All Chapters of ทะลุมิติมาเป็นบุตรสาวหญิงหม้าย: Chapter 41 - Chapter 50

จือหลินเมื่อพูดคุยกับอาจารย์ซูเรื่องที่นางต้องอยู่ฝึกวรยุทธ์ในมิติหลายวัน ให้นางไปแจ้งเรื่องนี้ให้มารดารับรู้จะได้ไม่เป็นห่วง จือหลินนางก็ออกจากมิติเพื่อไปหามารดาเมื่อนางออกมาด้านนอกก็ตกตะลึง เพราะทุกคนอยู่ภายในเรือนนางอย่างพร้อมหน้าพร้อมตา“พวกท่านมีเรื่องอะไรหรือไม่เจ้าคะ” จือหลินเอ่ยถามอย่างแปลกใจ“หลินเออร์ เหตุใดเจ้าถึงเปลี่ยนไปเช่นนี้” ทุกคนมองนางอย่างตกตะลึงนางบอกเรื่องที่นางเป็นผู้ฝึกตนเช่นเดียวกับอาจารย์ซู และตอนนี้นางก็กำลังอยู่ในช่วงการฝึก อย่างที่ทุกคนได้เห็นความเปลี่ยนแปลง เพราะนางเพิ่งจะเลื่อนระดับมาแต่นางไม่ได้บอกว่าในตอนนี้นางอยู่ในระดับที่เท่าไหร่ ถึงบอกไปพวกเขาก็ไม่รู้เมื่อทุกคนหายสงสัยแล้ว นางจึงบอกเรื่องที่นางจะเก็บตัวอีกหลายวันเพื่อฝึกวรยุทธ์ พวกเขาก็เข้าใจ สายตาของป๋อฉิวกับตงฟางที่มองมาทางนางอย่างเป็นประกาย นางก็รู้แล้วว่าพวกเขาคิดเช่นใด“ให้ข้าฝึกสำเร็จแล้วจะสอนให้ท่านเจ้าค่ะ เจ้าด้วย” จือหลินนางบอกป๋อฉิวและตงฟางทั้งคู่ยิ้มกว้างอย่างยินดี ก่อนที่ทั้งหมดจะแยกย้ายไปจัดการเรื่องของตน คงมีแต่ตงฟางที่ไม่รู้จะทำอันใดก็เดินตามจือหลินทั้งวันจนนางต้องหลบเข้าไปอยู่ใน

จือหลินนางเสียใจจนพอแล้วก็ออกจากมิติ เพื่อหาหีบใส่ท้องทั้งสิบก้อนที่นางทำขึ้น ก่อนจะขอให้ป๋อฉิวให้คนนำไปแลกเปลี่ยนเป็นทองที่ใช้ในปัจจุบันให้นางป๋อฉิวมิได้ถามว่านางได้มาจากไหนหรือจะเปลี่ยนเป็นทองก้อนเพื่อใช้เรื่องใด เขาเรียกพ่อบ้านให้นำทองของจือหลินไปที่ร้านรับฝากเงินทันทีพ่อบ้านหายไปเพียงหนึ่งชั่วยามก็กลับมาพร้อมทองก้อนที่แลกมาได้ถึงสิบหีบ นางเปิดออกดูอย่างพอใจ ก่อนจะส่งทองให้พ่อบ้านหนึ่งก้อน และคนอื่นที่ช่วยยกมาอีกคนละก้อนอย่างใจกว้างบ่าวคนอื่นที่เห็นเช่นนี้ก็อดจะอิจฉาไม่ได้ หากเปลี่ยนเป็นพวกตนไปยกมาแทนจะคงได้เช่นกันพ่อบ้านกับบ่าวที่ได้ทองก้อนไปไม่อยากจะเชื่อว่าคุณหนูจะใจกว้างกับพวกเขาเช่นนี้ทองคำหนึ่งก้อนที่ให้ไปมีค่าเท่ากับสิบตำลึงทอง เพราะทองแต่ละก้อนหนักหนึ่งจิน (1จิน=500กรัม) เงินมากเช่นนี้ บ่าวบางคนสามารถไถ่ถอนตัวออกไปได้เลยจือหลินนางไม่ได้คิดมากเช่นนั้น เพราะทองทั้งสิบหีบที่ได้มานางล้วนได้มาอย่างง่ายดาย หรือจะเรียกว่าไม่ง่าย เพราะต้องแลกกับลมปราณที่นางฝึกมาทั้งหมดไปก่อนจะถึงวันงานจือหลินนางกลับเข้าไปในมิติ เพื่อนั่งสมาธิรวบรวมลมปราณอีกครั้งสองวันต่อมาเมื่อนางออกมาจากใน

จือหลินนางยืนนิ่งอย่างตกตะลึง นางเข้าไปนานเพียงใด มารดาถึงกับตั้งครรภ์แล้วกำลังคลอดน้องของนางด้วย“หลินเออร์ เจ้ามาแล้ว” ป๋อฉิวเอ่ยเรียกสติของบุตรสาว“ท่านพ่อ ข้าเก็บตัวนานเพียงใดเจ้าคะ” นางเอ่ยถามบิดา“หลินเออร์ เจ้าเก็บตัวเกือบสองปี” สิ้นคำของป๋อฉิว ลี่อินนางก็กรีดร้องออกมาอย่างเจ็บปวดอีกครั้งจือหลินนางเลิกสนใจว่าเวลาจะผ่านมานานเพียงใด นางพุ่งเข้าไปในห้องที่มารดานอนรอคลอดอยู่อย่างรวดเร็วเมื่อเห็นมารดาร้องอย่างเจ็บปวด และกำลังจะหมดแรงเบ่งแล้ว จือหลินนางก็เดินไปหยุดอยู่ที่ข้างเตียงมองมารดาอย่างกังวล“ออกไปให้หมด” นางร้องสั่งทุกคนที่อยู่ในห้องให้ออกไปหมอตำแยสองคนกับสาวใช้มองหน้าจือหลินอย่างไม่เข้าใจ“ข้าบอกให้ออกไป” นางหันไปเอ่ยเสียงเย็นเพราะความกังวลเรื่องมารดา ทำให้จือหลินนางเผลอปล่อยลมปราณออกมาจนแจกันลายครามที่อยู่ในห้องตกลงมาแตกกระจายเต็มพื้นป๋อฉิวรีบวิ่งเข้ามาดูว่าภายในห้องเกิดเรื่องใดขึ้น เมื่อเห็นใบหน้าของจือหลินที่มองทุกคนอย่างไม่สบอารมณ์ เขาก็เอ่ยถามทันที“เกิดเรื่องใดขึ้นหลินเออร์”“ให้พวกนางรีบออกไปเจ้าคะ” จือหลินเอ่ยบอกบิดา“พวกเจ้าออกไปเสียก่อน” ป๋อฉิวหันไปบอกสาวใช้กั

นับจากนั้นมา ป๋อฉิวก็เริ่มฝึกลมหายใจเพื่อเดินลมปราณอย่างหนักทุกวัน ท่านผู้เฒ่าถานกับฮูหยินผู้เฒ่ากลับมานั่งทบทวนว่าตนสมควรจะเป็นผู้ฝึกตนหรือไม่ เพียงแค่บุตรชายยังยากถึงเพียงนี้ตงฟางก็ไม่เคยเกียจคร้านเลยสักวัน ในตอนเช้าเขาจะมาร่วมฝึกวรยุทธ์กับพี่หญิง หลังจากทานมื้อเย็นเขาก็มาฝึกเดินลมปราณและฝึกการหายใจร่วมกับบิดาจือหลินนางก็ให้คำแนะนำกับพวกเขาอย่างไม่หวงแหน พร้อมทั้งช่วยปรุงยาเพื่อให้บิดาของนางผ่านในช่วงแรกเริ่มไปได้เร็วขึ้นแต่ถึงจะใช้ยามากเพียงใด ป๋อฉิวก็ไม่อาจล้ำหน้าไปได้ไวเท่ากับจือหลิน นางจำต้องให้ร่างกายของบิดาปรับตัวไปได้เอง“นี่หยกพกของผู้ใดขอรับ” ตงฟางน้อยที่กำลังนั่งกินของว่างอยู่ในเรือนของจือหลินหยิบขึ้นมาดูอย่างสงสัย“สหายให้ข้ามา” จือหลินเอ่ยตอบอย่างไม่ใส่ใจ นางปล่อยให้ตงฟางหยิบเล่นดูได้อย่างเต็มที่ป๋อฉิวที่เพิ่งมาจากเรือนของตน ก็เดินเข้ามาหาบุตรทั้งสองที่อยู่ในห้องโถง เขามองไปที่หยกพกในมือของตงฟางอย่างสงสัย“เจ้าเอาหยกพกมาจากที่ใด” เขาเอ่ยถามเมื่อเห็นอักษรฉีในหยกพก“ของพี่หญิงขอรับ” ตงฟางส่งหยกพกให้บิดาดู เมื่อบิดายื่นมือมาตรงหน้าของเขาป๋อฉิวตื่นตระหนกเกือบจะทำหยกพกใน

ป๋อฉิวจึงให้ทั้งคู่กินยาเปลี่ยนถ่ายไขกระดูกเสียก่อน แต่ก่อนที่จะให้ทั้งคู่ได้กิน ป๋อฉิวบอกเรื่องความทรมานที่แสนสาหัสจากยาที่จะกินเข้าไปเพื่อให้ทั้งคู่ได้เตรียมใจไว้ก่อนอ่างน้ำถูกเตรียมขึ้นอย่างรวดเร็วสองอ่าง พร้อมทั้งบอกอี้หนิงไว้เพื่อไม่ได้นางตกใจกับสิ่งร้องทรมานของสองพ่อลูกด้วยแม้จะเตรียมใจไว้แล้ว แต่ความเจ็บปวดที่เหมือนถูกแล่เนื้อเลาะกระดูก ก็ทำให้สองพ่อลูกที่พยายามอดกลั้นไม่ส่งเสียงร้องออกมา กลับร้องเสียงดังราวกับกำลังจะขาดใจอี้หนิงที่อยู่ในห้องกอดตัวบุตรชายคนเล็กไว้แน่น เพื่อไม่ให้เขาตกใจกับสิ่งที่ได้ยินองครักษ์ของป๋อฉิวยืนมองตัวสั่นสะท้านอยากไม่อยากเชื่อ ไม่รู้ว่ายาอันใดที่ทำให้คนเจ็บปวดได้มากถึงเพียงนี้ป๋อฉิวร้องเรียกทั้งสองไว้ตลอด เพื่อไม่ให้พวกเขาหมดสติไปเสียก่อน ไม่เช่นนั้นสิ่งที่ทำมาทั้งหมดคงจะสูญเปล่าแล้วเกือบสองชั่วยามกว่าทั้งสองจะคลายความเจ็บปวด น้ำสีดำส่งกลิ่นเหม็นจนองครักษ์ทั้งสองที่ต้องแบกไปทิ้งทนไม่ไหว อาเจียนออกมาเสียหลายรอบในยามนี้ทั้งคู่รู้ไม่ต่างกัน ความเบาสบายของตัวกับประสาทสัมผัสที่ได้ยินเสียงต่างๆ รอบข้างอย่างชัดเจน แม้แต่ในความมืดเขาก็เห็นแมลงต่างๆ ที่