All Chapters of บ่วงรักสัญญาร้าย: Chapter 181 - Chapter 190

ฉันมองไปยังคนที่ยืนทำหน้าบอกบุญ ก่อนจะตั้งสติแล้วเปิดปากพูดจาดี ๆ กับเขาอีกครั้ง“นะ...คุณดีแลน เห็นแก่ความรู้สึกดี ๆ ที่คุณเคยมีให้ฉัน คุณปล่อยฉันไปเถอะนะ ฉันสาบานว่าฉันจะไม่มาให้คุณเห็นหน้าอีกเลย คุณเกลียดฉันไม่ใช่เหรอ งั้นคุณปล่อยฉันไปเถอะนะอย่าทรมานฉันอีกเลย ฮึก...ฮึก...ฉันรับมันไม่ไหวแล้วจริง ๆ” ฉันกลั้นก้อนน้ำตาที่มีเอาไว้ ก่อนจะยกมือไหว้ร้องขอความเมตตาจากเขาจนดูน่าเวทนา แต่ทว่า...คนตรงหน้ากลับมองเห็นเพียงแค่ว่าฉันนั้นอยากจะได้อิสระเพื่อไปอยู่กับชู้รักเพียงแค่นั้น“ไม่มีวัน!!...มึงต้องอยู่กับกูตลอดไป มึงไม่มีทางจะได้ไปเสวยสุขกับใครหน้าไหนทั้งนั้น!!” สิ้นเสียงเหี้ยมที่เป็นดั่งคำประกาศิตที่ได้ถูกส่งออกมาพร้อมกับแววตามาดร้ายคู่นั้น ทำให้ความหวังที่อยู่ในใจของฉันถึงกับพังทลายไม่มีชิ้นดีฉันถอดสายตามองไปยังคนตรงหน้าบุคคลที่ฉันเคยรักสุดหัวใจ แถมยังเป็นคนที่เกือบจะได้เป็นพ่อของลูกฉันอีกด้วย สายตาที่มองออกไปอย่างไม่เข้าใจว่าทำไมคนที่เคยบอกว่ารักฉัน บอกว่าต้องการโอกาสจากฉัน ถึงได้เปลี่ยนกลับตาลปัตรพลิกหน้ามือเป็นหลังมือได้มากขนาดนี้ และถ้ามันเป็นเพราะเหตุการณ์ที่เกิดขึ้นในวันนั้น...เพียง

กระทั่งเมื่อผมเปิดประตูห้องนอนเข้าไปเพื่อตรวจดูว่าเธอยังอยู่อย่างปลอดภัยดีไหม ภาพความว่างเปล่าภายในห้องนอนก็ทำให้ผมถึงกับหัวใจตกไปอยู่ที่ตาตุ่มทันที“ลิน...ลิน...ลลิน!!” ผมเดินร้องเรียกชื่อเธอดังลั่นบ้านพร้อมกับมองหาเธอทุกซอกทุกมุม แต่กลับไร้ซึ่งวี่แววของเสียงที่จะตอบกลับมาอย่างสิ้นเชิง และนั่นก็ยิ่งทำให้ผมใจสั่นกัดกรามแน่น“ลินอยู่ในห้องน้ำหรือเปล่า ตอบพี่หน่อยสิลิน” ผมตะโกนถามออกไปอีกครั้งด้วยใจที่เต้นระรัวทุกขณะ แต่สิ่งที่ตอบกลับมาก็ยังคงมีแค่ความเงียบงันเช่นเดิมกระทั่งเมื่อผมแน่ใจแล้วว่าผู้หญิงที่ผมหวงแหน เธอไม่ได้อยู่ในบ้านหลังนี้แล้ว ผมก็ตรงกลับขึ้นไปบนรถแล้วรีบขับตามหาเธอด้วยความเป็นห่วงทันทีจากนั้นผมที่ขับรถตามออกมาด้วยความรวดเร็ว พร้อมกับพยายามกวาดสายตามองไปทั่วเพื่อหาร่างที่คุ้นเคย กระทั่งเมื่อผมได้เห็นเงาตะคุ่มของใครบางคนที่แสนจะคุ้นตาที่กำลังยืนเกาะต้นไม้พักเหนื่อยอยู่ตรงหน้า วินาทีนั้นเองผมยอมรับเลยทันทีว่าผมดีใจมากแค่ไหนที่ได้เจอเธอเพียงแต่ด้วยทิฐิที่มีมากอยู่ในใจ แม้ว่าผมจะรู้สึกดีใจที่ได้เจอเธอมากแค่ไหน แต่เพราะไอ้ความยึดมั่นถือมั่นเอาแต่ใจและจ้องแต่อยากจะเอาชนะก็ได

ณ ร้านอาหารในห้างสรรพสินค้าผมเดินเข้าไปด้วยหัวใจที่เต้นไม่เป็นจังหวะ อีกทั้งสายตายังพยายามมองหาบุคคลที่น่าสงสัยที่เป็นคนนัดให้ผมมาในวันนี้และในขณะที่ตัวผมกำลังกวาดสายตามองไปทั่วร้านอยู่นั้น...ก็ได้มีเสียงหนึ่งทักขึ้น...“สวัสดีค่ะ คุณรามใช่ไหมคะ เชิญทางด้านนี้เลยค่ะ” ผมถึงกับตกใจเมื่อจู่ ๆ พนักงานของทางร้านก็ตรงปรี่เข้ามาแล้วพูดเหมือนกับว่าเธอรู้อยู่แล้วว่าผมเป็นใคร“คะ...ครับ” ผมที่งงในตอนแรก ก่อนจะรับปากและเดินตามไปอย่างว่าง่าย เนื่องจากความรู้สึกระแวงลดน้อยลงเมื่อได้เห็นว่าร้านที่เจ้าของข้อความปริศนานัดมาไม่ได้น่ากลัวเหมือนอย่างที่คิดเอาไว้จากนั้นผมก็ถูกนำทางมาให้นั่งอยู่ที่โต๊ะ ๆ หนึ่งของทางร้าน ก่อนที่พนักงานคนเดิมจะนำเมนูมาให้แล้วเดินจากไป“อีกสักครู่จะมารับออร์เดอร์นะคะ” พนักงานสาวยิ้มให้อย่างเป็นมิตรแล้วเดินจากไป ทิ้งให้ผมอยู่กับความฉงนใจพร้อมกับลอบมองภายในร้านอีกครั้งเพื่อมองหาบุคคลที่น่าจะเป็นคนนัดผมมาในครั้งนี้จากนั้นผมที่ใช้เวลาสอดสายตามองคนไปทั่วโดยไม่ได้สนใจเมนูที่อยู่ในมือเลยสักนิด จนกระทั่ง...เสียงเดิมเรียกให้ผมหลุดออกจากภวังค์“รับอะไรดีคะ...” (^-^) พนักงานสาวคนเด

ฉันที่ค่อย ๆ เริ่มระแคะระคายถึงความรู้สึกของผู้ชายที่ฉันแอบรักที่เขามีให้ต่อผู้หญิงคนนั้น นั่นจึงทำให้ฉันยิ่งตามติดชีวิตเขามากขึ้นกว่าเดิม ฉันที่ทำแม้กระทั่งสะกดรอยตามเขาไปเกือบจะทุกวันในตอนเย็นหลังเลิกงาน ทำแม้กระทั่งแอบไปนั่งใกล้ ๆ เขากับเธอยามที่สองคนนั้นมีโอกาสได้มานั่งกินข้าวด้วยกันในห้องอาหารของบริษัท ฉันที่ทำทุกอย่างเพียงเพื่อให้ตัวเองได้รู้ว่าฉันนั้นยังเหลือความหวังอยู่ไหมจวบจนกระทั่งเมื่อความสงสัยของฉันค่อย ๆ แง้มเจอความจริงบางอย่างที่น่าตกใจมากกว่านั้น เพราะนอกเหนือจากความลับที่พี่รามผู้ชายที่ฉันแอบรักจะหลงรักเลขาของท่านประธานจริงอย่างที่ฉันคิดเอาไว้แล้ว ฉันยังพบความลับที่ว่าท่านประธานและผู้หญิงคนนั้นน่าจะมีความสัมพันธ์ที่มากกว่าเจ้านายลูกน้องกันอย่างแน่นอนไม่ต้องสงสัยก่อนที่ความสงสัยของฉันจะได้รับความกระจ่าง เมื่อครั้งที่ฉันได้แอบลอบสะกดรอยตามผู้ชายที่ฉันชอบไปเหมือนอย่างที่เคยทำ แล้วพบถึงความสัมพันธ์ที่ไม่ปกติเหมือนดั่งที่เจ้านายกับลูกน้องควรจะมี นั่นจึงทำให้ฉันรีบเก็บหลักฐานเอาไว้เผื่อว่ามันจะมีประโยชน์ต่อฉันในภายภาคหน้า โดยเฉพาะเมื่อถึงเวลาที่ฉันต้องนำภาพเหล่านั้นมาใช้เ

ฉันตกตะลึงถามออกไปด้วยน้ำเสียงตะกุกตะกัก หลังมั่นใจแล้วว่าใครเป็นคนโทรมา“อะ...เออ คุณมายาเองเหรอคะ ละ...แล้วนี่คุณได้เบอร์ฉันมาได้ยังไงคะ” “แกไม่ต้องสนใจหรอกย่ะว่าฉันไปได้เบอร์แกมายังไง แกสนใจแค่ว่าเมื่อไรแกจะส่งรูปที่ให้ฉันดูเมื่อวันนั้นมาให้ฉันสักที!!” ปลายสายพูดเหยียดในประโยคแรก ก่อนจะตะเบ็งเสียงใส่ในประโยคท้ายชั่วขณะเดียวกันนั้นเอง ภาพเหตุการณ์ของเพื่อนร่วมงานที่เล่าถึงเรื่องราวของคนที่โทรมาอย่างออกรสก็ทำให้ฉันได้สติและรีบโกหกออกไปอย่างคนที่ต้องการเอาตัวรอดทันที“รูป...เออ...อ๋อ...แอนต้องขอโทษคุณมายาด้วยนะคะ ระ...รูปแอนลบไปหมดแล้วค่ะ” ฉันโป้ปดออกไปเพราะไม่อยากเอาตัวเองไปพัวพันกับความรักใคร่ของผู้มีอำนาจแบบนั้นอีกแล้ว“กรี๊ดดดดด...อีโง่!! นี่แกลบรูปไปหมดเลยงั้นเหรอ อีบ้า!! อีไม่มีสมอง” ปลายเสียงผรุสวาทใส่ฉันไม่หยุด จนฉันได้แต่อึ้งไม่คิดว่าจะมาได้ยินประโยคเหล่านี้จากคนที่เรียกตัวเองว่าไฮโซจากนั้นปลายสายก็แสดงอาการฟึดฟัดเกรี้ยวกราดก่อนกดวางไป โดยที่ปล่อยให้ฉันได้แต่มึนงงคาโทรศัพท์อยู่ที่หูสักพัก...กระทั่งหลายวันต่อมา...เบอร์ที่ฉันไม่ปรารถนาที่จะเห็นอีกก็ได้โทรเข้ามาอีกครั้ง และ