บททั้งหมดของ ภรรยาห้าตำลึงเงิน: บทที่ 71 - บทที่ 80

สวี่คุณพาอาจารย์และศิษย์พี่อย่างชูไคเดินทางลัดเลาะมาตามป่าตามเขา จนซูไคอดสงสัยไม่ได้ทำไมศิษย์น้องไม่เดินทางไปตามทางสายหลักที่ชาวบ้านใช้สัญจรไปมาวันแรกไม่เท่าไหร่เพราะป่าไม่ได้รกทึบมาก แต่ต่อ ๆ มาป่าเริ่มรกทึบและเดินทางลำบากอีกทั้งหาที่พักลำบากมาก ซูไคมองดูอาจารย์ของเขาว่าจะมีท่าทางอย่างไรบ้างแต่อาจารย์กลับเห็นดีเห็นงามไปกับศิษย์น้องแล้วศิษย์พี่อย่างเขาไปจะไปทำอะไรได้ ยิ่งระหว่างทางศิษย์น้องเก็บสมุนไพรป่าทุกอย่างที่เขาพบเจอ กว่าจะพ้นไปจากเมืองตงไห่ได้คงได้สมุนไพรมากมายแน่ ๆ“นี่ศิษย์น้องเจ้าจะพาข้ากับอาจารย์เดินทางลัดเลาะไปตามป่าอีกนานเท่าไหร่ เจ้าไม่คิดจะพาพวกข้าไปหาโรงเตี๊ยมพักบ้างหรืออย่างไร”“อะไรกันศิษย์พี่ แค่นี้ท่านก็บ่นแล้วหรือ ท่านอาจารย์ยังไม่บ่นเลย ทำไมในป่านี่ดีออก มีสมุนไพรมีสัตว์ป่าอาหารการกินก็มีไม่ขาดนะ อยากกินไก่ก็ได้กินไก่ อยากกินปลาก็ได้กินปลา หรือว่าท่านอยากกินหมูข้าจะได้ออกไปล่ากับเสี่ยวตั้น”“พอ ๆ ข้าไม่ได้หมายความว่าอย่างนั้น ข้าก็แค่คิดว่าเจ้าจะพาข้ากับท่านอาจารย์เดินทางโดยใช้เส้นทางหลักและเข้าพักในโรงเตี๊ยมจะได้นอนสบาย ๆ หน่อย อีกอย่างท่านอาจารย์ก็อายุปูนนี้แ

ลี่ถิงตื่นขึ้นมาในยามเซิน นางรู้สึกว่านางจะนอนมากไปหน่อย หลังจากล้างหน้าล้างตาเสร็จแล้ว หนี่ฮวาได้บอกกับนางว่า น้องรองกลับมาแล้ว พร้อมทั้งอาจารย์และศิษย์พี่ของเขาตามกลับมาด้วย ลี่ถิงแบกท้องอันใหญ่โตของนางออกไปด้านนอกโดยมีหนี่ฮวาช่วยพยุงไป ลี่ถิงมุ่งหน้าไปทางเรือนรับรองเพื่อกล่าวทักทายอาจารย์และศิษย์พี่ของน้องชายสามี“คารวะผู้อาวุโสเจ้าค่ะ ข้าต้องขออภัยด้วยที่ไม่ได้ออกมาต้อนรับท่านด้วยตัวเอง”“ไม่เป็นไร เรื่องเล็กน้อยอีกอย่างครรภ์ของเจ้าก็แก่เต็มทีแล้วจะให้ข้าไปถือสาหาความกับหญิงมีครรภ์เช่นเจ้าก็จะเกินไป”“ขอบพระคุณท่านผู้อาวุโสที่ไม่ถือสาเจ้าค่ะ”“สวี่คุณเป็นคนที่มีความสามารถคนหนึ่ง และเป็นเด็กดีมาก พวกเจ้าวางใจได้ต่อไปเขาต้องเป็นหมอที่เก่งกาจมากแน่ ๆ ข้ามั่นใจ”“ขอบคุณผู้อาวุโสที่สอนสั่งเขามาเป็นอย่างดีเจ้าค่ะ เช่นนั้นข้าน้อยขอตัวก่อนเจ้าค่ะ เชิญท่านผู้อาวุโสพักผ่อนตามสบายนะเจ้าคะ ขาดเหลือสิ่งใดบอกกับข้าหรือสามีของข้าได้ตลอดเวลา หรือบอกคนงานในบ้านได้ทุกเมื่อเจ้าค่ะ"“ได้ ขอบใจเจ้ามาก”“เช่นนั้น พอถึงเวลาอาหารแล้วจะให้คนงานมาเรียกนะเจ้าคะ เชิญท่านพักผ่อนก่อน”ลี่ถิงเดินออกมาจากเรือนร

หลังจากวันที่จัดงานเลี้ยงต้อนรับน้องสาวน้อยชาย ตอนนี้เวลาก็ผ่านมาแล้วนับเดือน ฮั่นคุณเริ่มที่จะออกไปทำการค้าเป็นของตัวเอง เขาซื้อร้านในเมืองเปิดเป็นร้านขายอาหารแห้ง และผักดองนานาชนิดสูตรของพี่สะใภ้นอกจากจะขายผักดองแล้ว เขายังนำน้ำปลาที่ลี่ถิงลองหมักเอาไว้กินออกไปลองวางขายด้วย จากนั้นเขาก็ทำการหมักเพิ่มโดยมีลี่ถิงเป็นผู้สอนขั้นตอนในการหมักน้ำปลาลี่ถิงยังสอนฮั่นคุณหมักเต้าเจี้ยวและถั่วดำเค็มหรือที่เรียกกันว่าเต้าซี่ สวี่คุณเองก็เริ่มที่จะก่อสร้างโรงหมอในที่ดินที่พี่ชายอย่างเฉิงคุณเตรียมเอาไว้ให้ส่วนท่านหมอเทวดาผู้เป็นอาจารย์และศิษย์พี่อย่างซูไค ตัดสินใจจะอยู่ที่นี่ต่อ จนกว่าโรงหมอจะเปิดให้การรักษาได้ ที่สำคัญบ้านตระกูลหยางเป็นบ้านที่สงบไม่วุ่นวายตอนนี้ศิษย์พี่อย่างซูไคเข้ากันได้ดีกับพวกเหล่าต้าที่แทบจะกลายเป็นสหายกันอยู่แล้ว ส่วนคุณชายใหญ่หยางเฟยหลง และคุณชายรองหยางจินหลง กำลังเตรียมตัวไปเข้าเรียนที่สำนักศึกษาในเมืองต้าหลางกับต้าเซิ้นมีหน้าที่ดูแลคุณชายสาม กับคุณหนูสี่ หากมีใครคิดไม่ดีกับคุณหนูคุณชายของพวกมันล่ะก็ ได้เจอดีแน่ฮั่นคุณกับสวี่คุณที่ตอนนี้เติบโตขึ้นมาเป็นหนุ่มเนื้อหอมเ

เมื่อทั้งสองคนตัดสินใจได้แล้วว่าตัวเองจะเข้าไปเป็นศิษย์ที่หุบเขาหนานซาน ตอนนี้ทั้งต้าหลงและเสี่ยวหลงตั้งเป้าหมายว่าพวกเขาจะต้องตั้งใจเรียนทุกอย่างที่มีอยู่ในหุบเขาหนานซานต้าหลงเองก็เห็นด้วยกับเสี่ยวหลงหากพวกเขาออกไปท่องเที่ยวนอกจากจะมีวิชาการต่อสู้เอาไว้ป้องกันตัวเองแล้วยังมีวิชาแพทย์เอาไว้รักษาตัวเองยามเจ็บป่วยหรือช่วยเหลือคนอื่นที่ต้องการความช่วยเหลือนอกจากนี้ที่บ้านยังมีท่านอาเล็กอยู่คอยดูแลกิจการช่วยท่านพ่อทำให้หมดห่วงไปเปราะหนึ่ง ส่วนน้องชายเมื่อเขาเติบโตขึ้นก็ค่อยให้เรียนรู้ด้านการค้าและรับช่วงต่อท่านพ่อไปก็แล้วกัน“นี่เสี่ยวหลง ข้าคิดยังไงบ้านเราก็คนไม่พอนะ”“ใช่ พวกเรามีน้องชายเพียงคนเดียวมันออกจะเกินไป จะให้น้องสาวออกไปทำการค้าไม่ได้ ข้าไม่ชอบให้คนอื่นมามองน้องสาว เจ้าก็ดูเอาเถอะต้าหลงน้องสาวหน้าตาเหมือนท่านแม่ขนาดนั้น”“ใช่ ไม่ได้การแล้วตอนที่เราไม่อยู่คงต้องสั่งกำชับท่านพ่อให้หาน้องชายมาเพิ่มอีกสักคนเป็นแบบนี้ไม่ดีแน่ อย่าคิดจะรอน้องชายที่เกิดจากท่านอาเลย ท่านอารองทำตัวยังกับนักพรตรังเกียจหญิงสาวออกปานนั้น ส่วนอาเล็กอย่าให้ว่าอารมณ์ดีนั่นก็ไม่ต่างจากท่านอารองกับท่านพ่อ”“

หลังจากวันที่หนิงฮวาพาครอบครัวย้ายกลับมาอยู่ที่บ้านเดิม ตอนนี้เวลาก็ผ่านมาได้นับเดือนแล้ว ตลอดเวลาที่ผ่านมาลี่ถิงและสามีก็ได้ยื่นมือเข้าช่วยเหลือนางกับสามีด้วยความเต็มใจกัวจื่อเหลียงลี่ถิงให้ไปฝึกงานกับจางอ้ายเทียนที่โรงเตี๊ยม ส่วนหนิงฮวานั้นลี่ถิงหางานอย่างอื่นให้นางทำที่บ้านจะได้ดูแลลูก ๆ ที่ยังเล็กอยู่ของนาง ด้วยความช่วยเหลือจากคนบ้านหยางทำให้หนิงฮวาและครอบครัวไม่ได้รับความลำบากมากมายอย่างที่คิดเอาไว้ หนิงฮวาย้อนคิดถึงอดีตหากว่าตอนนั้นนางร่วมมือกับท่านแม่ทำร้ายลี่ถิง นอกจากนางจะทำไม่สำเร็จแล้วนางยังจะได้มีชีวิตที่ดีอย่างเช่นทุกวันนี้อยู่หรือไม่ลี่ถิงกับเฉิงคุณนับว่าเป็นคนที่ดีมากหนิงฮวาได้แต่คิดว่านางต้องติดหนี้บุญคุณลี่ถิงอีกกี่ครั้ง เพราะลี่ถิงเป็นคนที่มีจิตใจดี หากว่าเป็นคนอื่นจะยอมให้อภัยและให้ความช่วยเหลือแก่นางหรือ เรื่องนี้หนิงฮวาย่อมกำชับสามีให้ทำงานด้วยความตั้งใจและซื่อสัตย์อย่าได้มีใจมักได้ในสิ่งที่ไม่ใช่ของตัวเอง ซึ่งนางเองก็ทราบดีว่าสามีของนางเองไม่ได้เป็นคนที่มีนิสัยแบบนั้น แต่นางเพียงต้องเตือนเขาเอาไว้แล้วก็มาถึงวันที่โรงหมอของสวี่คุณเปิดให้การรักษา ทุกอย่างดำเนินไ