All Chapters of บ่วงรักสัญญาร้าย: Chapter 141 - Chapter 150

--- ดีแลน Talk ---“มึงว่าไงนะ!!” ผมถึงกับลุกขึ้นตวาดลูกน้องคนสนิทลั่น หลังจากได้ฟังคำรายงานของมันถึงเมียรักที่ชิ่งหนีกลับไปก่อน“แล้วลินได้บอกไหมว่าจะไปไหน” ผมถามพร้อมกับทิ้งตัวลงไปนั่งยังเก้าอี้ทำงานตัวเดิมด้วยความรู้สึกหงุดหงิด“เอ่อ...คุณลลินไม่ได้บอกครับนาย แต่ผมได้ยินเหมือนว่าเธอจะไปเจอกับเพื่อนร่วมงานเก่าครับ” ริกตอบไปตามสิ่งที่ตัวเองบังเอิญได้ยิน“เพื่อนร่วมงานเก่าเหรอ??” ผมทวนคำตอบด้วยความสงสัย ก่อนจะถามโพล่งออกไปด้วยความรู้สึกหึงที่ตีตื้นขึ้นมา“ผู้หญิงหรือผู้ชายว่ะ!!” เสียงเหี้ยมแสนหงุดหงิดเอ่ยถามลูกน้องอย่างหัวเสีย“น่าจะผู้หญิงนะครับ...เห็นชื่อว่าแววหรือวรรณอะไรนี่แหละครับนาย” ริกตอบทั้งที่หัวใจเต้นระรัวด้วยกลัวว่าคนตรงหน้าจะระเบิดอารมณ์ส่วนผมที่แม้จะรู้สึกไม่พอใจ แต่ด้วยอารมณ์หงุดหงิดและอาการแปลก ๆ ของเธอที่มีมาตั้งแต่เช้า จึงทำให้ผมอดคิดไม่ได้ว่าเธออาจจะรู้สึกอึดอัดหรือรู้สึกเหมือนโดนกักขังหรือเปล่า เพราะนับตั้งแต่ที่เธออยู่กับผมมา นอกจากผม ไอ้ริก ไอ้ห่าราม พี่ค้างแล้ว เธอเองก็แทบจะไม่มีปฏิสัมพันธ์กับใครเลย“นายจะให้ผมส่งคนไปตามคุณลลินให้ไหมครับ” ริกถามเมื่อเห็นนายของต

“แก...ยัยยุพินนังแม่มดปีศาจร้าย แกไม่มีสิทธิ์มาว่าพ่อของฉันนะ”ผลั่ก!!ฉันที่ไม่เหลือแล้วซึ่งความอดทน อาศัยจังหวะหลังจากนังอดีตแม่เลี้ยงพร่ำเหยียดหยามครอบครัวฉันจบ รีบหยัดตัวลุกขึ้นนั่งแล้วพุ่งทะยานกระแทกจนร่างที่เริ่มกลมของคนตรงหน้าหงายท้องกลิ้งไม่เป็นท่าทันที“กรี๊ดดดดดด!! อีลลิน!! นี่มึงกล้าทำร้ายกูเหรอ กรี๊ดดดดด...” เสียงกรีดร้องแผดเสียงเดือดดาลดังขึ้นพร้อมกับตัวที่พยายามหยัดขึ้นมาอย่างยากลำบาก“เออ...ถ้าไม่กล้าจะหน้าหงายไปแบบนั้นเหรอ” ส่วนฉันที่เหลืออดไม่ต่างกัน เริ่มต่อปากต่อคำหลังจากที่อดทนมานาน“ดี...เห็นเงียบ ๆ หงิม ๆ มาตลอด ฤทธิ์เดชเยอะนักนะมึง วันนี้แหละกูจะสั่งสอนให้มึงรู้สึกซะบ้างว่าใครเป็นใคร”สิ้นเสียงอาฆาตมาดร้าย ร่างที่เริ่มมีความหนาของชั้นไขมันก็กวาดสายตาหันไปหาอาวุธเพื่อเอามาใช้ทุ่นแรงทันทีและในจังหวะเดียวกันนั้นเองที่สายตาของนังแม่มดปีศาจร้ายได้ไปเหลือบเห็นท่อนไม้ที่อยู่ไปไกลจากมือมากนั้น ทันทีที่มันหยิบขึ้นมาได้ก็รีบตรงปรี่มาหาฉันด้วยความโกรธที่ยากจะควบคุม“ปากดีนักนะมึง...หึหึหึ”ร่างอวบเดินย่างสามขุมมาด้วยแววตาที่เต็มไปด้วยความคับแค้น พร้อมกับมือที่ลากไม้หน้าสา

“แต่ว่า...อะไร...พี่ค้าง...แต่ว่าอะไร!!”ผมตะคอกพร้อมกับเขย่าตัวพี่สาวไปอย่างลืมตัว“...พี่เสียใจด้วยนะเรื่อง...เออ...ลูก!!”สิ้นประโยคบอกเล่าของคุณหมอสาวที่เป็นญาติสนิท ผมถึงกับตัวแข็งทื่อมึนงงคล้ายกับโดนค้อนขนาดใหญ่ตีเข้าหัวอย่างจังจนเกือบจะเสียศูนย์ ก่อนที่ตัวเองจะประคองสติถามพี่สาวกลับไปอีกครั้งให้แน่ใจ“มะ...หมายความว่ายังไง...ลูก!!...ผมงงไปหมดแล้ว” ผมถามละล่ำละลักถามทั้งที่สมองยังอื้ออึงคล้ายคนถูกตบบ้องหู“ดีน...น้องลินตั้งครรภ์ได้ประมาณ 6 สัปดาห์แล้ว และการที่น้องลินถูกทำร้ายร่างกายจนบาดเจ็บสาหัสขนาดนี้ในขณะที่กำลังตั้งครรภ์อยู่ในระยะที่เฝ้าระวัง อีกทั้งยังมาถูกกระทบกระเทือนอย่างรุนแรงนั่นจึงทำให้...เธอตกเลือด!!” หมอน้ำค้างพยายามอธิบายด้วยน้ำเสียงที่สั่นเครือ เนื่องจากตนเองก็รู้สึกเสียใจและสงสารว่าที่น้องสะใภ้ที่ตนเองเอ็นดูไม่ต่างกัน“แม่งเอ๊ย!!...ไอ้พวกเหี้ย!! พวกมึงฆ่าลูกกู กูไม่ปล่อยให้มันมีลมหายใจเกินวันนี้แน่”และเสียงคำรามดังลั่นหน้าห้องฉุกเฉินบวกกับความโกรธที่พุ่งขึ้นถึงจุดขีดสุดจนทำให้ใบหน้าที่เคยหล่อเหลาแปรเปลี่ยนเป็นอาฆาตร้ายจนพี่สาวที่ยืนอยู่ใกล้ ๆ ยังสัมผัสได้ถึงควา

“ดีน...” พี่ค้างที่นิ่งฟังผมระบายเรียกชื่อผมเบา จนผมที่กำลังครุ่นคิดยืนหน้านิ่วคิ้วขมวดต้องหันไปมองเสียไม่ได้“รักษาเอาไว้ดี ๆ นะผู้หญิงแบบนี้น่ะ” (^-^) คุณหมอพี่สาวพูดพร้อมกับมือที่ตบลงมายังบ่าผมเบา ๆและคำพูดเพียงประโยคสั้น ๆ ของคนที่ผมนับถือเหมือนพี่สาวแท้ ๆ ก็ทำให้ผมถึงกับน้ำตาไหลออกมาอย่างไม่อาจห้ามได้ ภาพความทุ่มเทและการกระทำของเธอที่ผ่านมาได้ฉายเข้ามาในโสตประสาทอย่างชัดเจนคล้ายกับเพิ่งเกิดขึ้นมาเมื่อวาน เธอที่มักจะหนักแน่นเสมอมาถึงการให้เกียรติผม เธอที่อยากจะมั่นใจและภูมิใจที่จะยืนเคียงข้างผม และนั่นก็เพราะเธอเฝ้าแต่คิดว่าผมนั้นสูงส่งส่วนเธอนั้นต่ำต้อย เธอจึงต้องพยายามเพื่อที่จะขึ้นมายืนได้อย่างสง่างามไร้ข้อกังขาแต่ทำไมผมถึงเอาแต่คิดว่าเธอบ่ายเบี่ยง เอาแต่คิดน้อยใจว่าเธอไม่อยากให้ใครรู้ว่าเป็นผู้หญิงของผม เอาแต่หึงแต่หวงตั้งแง่ว่าเธออยากจะรักษาความโสดเอาไว้ แต่ผมลืมไปว่าเธอต้องแบกอะไรไว้ในใจของเธอบ้างไม่ว่าจะด้วยอดีตที่เธอเคยพบเจอมา อีกทั้งสายตาและคำพูดที่จะถาโถมเข้ามาใส่เธอถ้าหากเธอไม่แข็งแกร่งพอตอนยืนข้างผมความคิดที่ผุดขึ้นมามากมายย้ำให้ผมได้แน่ใจแล้วว่าผมเลือกคนที่มายืนเคี

“ฝันร้ายเหรอ...หืมมมม ~~” เสียงนุ่มทุ้มดูอบอุ่นเอ่ยถามด้วยแววตาเป็นกังวล“เปล่าค่ะ...ลินฝันดีต่างหาก” ฉันส่ายหัวน้อย ๆ พร้อมกับระบายยิ้มบาง ๆ ส่งไปให้เขา“หืมมมมม ~~ ฝันดี??” ส่วนเขาที่แสดงสีหน้าสงสัยอย่างเห็นได้ชัด เพราะหลังจากเห็นอาการของฉันก่อนหน้านี้มันไม่เหมือนกับคนที่ฝันดีอยู่เลยก่อนที่ฉันจะมองใบหน้าที่เหมือนกับเด็กน้อยในความฝัน แล้วเล่าเรื่องราวให้คนตรงหน้าฟัง“พี่ดีน...ลินฝันถึงลูกค่ะ ลูกมาบอกลินว่าไม่ให้โทษตัวเอง ไม่ให้ร้องไห้ และก็ถ้าถึงเวลาลูกจะกลับมาอยู่กับเราอีกครั้งค่ะ” ฉันบอกด้วยรอยยิ้มที่กว้างขึ้น โดยที่ดวงตายังคงมีน้ำใสคลออยู่“จริงเหรอ...ดีแล้ว...ลูกคงหล่อเหมือนพี่แน่เลยใช่ไหม...หึหึหึ” เขากระชับอ้อมกอดให้แน่นขึ้น ก่อนจะพูดด้วยแววตาที่เต็มไปด้วยความสุขไม่ต่างจากฉัน แม้ว่าในแววตานั้นจะเจือไปด้วยความเศร้าหมองอยู่เล็กน้อยก็ตาม“พี่ดีนรู้ได้ไงคะว่า...ลูกเป็นผู้ชาย” ฉันเบิกตากว้างด้วยความตกใจเพราะฉันยังไม่ได้บอกกับเขาเลยว่าในความฝันของฉันนั้น ฉันฝันถึงเด็กผู้ชาย“ไม่รู้สิ...ความรู้สึกพี่มันบอกแบบนั้น” ก่อนที่เขาจะบอกไปตามความรู้สึกที่เกิดขึ้นมาจริง ๆ โดยที่เขาเองก็บอกไม่