บททั้งหมดของ บ่วงรักสัญญาร้าย: บทที่ 151 - บทที่ 160

ณ เพนท์เฮ้าส์ดีแลน“หิวไหมครับ” เสียงละมุนเอ่ยถามหลังจากที่เราสองคนก้าวเข้ามายังพื้นที่ของเรา และมันก็ทำให้ฉันรู้สึกอุ่นใจเหมือนกับได้กลับมายังเซฟโซนของตัวเอง“นิดหน่อยค่ะ แล้วพี่ดีนหิวหรือยังค่ะ” ฉันถามกลับด้วยเป็นห่วงเขาไม่ต่างกัน เพราะนับตั้งแต่ที่ฉันนอนอยู่ที่โรงพยาบาลเขาก็ดูแลฉันไม่ห่างกาย ไม่ว่าฉันจะตื่นขึ้นมากี่ครั้งก็มักจะเห็นเขานั่งอยู่ใกล้ ๆ ฉันเสมอ“ถ้าลินหิว พี่ก็หิว” เขาตอบเสียงหวาน พร้อมกับร่างที่เดินเข้ามาประชิดโดยมือก็ได้วาดตีวงโอบกอดร่างของฉันเอาไว้แนบอกแน่น“ท้องติดกันหรือไงคะถึงจะมาหิวพร้อมกัน...ชิ” ฉันที่อดหมั่นไส้คนตรงหน้าที่ป้อคำหวานใส่ฉันไม่ได้ ถือโอกาสออกปากแซวเขาสักหน่อย“เอ...ก็ติดกันบ่อยนะ...แถมตอนนี้ก็อยากจะติดจนใจจะขาดอยู่แล้วเนี้ย” กระทั่งน้ำเสียงและแววตาของคนเจ้าเล่ห์ที่ส่งมาให้ ก็ทำให้ฉันรับรู้ได้ทันทีเลยว่าเขาหมายถึงเรื่องอะไร“ทะลึ่ง!!” ฉันแว้ดใส่เขาทันที พร้อมกับถลึงตาใส่โดยที่ใบหน้าเนียนใสได้แต่แดงก่ำ“ลินไม่คุยกับพี่ดีนแล้ว...ทะลึ่งชะมัด...ทะลึ่งที่สุด” ฉันยู่ปากใส่ ก่อนจะเสหน้าหนีเพราะไม่อยากให้เขาเห็นแก้มที่แดงปลั่งตอนนี้“ยิ่งอายก็ยิ่งน่ารัก...เ

กริ๊งงงงงง ~~ กริ๊งงงงงง ~~“แป๊บนะครับ...เดี๋ยวขอรับโทรศัพท์ก่อน” ใบหน้าคมเข้มทำหน้าทะเล้นจนคุณหมอสาวถึงกับยืนอึ้งไปไม่เป็น“นี่มันเป็นบ้าอะไรอะ...น้องลิน เมื่อเช้าหัวฟาดพื้นมาหรือเปล่าพี่จะได้ช่วยดูให้” พี่น้ำค้างกระซิบกระซาบถามฉัน พร้อมกับส่งสายตาหวาดระแวงไปยังคนที่เพิ่งเดินออกไปรับโทรศัพท์“แหะ ๆ เปล่าค่ะ” ฉันตอบอย่างเขิน ๆ เพราะตัวเองก็ไม่เข้าใจเหมือนกันว่าเขาเป็นอะไร“ดี๊ด๊าทำท่าอย่างกับว่าเมียอนุญาตให้นอนห้องเดียวด้วยกันได้แล้วยังงั้นแหละ” คุณหมอสาวที่พูดไปโดยไม่ได้คิดอะไร แต่ว่ากลับทำให้ฉันฉุกคิดขึ้นมาได้ว่าทำไมเขาถึงได้อารมณ์ดีแบบนี้ แต่ก็กระดากอายเกินกว่าจะพูดออกไป“ละ...ลิน..กะ...ก็ไม่รู้ค่ะ...” (>//_//แต่ทว่า...ด้วยคำตอบ ใบหน้าและอากัปกิริยาที่ฉันแสดงออกไปนั้น ก็ทำให้คนที่ฉลาดรู้ทันน้องชายตัวเองถึงกับร้องอ๋อออกมาทันที“อ๋อออออ...พี่รู้แหละ หึหึหึ...” คุณหมอสาวมองไปทางน้องชายตัวแสบที่กำลังคุยงานทางโทรศัพท์ด้วยสายตาเจ้าเล่ห์ เหมือนกับว่าตนเองเพิ่งจะคิดแผนการอะไรเด็ด ๆ ออกและหลังจากที่พี่น้ำค้างรอคุณดีนวางสายโทรศัพท์เสร็จ...“ดีน...แกออกไปรอข้างนอกก่อนนะ” คุณหมอคนสวยเอ่ยบ

ก่อนที่ฉันจะตั้งใจฟังต่อถึงเรื่องราวของคนอีกคนที่เป็นหัวข้อสนทนาของพนักงานกลุ่มนี้...“ก็ที่ว่าตัวจริงเขามาก็คุณมายายังไงล่ะ” พนักงานสาวอีกคนที่ยืนฟังคงรอไม่ไหว เพราะถ้ายังไม่เฉลยและปล่อยให้อีกสองคนปะทะคารมใส่กัน วันนี้คงไม่ได้เมาส์ประเด็นดังประเด็นเด็ดของบริษัทแน่นอน“คุณมายา...ที่ว่าคุณหนูไฮโซลูกนักการเมืองอะน่ะ” เสียงคนที่ชื่อซาแมนท่าดูฮือฮาขึ้นมาทันที หลังจากที่ตนได้ฟังคำบอกเล่าจากเพื่อนแล้วพอปะติดปะต่อเรื่องราวได้“นั่นแหละจ้าาาาา...แล้วทีนี้หล่อนเข้าใจแล้วใช่ไหมจ๊ะว่าทำไมหล่อนถึงจะไม่ได้พี่รามของหล่อนคืน” เพื่อนสาวของซาแมนท่าคนเดิมเอ่ยคำพูดทับถมจนคนที่โดนเหน็บแนมหวีดร้องขึ้นมาอีกรอบ“โอ๊ยยยยย...นี่มันเวรกรรมอะไรของซาแมนท่าค่ะเนี้ย เทวดาจ๋า ฟ้าจ๋า ทำไมทำร้ายจิตใจผู้หญิงตัวเล็ก ๆ อย่างซาแมนท่าได้ลงคอ” เจ้าของเสียงแสดงจริตจะก้านเกินหญิงจนเพื่อน ๆ ต่างหัวเราะกันคิกคัก“เอาน่า...อย่างน้อยหล่อนก็มียามเบิ้มไว้เป็นตัวสำรองอยู่แล้วไม่ใช่เหรอ ฉันเห็นนะเมื่ออาทิตย์ก่อนหลังเลิกงานหล่อนพายามเบิ้มขึ้นรถไปไหนกันสองต่อสองย่ะ...คริคริ” เสียงหยอกล้อจากเพื่อนสาวคนเดิมเรียกเสียงฮือฮาขึ้นมาได้อีกครั

--- ลลิน Talk ---แววตาที่ฉายแววไม่เป็นมิตรยังคงไม่จางหายไปจากคนผู้หญิงที่ยืนอยู่ตรงหน้า โดยที่ใบหน้าสวยเฉี่ยวดวงนั้นยังคงเหมือนกับว่าพยายามกักเก็บความไม่พอใจเอาไว้ แต่ทว่า...ผู้หญิงด้วยกันทำไมฉันจะไม่รู้ว่าเธอไปปรับเปลี่ยนลุคที่ดูสวยเซ็กซี่ให้เป็นสาวสวยหวานน่ารักเพื่อหวังมัดใจผู้ชายที่ยืนอยู่ด้านข้างของฉันก่อนที่คนตัวโตที่เหมือนจะแนะนำอีกสถานะของฉันให้คนตรงหน้าได้รู้จัก แต่ทว่า...กลับถูกฉันขัดขึ้นเสียก่อน“ลินเขาไม่ใช่...เล...” ในขณะที่คุณดีนยังพูดไม่จบประโยค“ลินเป็นเลขามาใหม่ค่ะ เพิ่งทำงานได้ไม่กี่เดือนค่ะ สวัสดีอีกครั้งนะคะคุณมายา” ฉันรีบสวนคำพูดออกไปทันทีด้วยท่าทีนอบน้อม“ไม่ทราบว่าท่านประธานมีอะไรจะใช้ลินหรือเปล่าคะ” ฉันหันไปทางคุณดีนที่ตอนนี้ทำท่าเป็นยืนสุขุมแต่แววตาดูไม่พอใจในท่าทีของฉัน“อ๋อ...ไม่มีอะไร ฉันแค่จะมาแนะนำให้รู้จักกับเพื่อนของฉันน่ะ” คุณดีนที่พูดเหมือนกับต้องการแสดงความบริสุทธิ์ใจให้ฉันได้รับรู้“ดีนค่ะ...ทำไมพูดแบบนั้นล่ะ พูดแบบนี้มายาเสียใจนะคะ ทำไมถึงให้มายาเป็นแค่เพื่อนล่ะคะทั้ง ๆ ที่เราก็ถูกสังคมยกให้เป็นคู่รักที่เหมาะสมกันมากที่สุดเลยนะคะ” ยัยมายาดาวยั่วออ

“ร่วมถึงคุณด้วยใช่ไหมล่ะคะที่ง่าย!!...ที่ยอมอ้าขาให้คุณดีน...จนคุณโดนเขาเขี่ยทิ้งง่าย ๆ ไร้คุณค่าแบบนี้” ฉันตอกผู้หญิงคนนั้นกลับไปอีกทั้งยังพยายามกลั้นน้ำตาเอาไว้ไม่ให้ไหลออกมาส่วนคนที่ผิดหวังและหมายใจจะทำให้มารหัวใจเจ็บช้ำอย่างฉัน แต่กลับถูกตอกหน้าหงายด้วยไม่คิดว่าฉันจะกล้าต่อปากต่อคำ จนต้องระเบิดเสียงกรีดร้องออกมาอีกครั้งด้วยความแค้นใจ“กรี๊ดดดดดดด ~~ อีคนชั้นต่ำ นี่มึงกล้าว่ากูเหรอ มึงรู้ไหมว่าพ่อกูเป็นใคร แค่กูพูดประโยคเดียวมึงได้หายไปจากโลกนี้แน่...” ร่างสวยหยัดตัวลุกขึ้นมายืนเต็มความสูงด้วยความรวดเร็ว ก่อนที่เรียวปากบางจะด่ากราดใส่อีกทั้งใบหน้ายังถมึงทึงบิดเบี้ยวไม่น่ามอง จนทำให้ผู้หญิงคนหนึ่งที่เคยมีเสน่ห์แปรเปลี่ยนเป็นน่าเกลียดขึ้นมาทันที“แล้วมึงคิดว่าจะทำอะไรเมียกูได้ง่าย ๆ งั้นเหรอ ถ้ามึงลองแตะเมียกูแม้แต่ปลายเล็บแล้วละก็...กูก็รับรองได้เหมือนกันว่าทั้งมึงและตระกูลของมึงจะได้หายไปจากโลกนี้แน่นอน...” เสียงเหี้ยมพูดแทรกขึ้นมาพร้อมกับดวงตาแข็งกร้าวจ้องเขม็ง อีกทั้งสรรพนามการเรียกอย่างให้เกียรติก่อนหน้านี้ได้เปลี่ยนไปอย่างสิ้นเชิง เพราะเขาไม่จำเป็นต้องให้เกียรติคนที่คิดร้ายต่อ