All Chapters of บ่วงรักสัญญาร้าย: Chapter 161 - Chapter 170

จากนั้นผมก็ได้อุ้มพาเธอเดินกลับออกมาท่ามกลางสายตาคนนับสิบที่จับจ้องมองมาที่เราสองคนอย่างไม่วางตา และอาจจะเป็นเพราะว่าเวลานี้น่าจะยังไม่ดึกมากนักจึงทำให้พวกนักเที่ยวต่างยังไม่เมามากเท่าไร แต่ทำไมช่างแตกต่างกับเมียรักของผมจริง ๆ ที่นอกจากคออ่อนแล้วยังริกินของแรงอีกด้วย เหอะ...ดูท่าดีเจยังเปิดเพลงไม่ถึงครึ่งแผ่นเลยล่ะมั้งเธอก็ร่วงซะแล้วก่อนที่ผมจะพยักหน้าให้ริกจัดการพยานหลายชีวิตที่อยู่ร้าน เนื่องจากด้วยหน้าตา ส่วนสูงและชื่อเสียงที่โดดเด่นเป็นเอกลักษณ์ ทำให้ใครหลายคนที่รู้จักผมต่างยกมือถือขึ้นมาถ่ายทั้งคลิปทั้งภาพเอาไว้ เพียงเพื่อหวังเอาไปเมาส์ให้สนุกปากกับเพื่อนฝูง หรือเพื่อหวังจะเอาภาพเหล่านี้ไปขายก็ตาม แต่ด้วยความปลอดภัยของผู้หญิงในอ้อมกอดของผม ผมจำเป็นต้องเก็บกวาดให้สะอาดเอี่ยม“ขอความกรุณาทุกคนส่งมือถือให้คนของผมจัดการลบทั้งคลิปทั้งภาพที่ถ่ายเจ้านายผมด้วยนะครับ ถ้าหากใครยังดึงดันที่จะแอบเก็บเอาไว้ ผมขอไม่รับประกันความปลอดภัยของชีวิตนะครับ”เสียงริกที่ดังเอ่ยลอยตามหลังผมมา ทำให้ผมรู้สึกสบายใจขึ้นเนื่องจากผมรู้ดีว่าลูกน้องคนนี้ของผมมันทำงานเรียบร้อยและไม่เคยต้องให้ผมหนักใจทีหลังจากน

“ไม่ค่ะ!!”ฉันที่พยายามใช้จิตสำนึกสุดท้ายของตัวเองดึงสติให้กลับมาก่อนจะผลักมือของเขาออกไปแล้วรีบยันกายลุกขึ้นทันที“ลิน...ทำไมล่ะ รังเกียจพี่เหรอ” แต่ทว่า...ใบหน้าเศร้าของคนตัวโตที่มาพร้อมกับคำตัดพ้อทำกลับทำให้ฉันอดสงสารคนตรงหน้าไม่ได้“ลินไม่ได้รังเกียจค่ะ แต่ลินอยากรักษาตัวให้หายดีก่อน” ฉันอ้างคำสั่งของพี่น้ำค้างออกไป โดยที่แม้ว่าความจริงในส่วนลึกของหัวใจ ฉันยังรู้สึกอยากจะทดสอบคนตรงหน้าว่าเขาจริงใจกับฉันจริง ๆ หรือหวังแค่อยากจะสนุกกับเรือนร่างของฉันเท่านั้น“พี่ดีน รอลินให้หายดีก่อนได้ไหมคะ” ใบหน้าสวยหวานมองตรงไปอย่างต้องการฟังคำตอบที่จะทำให้ตัวเองมั่นใจในผู้ชายที่จะมาเป็นคู่ชีวิตในอนาคตได้มากยิ่งขึ้น แม้ว่าตรงจุดกึ่งกลางกายสาวจะเต้นตุบเรียกร้องการสัมผัสของเขาไม่หยุดก็ตาม“เฮ้ออออ...ได้ซิ...ได้อยู่แล้ว สำหรับลิน...พี่รอได้อยู่แล้วครับ” ก่อนที่คนตัวโตถอนหายใจออกมาอย่างคนปลงตกที่ค่ำคืนนี้เขาคงอดเอามังกรยักษ์มุดถ้ำอุ่นอย่างที่ใจปรารถนา แต่ถึงยังไงความต้องการของร่างกายเขาก็ไม่ได้สำคัญเท่ากับความรู้สึกและสุขภาพร่างกายของเธอคนที่เขาเป็นห่วงมากกว่า...นั่นก็เพราะว่าสำหรับเขาแล้วคนตรงหน้าส

“คุณดีนขอลินแต่งงานแล้วค่ะ เขาเพิ่งพาลินไปซื้อแหวนมาเมื่อไม่กี่วันก่อนนี่เอง” ฉันยิ้มบาง ๆ บอกความจริงกับพี่รามออกไป โดยที่แม้จะรู้ในใจว่าคำบอกเล่าของฉันอาจจะทำให้คนตรงหน้ารู้สึกสะเทือนใจก็ตาม แต่ฉันเองก็ไม่อยากจะปิดบังอะไรกับผู้ชายที่ฉันนับถือเป็นพี่ชายอย่างพี่รามเหมือนกัน“อ่ะ...อ้าวเหรอครับ...” และใบหน้าหล่อเหลาก็พลันเจื่อนลงอย่างเห็นได้ชัด พร้อมกับเสียงตอบรับที่บอกออกมาอย่างแผ่วเบา จนทำให้ฉันที่แม้จะสงสารคนตรงหน้ามากแค่ไหนแต่ก็จำต้องพูดความจริงออกไป“พี่ยินดีด้วยนะครับ...ยังไงก็อย่าลืมชวนพี่ไปด้วยนะ” พี่รามยังคงเอ่ยแสดงความยินดีด้วยรอยยิ้ม“แน่นอนค่ะ พี่รามคือครอบครัวของลิน ยังไงลินก็ต้องชวนพี่รามไปด้วยแน่นอนอยู่แล้วค่ะ” ฉันยิ้มกว้างด้วยความสบายใจที่พี่รามไม่ได้แสดงพฤติกรรมที่ทำให้ฉันอึดอัดใจออกมานั่นก็เพราะว่าพี่รามที่ยังคงเป็นสุภาพบุรุษต่อฉันเสมอมา และความเป็นสุภาพบุรุษนั้นก็ไม่เคยที่จะลดน้อยถอยลงไปเลย แม้ว่าฉันจะไม่สามารถมอบความรักฉันชายหญิงให้กับเขาได้ก็ตามจากนั้นเราก็ต่างแยกย้ายกันไปทำงาน ฉันที่กลับขึ้นมายังชั้นบนที่ทำงานด้วยความสุขใจและสบายที่ได้บอกเล่าถึงเรื่องน่ายินดีที่

“คุณผู้หญิงจะรับอะไรก่อนไหมคะ” พนักงานสาวคนเดิมถาม“เอ่อ...เอาเป็นเค้กกับสมูทตี้ปั่นค่ะ” ฉันตอบด้วยใบหน้ายิ้มแย้มกลับไปใช้เวลาเพียงไม่นานนักสิ่งที่ฉันสั่งก็มาเสิร์ฟตรงหน้า ด้วยความรู้สึกหิวที่ยังไม่ได้กินอะไรมาก่อนหน้านี้ทำให้ฉันจัดการเค้กและน้ำตรงหน้าหมดไปเกือบครึ่ง...“เอ...ป่านนี้ทำไมพี่รามยังไม่มาเลยนะ...ไปไหนของเขา” ฉันที่พอนึกขึ้นมาได้ว่าทำไมป่านนี้แล้วพี่รามยังไม่มา และในขณะที่มือกำลังจะกดเบอร์โทรหาอาการผิดปกติบางอย่างก็ได้เกิดขึ้นอย่างกะทันหันและทำให้ฉันหัวใจกระตุกวูบทันที“ทะ...ทำไม...มะ...มึนหัว...ยะ...อย่างนี้...นะ”สิ้นประโยคที่ฉันพึมพำกับตัวเอง ร่างทั้งร่างก็ฟุบลงไปกับโต๊ะทันทีฟุบ...และนั้นคือสิ่งที่สุดท้ายที่ฉันรับรู้ได้ ก่อนที่ฉันจะหมดสติไปอย่างไม่ทันได้รู้ตัว...--- ดีแลน Talk ---หลังจากที่ผมแยกกับเธอระหว่างทาง ผมที่รู้สึกกระวนกระวายใจทันทีหลังจากกลับมาถึงบ้านด้วยความรู้สึกถึงลางสังหรณ์บางอย่าง เพราะแม้ว่าใจลึก ๆ แล้วผมจะไม่อยากให้เธอไปเจอกับไอ้พี่ชายที่คิดไม่ซื่อนั้นสองต่อสองเลยสักนิด เพียงแต่เพราะสายตาอ้อนวอนอีกทั้งอาการดีใจของเธอที่จะได้คุยกับผู้ใหญ่ที่เธอเคารพร

--- ลลิน Talk ---ฉันนั่งร้องไห้สะอึกสะอื้นมาตลอดทาง และแม้ว่าร่างสาวจะหนาวสะท้านยามที่ผิวเนียนละเอียดต้องลมแอร์ที่อยู่ภายในรถ แต่ทว่า...ความหนาวของร่างกายนั้นกลับสู้ความหนาวจนเย็นยะเยือกที่อยู่ข้างในตอนนี้ไม่ได้เลย โดยเฉพาะเมื่อต้องเจอเข้ากับความเงียบที่เหมือนกับไอสังหารที่ถูกส่งออกมาจากคนตัวโตที่กำลังกำพวงมาลัยแน่นแถมยังมีสีหน้านิ่งจนไม่อาจเดาอารมณ์ได้กระทั่งเมื่อฉันพอจะคลายความเสียใจกับสิ่งที่เกิดขึ้น (อีกแล้ว) กับพี่รามได้ ฉันก็ได้พยายามรวบรวมความกล้าเอ่ยบอกความจริงออกไปอีกครั้ง“เอ่อ...คุณดีแลนค่ะ...ฟังลินอธิบายหน่อยได้ไหมคะ” ฉันที่ค่อย ๆ เอ่ยปากพูด แต่กลับไม่เป็นผลเมื่อคนที่กำลังถูกความโกรธครอบงำไม่ยินดีที่จะรับฟังแถมยังตะคอกกลับมา“หุบปาก!!” น้ำเสียงที่ยังไม่ลดละความโกรธเคืองลง เอ่ยตะคอกจนฉันสะดุ้งถึงกับปิดปากแทบไม่ทันและในวินาทีเดียวกันนั้นเขาก็ได้ถามประโยคที่เขาเคยถามฉันมาก่อนหน้านี้แล้วขึ้นมาอีกครั้งด้วยน้ำเสียงที่เจ็บปวด“มึงรักมันมากใช่ไหม ถ้ารักมันมากขนาดนี้ แล้วมาเล่นกับความรู้สึกกูทำไม” เสียงสั่นเครือที่ออกมาจากคนที่นั่งอยู่ด้านข้าง โดยที่เขาไม่ได้หันมามองหน้าฉันสักนิ