All Chapters of รัก(ห้าม)ร้าย: Chapter 11 - Chapter 20

"กินแล้วยิ้มเยอะ ๆ นะคะคุณลุง" จัสมินบอกกับไอ้หมายิมที่กำลังทำหน้าเป็นหมางงกับความอัธยาศัยดีของลูกสาวฉันฉันได้แต่ภาวนาในใจ ขอให้ไอ้หมายิมมันยังมีเชื้อควายหลงเหลือ อย่าให้มันนึกอะไรขึ้นมาได้ เหมือนที่ฉันกำลังนึกถึงอยู่'ร้องไห้ทำไม' เด็กผู้ชายหน้าตาน่ารักยืนมองฉันที่อยู่ในวัยห้าขวบกำลังนั่งร้องไห้อยู่หลังห้องเรียน'ชอบร้องไห้เหรอ ร้องไห้ไม่เห็นสวยเลย' เขานั่งลงตรงหน้าฉันแล้วมองตาแป๋ว'ไม่ชอบ แจงไม่ชอบ แจงอยากสวย' ฉันเงยหน้ามองคนตรงหน้า พร้อมกับเอามือปาดเช็ดน้ำตา'ไม่ชอบก็เลิกร้องสิ แล้วก็ยิ้ม''เลิกไม่ได้ ยิ้มไม่ได้ เพื่อนไม่เล่นด้วย''เพื่อนแกล้งเหรอ''อือ เพื่อนไม่เล่นด้วย เพื่อนบอกแจงสวยกว่า''อ่ะ อมยิ้ม กินแล้วยิ้มเยอะ ๆ นะ เราชื่อยิม เป็นเพื่อนกันนะ' เขายื่นอมยิ้มให้ฉันพร้อมกับรอยยิ้มที่ตราตรึงใจแล้ววันนั้นฉันก็แกะอมยิ้มกินทั้งน้ำตา พร้อมกับยิ้มให้เขาจากนั้นมาสายตาของฉันก็มองหาแต่เพื่อนที่ชื่อยิมมาตลอด และเพิ่งได้รู้ว่าแม่เราสองคนเป็นเพื่อนกัน ตอนที่แม่ฉันย้ายมาอยู่ข้างบ้านของแม่ยิมตั้งแต่นั้นมาเราก็ใกล้กันมาตลอด ฉันตามยิมที่แสนใจดีไปเรียนทุกที่ ไม่ว่าวิชาที่ยิมเลือกจะถูกใจฉัน

"ลุงยิมให้จัสเรียกพ่อที่โรงเรียนได้ใช่ไหมคะ" จัสมินถามไอ้หมายิมที่ตอนนี้มันทำหน้าที่เป็นคนขับรถ"อืม" มันส่งเสียงในลำคอแล้วก็ไม่ได้หันมาสนใจอะไร เหมือนกับฉันที่ไม่คิดจะหันไปสนใจมันเช่นกัน"พ่อยิม หืมมมม ลองเรียกดู อายจังเลยค่ะ ตั้งแต่เกิดมาจัสยังไม่เคยเรียกใครว่าพ่อเลย ขอบคุณนะคะที่ไปด้วย ยายแจ๋มบอกว่าลุงยิมใจดี น่ารัก"ฉันสตั๊นตั้งแต่ที่จัสมินเรียกไอ้หมายิมว่าพ่อแล้ว คำที่จัสมินเรียกทำเอาหัวใจของฉันชาวูบวาบ"ลุงว่างน่ะ" ไอ้หมายิมมันว่าแล้วยื่นมือมาลูบที่ศีรษะของจัสมินซึ่งนั่งอยู่บนตักฉันฉันเหลือบมองมันเมื่อมันพูดประโยคนี้ ดวงตาของมันที่มองจัสมินฉายแววอ่อนโยน เหมือนยิมที่ฉันเคยรู้จักตอนนี้มันคงกำลังนึกสงสารจัสมินสินะ"เดี๋ยวจัสไปช่วยยายอันขายทองตอบแทนนะคะ ยายอันบอกว่าจัสเรียกลูกค้าดี" ลูกสาวฉันหันไปฉีกยิ้มกว้างตามสไตล์ให้ไอ้หมายิม ส่วนไอ้หมายิมมันก็เหลือบมองฉันเล็กน้อยด้วยสายตาเฉยชาก่อนจะหันไปมองทาง'ถึงโรงเรียนให้จัสเรียกพ่อได้ไหมยิม แม่โม้ไว้เยอะ" ยายแจ๋มกระซิบไอ้หมายิม ซึ่งฉันน่ะได้ยิน แล้วที่เรียกแม่ ก็เพราะครอบครัวเราสนิทกันมากไงล่ะ'สบายมากครับ' มันสร้างภาพด้วยการฉีกยิ้มอ่อนโ

"ทำไมนั่งคนเดียวอ่ะ คนอื่นไปไหน" ฉันนั่งลงตรงข้ามกับแพท น้องสาวของพีค"มีแค่เราน่ะพี่แจง" แพทตอบและนั่งหน้าเครียด"จริงจังใช่ไหม" เรียกพี่แจงแสดงว่าเธอมีเรื่องปรึกษา และคงไม่พ้นเรื่องพี่ชายของเธอ ซึ่งในกลุ่มก็มีแค่ฉันกับแพทที่เป็นผู้หญิง ส่วนเมียของไอ้นายไม่ค่อยสุงสิงกับกลุ่มฉันอยู่แล้วจึงไม่ค่อยสนิทกันส่วนไอ้ภามมันก็รักร่วมเพศ ทั้งกลุ่มที่แพทจะสามารถปรึกษาเวลามีปัญหาจึงมีแค่ฉันแพทมักนัดฉันมาแล้วปรึกษาเรื่องของไอ้พีคอยู่บ่อยครั้ง จะเรียกว่าปรึกษาคงจะไม่ถูกไปทั้งหมด เพราะส่วนใหญ่ฉันรับฟังเธอซะมากกว่า"แม่บังคับให้พีคมันหมั้น" แพทเริ่มเล่า"ไอ้พีคปฏิเสธเหมือนทุกครั้งใช่ไหม" ฉันตั้งตารอคำตอบ"ไม่ ครั้งนี้แพทรู้เพราะแม่เล่าให้ฟัง แม่บอกว่าพีคตกลงหมั้นกับทางนั้น" แพทตอบด้วยเสียงที่แผ่วเบา น้ำตาของเธอกำลังเริ่มเอ่อคลอ"พีคมันไม่พูดให้แพทฟังเลยอ่ะแจง มันเงียบทำเหมือนไม่มีอะไรเกิดขึ้น ทั้งที่ทุกครั้งมันเป็นคนเล่าเองตลอด แพทต้องทำยังไง แพทเบื่อความสัมพันธ์แบบนี้เต็มทนแล้วนะ แพทควรมีคนอื่น หรือควรไปอยู่ที่อื่นดี แพทไม่อยากเห็นหน้า ไม่อยากคุยกับมัน" แล้วแพทก็เริ่มร้องไห้ พลางยกแก้วแอลกอฮอล์ขึ้

"แม่แจงงงงง" พอเดินเข้าบ้านลูกสาวฉันก็ตะโกนเรียกทันที"ว่าไงคะคนสวยของแม่" ฉันเดินเข้าไปหาจัสมินแล้วหอมแก้มทั้งสองข้างของเธอ"ไปไหนมาคะ" เอิ่ม ควรตอบลูกว่าอะไรดีล่ะ ทุกทีลูกก็ไม่ถามนะ"ไปอยู่เป็นเพื่อนครูแพทไงคะ" แพทเดินเข้ามาแล้วเป็นคนตอบคำถามของจัสมิน"ครูแพทไม่สบายเหรอคะ" จัสมินหันมองแพท ก่อนจะออกจากอ้อมกอดฉันแล้วเดินไปให้แพทอุ้ม"ใช่ค่ะ ครูแพทไม่สบายใจนิดหน่อย แม่แจงเลยไปอยู่เป็นเพื่อน จัสมินรู้แล้วห้ามบอกใครนะคะ""ความลับใช่ไหมคะ" ลูกสาวฉันทำท่าชอบใจเมื่อพูดถึงคำว่าความลับ"ใช่ค่ะ""ครูแพทมีความลับเหมือนลุงยิมเลยค่ะ ลุงยิมก็บอกว่าห้ามบอกใคร" เดี๋ยวนะ เดี๋ยวนะไอ้หมายิมมันเกี่ยวอะไรวะ"ลุงยิมมีความลับอะไรคะลูก" อยากรู้ขึ้นมาทันทีเลยฉัน"บอกไม่ได้ค่ะ สัญญาต้องเป็นสัญญา จัสไปบ้านลุงยิมนะคะ วันนี้จะไปช่วยยายอันขายทอง ตอบแทนที่ลุงยิมให้เรียกพ่อ" จัสมินบอก แล้วจากนั้นก็วิ่งออกทางประตูหลังบ้าน พร้อมเสียงตะโกนแว่ว ๆ ว่า 'จัสมาแล้วค่า'เหมือนฉันจริง ๆ ลูกคงเอาตามอย่างฉันแน่นอน เฮ้อ..."ไปนอนบนห้องไหมแพท" ฉันหันหน้ามาถามแพท ซึ่งหน้าตาดูอิดโรยมาก ๆ"แจงนอนกับแพทไหม""นอนดิ แม่เห็นว่ากลับบ้าน

"ไม่แดกล่ะ" มันมองอาหารตรงหน้าฉันแล้วก็เลิกคิ้วรอคำตอบ"ไม่อยากกิน" ฉันตอบแล้วนั่นเอามือท้าวคาง'เวลากูถามต้องตอบ โทรหาต้องรีบรับ ไลน์ต้องรีบอ่าน สั่งอะไรต้องรีบทำ อย่าอิดออดเพราะความอดทนกูน้อย พอความอดทนกูน้อยมือกูชอบเป็นโรคชักกระตุก อาจจะกระตุกกดส่งคลิปว่อนเน็ตได้นะ'มันขู่ฉันระหว่างที่บังคับให้ฉันใส่เสื้อตัวใหญ่ ๆ ของมัน ด้วยเหตุผลที่ว่าเสื้อผ้าฉันมันแรด"มึงว่ามึงควรกินไหม" มันเอาตะเกียบเคาะกับถ้วยก๋วยเตี๋ยว"เฮ้อ..." แล้วฉันก็ต้องกิน เมื่อมันบังคับซึ่ง ๆ หน้า"ข้าวไม่รู้จักแดก ตัวแทบจะเหลือแต่กระดูก แดกแม่งแต่เหล้าเดี๋ยวก็ตายก่อนลูกมึงโต" พอข้าวเริ่มเข้าปากฉัน ไอ้หมายิมมันก็เริ่มบ่น"บ่นอย่างกับผัว""ก็ผัวมึงนั่นแหละ เตรียมตัวไว้เลย""เตรียมตัวไร""เสือก มีหน้าที่แดกก็แดกเข้าไป" ดูมันตอกกลับฉันสิ ปากมันนี่น่าจะ... หึ๋ย"ไอ้หมาบ้า" ฉันมองค้อนมันแล้วพูดเบา ๆแล้วฉันก็นั่งกินเงียบ ๆ ไม่ถกไม่เถียง เดี๋ยวไอ้หมายิมมันจะเป็นโรคชักกระตุกครืด ครืด ครืด..."ใคร" มันถามขึ้นขณะที่ฉันยังล้วงมือถือออกจากกระเป๋ากางเกงไม่ได้เลย"จะรู้ไหม กำลังจะดูเนี่ย" ฉันบอกพร้อมกับหยิบขึ้นมาดูคนที่โทรเข้ามา