All Chapters of หวนคืนสู่อดีตในฐานะทรราช: Chapter 1 - Chapter 10

ตกใจ!ในท้องพระโรงไม่มีใครกล้าขยับตัว เหตุผลไม่ใช่อื่นใด เพราะอำนาจของอ๋องอู่เวยนั้นยิ่งใหญ่มาก!เขามีอำนาจในการควบคุมกองทัพทั่วอาณาจักร!และถึงแม้ว่าอวิ๋นฝานจะโง่เขลา แต่เขาก็เป็นถึงฮ่องเต้ ทำให้ขุนนางในท้องพระโรงต่างไม่รู้ว่าควรต้องทำอย่างไรดีไปชั่วขณะ!"อวิ๋นฝาน ไอ้คนเสียสติ!"เมื่ออวิ๋นเผิงรู้ว่าความลับแตกแล้ว เขาจึงเลิกปิดบัง ยิ้มเย็นพลางลุกขึ้นยืน เผชิญหน้ากับอวิ๋นฝานและเริ่มเยาะเย้ยอย่างไม่เกรงกลัว"ขึ้นครองราชย์มาแค่สิบสามปี ก็ทำให้ประชาชนทั้งอาณาจักรต้าหมิงต้องทุกข์ยากลำบาก ข้าในฐานะอ๋องอู่เวย รู้สึกเสียใจยิ่ง จึงตัดสินใจปลดฮ่องเต้แต่งตั้งองค์ใหม่!""ทหาร เอาตัวน้องชายของข้าลงจากบัลลังก์เดี๋ยวนี้!""ใครกล้า!" อวิ๋นฝานทุบเก้าอี้มังกรอย่างแรงแล้วลุกขึ้นยืนประจวบเหมาะกับที่ ขันทีน้อยถือดาบหมิงตี้วิ่งเข้ามาอย่างเร่งรีบ อวิ๋นฝานคิดในใจว่าสวรรค์ช่วยข้าแล้ว เขารับดาบมาและชี้ไปที่อวิ๋นเผิงทันที!"อ๋องอู่เวย หากเจ้ากล้าก้าวเข้ามาอีกแม้แต่ก้าวเดียว ข้าก็ไม่สนว่าจะถูกตราหน้าว่าฆ่าพี่ชายหรอกนะ!""ดาบหมิงตี้!" อวิ๋นเผิงตกใจจนหน้าถอดสี เมื่อเห็นดาบนี้ก็เหมือนกับเห็นฮ่องเต้องค์ก่

หลิงหงเซวียนชะงักไปอย่างเห็นได้ชัด เขาไม่คาดคิดว่าอวิ๋นฝานจะพูดอย่างตรงไปตรงมาเช่นนี้อวิ๋นฝานแอบหัวเราะเย็นในใจ ตระกูลหลิงเป็นตระกูลที่ใหญ่ที่สุดในอาณาจักรต้าหมิง และหลิงหงเซวียนก็เป็นหัวหน้าตระกูล การมาเยือนในยามวิกาลเช่นนี้จึงมีจุดประสงค์ที่เห็นชัดเจนหลิงหงเซวียนสูดลมหายใจเข้าลึกก่อนกล่าวเตือนด้วยเสียงหนักแน่น"ฝ่าบาท กระหม่อมมาที่นี่เพื่อเรื่องของตระกูลขุนนางจริงพ่ะย่ะค่ะ…""ถ้าเช่นนั้นก็กลับไปพักผ่อนได้แล้ว"อวิ๋นฝานยกถ้วยชาขึ้นจิบเบาๆ "เสี่ยวลิ่วจื่อ ไปส่งใต้เท้าหลิงออกจากวังซะ!""เจ้า!"หลิงหงเซวียนมองอวิ๋นฝานอย่างไม่อยากเชื่อ ดวงตาของเขาปรากฏแววอาฆาตขึ้นเล็กน้อย"ฝ่าบาท…ตอนที่พระองค์ขึ้นครองราชย์ ตระกูลหลิงได้ช่วยเหลือพระองค์ไว้ไม่น้อยนะพ่ะย่ะค่ะ…"หลิงหงเซวียนยกมือคำนับ พยายามดิ้นรนเป็นครั้งสุดท้ายบรรพบุรุษตระกูลหลิงคือหลิงป้าเทียน แม่ทัพผู้ยิ่งใหญ่ในยุคก่อตั้งอาณาจักรต้าหมิง หลิงป้าถียนเป็นบุคคลระดับตำนานที่รับใช้ฮ่องเต้มาถึงห้ารัชกาลและด้วยเหตุนี้ ตระกูลหลิงจึงแผ่ขยายอำนาจในอาณาจักรต้าหมิงมาได้นานถึงสามร้อยปีแม้แต่ในทุกการแย่งชิงราชบัลลังก์ในแต่ละสมัย ก็สามาร

มู่ซือหลิงค้อมตัวเล็กน้อยก่อนตอบ "กราบทูลฝ่าบาท กองทัพหนึ่งแสนห้าหมื่นนายได้โอนย้ายไปอยู่ใต้การบังคับบัญชาของตู้จื่อหมิงทั้งหมดแล้วพ่ะย่ะค่ะ""ทำได้ไม่เลว!"อวิ๋นฝานพยักหน้าอย่างพอใจ ก่อนหันกลับไปมองที่ตู้จื่อหมิงอีกครั้ง"ข้าขอถามเจ้า เจ้า จงรักภักดีต่อข้าหรือไม่?"ชั่วขณะนั้น ดวงตาของอวิ๋นฝานดุดันอย่างยิ่ง ราวกับสามารถมองทะลุจิตใจและล่วงรู้สิ่งที่คิด!"กระหม่อมยินดีพลีชีพเพื่อฝ่าบาทพ่ะย่ะค่ะ!"แม้หลังของตู้จื่อหมิงจะเปียกชุ่มไปด้วยเหงื่อเย็น แต่ดวงตาของเขากลับซื่อตรง ไม่เห็นถึงความหวั่นเกรงใดๆ"ดี!"แววตาของอวิ๋นฝานฉายแววชื่นชม "ในเมื่อเป็นเช่นนี้ เจ้าก็จงรับตำแหน่งแม่ทัพใหญ่แทนมู่ซือหลิงและบังคับบัญชากองทัพหนึ่งแสนห้าหมื่นนายเถิด!""ฝ่ะ…ฝ่าบาท เช่นนี้คงไม่เหมาะสมกระมังพ่ะย่ะค่ะ"ตู้จื่อหมิงแสดงท่าทางลังเล พลางแอบมองมู่ซือหลิงที่อยู่ข้างๆ อย่างเงียบๆ"ไม่มีอะไรที่ไม่เหมาะสม"อวิ๋นฝานพูดด้วยน้ำเสียงสงบ "ตกลงตามนี้ เจ้าออกไปก่อนเถิด""พ่ะย่ะค่ะ"ตู้จื่อหมิงไม่กล้าขัดคำสั่ง ถอยหลังสามก้าวก่อนจะเดินออกจากตำหนักบรรทม"ฝ่าบาท กระหม่อมทำอะไรผิดพลาดไปหรือพ่ะย่ะค่ะ?"มู่ซือหลิ

เช้าวันถัดมา อวิ๋นฝานซึ่งในสายตาของผู้อื่นคือฮ่องเต้ผู้โง่เขลา ได้เรียกประชุมขุนนางช่วงเช้าเป็นครั้งแรกในประวัติศาสตร์!"ถวายพระพรฝ่าบาท ขอพระองค์ทรงพระเจริญหมื่นปี หมื่นปี หมื่นหมื่นปี…"เมื่อเทียบกับหลายวันก่อน วันนี้จำนวนขุนนางที่มาประชุมลดลงถึงสองในสามที่เหลือส่วนใหญ่เป็นขุนนางที่จงรักภักดีต่อตระกูลหลิง หรือไม่ก็เป็นขุนนางทั่วไปที่ไม่มีความสำคัญอะไร"หากมีฎีกาก็กราบทูล หากไม่มีก็ให้เลิกประชุม!"เสี่ยวลิ่วจื่อดูตื่นเต้นแต่ก็กังวลเล็กน้อยขณะตะโกนเสียงดังในท้องพระโรงนี่เป็นครั้งแรกที่เสี่ยวลิ่วจื่อตะโกนประกาศและนี่ก็เป็นครั้งแรกที่ขุนนางหลายคนถูกอวิ๋นฝานเรียกตัวมาประชุมในช่วงเช้าเช่นกันตามปกติ อาณาจักรต้าหมิงจะจัดประชุมขุนนางทุกสิบวันหลังรออยู่นานแต่ไม่มีขุนนางคนใดกล่าวอะไร อวิ๋นฝานจึงเริ่มพูดเอง"ในเมื่อขุนนางทั้งหลายไม่มีเรื่องจะรายงาน เช่นนั้นข้าจะประกาศบางเรื่องเอง!"เหล่าขุนนางฝ่ายบู๊เบื้องล่างหน้าถอดสี หรือนี่จะเกี่ยวกับการกบฏของอ๋องอู่เวยหรือไม่?"เมื่อหลายวันก่อน พี่ชายแท้ๆ ของข้า อ๋องอู่เวย อวิ๋นเผิง ได้ก่อกบฏอย่างโจ่งแจ้งท่ามกลางการประชุมขุนนาง!""แม้การกบฏ

"เตรียมก่อกบฏงั้นหรือ?"อวิ๋นฝานหัวเราะ "เป็นไปตามที่ข้าต้องการพอดีเลย!"มู่ซือหลิงชะงักไปครู่หนึ่ง ก่อนถามออกมาตามสัญชาตญาณ "หมายความว่าอย่างไรพ่ะย่ะค่ะ""มู่ซือหลิง เจ้าคิดจริงๆ หรือว่าแค่การใส่ร้ายป้ายสีจะสามารถกวาดล้างเหล่าตระกูลขุนนางทั้งหมดได้?"อวิ๋นฝานลงจากเตียง เดินออกไปยังลานด้านนอก มู่ซือหลิงรีบเดินตามไป "โปรดประทานอภัยที่กระหม่อมสมองทึบ กระหม่อมไม่สามารถคิดหาวิธีที่สองได้เลยพ่ะย่ะค่ะ""ไม่มีวิธีที่สองอะไรหรอก"เขายืนอยู่กลางลาน สายลมอ่อนๆ พัดชุดนอนของอวิ๋นฝานปลิวไสว "ถ้าจะพูดว่ามี ก็คงมีแค่ใช้กำลังอย่างเดียว!""นี่..."มู่ซือหลิงอึ้งไป ก่อนพูดออกมาอย่างลำบากใจ "ฝ่าบาท...นี่อาจจะไม่ค่อยเหมาะสมเท่าใดนัก"อวิ๋นฝานหัวเราะเบาๆ "มีอะไรที่ไม่เหมาะสมหรือ?""กระหม่อมคิดว่าอาณาจักรต้าหมิงของเราตอนนี้ก็เต็มไปด้วยปัญหาทั้งภายในและภายนอกอยู่แล้ว หากมีสงครามกลางเมืองขึ้นอีก เกรงว่า...""เกรงว่าอะไร?"อวิ๋นฝานจ้องมองมู่ซือหลิงที่โค้งตัวลงต่ำด้วยดวงตาคมกริบ มู่ซือหลิงกลืนน้ำลาย "เกรงว่า...เกรงว่าอาจนำมาซึ่งผลลัพธ์ที่ไม่อาจย้อนกลับไปแก้ไขได้พ่ะย่ะค่ะ..."มู่ซือหลิงตั้งใจจะพูดถึ