บททั้งหมดของ ทะลุมิติมาเป็นบุตรสาวหญิงหม้าย: บทที่ 21 - บทที่ 30

ก่อนออกจากโรงหมอ จือหลินนางยังได้ที่ตั้งเรือนในเมืองหลวงของหมอหวงมาด้วย และมีจดหมายมาให้นางหนึ่งฉบับ เมื่อไปถึงเมืองหลวงให้นางไปที่ร้านยาฟาไฉ เพื่อแจ้งเรื่องที่มาดูเรือน ทางหมอหวงก็จะส่งจดหมายไปแจ้งคนของเขาไว้ด้วยเช่นกันจือหลินเมื่อเดินห่างจากสายตาของชาวบ้านแล้วนางก็เก็บตั๋วเงินสองหมื่นเจ็ดพันตำลึงทองเข้าไปไว้ในมิติ ก่อนที่จะเดินไปโรงค้าสัตว์เพื่อซื้อรถม้าภายในโรงค้าสัตว์นางเลือกม้าหนุ่มสีดำสนิทสองตัวพร้อมเทียมรถม้าคันใหญ่ ในตอนแรกนายหน้าค้าสัตว์ก็ไม่สนใจเด็กน้อยเช่นนางมากนักเพราะผู้ใดจะคิดว่าเด็กอย่างนางจะมาซื้อม้าที่มีราคาแพงเช่นนี้ถึงสองตัว พวกเขาต่างคิดว่านางมาเดินเที่ยวเล่นเสียมากกว่า“แม่หนู แล้วผู้ใดบังคับรถม้าเล่า” นายหน้าค้าสัตว์เอ่ยถามอย่างใจดี“ข้าบังคับเองเจ้าค่ะ” จือหลินเอ่ยด้วยในหน้าเรียบเฉย นายหน้าเห็นว่านางไม่ได้ล้อเล่นจึงได้ให้ลูกจ้างในร้านพานางไปเรียนรู้การบังคับรถม้าความหัวไวของจือหลินทำให้ลูกจ้างโรงค้าสัตว์ถึงกับตกตะลึง เพียงไม่นานนางก็สามารถควบคุมรถม้าได้อย่างที่ใจนางคิดนายหน้าค้าสัตว์คิดเพียงค้าม้าสองตัว หกสิบตำลึงทอง ส่วนรถม้าคันใหญ่เขายกให้นางโดยไม่คิดเงิน

“หลินเออร์ หลินเออร์” จือหลินหยุดฝีเท้าลงเมื่อนางได้ยินเสียงเรียกของนาง“มีอันใด หรือข้าลืมอันใดไว้” นางเอ่ยถามอย่างแปลกใจ“ข้าจะไปส่งเจ้าที่เรือน” ชิงชางเอ่ยขึ้น“เจ้าเป็นไข้หรือ” จือหลินเดินไปหยุดที่ตรงหน้าของชิงชาง นางเขย่งปลายเท้าขึ้นเพื่อเอามือไปคลำที่หน้าผากของเขา“หึ ข้า ข้า ไม่ได้เป็นอันใด” ชิงชางปัดมือของจือหลินออกอย่างตกใจเมื่อนางเข้ามาจับหน้าผากของเขาไว้ความใกล้ชิดของทั้งสอง ทำให้ได้กลิ่นหอมของดอกกุ้ยเหมย (กุหลาบ) ออกมาจากตัวของนาง“เหตุใดเจ้าหน้าแดงเช่นนี้” จือหลินขมวดคิ้วถามอย่างสงสัยจือหลินนางสกัดน้ำหอมเอาไว้หลายขวด ทั้งยังแบ่งให้มารดาได้ลองใช้ด้วย กลิ่นกายของนางจึงมีกลิ่นหอมของดอกไม้ที่ชัดเจนกว่าแป้งน้ำในร้านเครื่องประทินโฉมทั่วไป“เดินไปได้แล้ว” ชิงชางผลักนางให้ออกเดินต่อ“แล้วนี่ พูดกับข้าได้แล้วหรือ” จือหลินเอียงคอมองชิงชางอย่างหยอกล้อ“ใครอยากจะพูดกับเจ้ากันเล่า” ชิงชางเอ่ยแย้งอย่างไม่ยินยอม“ก็เจ้าอย่างไรเล่า ที่กำลังพูดกับข้าอยู่” จือหลินเกาหัวอย่างไม่เข้าใจ ประเดี๋ยวผีเข้าผีออก เด็กน้อยช่างเอาใจยากเสียจริง“เจ้ายังไม่บอกข้าเลย ว่าเหตุใดเจ้าถึงไม่ยอมพบหน้าข้า” น

จือหลินเมื่อได้ฟังคำสารภาพแล้ว ความโกรธแค้นของนางก็ปะทุขึ้นเกินจะควบคุมได้อีก นางฆ่าทั้งสามทิ้งอย่างไร้ความรู้สึก เสียงร้องขอชีวิตของทั้งสามดังจนลี่อินที่อยู่ในรถม้าต้องยกมือขึ้นปิดหูจือหลินตัดศีรษะของทั้งสามโยนเข้าไปในมิติของนาง ก่อนที่จะนำยาสลายเนื้อออกจากจากในมิติเพื่อทำลายร่างกายของทั้งสามที่เหลืออยู่จือหลินยืนมองร่างที่ไร้ศีรษะทั้งสามค่อยๆ ย่อยสลายหายไปอย่างไร้ร่องรอย คงเหลือไว้เพียงกองเลือดกองโตที่บอกว่าทั้งสามเคยมีชีวิตอยู่นางขึ้นบังคับรถม้าเพื่อเข้าเมืองอีกครั้งอย่างไร้ความรู้สึก ในเมื่อกล้ามาหาเรื่องนางเช่นนี้ จินฮวานางก็มีของขวัญจะมอบให้นางก่อนจะจากกันเมื่อรถม้าของจือหลินเข้ามาในเมืองกว่างซีแล้ว นางก็แวะพักที่โรงเตี๊ยมก่อนหนึ่งคืน พรุ่งนี้ค่อยออกเดินทางใหม่ เพราะคืนนี้นางมีเรื่องให้ไปจัดการ“เหตุใดถึงแวะพักเสียแล้วเล่า” ลี่อินที่ถูกจือหลินพาเข้ามาในโรงเตี๊ยมเอ่ยถามอย่างแปลกใจ“ข้าจะนำของขวัญไปให้จินฮวาเจ้าค่ะ” นางเอ่ยบอกมารดาตามความจริง แต่ไม่ได้บอกว่าของขวัญที่นางจะให้คือสิ่งใดเมื่อฟ้ามืดลง จือหลินนางก็เปลี่ยนเป็นชุดสีดำสนิทที่นางเพิ่งไปซื้อมาออกจากโรงเตี๊ยมไป นางควบม้

จือหลินนางก็ขมวดคิ้วแน่นมองใบหน้าเด็กชายที่ยังไม่ลุกจากพื้นอย่างประหลาดใจ“คุณชายเหตุใดถึงล้มลงเช่นนี้ขอรับ” บ่าวของเด็กน้อยรีบเข้ามาประคองนายของตนขึ้น“ข้าเดินไม่ดีเลยชนนางเข้า” เขาเปลี่ยนท่าทางไปจนจือหลินต้องเลิกคิ้วมองอย่างสงสัย“เจ้าเป็นอันใดหรือไม่” เขาเอ่ยถามจือหลินด้วยน้ำเสียงที่อ่อนลง“ไม่ คราวหลังก็อย่าวิ่งเช่นนี้อีก หากเป็นผู้อื่นมิใช่ข้า เจ้าคงได้ถูกตีเป็นแน่” จือหลินเอ่ยเตือนเขาก่อนที่จะเดินจากไป“คุณชาย” บ่าวของเด็กน้อยเอ่ยเรียกอย่างแปลกใจเพราะคุณชายของตนเอาแต่ใจยิ่งนัก นับตั้งแต่ที่สูญเสียมารดาเมื่อตอนสามหนาว เขาก็ถูกท่านปู่ท่านย่าตามใจจนแทบจะเสียเด็ก เรื่องที่ยอมผู้อื่นเช่นนี้ไม่เคยเกิดขึ้นมาก่อน“เสี่ยวซง เจ้าว่าดวงตานางเหมือนข้าหรือไม่” ถานตงฟางเอ่ยถามบ่าวข้างกายของเขาอย่างเหม่อลอย“คุณชาย ท่านว่าอย่างไรนะขอรับ” เพราะเสียงของตงฟางแผ่วเบา เสี่ยงซงจึงไม่แน่ใจว่าเขาพูดว่าอะไร“ไม่มีอันใด ไปเถิด ประเดี๋ยวท่านย่ารอนาน” ตงฟางเดินเข้าไปเรือนรับรองที่อยู่ด้านหลังของโรงเตี๊ยมจือหลินเมื่อแยกกับตงฟางแล้ว นางก็ควบม้าไปทางภูเขา เพื่อไปสำรวจดูอย่างที่นางต้องการ บนภูเขาฝูหนานก็ไม่

ในตอนแรกนางคิดว่าโดนตาเฒ่าซูวางยาพิษเสียแล้ว แต่เมื่อรอดตายมาได้ก็พบว่าร่างกายตอนนี้ไม่มีความรู้สึกเจ็บปวดเช่นเดิมอีกแล้ว“กินยาเม็ดสีเขียวลงไปแล้วนั่งเดินลมปราณเสีย เจ้าต้องดึงลมปราณจากจุดตันเถียนทั้งห้ามารวมกันให้ได้” จือหลินมองหาซูเว่ยว่าเขาอยู่ที่ใดเสียงของเขาจึงเข้ามาอยู่ในห้องน้ำนางได้แต่เมื่อมองไปรอบๆ ห้องน้ำ ทั้งยังรีบแต่งตัวออกไปดูด้านนอก เขาก็ยังคงหลับอยู่บนโซฟาเช่นเดิม นางจึงเดินกลับไปที่ห้องนอนแล้วกินยาเม็ดสีเขียวลงไปจือหลินนั่งสมาธิแล้วกำหนดจิตตามที่เสียงของซูเว่ยที่ดังในหูของนางแนะนำจุดสีขาวแรกที่ปรากฏให้นางเห็นเมื่อสมาธิของนางเข้าทีเกิดขึ้นที่กลางหน้าผากของนาง“ดึงมาไว้ที่หน้าท้องของเจ้า เพ็งไปที่จุดกลางหน้าผากแล้วค่อยๆ ดึงลงมา” ซูเว่ยอดประหลาดใจในตัวลูกศิษย์ของเขาไม่ได้ ที่นางเพียงกำหนดจิตไม่นานก็เห็นแสงในจุดตันเถียนไวเพียงนี้จือหลินค่อยๆ ดึงมาตามคำบอกของอาจารย์อย่างช้าๆ เมื่อลงมาอยู่ที่หน้าท้องของนางได้แล้ว จือหลินนางก็จับจุดได้แล้วว่าควรทำเช่นไร เพียงหนึ่งชั่วยามต่อมาจุดตันเถียนทั้งห้านางก็สามารถดึงมาอยู่ที่กึ่งกลางท้องของนางได้สำเร็จแสงสว่างเปล่งประกายออกมาจากต