บททั้งหมดของ บ่วงรักสัญญาร้าย: บทที่ 171 - บทที่ 180

จากนั้นร่างบางก็จัดการทำอาหารด้วยวัตถุดิบที่ผมสั่งมาเก็บไว้ก่อนหน้านี้ไม่กี่วัน เนื่องจากในตอนแรกผมตั้งใจเอาไว้ว่าจะพาเธอมาพักผ่อนที่นี่อยู่แล้ว เพียงแต่ดันมาเกิดเรื่องเสียก่อนผมมองดูร่างเปลือยกายที่คอยรับใช้ผมทั้งวัน โดยที่ร่างบางนั้นช่างดูน่าทะนุถนอมเหลือเกินจนผมเผลอหวนคิดไปถึงความหอมหวานยามที่ผมละเลียดชิมจริง ๆ เพียงแต่ว่า...ผมคงทำให้เพียงแค่อดกลั้นเอาไว้ด้วยความเจ็บปวดทั้งทางร่างกายและจิตใจจากนั้นทุกอย่างก็ยังคงดำเนินไปด้วยบรรยากาศที่เต็มไปด้วยความอึมครึมและอึดอัด จวบจนกระทั่งเมื่อแสงอาทิตย์ลาลับขอบฟ้าไป และทันทีที่ความมืดบวกกับความหนาวเย็นเข้ามาปกคลุมบ้านไม้นี้อีกครั้งก็ทำให้อุณหภูมิภายในบ้านลดลงอย่างรวดเร็ว“ไปหยิบเหล้ามาให้กู” ผมแค่นเสียงออกได้ด้วยประโยคเดียวกันกับเมื่อวาน โดยที่เธอนั้นก็ได้แต่ก้มหน้าก้มตาทำตามคำสั่งเดินไปหยิบด้วยร่างกายที่เริ่มสั่นเทาเพราะความเหน็บหนาวไม่ต่างจากเมื่อวานเช่นเดียวกันและทันทีที่เธอยืนขวดคริสตัลที่บรรจุของเหลวสีอำพัน ผมก็ได้ยื่นมือออกไปรับขวดนั้นจากมือเธอแล้วทำเหมือนเมื่อวาน นั่นก็คือเดินเข้าห้องพักไป โดยที่ผมได้ปล่อยให้เธอเผชิญกับความหนาวเหน็บ

รุ่งเช้า ~~แกร๊ก ~~เสียงเปิดประตูที่ดังขึ้นดั่งเช่นเคย ทำให้ฉันรับรู้ได้ทันทีว่าอีกไม่กี่อึดใจข้างหน้าเสียงค่อนแคะเหน็บแนมที่มีตลอดมาจากคนตัวโตจะดังขึ้น และฉันก็คงต้องทำหน้าที่เหมือนที่เคยทำเฉกเช่นทุกวัน เพียงแต่ว่าวันนี้ร่างกายของฉันมันยังรู้สึกถึงความเจ็บปวดไปทั่วร่างโดยเฉพาะบริเวณท้องน้อยและตรงจุดกึ่งกลางระหว่างขา และมันก็ช่างเจ็บจนยากเกินกว่าที่จะขยับตัวได้อย่างใจต้องการ“อ๊ะ...โอ๊ยยยย ~~” ฉันร้องทันทีหลังจากที่พยายามยันตัวเองให้ลุกขึ้น พร้อมกับพบว่าอาการเจ็บที่บริเวณกึ่งกายสาวและท้องน้อยจากการกระทำอันป่าเถื่อนของเขาเมื่อวานนั้นยังไม่จางหายและในขณะที่ฉันเตรียมตัวที่จะไปทำงานรับใช้คนใจร้ายอย่างที่เคยทำ เสียคำถามที่มาจากคนตัวโตก็ทำให้ฉันถึงกับรู้สึกแปลกใจ“ยังเจ็บอยู่เหรอ” น้ำเสียงแข็งกระด้างแต่ทว่าท่าทางกลับดูอ่อนลง เอ่ยถามมาจากปากของคนที่ทำให้ฉันเจ็บ“มะ...ไม่เป็นไรแล้วค่ะ รอสักครู่นะคะเดี๋ยวฉันจะรีบไปทำอาหารมาให้” ฉันบอกโดยที่มือยังกุมหน้าท้องอยู่ พร้อมกับท่าทางที่เงอะ ๆ งะ ๆ ลุกขึ้นอย่างยากลำบากและก่อนที่ฉันจะเผลอแอบคิดดีใจเพราะนึกว่าเขาจะเริ่มใจอ่อนให้บ้างแล้ว แต่ทว่า...ในป

เสียงแหบพร่าเอ่ยบอกหลังจากที่ตนเองเพิ่งจะหยุดพักหายใจ ก่อนที่ตัวฉันจะถูกเขาจับพลิกให้คว่ำหันหน้าซุกเข้ากับที่นอนเพื่อทำการลงทัณฑ์อีกครั้งทันที“ปะ...ปล่อยฉันไปเถอะนะ...ฉัน...เจ็บ ฉันไม่ไหวแล้ว” เสียงเศร้าลองเอ่ยขอร้องอีกครั้ง โดยที่ตัวเองนั้นกำลังถูกเขาจับกอบกุมสะโพกกลมกลึงให้ยกขึ้นเล็กน้อยจนตัวตั้งชันอยู่ในท่าคุกเข่าโก้งโค้ง และด้วยสภาพร่างกายที่เริ่มอ่อนล้าอีกทั้งยังปวดร้าวไปทั่วสรรพางค์ จึงทำให้เรี่ยวแรงที่จะใช้ต้านทานแรงที่มาจากความปรารถนาของคนกำหนัดนั้นแทบจะไม่มีเหลือ "กูบอกแล้วไง...ว่ากูจะเป็นคนกำหนดเอง!!"สิ้นเสียงที่ยังเต็มไปด้วยความไม่พอใจ เจ้าของร่างบางจึงทำได้เพียงแค่ปล่อยให้คนใจร้ายกระทำการตามอำเภอใจต่อ โดยที่ตัวเธอเองทำได้เพียงแค่หวังอยู่ในใจลึก ๆ ว่าเขาจะใช้เวลาทรมานเธออีกเพียงไม่นาน...และหลังจากนั้นเขาจะยอมปล่อยเธอให้เป็นอิสระได้เสียทีและเมื่อจิตใจได้แต่จำใจยอมรับถึงชะตากรรมที่ต้องเจอ ร่างกายที่ไร้ซึ่งเรี่ยวแรงก็ได้ปล่อยให้เป็นไปตามยถากรรม โดยคนใจร้ายที่ไร้ซึ่งความเมตตานั้น...ก็ได้จัดการตามความปรารถนาทันที...พรวด ~~“อึก...อ๊ะ!! / ซี๊ดดดดดด ~~”ลำเอ็นขนาดใหญ่ที่เพิ่ง

เฮือก...~~ฉันสะดุ้งเฮือกเบิกตาโพลงขึ้นมาพร้อมกับหอบหายใจเข้าสุดปอดจากภาวะตกใจตื่น อีกทั้งยังเป็นจังหวะเดียวกันกับที่คนใจร้ายได้เปิดประตูเข้ามาในห้องพอดี และด้วยสิ่งที่เขาได้ยินแต่ไม่ได้รู้ตื้นลึกหนาบางเลยว่าความเป็นมาก่อนที่ฉันจะตกใจตื่นนั้นสาเหตุมันเกิดขึ้นมาจากตรงไหน และนั่นจึงเป็นสาเหตุที่ทำให้ใบหน้าคมเข้มแสดงความอึมครึมแผ่รังสีอำมหิตออกมาทันที จนฉันอดไม่ได้ที่จะเกิดอาการหวาดหวั่น“หึหึ...เวรเอ๊ย!!" โครมมม...~~"นี่ขนาดนอนมึงยังละเมอถึงมันอีกเหรอ...ห๊ะ!!” ถาดอาหารที่อยู่ในมือของคนที่กำลังบันดาลโทสะได้ถูกเขวี้ยงลงพื้นจนแก้วชามแตกกระจาย แต่ทว่า...สิ่งเหล่านั้นกลับยังไม่น่ากลัวเท่าสายตาของเขาที่กำลังจับจ้องมองมาที่ฉันด้วยความโกรธแค้น“เฮือก ~~” ฉันถึงกับกลืนน้ำลายเหนียวลงคอด้วยความรู้สึกหวั่นใจ พร้อมกับรีบหยัดตัวลุกขึ้นนั่งแม้จะเต็มไปด้วยความลำบากเนื่องจากอาการบอบช้ำที่ถูกเขาทรมานก่อนหน้านี้ยังไม่ทุเลา แต่จำต้องฝืนร่างลุกขึ้นเพื่ออธิบายความจริงให้คนตรงหน้าฟัง“มะ...มันไม่ใช่อย่างที่คุณดีแลนคิดนะคะ กรุณาฟังลินอธิบายก่อน” ฉันรีบพูดด้วยกลัวว่าเขาจะคิดมากไปไกลจนทำให้เราผิดใจกันไปมากกว่า

แกร๊ก ~~“ไม่ได้ล็อก...ฟู่วววว ~~” ใบหน้าหวานที่ซีดเผือดเล็กน้อยลอบถอนหายใจออกมาอย่างโล่งอกเมื่อรู้ว่าเขาไม่ได้ล็อกกุญแจหรือใส่โซ่เอาไว้อย่างที่คิดจากนั้นฉันก็ค่อย ๆ แง้มประตูห้องนอนออกไปด้วยหัวใจที่ยังคงเต้นระส่ำไม่หยุด จนเมื่อพบว่าภายในห้องโถงด้านนอกเองก็ไม่ได้มีร่างปีศาจร้ายในคราบเทพบุตรอยู่แล้ว ฉันก็รีบสาวเท้าพาร่างที่บอบช้ำของตัวเองให้เดินไปที่ประตูใหญ่ของบ้านพักตากอากาศที่เป็นดั่งขุมนรกนี้ทันทีแกร๊ก ~~และแล้วประตูบานใหญ่ก็ได้ถูกเปิดออกอย่างง่ายดาย เนื่องจากถูกล็อกแบบลูกบิดจากด้านใน และทันทีที่ประตูถูกเปิดออกไป อากาศช่วงสาย ๆ ในกลางป่าพร้อมกับกลิ่นต้นไม้ใบหญ้าที่พุ่งตีเข้าหน้าก็ช่างหอมหวานสดชื่นเปรียบดั่งอิสรภาพที่ฉันกำลังได้รับในตอนนี้ฉันรีบก้าวเท้าเดินออกจากบ้านที่น่าจะเป็นดั่งสวรรค์ถ้าเราสองคนถ้าหากว่าวันนี้เรามาฮันนีมูนด้วยกันอย่างไม่ลังเล พร้อมกับสายตาที่สอดส่องมองเส้นทางการหลบหนีด้วยความหวาดระแวง ก่อนจะเลือกเดินตามเส้นทางรอยยางรถยนต์ให้นำทางไป และถึงแม้ว่าฉันจะไม่ใช่นักเดินป่าที่ชำนาญการ แต่ฉันก็รู้ดีว่าถ้าฉันคิดจะหลบหนีใครสักคนการเดินริมถนนก็ไม่ใช่ทางเลือกที่ดีเท่าไรนั