บททั้งหมดของ ภรรยาห้าตำลึงเงิน: บทที่ 1 - บทที่ 10

ชลดาสาวบ้านนาอายุเพิ่งจะผ่านเลขสามไปได้ไม่นาน หลังจากที่เสียพ่อแม่ไปในวัยเด็กชลดาอาศัยอยู่กับคุณยายแค่สองคน หลังจากที่คุณยายที่อุ้มชูเลี้ยงดูมาตั้งแต่ยังเด็กได้ลาโลกไป เธอจึงตัดสินใจเข้าไปเริ่มต้นชีวิตใหม่ในเมืองกรุงจากสาวนาไปเป็นสาวโรงงาน หลังจากที่เข้ามาทำงานในโรงงานทอผ้าแห่งนี้จากพนักงานธรรมดารับค่าแรงรายวัน ด้วยความขยันหมั่นเพียรมานานหลายปี ผู้จัดการโรงงานได้เห็นถึงความอดทนและขยันทั้งชลดายังทำงานได้ดีอีกด้วย ถึงแม้ว่าชลดาจะจบการศึกษาแค่มัธยมตอนปลายก็ตามที ผู้จัดการก็ไม่ลังเลใจในการที่จะเลื่อนตำแหน่งให้เธอจากพนักงานธรรมดาก้าวขึ้นสู่หัวหน้าแผนกตัดเย็บทันทีและยังแนะนำให้เธอไปสมัครเรียนต่อในระดับมหาวิทยาลัยอีกด้วยชลดาถือว่าเป็นคนที่เรียนเก่งคนหนึ่งเพียงแต่เธอไม่มีโอกาสเท่านั้นเอง ชลดาทำตามคำแนะนำของผู้จัดการโรงงานและไปสมัครเรียนต่อในระดับปริญญาตรีจากมหาวิทยาลัยแห่งหนึ่งด้วยเกรดเฉลี่ยที่สูงลิบ หลังจากที่เรียนจบเธอนำวุฒิการศึกษามายื่นที่โรงงานเพื่อปรับฐานเงินเดือน ทุกวันเธอทำงานด้วยความสุขสนุกกับการทำงานมีเพื่อนร่วมงานที่ดี มีเพื่อนสนิทที่รู้จักตั้งแต่มาทำงานที่โรงงานแห่งนี้เมื่อ 13 ปี

“นี่ยัยพรเมื่อไหร่ยัยดาจะกลับสักทีมันนานแล้วนะเธอโทรไปถามทีสิจะกลับตอนไหนกับข้าวจะเย็นหมดแล้วเนี่ย จะว่าไปแล้วชีวิตคนเรานี่มันก็สั้นจริง ๆ แถมยังไม่รู้อีกด้วยว่าตายแล้วไปไหน น่าเบื่อจริง ๆ คำถามที่หาคำตอบไม่ได้เนี่ย”“นี่ยัยเอ๋ เธอยังไม่เลิกคิดหาคำตอบจากคำถามพวกนี้อีกเหรอเป็นบ้าอะไรขึ้นมาอีกเนี่ย”“ไม่มีอะไร รีบ ๆ โทรตามยัยดากลับมาได้แล้วกับข้าวจะเย็นหมดแล้วเนี่ยเดี๋ยวก็ไม่อร่อยพอดีชักช้ารำไรอยู่นั่นแหละ”ติ๊ดด ติ๊ด “ฮัลโหล ว่าไงพร มีอะไรหรือเปล่า” ชลดารับสายจากเพื่อนสนิท“ดาเธออยู่ไหน รีบกลับมาได้แล้วกับข้าวจะเย็นหมดแล้วเนี่ย เรารำคาญเอ๋มากเลยเนี่ยตอนนี้”“หืม มีอะไรหรือเอ๋เป็นอะไร หรือทำอะไรให้เธอไม่พอใจอย่างงั้นเหรอ”“ก็บ่น ๆ อยู่นั้นเรื่องที่คนตายแล้วไปไหนนั่นแหละไม่รู้อะไรนักหนา”“ฮ่า ๆ เอาน่าปล่อยเอ๋ไปเถอะ บอกเอ๋ไปแล้วกันเอาไว้เราตายก่อนนะเดี๋ยวกลับมาบอกให้ว่าตายแล้วไปไหน”“ว๊าย ยัยดาพูดบ้าอะไรยะ ตายเตยอะไรพูดไม่ดีเลยรีบ ๆ กลับมาเลย”ยังไม่ทันที่ชลดาจะได้พูดคุยตอบโต้กับเพื่อนเสียงปืนก็ดังขึ้นพร้อม ๆ กับที่ร่างของชลดาทรุดลงไปกองกับพื้นปัง!!“ยัยดา เสียงอะไรยัยดา เธอเป็นอะไรหรือเ

หยางเฉิงคุณพาลี่ถิงเดินเข้ามาในกระท่อมส่วนที่ใช้เป็นห้องครัว ภายในห้องครัว ไม่ได้มีอาหารอยู่มากมายนักในไหมีข้าวอยู่ไม่มากในส่วนของเครื่องปรุงมีเพียงเกลือเท่านั้นเพราะน้ำตาลมีราคาแพงมากชาวบ้านที่สามารถมีน้ำตาลไว้ในห้องครัวนั้นถือว่าฐานะทางบ้านไม่ได้แย่เลย บนโต๊ะเล็ก ๆ มีกระต่ายป่าที่ทำความสะอาดแล้วพร้อมสำหรับทำอาหาร"ท่านพี่เจ้าคะ ที่บ้านปลูกผักอะไรเอาไว้บ้างท่านพาข้าไปดูหน่อยได้หรือไม่เผื่อจะมีอะไรที่พอจะเอามาทำอาหารได้บ้าง""ได้ เจ้าเดินตามมาทางนี้เลย"หยางเฉิงคุณพาลี่ถิงเดินมาหลังบ้านที่เขาและน้องชายปลูกผักเอาไว้ เพราะเขาเองต้องเข้าป่าล่าสัตว์และหาของป่าเพื่อนำไปขายจึงไม่มีเวลาได้ดูแลแปลงผักพวกนี้มากนักเขายกหน้าที่นี้ให้น้องชายทั้งสองคนเป็นคนคอยดูแล"พี่ใหญ่ทำไมมาที่นี่ล่ะพี่ต้องการอะไรหรือขอรับ"“ไม่มีอะไรแค่พี่สะใภ้ของเจ้าอยากมาดูว่าจะมีผักอะไรที่เอาไปทำอาหารเย็นได้บ้าง ข้าเลยพานางเดินมาดูเสียหน่อย”“อ่อ ถ้าเช่นนั้นพี่สะใภ้ต้องการอะไรบอกข้าได้เลย ข้าจะช่วยเก็บให้เอง”“ได้ พี่สะใภ้รบกวนเจ้าแล้ว”หลังจากนั้นลี่ถิงให้สวี่คุณเก็บหัวไชเท้า ผักกาดขาวและต้นหอม ผักที่ปลูกไว้มีไม่มากมีแค่

หลังจากที่ทั้งสามคนแบกตะกร้าที่อัดแน่นไปด้วยฟักทองและมันเทศกลับมาถึงบ้าน น้องชายทั้งสองล้มตัวลงนอนข้างตะกร้าด้วยความเหนื่อยล้าลี่ถิงรับเอาเถามันเทศไปแช่น้ำไว้ก่อนเพราะกลัวว่าถ้ามันเหี่ยวแล้วจะปลูกไม่ขึ้นแต่นางก็ไม่มั่นใจมากนักว่ามันจะปลูกได้หรือไม่ลองดูก็ไม่เสียหายอะไรปลูกได้ก็ดีปลูกไม่ได้ก็ไม่เป็นไร หลังจากนั่งพักจนหายเหนื่อยแล้วทั้งสามคนจึงได้ขนเอามันเทศและฟักทองเข้าไปเก็บในครัว“วันนี้ข้าไม่คิดเลยว่าพวกเราจะเจอของกินในป่า ถ้ามีมันเทศพวกนี้อยู่เราก็จะมีอาหารกินเพิ่มไปอีกหลายวันเลย”“ข้าว่าพรุ่งนี้พวกเราเข้าป่ากันอีกดีหรือไม่ ข้าคิดว่าในป่าลึกที่เราเข้าไปมันอาจจะมีอะไรดี ๆ อยู่ก็เป็นได้”“พี่สะใภ้แต่มันจะอันตรายเกินไปหรือไม่ป่าลึกขนาดนั้นข้ากลัวว่าจะมีสัตว์ป่าออกมาน่ะสิ”“ไม่เป็นไรหรอกวันนี้เราก็ไม่เจอสัตว์ป่าเลยไม่ใช่หรือ ข้าว่าพวกมันน่าจะอยู่เข้าไปลึกกว่าที่พวกเราจะเดินไปถึง พวกมันเองก็คงไม่ออกมาง่าย ๆ หรอกเพราะกลัวถูกนายพรานล่าน่ะ”“อืม เช่นนั้นเอาตามที่พี่สะใภ้ว่าก็แล้วกัน ตกลงพรุ่งนี้เราจะเข้าป่ากันอีก แต่ข้าว่านะเราออกไปแต่เช้าหน่อยดีกว่าเพราะข้าไม่อยากไปสายน่ะ เดี๋ยวจะพลาดขอ

เช้าวันนี้เป็นอีกวันที่ลี่ถิงตื่นขึ้นมาตั้งแต่ยามอิ๋นซึ่งเป็นเวลาที่นางตื่นเป็นปกติ แต่สามีอย่างเฉิงคุณกลับบอกให้นางนอนต่อไม่ต้องตื่นแต่เช้าขนาดนั้น แต่ลี่ถิงหรือจะยอมนางกลับบอกให้สามีนอนต่อส่วนนางจะไปรดน้ำผักและทำมื้อเช้าเตรียมเอาไว้หลังจากที่สามีกลับมาจากการนำสัตว์ป่าไปขาย นางและสามีรวมถึงน้องชายจะเข้าป่าเพื่อหาของป่าด้วยกัน“ถิงเอ๋อร์เจ้านอนต่ออีกหน่อยเถอะไม่ต้องรีบตื่นมากนักหรอก”“ข้าชินเสียแล้วล่ะเจ้าค่ะท่านพี่ ท่านเองก็นอนพักผ่อนเถอะเจ้าค่ะ ข้ารดน้ำผักแล้วจะทำมื้อเช้าให้ท่านจะได้รีบเข้าเมืองไปขายของและรีบกลับ”“อืม เสื้อผ้าของเจ้าที่ติดตัวมามีแค่สามชุดเท่านั้นเอาไว้พอขายได้เงินข้าจะซื้อให้เจ้าเพิ่มนะ”“ยังไม่ต้องซื้อหรอกเจ้าค่ะท่านพี่ เสื้อผ้ายังพอใส่ได้ ที่สำคัญคือข้าวและแป้งต่าง ๆ ข้าอยากให้เรามีอาหารมากกว่านี้ก่อนเจ้าค่ะ น้องสองคนกำลังโตข้าอยากให้น้อง ๆ ได้เรียนหนังสือด้วย ท่านพี่นอนต่อเถอะเจ้าค่ะ”“เจ้าเองก็อย่าทำอะไรที่เหนื่อยเกินไปเข้าใจหรือไม่ มันทำให้ข้ารู้สึกผิดที่ไม่สามารถเลี้ยงดูให้เจ้าสบายได้มากกว่านี้”“ท่านพี่อย่ากังวลไปเลยข้าไม่ได้ลำบากอันใด”คล้อยหลังภรรยาออกไปแ