บททั้งหมดของ บ่วงรักสัญญาร้าย: บทที่ 41 - บทที่ 50

ตอนที่ 41 ป้อนข้าวลดหนี้“1 ล้าน...แต่ต้องมานั่งป้อนตรงนี้...”สุดท้ายเขาที่แม้จะรู้สึกหมั่นไส้ในความเขี้ยวของฉัน แต่เขาก็ยังยอมรับข้อเสนอแต่โดยดี ก่อนจะเอ่ยราคาออกมาในมูลค่าที่ฉันยังตกใจโดยที่ยังแอบมีข้อแม้มาให้ในแบบชนิดที่ว่าไม่ให้เสียชื่อนักธุรกิจหนุ่มมือทองฉันมองไปตามมือที่ตบเบา ๆ ลงที่ตักของเขาด้วยความรู้สึกระอา นี่เขาจะไม่ยอมลดละที่จะฉกฉวยโอกาสจากร่างกายฉันเลยหรือไงกัน“ขอโทษนะคะ กรุณาหยุดหื่นก่อนได้ไหม ขืนฉันไปนั่งตรงที่นายบอกฉันคงไม่ทันได้กินอะไรกันพอดี นายยิ่งมือปลาหมึกอยู่ด้วย” ฉันที่รู้ทันคนตรงหน้า ถึงกับเบรกความคิดเขาทันที“เอาเป็นว่าฉันจะนั่งให้บริการอยู่ตรงนี้ข้าง ๆ นายนี่แล้วกันนะ แต่รับรองได้ว่าจะเสิร์ฟให้ถึงปากโดยที่ไม่ต้องให้นายกระดิกมือเลย...ดีไหม...หืมมมม ~~” (^-^) ดวงหน้าสวยเอียงคอเอื้อนเอ่ยเจื้อยแจ้ว พร้อมกับยิ้มหวานจนทำให้คนตัวโตอ่อนใจหลังจากที่เขาพยักหน้าเป็นคำตอบรับกลาย ๆ ฉันก็เคลื่อนย้ายตัวเองไปนั่งด้านข้างของเขาพร้อมกับเริ่มบริการเขาทันทีจากนั้นมื้ออาหารขนาดใหญ่ตรงหน้าก็จบลงไปอย่างสง่างาม โดยมีฉันที่สวาปามจนคนข้าง ๆ อึ้งเพราะไม่คิดว่าผู้หญิงหุ่นสวยแบบฉันจ

ตอนที่ 43 (NC) โมโห...หึงฟิ้วววว ~~เคร้ง ~~ตุบ...!!ความรู้สึกที่ทั้งตกใจและอับอาย ทำให้ฉันรีบรับเอาของที่ลูกน้องเขายื่นมาด้วยความรวดเร็ว ก่อนจะหมุนตัวหลบแอบไปด้านหลังประตู อีกทั้งเสียงเขาตะโกนตามหลังมาพร้อมกับสิ่งของแข็งบินลอยจนกระทบขอบประตูอย่างแรง จนฉันคิดว่าถ้าฉันหรือลูกน้องของเขาหลบไม่ทัน คงได้หัวร้างข้างแตกอย่างแน่นอน“ขอโทษครับนาย...” (>/ริกที่ตกใจกับสิ่งที่ลอยตรงหน้ามา ถึงกับรีบเอ่ยปากกล่าวขอโทษผู้เป็นนายทันที ก่อนที่โชคยังดีที่เขานั้นปิดประตูได้ทันก่อนที่ที่เขี่ยบุหรี่ที่ทำจากหินภูเขาไฟจะลอยมาทันได้ปะทะเข้าที่กลางหน้าผากของเขาและหลังจากที่ลูกน้องคนสนิทของเขาปิดประตูหลบไปได้ทัน ในขณะเดียวกันนั้นฉันที่ยังยืนหลับตาปี๋อยู่ตรงประตูด้วยความตกใจอกสั่นขวัญแขวนอยู่นั้น...ตึก ตึก ตึก...เสียงลงฝีเท้าที่ลงแรงหนัก ๆ ของคนตัวโตก็ได้เดินมาประชิดตัวฉันโดยที่ฉันยังไม่ทันได้ตั้งตัว“ร่านนักนะมึง...!!” เสียงคำรามกร้าวกดเสียงต่ำอยู่ที่ข้างหูของฉันถึงกับทำให้ฉันที่ตกใจอยู่แล้วออกอาการงงงวยขึ้นมาทันที และในขณะที่ฉันยังไม่ทันได้ตอบโต้อะไรกลับไปมือหนาของคนตัวโตก็ตรงเข้าบีบต้นแขนของฉันอย่างแ

ตอนที่ 45 ไม่ได้ทำอะไรนอกจาก...หลังจากที่ลูกน้องของผมมันยิ้มน้อยยิ้มใหญ่ออกไป ผมที่ไม่ได้สนใจอะไร ก็ได้เดินมานั่งข้าง ๆ ที่เธอนอนอีกครั้ง โดยครั้งนี้ผมได้แต่นั่งพิจารณาใบหน้าสวยหวานของเธอ จนเวลาล่วงเลยไปนานกระทั่งเธอเริ่มรู้สึกตัว...“อื้ออออ ~~ ปล่อย ปล่อยนะ ปล่อย ฮึก ฮึก” เธอที่ละเมอขึ้นมาทั้งที่ดวงตายังมีน้ำใสคลออยู่ผมรู้สึกสงสารเธอจับใจ ก่อนจะค่อย ๆ ลูบหัวทุยของเธออย่างแผ่วเบา และเลือกที่จะเอ่ยบอกถึงความรู้สึกสำนึกผิดต่อเธอออกไป“ขอโทษ...”--- ลลิน Talk ---เฮือก ~~พรึ่บ...!!ฉันสะดุ้งลืมตาตื่นขึ้นมาทั้งที่ดวงตายังเปียกชื้นไปด้วยน้ำสีใส ความรู้สึกที่เหมือนกับตื่นมาจากฝันร้าย ทำให้ทันทีที่รู้สึกตัวก็เกิดอาการหวาดผวาขึ้นมาทันที“ฮึก ฮึก...” ดวงตากลมสวยกลอกไปมาอย่างหวาดระแวงพร้อมกับก้อนสะอื้นที่จุกอยู่ที่ลำคอและหลังจากที่ดวงตาของฉันปรับโฟกัสสายตาได้ดีแล้ว ฉันก็พบกับไอ้ปีศาจร้ายตรงหน้าที่ตอนนี้เขาได้นั่งลูบหัวฉันพร้อมกับพึมพำอะไรบางอย่าง“ขอโทษ...” เสียงแผ่วเบาที่ลอยออกมา พร้อมกับตัวของฉันที่ผละออกไปจากมือหนาอย่างอัตโนมัติทันที เนื่องจากความทรงจำเมื่อก่อนหน้านี้ได้ถาโถมเข้ามาในโสต

ตอนที่ 47 อยากโดนแบบนั้นอีกความรู้สึกปั่นป่วนชวนหัวใจคันยุบยิบในแบบที่ไม่เคยเกิดขึ้นมาก่อน มันช่างเป็นความรู้สึกวูบวาบในใจยังไงบอกไม่ถูก นี่ยังไม่รวมถึงพฤติกรรมแปลก ๆ นับตั้งแต่ที่ฉันเจอกับเขา ทั้งที่โดยปกติแล้วนิสัยของฉันมักจะอ่อนโยนและมีสติตลอดเวลาอยู่เสมอ แต่พอได้ใช้เวลาอยู่กับเขาฉันก็มักจะพลาดท่าทำอะไรบ้า ๆ พูดจาร้าย ๆ ออกไปหลายครั้งหลายหน จนแทบจะไม่เป็นตัวของตัวเองเลย อีกทั้งยังมีความรู้สึกแปลก ๆ ที่เฝ้าแต่จะยิ่งทวีคูณมากขึ้นยามที่ถูกเขาสัมผัสเรือนร่าง ทั้งนิ้วมือ ปลายจมูก อ้อมกอด ริมฝีปากที่รุกล้ำ โลมเลีย กะลิ้มกะเหลี่ยสัมผัสไปทั่วทุกพื้นที่ผิว มันช่างให้ความรู้สึกเพลิดเพลินสุขสมคล้ายกับว่าตัวเองกำลังล่องลอยอยู่บนอากาศจนไม่อยากจะกลับมาสัมผัสกับพื้นดินอีกเลย...แล้วยิ่งพอมานึกย้อนคิดไปก็ยิ่งรู้สึกถึงความประหลาดใจที่มีต่อร่างกายและความรู้สึกของตัวเอง ที่ว่าทำไมปฏิกิริยาของฉันโดยปกติแล้วมันควรที่จะปฏิเสธการสัมผัสของคนที่เราไม่คุ้นเคยหรือปัดป้องต่อสู้การคุกคามจากคนแปลกหน้าแต่ทว่า...ความรู้สึกภายในร่างกายมันกลับแสดงออกว่าชอบการสัมผัสของเขาซะอย่างนั้น มันชอบเวลาที่ถูกนิ้วมือเรียวยาว

ตอนที่ 49 บอกไปว่าอยู่กับ‘ผัว’ เสียงตะคอกของเขาทำฉันถึงกับสะดุ้งเฮือกด้วยความตกใจ...นี่เขามายืนตั้งแต่เมื่อไร แล้วทำไมต้องทำเสียงดุแบบนี้ด้วย...แต่ทว่า...สัญชาตญาณส่วนลึกของฉันมันได้บอกเอาไว้ว่า ถ้าหากน้ำเสียงเขาส่งมาแบบนี้เมื่อไหร่ เท่ากับไม่เป็นผลดีต่อตัวของเองอย่างแน่นอน“นะ...นาย” ฉันหน้าซีดเผือดเรียกชื่อเขาตะกุกตะกัก โดยที่ตัวเองก็ไม่เข้าใจเหมือนกันว่าทำไมต้องกลัวเขามากขนาดนี้“กูถามว่าไอ้เหี้ยนี้มันเป็นใคร...” เขายังคงจ้องเขม็งมองฉันอย่างคาดคั้น และก่อนที่เขาจะทันได้เอื้อมมือมาคว้าเอาโทรศัพท์ฉันไป ฉันก็ได้เอาโทรศัพท์ของตัวเองหลบมือเขาทันเสียก่อน“ความลับ...??” (-*-) ใบหน้าอันบูดบึ้ง พร้อมกับน้ำเสียงที่กดต่ำลงของเขา ทำฉันลอบกลืนน้ำลายลงคอเอื้อกใหญ่“นะ...นายเป็นอะไรของนายเนี้ย...เสียมารยาทชะมัด” ฉันยังคงแสร้งตำหนิเขาทั้งที่ใจสั่นระรัวไม่ต่างจากร่างกาย“เอาโทรศัพท์มานี่...!!” และน้ำเสียงที่กดต่ำพร้อมกับไอสังหารที่แผ่ออกมาจากร่างสง่างามที่อยู่ในเสื้อเชิ้ตสีดำกับกางเกงทรงคุณชายเข้ารูปสีเดียวกันนั้น ยิ่งทำให้รังสีที่แผ่ออกมานั้นยิ่งดูน่าเกรงขามนับร้อยเท่าพันทวี“แล้ว นะ...นายมีสิทธ