กลับเพียงความเงียบงันกลับมา...“ถ้านายเป็นอะไรไม่สบายตรงไหนก็บอกฉันได้นะ” ฉันยังคงเอ่ยถาม พร้อมกับเอื้อมมือไปตบเบา ๆ เพื่อเป็นการปลอบไปยังหลังมือของเขาที่ตอนนี้กำลังโอบรัดเอวของฉันของฉันอยู่“..............”ส่วนเขาเองแม้ว่าการตอบสนองโดยการที่โอบเอวฉันแน่นขึ้นจะเป็นการตอบรับว่าเขาได้ยินในสิ่งที่ฉันถาม แต่ทว่า...เขาก็ยังคงทำนิ่งเงียบไม่พูดอะไรและซุกหน้าอยู่แบบนั้นก่อนที่ฉันจะปล่อยตัวปล่อยใจปล่อยให้เขาทำตามอำเภอใจต่อไปอีกสักพั

ก่อนที่ป้านีจะเล่าถึงสิ่งที่ได้ฟังมาต่อว่า...ในวันนั้นนอกจากเรื่องแผนการที่พ่อของฉันท่านได้ฝากฝังเอาไว้กับทนายแล้ว ท่านยังปรารภพูดกับทนายด้วยอีกว่า...ความจริงแล้วท่านรักบ้านหลังนี้มาก มันเป็นบ้านที่มีความทรงจำเกี่ยวกับพวกท่าน พ่อ แม่ ลูก เต็มไปหมด แต่ว่าหลังจากที่แม่ของฉันทิ้งท่านกับฉันไป ท่านรู้ดีว่าความทรงจำทุกอย่างมันเปลี่ยนไปหมดแล้วเพราะนับตั้งแต่นั้นไม่ว่าท่านจะมองไปทางไหนมันก็มีแต่ความทรงจำที่เจ็บปวดเข้ามาแทนที่ และนับวันก็เริ่มจะกลืนกินความสุขที่เคยคุกรุ่นอบอวลอยู่ภายในบ้านไปหมด ความรู้สึกของท่านมันเหมือนกับว่าทุกอย่างถูกแทนที่ด้วยความหม่นหมองและเฉยชาไปหมดแล้ว เพราะฉะนั้น…ท่านจึงอยากจะทิ้งบ้านนี้ไป บ้านที่ท่านคิดเอาไว้ว่าต่อให้ท่านจากไปถึงฉันอยู่ก็คงไม่มีความสุขอยู่ดี และท่านเองก็อยากให้ฉันไปเริ่มต้นชีวิตใหม่ในที่ใหม่ ๆ ไปสร้างความทรงจำดี ๆ ที่มีความสุขเอาใหม่แทนและสิ่งที่ท่านทำลงไปทั้งหมดนั้นมันจึงเป็นวิธีเดียวที่จะทำให้ฉันตัดใจได้และไม่อาลัยอาวรณ์ต่อบ้านหลังนี้อีก…สิ้นคำบอกเล่าจากปรานี...ฉันถึงกับร้องไห้โฮออกมาด้วยความเสียใจและเข้าใจถึงเรื่องราวทุกอย่างกระจ่างแจ้ง อีกทั้ง

หลังจากตกลงกันได้แล้ว เขาก็ขับรถพาฉันกลับมาส่งยังห้องพัก โดยที่ฉันได้แต่นั่งทบทวนทุกอย่างถึงเรื่องราวที่เกิดขึ้นระหว่างเราสองคนนั้นตลอดระยะทางนับจากสถานบันเทิงเริงรมย์ที่เขาจับฉันไปลดหนี้กระทั่งมาถึงหน้าห้องพักของฉันด้วยอาการเหม่อลอย จนไม่รู้ตัวเลยว่าตอนนี้รถได้มาจอดยังหน้าที่พักของฉันแล้ว...“ให้กูรอไหม...”เสียงนุ่มทุ้มแต่ยังเต็มไปด้วยพลังความน่าเกรงขามได้เอ่ยถามเรียกฉัน จนฉันถึงกับหลุดออกมาจากห้วงความคิด“หะ...อะ...อ๋อ...ไม่ต้องหรอก ฉันคงใช้เวลาเก็บของอีกนานน่ะกว่าจะเสร็จ” ฉันตอบกลับไปโดยที่หน้ายังก้มงุดไม่กล้าเงยขึ้นมาสบกับดวงตาสีน้ำตาลคาราเมลหวานคู่นั้น“ลิน...”แต่แล้วจู่ ๆ เขาก็พูดโพล่งชื่อฉันออกมาจนฉันงง“ค่ะ...??” ส่วนฉันที่แม้จะรู้สึกแปลกใจว่าทำไมจู่ ๆ เขาเรียกชื่อฉัน แต่ก็ยอมเงยหน้าขึ้นมาขานรับ“แทนตัวเองว่าลินซิ...กูเห็นแทนตัวกับทุกคนว่าลิน แต่กับกูคนที่เป็นแฟนมึงทำไมถึงเป็นแทนว่า’ ฉัน’ล่ะ...” เขาเปิดปากท้วงติงฉัน โดยที่ในน้ำเสียงและใบหน้าที่มีความน้อยใจปะปนอยู่และคำเอ่ยอ้างของเขาที่สวนกลับมา ก็ยิ่งทำให้ฉันถึงกับงงเข้าไปใหญ่“ห๊ะ...??”“ไม่ได้ยิน...?? ต้องให้ย้ำ!!” เขายัก

คนตัวโตที่ยังยืนอึ้งตาค้างตัวแข็งทื่อ แต่ทว่า...มือกลับยังโอบประคองผู้หญิงที่ตนแอบรักไม่ยอมปล่อยด้วยสัญชาตญาณที่ทั้งอยากปกป้องและหวงแหนผู้หญิงในอ้อมกอดนี้“เจอกันพรุ่งนี้นะ...ลิน” เสียงทุ้มต่ำเอ่ยนิ่งแต่เต็มไปด้วยไอสังหาร จนไอที่แผ่ซ่านทำให้ทั้งสองร่างที่ยืนกึ่งกอดกันอยู่ถึงกับต่างกลืนน้ำลายเฮือกลงคอพร้อมกันอย่างไม่ได้นัดหมายทันทีที่สิ้นเสียงเย็นของเจ้าของรถสปอร์ตสุดหรูหรืออีกตัวตนนั่นก็คือเจ้าของบริษัท DLKK Corporate อย่างดีแลนที่ไม่ต้องบอกก็รู้ว่าเขาไม่ได้พูดกับชายหนุ่มที่ยืนอยู่ แต่พูดกับหญิงสาวที่อยู่ในอ้อมกอดมากกว่า รถหรูดีกรี 1,800 แรงม้าก็ได้ทะยานออกไปด้วยความเร็วสูง ดั่งต้องการจะบอกให้คนที่ได้เห็นรับรู้ว่าเจ้าของของมันกำลังเต็มไปด้วยความขุ่นเคืองเกรี้ยวกราดไม่พอใจมากแค่ไหนและหลังจากที่คุณดีนได้ทิ้งประโยคเด็ดเอาไว้ พร้อมกับเหยียบรถออกไปด้วยความเร็วพฤติกรรมของเขาก็ถึงกับได้ทำให้พวกฉันแสดงสีหน้าไม่ต่างกัน...ฉันที่อึ้ง... (OoO)พี่รามที่อึ้ง... (OoO)ก่อนที่ในจังหวะที่ฉันกับพี่รามจะหันกลับมามองหน้ากันด้วยความรู้สึกที่ต่างคนต่างเต็มไปด้วยคำถาม โดยพี่รามที่คงอยากจะถามว่าฉันไปรู้จ

“ฮ่าๆๆๆๆ ... / คริคริๆๆๆ”“โอ๊ยยยยย ~~ น่าอายชะมัด” (>////ผมที่ถึงกับรีบเอามือปิดหน้าหัวพิงเบาะรถหนีอายพร้อมกับบ่นอุบกับตัวเอง(หมดกันไอ้ราม เอ๊ยยยย...ภาพลักษณ์ที่เคยสร้างไว้ต่อหน้าน้องลิน...มาหมดเอาวันนี้นี่แหละ...กูจะบ้า!!)“คริคริ...นี่พี่รามหิวขนาดนี้เลยเหรอคะ งั้นไปกินข้าวพร้อมกันกับลินเลยดีไหม ตอนแรกลินก็ตั้งใจจะลงมาหาอะไรกินอยู่พอดีเลยค่ะ” หญิงสาวหน้าตาสวยใสก็ยังคงหัวเราะคิกคักไม่หยุดให้กับเสียงท้องร้องของผม อีกทั้งเธอยังเอ่ยปากชวนผมไปกินข้าวด้วยกันกับเธอ...ด้วยโอกาสบวกกับความสบายใจที่เกิดขึ้น ทำให้ผมเองก็ไม่อาจจะปฏิเสธความปรารถนาดีของเธอได้เลย นั่นจึงทำให้ผมยิ้มพร้อมกับพยักหน้าตอบรับเธอไป ส่วนเธอเองก็ยิ้มตอบกลับมาด้วยใบหน้าสดใสพร้อมกับเอ่ยขอเป็นเจ้ามือเลี้ยงข้าวมื้อนี้เอง“เดี๋ยวมือนี้ลินเป็นเจ้ามือเองค่ะ...ตอบแทนที่พี่รามดีกับลินตลอดมาด้วย” หญิงสาวยิ้มหวานเป็นเอกลักษณ์ตั้งแต่เล็กจนโต และมันยังเป็นรอยยิ้มที่ทำให้ผมหลงรักเธอตั้งแต่ครั้งแรกที่เห็น“ได้เลย...เดี๋ยวพี่จะถล่มให้ยับเลย...ฮึบ” ผมที่มอบใบหน้ายิ้มแย้มดวงนั้นด้วยความสุขใจก่อนจะแกล้งเย้าเธอไปพร้อมกับลุกขึ้นมานั่งแล้ว