บททั้งหมดของ ทะลุมิติมาเป็นบุตรสาวหญิงหม้าย: บทที่ 51 - บทที่ 60

จือหลินนอนอยู่บนที่นอนภายในมิติของนาง ความร้อนที่เกิดขึ้นในร่างกายทำให้นางคิดว่าตนกำลังจะเป็นไข้ จึงได้ลุกไปหายาแก้ไข้ที่ห้องยากินแต่อาการของนางก็ไม่ได้ทุเลาลงมีแต่จะเพิ่มขึ้น เหงื่อที่ไหลออกจากร่างกายราวกับนางเพิ่งขึ้นมาจากน้ำ จือหลินไม่อาจทนนอนต่อไปได้อีกนางไม่รู้ว่าตอนนี้ตัวของนางเป็นอันใด แม้แต่ยาลดไข้ที่แรงที่สุดก็ยังไม่อาจทำให้ไข้ของนางลดลงได้จือหลินนึกถึงคำที่อาจารย์ซูได้บอกไว้ หากร่างกายของนางถึงขีดจำกัดที่ต้องเลื่อนขั้นแล้วจะเกิดอาการเช่นนี้ นางจึงลากสังขารออกไปนั่งที่ด้านนอกของเรือนพร้อมทั้งวางค่ายกลเพื่อกันเสียงรบกวนรุ่งเช้าแม้แต่พวกองครักษ์และบิดาของนางมาถึงแล้ว เมื่อเข้ามาถึงด้านหลังเรือนที่นางใช้ฝึกก็ไม่อาจรบกวนนางที่เดินลมปราณอยู่ด้านในค่ายกลได้ป๋อฉิวเมื่อเห็นว่าจือหลินนางเลื่อนขั้นก่อนเวลาที่นางบอกก็อดแปลกใจไม่ได้ แต่เขาก็ไม่คิดจะรบกวนบุตรสาวเพราะกลัวว่าธาตุไฟจะเข้าแทรกนางได้สิ่งที่เกิดขึ้นกับร่างกายของจือหลินทำให้ทั้งหมดไม่มีสมาธิที่จะฝึกวรยุทธ์ เพราะร่างของนางถูกปกคลุมไปด้วยเปลวไฟ ต้นไม้ที่อยู่ภายในค่ายกลถูกเผาจนไม่เหลือร่องรอยแต่ตัวนางก็ไม่ได้รับบาดเจ็บจนพวกเข

สวีฮองเฮา รีบให้นางกำนัลทำตามที่จือหลินบอก เป็นดังที่นางว่า ร่างกายของสวีฮองเฮาถูกรมไปด้วยกลิ่นหอมของดอกไม้ ทั่วทั้งศาลาริมน้ำล้วนได้กลิ่นที่ออกมาจากตัวของพระองค์“เจ้าซื้อมาจากที่ใด” นางเอ่ยถามอย่างรวดเร็ว“เป็นของที่หม่อมฉันทำขึ้น อีกไม่นานจะถูกวางขายในร้านเครื่องหอมของตระกูลถานเจ้าคะ”สิ้นเสียงของจือหลิน สตรีในศาลาต่างจับจ้องตาเป็นมัน เช่นนั้นพวกนางก็ล้วนแต่มีโอกาสที่จะได้ครอบครองเช่นกันสวีฮองเฮาก็คิดไม่ต่างคนอื่น หากร้านเปิดเมื่อใดนางจะส่งนางกำนัลไปกว้านซื้อมาใช้เองเสียให้หมด นางสนมคนอื่นจะได้ไม่มีใช้เช่นนาง“แต่ของก็ล้วนทำออกมาได้ยากนักเพคะ” จือหลินแสร้งถอนหายใจ“เช่นนั้นหรือ” เหมือนเป็นการกระตุ้นความอยากในใจของทุกคนได้เป็นอย่างดีทุกคนหันมาสนใจน้ำหอมที่อยู่ตรงหน้าของฮองเฮาจนลืมเรื่องที่เหตุใดจือหลินนางจึงใช้ผ้าปิดหน้าไปเลยจนเมื่อคุณหนูสวีหลานสาวของฮองเฮาอดที่จะอยากรู้ไม่ได้ จึงได้กลับมาเป็นหัวข้อสนทนาอีกครั้ง“พูดไปก็จะเป็นที่ขบขันของทุกท่าน ใบหน้าของหม่อมแพ้เกสรจากดอกไม้ที่หม่อมฉันนำมาทำน้ำหอมเพคะ”น้ำเสียงของจือหลินทำให้ทุกคนอดจะเห็นใจนางไม่ได้“แต่หากพวกท่านอยากจะเห็น หม่อ

จือหลินเดินลมปราณโดยไร้สิ่งรบกวน นางนั่งจนลืมวันลืมคืนเช่นเดิม ไม่รู้ว่าผ่านไปนานเพียงใด สิ่งที่จือหลินรับรู้ได้ครั้งนี้ ร่างกายของนางเลื่อนระดับได้เร็วขึ้นเพราะทนความเจ็บปวดจากลมปราณทั้งห้าที่ขยายใหญ่ขึ้นได้ ตัวนางจึงนั่งต่อไปเรื่อยๆ“หลินเออร์ บิดาเจ้าตกอยู่ในอันตราย” เสียงของชิงชางที่ออกมาจากหยกสื่อสารทำให้จือหลินนางหลุดออกจากการเลื่อนระดับดวงตาของนางเปลี่ยนเป็นสีแดงก่ำราวกับสัตว์ร้าย“บิดาข้าอยู่ที่ใด” น้ำเสียงของจือหลินที่สื่อสารกลับไปเต็มไปด้วยไอสังหาร จนชิงชางที่ถือหยกสื่อสารในมืออดสั่นสะท้านไม่ได้แรงโทสะของจือหลินเมื่อรู้ว่าบิดาของนางกำลังได้รับอันตราย ทำให้ค่ายกลที่ววางไว้ระเบิดออก เรือนของนางเสียหายไปกว่าครึ่ง ค่ายกลทั้งหมดถูกทำลายลงคนภายในจวนตระกูลถานรับรู้ได้ถึงแรงสั่นสะเทือน ต่างพากันวิ่งมาที่เรือนของจือหลิน“คะ คุณหนู ท่านได้รับบาดเจ็บหรือไม่ขอรับ” พ่อบ้านถานคือคนแรกที่เขามาถามนางอย่างใจกล้า เพราะไม่มีบ่าวคนใดกล้าเดินเข้ามาใกล้นางในยามนี้นอกจากแววตาที่ลุกโชนไปด้วยโทสะของนางแล้ว ร่างกายของนางยังมีเปลวไฟแผดเผาไปทุกย่างก้าวที่นางเดิน“หลินเออร์/พี่หญิง” ลี่อินกับตงฟางเ

ป๋อฉิวไม่เคยเห็นด้านที่อ่อนแอเช่นนี้ของนาง เขาอดที่จะจุกในอกไม่ได้ สุดท้ายแล้วอย่างไรนางก็เป็นเด็กสาวที่ต้องการคนปลอบประโลมชิงชางกับหลีจิ้งทรุดตัวลงอย่างสิ้นแรง ทุกคนล้วนได้รับผลกระทบจากการระเบิดพลังครั้งนี้ของจือหลินแต่เพียงไม่นาน ร่างกายที่ทุกคนได้รับบาดเจ็บ แม้แต่โรคที่รักษาไม่หายเมื่อถูกแสงสีขาวของจือหลินต่างก็หายราวปาฏิหาริย์ เรื่องนี้ชาวเมืองที่หนีไม่ทันจากแสงก็รับรู้ได้เช่นกันชาวชราที่เดินกลับเรือนเขาไม่อาจวิ่งหนีได้เช่นคนหนุ่มสาว เมื่อลืมตาขึ้นอีกครั้งร่างกายที่ทรุดโทรมก็กลับแข็งแรงขึ้นอย่างน่าประหลาดใจคนขอทานที่ขาหัก ล้มอยู่ที่พื้น เพราะโดนชนจนหนีไม่ทันก็กลับมาลุกขึ้นเดินได้เมื่อแสงสีขาวหายไปกลายเป็นที่ร่ำลือไปทั่ว ชาวเมืองทั้งหมดต่างออกจากเรือนเพื่อมารอแสงสีขาวอีกครั้ง แต่ก็ไม่เคยปรากฏขึ้นอีกเลยป๋อฉิวประคองบุตรสาวขึ้น ก่อนที่ทั้งคู่จะร่ำลาสองพ่อลูกกับจวนของตนไป“หลินเออร์” ชิงชางร้องเรียกนาง“ท่านจัดการเรื่องของท่านเถิด ข้าจะกลับจวนเพื่อไปดูมารดาและน้องชาย” จือหลินนางไม่ได้หันไปมองชิงชางเลยสักนิดจือหลินพูดจบนางก็หมดสติไปทันที เพราะการระเบิดพลังและการเลื่อนขั้นที่เกิดข

บ่าวไพร่ในจวนตระกูลถานรวมทั้งองครักษ์ของชิงชางต่างแตกตื่นกันให้วุ่น เพราะเรื่องที่จือหลินและชิงชางหายตัวไปจากห้องนอนในเรือนของป๋อฉิวอย่างไร้ร่องรอยลี่อินที่ยังไม่หายดีก็ให้ตงฟางประคองตนมาที่ห้องของจือหลินอย่างร้อนใจจือหลินนางออกทันเห็นคนกำลังเข้าช่วยมารดาที่หมดสติอยู่ในห้องของนางพอดี“เกิดเรื่องใดขึ้นหรือเจ้าคะ” เสียงของนางทำให้ทุกคนหยุดนิ่งอยู่กับที่ คนที่มีสติที่สุดเห็นจะเป็นตงฟางที่วิ่งเข้ามากอดเอวพี่สาวไว้แน่น แล้วปล่อยโฮออกมาอย่างไม่อายใครจือหลินต้องลูบหลังปลอบประโลมเขาอยู่พักใหญ่กว่าจะเงียบเสียงลง คงมีแต่สวรรค์เท่านั้นที่รู้ว่าตงฟางต้องแสร้งเข้มแข็งมากเพียงใด เมื่อเกิดเรื่องขึ้นกับพี่สาวของตน เพราะเขาต้องดูแลมารดาที่ล้มป่วยทั้งยังน้องชายคนเล็กที่เสียขวัญอีกด้วย“หลินเออร์ เจ้ากลับมาหาแม่แล้ว” ลี่อินเมื่อได้สติก็ลุกขึ้นดึงตัวบุตรสาวเข้ามาสวมกอดอย่างหวงแหนท่านผู้เฒ่ากับฮูหยินผู้เฒ่าเมื่อบ่าวไปแจ้งว่าพบตัวจือหลินแล้วก็รีบร้อนเดินมาทันที“หลินเออร์” ผู้เฒ่าถานมองหลานสาวด้วยดวงตาที่เออคลอไปด้วยน้ำตาส่วนฮูหยินผู้เฒ่าถานเดินเข้ามาสวมดอกนางไม่ต่างจากที่ลี่อินทำเลย“พวกท่านใจเย็นก่