All Chapters of ภรรยาห้าตำลึงเงิน: Chapter 61 - Chapter 70

วันนี้เป็นวันที่ร้านขายผักของทั้งสองคนจะเปิดขายวันแรก ลี่ถิงลงมาช่วยลูกชายขายผักด้วยตัวเอง โดยลูกชายทั้งสองคนช่วยกันตัดผักและมีหนี่ฮวาช่วยด้วยอีกแรงวันนี้หน้าบ้านหยางคึกคักมากเพราะหลังจากที่นายช่างมาสร้างร้านเสร็จ เฉิงคุณก็เขียนป้ายติดเอาไว้ว่าอีก 3 วันร้านขายผักจะเปิดขายวันแรกซึ่งก็คือวันนี้นี่เองพร้อมทั้งทางร้านมีบริการรับส่งผักในหมู่บ้านข้างเคียงด้วย โดยคิดค่าขนส่งครั้งละ 2 อิแปะเท่านั้น ส่วนคนที่ซื้อเกิน 70 อิแปะขึ้นไปร้านผักบ้านหยางจะนำไปส่งให้จนถึงที่บ้านและไม่คิดเงินค่าส่งสินค้า ผักที่สดใหม่และต้นใหญ่อวบอ้วนน่ากิน รสชาติหวาน อีกทั้งยังมีปลาสด กุ้งสดขายอีกด้วย ไข่ไก่ก็มีขายทุกวันลี่ถิงลงมาช่วยลูกชายดูแลร้านเองทุกวันและให้สามีของนางไปดูแลโรงเตี๊ยมในเมืองแทน วันนี้ฮั่นคุณจะกลับมาอยู่บ้านแล้วหลังจากที่เขาสำเร็จการศึกษาที่สถานศึกษา และไม่คิดจะไปเรียนต่อที่เมืองหลวงฮั่นคุณมีความตั้งใจจะมาช่วยพี่ใหญ่กับพี่สะใภ้ทำงาน และดูแลหลาน ๆ ของเขาแทนพี่รองที่ไปร่ำเรียนวิชาแพทย์ เฉิงคุณรับน้องชายกลับมาที่บ้าน และระหว่างทางเขาก็ได้เล่าเรื่องต่าง ๆ ให้น้องชายฟังรวมหลังเรื่องของลูก ๆ ทั้งสองขอ

ลี่ถิงเดินเข้ามาหาลูกชายทั้งสองนางนั่งลงและช่วยลูกชายเสียบผลซานจาด้วย เด็กทั้งสองคนนี้ นางเลี้ยงดูมาด้วยความรักและใช้เหตุผลในการพูดคุยถึงแม้ว่าบางครั้งทั้งสองคนจะดื้อดึงไปบ้าง แต่ก็ไม่ใช่เด็กที่ไม่มีเหตุผล ลี่ถิงเฝ้ามองทั้งสองเติบโตขึ้นมาเป็นเด็กดี ลูก ๆ ทั้งสองของนางมีความคิดเป็นของตัวเอง บางครั้งอาจจะมีความคิดที่โตเกินวัยไปบ้าง“มีอะไรให้แม่ช่วยหรือไม่ ต้าหลง เสี่ยวหลง”“ท่านแม่ มาได้ยังไงขอรับทำไมไม่พักผ่อนให้มากหน่อย” ต้าหลง“นั่นสิท่านแม่ งานแค่นี้พวกเราทำได้ขอรับไม่ต้องถึงมือท่านแม่หรอกขอรับ” เสี่ยวหลง“ท่านแม่ขอรับ เรื่องครอบครัวต้าไป๋ เดิมทีพวกเราอยากจะเดินทางไปกับท่านอาเล็กด้วยแต่พอมาคิดดูอีกที คงไม่สามารถเดินทางไปด้วยตัวเองได้ ขอรับ” ต้าหลง“ใช่ขอรับท่านแม่ ถ้าหากพวกเราสองคนไปแล้ว ใครจะดูแลร้านผัก ท่านแม่เองก็ต้องดูแลโรงเตี๊ยมไหนจะงานในไร่อีก หากท่านพ่อไม่อยู่ ลูกเลยคิดว่าให้อาเล็กไปกับพี่ชายจวิ้นหยางสองคนก็พอขอรับ”“ขอบใจมากนะลูกที่ทำเพื่อแม่ แม่ทำใจให้ลูกออกเดินทางไปตอนนี้ไม่ได้จริง ๆ ลูกทั้งสองยังเด็กมาก ข้างนอกอันตรายกว่าที่เราคิด แม่เองก็อดเป็นห่วงไม่ได้”“ลูกทราบแล้วข

หลังจากที่พวกเรารอนแรมเดินทางเข้าป่ามาหลายวัน ในที่สุดก็มาถึงทุ่งหญ้ากลางป่าเสียที แต่ทุ่งหญ้าแห่งนี้เปลี่ยนไปไม่น้อยเลย ต้าเฮยและต้าไป๋ยังหวังว่าครอบครัวของพวกมันจะยังอยู่ที่นี่ไม่ย้ายไปไหนเพราะทุ่งหญ้าแห่งนี้ถือเป็นที่หลบภัยจากพวกมนุษย์ได้เป็นอย่างดี แต่ไม่ได้หมายถึงพวกมันจะปลอดภัยจากสัตว์ร้ายตัวอื่น เมื่อมาถึงที่แล้วแต่กลับมองไม่เห็นม้าเลยสักตัว“ที่นี่หรือต้าไป๋” ฮั่นคุณถาม“ฮี๊ ที่นี่แหละนายน้อย”“หรือว่าพวกเขาอาจจะไปหาที่แอบซ่อนเพราะกลัวพวกเราหรือเปล่า เจ้าสองตัวลองออกไปหาดูสิ”ฮั่นคุณคิดว่าพวกม้าอาจจะกลัวพวกเขาที่รุกล้ำเข้ามาในเขตที่อยู่อาศัยของพวกมัน ก็เลยทำให้พวกมันต้องพากันไปแอบซ่อนตัวอยู่ก็เป็นได้เมื่อต้าไป๋และต้าเฮยได้ยินแบบนั้นก็วิ่งออกไป และวิ่งไปทั่วบริเวณนั้นพร้อมกับส่งเสียงเรียกตลอดเวลา ส่วนฮั่นคุณและผู้ติดตามทั้งหมดหาที่นั่งพักและเริ่มลงมือกินมื้อกลางวันเวลาผ่านไป 2 เค่อ ต้าไป๋เดินคอตกกลับมาและล้มตัวลงนอนข้างฮั่นคุณ อย่างเศร้าสร้อยเพราะมันหาใครไม่เจอ จากนั้นต้าเฮยก็กลับมาและก็เป็นเหมือนกันฮั่นคุณได้แต่ปลอบใจพวกมันว่า รอสักพักไม่แน่ว่าครอบครัวของพวกมันอาจจะออกไปหา

หลังจากที่กลับมาถึง หลิวจิวเฟยที่ได้ยินเสียงกีบเท้าม้าดังเข้ามาใกล้เต็มที เขารีบวิ่งไปเรียกเฉิงคุณที่กำลังปลูกต้นไม้อยู่อีกฝากหนึ่งทันที“นายท่านขอรับ นายท่าน มาแล้วขอรับ มากันแล้ว”“ท่านน้าหลิว ค่อย ๆ พูด ใครมาหรือ”“นายน้อยขอรับ นายน้อยกลับมาแล้ว นายท่านไปดูเองเถอะขอรับ”“เช่นนั้นรบกวนน้าหลิวไปบอกถิงเอ๋อร์กับลูก ๆ ของข้าให้มาที่นี่หน่อยนะขอรับ”“ได้ขอรับนายท่าน”หลิวจิวเฟยวิ่งจากไปอย่างว่องไวจนลืมไปว่าตัวเองนั้นอายุเท่าไหร่แล้ว เฉิงคุณได้แต่ส่ายหน้าให้กับหลิวจิวเฟย เฉิงคุณเดินมาทางด้านที่สร้างคอกมาและเดินเลยไปจนถึงที่ดินติดเขตชายป่า จึงได้เห็นน้องชายของตัวเองกลับมาพร้อมกับม้าอีกฝูงใหญ่เฉิงคุณเรียกหลิวจิ้นผิงมาช่วยเปิดประตูที่เขาให้ชาวบ้านทำเอาไว้เป็นทางเข้าออกระหว่างคอกม้ากับป่า เมื่อประตูเปิดออก และม้าทุกตัวเข้ามาข้างในหมดแล้ว เฉิงคุณจึงได้สั่งให้ปิดประตูทันที“พี่ใหญ่ข้าหลับมาแล้ว พี่ชายจิ้นผิงช่วยเอาของลงจากหลังม้าด้วยพวกมันแบกมาไกลมากมีใครไปบอกพี่สะใภ้หรือยัง ข้าเองก็ไม่รู้จะจัดการกับของพวกนี้ยังไง”“ท่านน้าหลิวไปบอกแล้ว อีกเดี๋ยวนางคงมา พวกเจ้ามาเหนื่อย ๆ นั่งพักกันก่อน ส่วนเจ

หลังจากที่ลี่ถิงกลับมาถึงบ้าน อาจจะเป็นเพราะรีบเดินจนเกินไปหรือเพราะนางกำลังตั้งท้องอยู่เลยทำให้เหนื่อยง่าย นางรู้สึกปวดขาไปหมดนางกำลังคิดว่าจะทำยังไงกับสมุนไพรล้ำค่าที่ได้มาในวันนี้หากเอาออกไปขายพร้อมกันหมดครั้งเดียวจะเกิดปัญหายุ่งยากตามมาหรือเปล่าตั้งแต่ท่านหมอชราวางมือไปเมื่อหลายปีก่อน นางและสามีก็ไม่ได้นำสมุนไพรไปขายอีกเลย คงต้องรอให้สามีกลับมาก่อนแล้วค่อยปรึกษากันอีกที“หนี่ฮวาเจ้าไปพักสักครู่เถอะ ข้าไม่เป็นไร”“เจ้าค่ะนายหญิง”“อ่อ แล้วบอกคุณชายของเจ้าด้วยว่าให้ไปดูที่คอกม้าด้วย”“เจ้าค่ะนายหญิง”ต้าหลงกับเสี่ยวหลงหลังจากที่ออกจากป่าแล้วพวกเขานำเห็ดที่ได้มาวันนี้แบ่งเอาไว้ทำอาหารครึ่งหนึ่ง และอีกครึ่งหนึ่งก็เอามาวางขายที่ร้านขายผัก“ท่านอาเล็กพวกเรากลับมาแล้วขอรับ”“มาแล้วเหรอ ต้าหลงเสี่ยวหลง ได้อะไรมาหรือ"“เห็ดขอรับ ข้าแบ่งเอาไว้ที่บ้านครึ่งหนึ่งแล้ว อีกครึ่งหนึ่งเลยยกมาที่ร้าน”“ดี ๆ ผักกำลังจะหมดแล้วข้าก็คิดอยู่ว่าจะขายอะไรเพิ่มดี พวกเจ้าเอาเห็ดมาก็ดีแล้ว ต้าเซิ้นรับเงิน ทอนเงินให้ดี ๆ เล่า”“เจี๊ยก เจี๊ยก ข้านับดีแล้ว ข้าไม่ใช่เสี่ยวเป่านะจะได้นับเลขผิด”“พอ ๆ ไม่ต้องพูดแ