All Chapters of รัก(ห้าม)ร้าย: Chapter 41 - Chapter 50

“ฝ่ายนั้นว่ายังไงบ้างแจง” ยายแจ๋มเอ่ยถามเมื่อฉันเดินเข้ามาในบ้านหลังจากที่ไปที่โรงเรียนของจัสมินตามที่โรงเรียนได้เชิญไป“ก็จบด้วยดีอะแม่ ทางนั้นด้านแม่ก็ไม่พอใจ แต่ด้านพ่อก็บอกว่าไม่เป็นไร เพราะลูกเขามาล้อจัสก่อน” ฉันเล่าให้แม่ฟังแบบคร่าว ๆ สำหรับเหตุการณ์ที่โรงเรียน ที่ฉันไม่อยากพูดถึงอีกแล้วถือว่าให้จบที่ตรงนั้นพอ“เลี้ยงลูกผิด ๆ ไง ลูกถึงมีนิสัยแบบนั้น ใช่เรื่องที่ไหนเอาปมด้อยคนอื่นมาล้อ นี่กูว่าอีคนเป็นแม่ต้องขี้นินทาแน่นอน ลูกถึงได้ติดนิสัยแบบนั้นมา” ยายแจ๋มเขาขึ้นเลยค่ะ ก็อย่างที่รู้กันว่ายายแจ๋มรักจัสมินมากซึ่งวันนี้ตอนแรกจะไปด้วยนะคะ แต่ฉันห้ามไว้ก่อน กลัวจะไปอาละวาดโรงเรียนลั่น แกก็มีไม่พอใจนั่นแหละค่ะที่ฉันไม่ให้ไป“ช่างมันเถอะแม่ จะทำยังไงได้ ก็เขาสอนของเขามาแบบนั้น”“มันถึงอยู่ในสังคมคนหมู่มากยากไง พูดแล้วกูขึ้น ถ้ากูไปนะไม่จบง่าย ๆ แน่ กูจะด่าให้ลืมทางกลับบ้านเลย” จากนั้นยายแจ๋มก็โวยวายอะไรมากมายเลยล่ะค่ะ ซึ่งอีแจงก็เงียบ ปล่อยให้ยายแจ๋มเขาระบายอารมณ์ของเขาไป ถ้าฉันไปพูดเสริมมันน่าจะเป็นการปลุกอารมณ์ความโกรธมากขึ้น“งั้นแจงเดินไปร้านยิมก่อนนะแม่” ฉันบอกแม่และเดินออกจากบ

“ทำไมมานอนบ้านมึงไม่บอกกูวะ” ยิมมันเปิดประตูห้องนอนเข้ามาตอนสี่ทุ่มได้ค่ะ“กูบอกแล้วมึงไม่ได้ยินเองรึเปล่า ง่วงอะ นอนนะ” ฉันพลิกตัวหันไปอีกฝั่งแล้วแกล้งหลับตานอนค่ะ ความจริงก็ไม่ได้ง่วงอะไรหรอก ติดไปทางนอนไม่หลับด้วยซ้ำ“งั้นกูอาบน้ำก่อนนะ” ยิมมันบอกซึ่งฉันก็ไม่ได้หันไปมองหรอกค่ะวันนี้พอฉันออกมาจากร้านทองของแม่ยิม ฉันก็เดินไปที่อู่ แล้วก็เห็นว่ายิมมันนั่งกดโทรศัพท์มือถือ ฉันจึงเลือกที่จะหันหลังเดินกลับมาที่บ้านของตัวเอง แล้วก็ไม่ได้เดินไปอีกเลยนอนกลิ้งไปกลิ้งมาบนที่นอน กระทั่งยิมมันเดินเข้ามานี่แหละค่ะเกลียดความรู้สึกแบบนี้ที่สุดเลยฉันติ๊ง ติ๊ง ติ๊ง!เสียงแจ้งเตือนดังขึ้นค่ะ และแน่นอนว่ามันไม่ใช่ของฉันอยู่แล้ว(ไม่มีชื่อ : ถึงแล้วนะ)(ไม่มีชื่อ : ส่งรูปภาพแล้ว)(ไม่มีชื่อ : สวยมากเลย เอขอบใจมากนะยิม)(ไม่มีชื่อ : ฝันดีนะคะ)ฉันว่ามันชัดเจนแล้วนะ ชัดเจนมากเลยล่ะ แบบนี้คงไม่ต้องให้อะไรต่อมิอะไรมันค้างคาแล้วไหมฉันจุกจนพูดไม่ออกเลยล่ะแกร๊ก !“ไหนมึงว่าง่วง” ยิมมันปรี่เข้ามาดึงโทรศัพท์ของมันไปจากมือของฉันเลย“...”“คือ...”“กูยังไม่อยากฟังเรื่องโกหกจากปากมึง ช่วยกลับบ้านมึงไปได้ไหม ห

“ขอโทษนะปืน ปืนเลยต้องมาเจ็บตัวเพราะแจงเลย” ฉันนั่งทำแผลที่มุมปากให้ปืน ตอนนี้ปืนพาฉันมาที่ร้านเหล้าปั่นของเขา เพราะจะให้ไปหาข้าวกินทั้งอย่างนี้มันก็คงจะไม่ได้เนื่องจากใบหน้าหล่อ ๆ ของปืนมันยับเยิน“ไม่เป็นไร ว่าแต่แจงเถอะ โอเคไหม โดนว่าขนาดนั้น”“แจงชินฝีปากร้าย ๆ ของมันแล้วล่ะ ก็เลยไม่ได้คิดอะไร” ฉันเจื่อนยิ้มเล็กน้อย ถ้าจะให้ฉีกยิ้มตอนนี้ก็ดูจะไม่ใช่ ฉันไม่เก่งขนาดจะยิ้มได้แม้จะบอกว่าชินฝีปากมัน แต่เอาจริงก็ไม่ชินเลย“ร้องไห้ไหม ไหล่เราซบได้นะ” ปืนใช้มืออีกข้างแตะลงที่ไหล่อีกฝั่งของตัวเอง“ไม่ร้องหรอก เมื่อคืนร้องจนเหนื่อยแล้ว” ฉันยิ้มเล็กน้อยให้กับปืน บางทีต่อมน้ำตาคงจะทำงานไม่ทันมั้ง“อันนี้เชื่อนะ ดูจากตาที่บวม”“ปืนว่าแจงควรทำยังไงดี คือตอนนี้แจงไม่รู้ว่าแจงต้องแก้ปัญหานี้ยังไง แจงรักเขา แจงอยากดึงรั้งเขาไว้ แต่อีกใจก็อยากให้เขาไปอยู่กับคนที่เขารัก” ฉันทำแผลให้ปืนเสร็จก็เดินมานั่งที่โซฟาอีกฝั่ง“รักผู้ชายคนนั้นที่ตรงไหนแจง ปืนไม่เห็นตรงไหนที่ควรจะตกหลุมรักเลย ปากร้าย ๆ ที่พ่นคำหยาบมาด่าแจงนั่นอีก”“เรื่องนี้แจงไม่เคยหาคำตอบได้เลยนะ รู้แค่ว่ารักผู้ชายคนนั้นมาก มากจนยอมทำทุกอย่

หนึ่งอาทิตย์ต่อมา...“ขอบใจมากนะยิม ขอบคุณจริง ๆ ที่ช่วยเหลือเอกับลูก ทั้งที่เอเคยทำไม่มีดีกับยิมไว้ตั้งเยอะ ถ้าไม่ได้ยิม ป่านนี้ลูกของเอคงต้องไปอยู่กับพ่อใจทรามแบบนั้น”“ไม่เป็นไรหรอก สิ่งที่ยิมช่วยยังชดใช้กับสิ่งที่แจงมันเคยทำไม่ได้เลย”“เอลืมมันหมดแล้วแหละ ไม่อยากจำ ยังไงซะพี่ชายของเอก็ตายไปหลายปีแล้ว และแจงมันก็คงไม่ได้ตั้งใจ มันคงไม่คิดว่าพี่ชายของเอจะโดดจริง ๆ ถ้างั้นเอไปนะ ฝากขอโทษแจงสำหรับเรื่องที่ผ่านมา แล้วก็ขอบใจแจงด้วยที่ไม่คิดมากเรื่องที่เอมาอยู่บ้านหลังนี้ระหว่างที่รอหย่า เพราะคงไม่มีผู้หญิงคนไหนรับได้ที่แฟนเก่ามาอยู่ในพื้นที่ของตัวเอง เอกับลูกไปก่อนนะยิม ถ้ามีโอกาสเราคงได้เจอกันอีก ลาลุงยิมเร็วลูก ใกล้เวลาเครื่องออกแล้ว”“สวัสดีครับลุงยิม”“โชคดีครับหนูน้อย”“ไปก่อนนะ ขอบคุณอีกครั้ง ขอบคุณจริง ๆ” เอโบกมือลาผมแล้วจูงมือลูกชายของเธอเดินเข้าเกตไปเอเธอต้องการหย่ากับสามี เพราะสามีของเธอชอบใช้ความรุนแรงกับลูก เพราะคิดว่าเด็กไม่ใช่ลูกของตัวเอง ทั้งที่ความจริงก็เป็นลูกของตัวเองแต่พอกินเหล้า ความหลังที่เอเคยทำก็ถูกรื้อฟื้นขึ้นมา และไปลงที่ลูกอยู่เป็นประจำ ทำให้เอทนไม่ไหว ตัดสิ

“เย้ จัสดีใจที่สุดเลย” รอยยิ้มของลูกสาวทำเอาฉันพูดไม่ออกเลยทีเดียวก่อนหน้านี้จัสมินร้องไห้ปานจะขาดใจ เพราะแอบไปได้ยินเรื่องราวที่ฉันกับยิมเลิกกัน ฉันพยายามพูดปลอบ พยายามอธิบายแต่คำพูดของฉัน จัสมินไม่ต้องการรับฟัง เพราะสิ่งที่จัสมินต้องการคือการกลับไปอยู่ด้วยกันพ่อแม่ลูกแบบเมื่อก่อนนี้หลายประโยคของจัสมินทำเอาฉันสะอึกเลยทีเดียว“ถ้างั้นเราก็ไปกิน MK ได้แล้วใช่ไหมคะ” ฉันเช็ดน้ำตาให้ลูกสาวที่น่ารักของฉัน“ค่ะ จัสหิวมาก ๆ เลย” ความร่าเริงของจัสมินเริ่มกลับมาสดใสอีกครั้ง หลังจากที่ก่อนหน้านี้ร้องไห้จนน่าสงสารหนึ่งอาทิตย์จากวันนั้นที่เรามีปากเสียงกัน มันบอกเลิกฉัน เราสองคนไม่เจอหน้ากันเลย และป้าอันแม่ของยิมก็มาบอกเล่าถึงเหตุผลที่ยิมมันให้เมียเก่าของมันเข้าไปอยู่ที่เรือนหอถามว่าเข้าใจเหตุผลที่ยิมมันช่วยไหม ก็เข้าใจนะ แต่ก็ไม่ชอบใจ เพราะมันทำไม่ถูก มันเลือกที่จะโกหกฉัน แล้วที่อื่นก็มีไหม เช่าบ้าน เช่าห้อง หรืออะไรก็ได้ให้อยู่ไปดิ มีตั้งหลายวิธีแต่เลือกจะทำแบบนั้น เลือกจะโกหกฉัน เราก็เลยเสียความรู้สึกด้วยกันทั้งคู่ คงจะเหมือนกับที่ฉันโกหกมัน ต่างคนต่างโกหกกัน เราทั้งคู่ก็เลยอยู่ด้วยกันไม่