All Chapters of ลมหายใจมังกร: Chapter 31 - Chapter 40

“ข้ากลัวว่าตัวเองจะช่วยพวกเขาไม่ได้” ซิ่นฮวาสารภาพไปตามจริง นางรู้ว่าเทพมังกรดินสัญญาแล้วว่าจะทำให้ฝนตกลงมา แต่สภาพบ้านเมืองที่ไม่ต่างจากเมืองร้างเช่นนี้ นางจะทำให้ฟื้นคืนได้อย่างไร “แม้ว่าตุนหวงจะเป็นเมืองที่ถูกโอบล้อมด้วยทะเลทราย แต่เราไม่เคยแร้นแค้นขนาดนี้” “ความตั้งใจดีของท่านหญิงย่อมส่งผลสัมฤทธิ์เป็นแน่” หญิงสาวได้ยินดังนั้นจึงหันมาจ้องหน้าคนพูด กันอี๋ถูกดวงตาคู่งามจ้องมองแบบจู่โจมรวดเร็วจนตั้งตัวไม่ทันทำให้เขาได้แต่ยืนนิ่งไปราวกับตัวเองเป็นก้อนหิน จนเมื่อหญิงสาวยิ้มกว้างออกมาแล้วเขาจึงรู้สึกตัว “ขนาดข้ายังไม่มั่นใจในตัวเอง แต่เจ้ากลับมั่นใจในตัวข้า” ซิ่นฮวาโคลงศีรษะไปมา แล้วก้าวเดินต่อไป “จำได้ว่าตอนที่นั่งรถม้าเข้ามา เห็นคฤหาสน์หลังหนึ่งมีต้นไม้ใหญ่เขียวขจีผิดกับที่อื่นมาก” องครักษ์หนุ่มนิ่งคิดไปครู่หนึ่งก่อนเอ่ยตอบ “ท่านหญิงหมายถึงบ้านตระกูลเยี่ยนหรือ? จำได้ว่าตั้งโรงทานแจกจ่ายอาหารทุกวัน วันละหนึ่งมื้อ” “น่าจะใช่นะ ข้าจำชื่อไม่ได้แต่คิดว่าน่าจะเดินมาทางนี้” “ถูกต้องแล้ว เดินตรงไปข้างหน้าก็ถึงแล้วข

นางส่งยิ้มเป็นมิตรให้เขา โดยไม่รู้ว่านี่เป็นรอยยิ้มแรกที่นางมอบให้ ไม่ใช่ยิ้มแบบฝืนใจยิ้มให้เช่นทุกครั้งทำให้ชายหนุ่มรู้สึกดีขึ้นและแสร้งกลบเกลื่อนความรู้สึกนี้ด้วยการก้มมองร่างบอบบางที่ยืนแทบชิดกับเขาอยู่นั้น ศีรษะของนางแค่ปลายคางของเขา ดวงตากระจ่างงดงามดึงดูดจนไม่อาจถอนสายตาได้ เขาเผลอไผลนึกถึงรสจุมพิตที่ช่วงชิงนางมา แม้เป็นการกระทำที่ไร้ความเป็นสุภาพชน แต่เขายอมรับว่านางหอมหวานเกินกว่าจะห้ามใจได้ “เอ่อ..” ซิ่นฮวารู้สึกตัวว่าถูกจ้องมองนางเกินไปก็กลอกตาไปมา เกรงว่าเขาจะรู้ว่านางเพิ่งกลับจากลอบออกนอกจวน “คือ...ข้าเดินเล่นแล้วหลงทางมาที่นี่” “เช่นนั้นข้าจะไปส่ง” “ไม่เป็นไร เจ้าแค่บอกทางข้าก็ได้” “ได้อย่างไร ท่านหญิงเป็นแขกคนสำคัญของแคว้นหาน” เขาคลี่ยิ้มเจ้าเสน่ห์ “เจ้าไม่เข้าไปดูน้องสาวแล้วรึ” นางพยายามเบี่ยงเบน “ข้าส่งท่านหญิงแล้วจะกลับมาดูน้อง” ซิ่นฮวาได้แต่หลับตาโอดครวญในอก เอาเถิด อย่างไรอย่าให้เขาจับได้ว่านางเพิ่งกลับมาจากลอบหนีไปนอกจวนก็พอแล้ว ร่างของบุรุษสูงใหญ่เดินนำพาหญิงสาวรูปร่างบอบบางอ

การเคลื่อนไหวรุนแรงของทั้งสองร่างทำให้น้ำล้นออกมานอกอ่าง เหลียงซื่อฮั่นรับรู้ถึงร่างที่เกร็งกระตุกและบีบรัดเขารัดร่างนางแน่นเพื่อให้นางได้รับความสุขสมในครั้งนี้ เขาจับเรียวขาที่โอบเอวของเขาออกยกขึ้นพาดบ่าของตนดันร่างนางไปชิดขอบอ่างขยับสะโพกออกแล้วดันกลับเข้าไปใหม่อย่างแรง เสียงลมหายใจดังฟืดฟาดเคล้าเสียงครวญของหญิงสาว ร่างหนาขยับสะโพกรุนแรงรัวเร็วจนน้ำกระฉอก “เร็วอีก แรงอีก ข้าต้องการเจ้า” เมิ่งหลานเสวี่ยนหลับตาทว่าภาพใบหน้าหนึ่งพลันปรากฏขึ้น ดวงตาสงบเยือกเย็นและเส้นผมสีเงินยวง การเคลื่อนไหวท่วงท่าสง่างามที่ทำให้นางเผลอจ้องมองอย่างหลงใหล และทำให้ตนพลาดพลั้งเสียทีจนได้รับบาดเจ็บ หากเป็นบุรุษผู้นั้นกำลังกระแทกกระทั้นนางอยู่เช่นนี้ รสชาติคาวใคร่ของเขาจะเป็นเช่นไร เพราะการรักษาเหลียงซื่อฮั่นทำให้นางเสียพลังไปมากทำให้ต้องบำเพ็ญตบะนานนับสิบปี นางรู้ว่าเขาไม่ใช่คนธรรมดาและมีความแค้นสุมแน่นอก ทุกครั้งที่ร่วมสวาทเสพสังวาทนั้นเขามักเปิดเปลือยจิตใจด้านมืดให้นางได้สัมผัส นางไม่ได้อยากช่วยเขาแก้แค้นแต่เพราะต้องการเสพพลังจากมนุษย์จึงร่วมมือกับเขา ชายผู้นี้เจ้า

ซิ่วอิ่งพึมพำกับตนเองแล้วเดินหลับเข้ามาในเรือนของซ่งซีเหมยเป็นจังหวะที่คุณหนูตัวน้อยกับแม่นมเดินกลับมาแล้ว แม่นมซูไม่ค่อยชอบซิ่วอิ่งนัก แต่เพราะนางเป็นหญิงรับใช้ที่ “ผู้มีพระคุณ” ฝากฝังมาให้ดูแล “ซ่งซีเหมย” โดยเฉพาะ ทำให้แม่นมซูไม่กล้าแสดงสีหน้าว่าไม่ชอบนาง “แม่นมซูออกไปเถิด ข้าจะดูแลคุณหนูเองเจ้าค่ะ” “แต่ว่า...” “แม่นม...” ซ่งซีเหมยไม่ชอบอยู่กับซิ่วอิ่งตามลำพังจึงยื่นมือไปเกาะท่อนแขนของแม่นมซูแน่น “ไม่ได้เจ้าค่ะ แม่นมซูลืมคำสั่งของแม่นางเมิ่งหลานเสวี่ยนแล้วหรือเจ้าคะ” แม่นมซูทำอะไรไม่ได้ เมิ่งหลานเสวี่ยนคือผู้มีพระคุณของคุณหนู หนึ่งปีก่อนอาการของซ่งซีเหมยทรุดหนัก ไม่ว่าหมอจากเมืองหลวงหรือที่ใดก็ไม่อาจรักษานางได้ จู่ๆ ก็มีสตรีนางหนึ่งปรากฏกายพร้อมให้ดื่มยาวิเศษ ทำให้ซ่งซีเหมยแข็งแรงขึ้น ยามนี้เมิ่งหลานเสวี่ยนไม่ได้อยู่ที่นี่ นานๆ จะแวะเวียนมาสักครั้ง จึงให้ซิ่วอิ่งคอยดูแลซ่งซีเหมย แม้คุณหนูจะอาการดีขึ้นแต่นางก็รู้สึกได้ว่ามีบางอย่างไม่ถูกต้อง แต่กระนั้นก็ไม่สามารถอธิบายได้ว่าคืออะไร “คุณหนูไปเถิดเจ้าค่ะ” เ

“ให้ข้าไปส่งน้องซีเหมยด้วยได้หรือไม่” ซิ่นฮวารีบเอ่ยขึ้นเมื่อเห็นซ่งเหว่ย-หนานอุ้มน้องสาวก้าวออกไปได้สองสามก้าวแล้ว ซ่งเหว่ยหนานแปลกใจเล็กน้อยแต่ก็พยักหน้า ซิ่นฮวาหันมาปี้เอ๋อร์และกันอี๋ แม้ไม่พูดอะไรแต่เข้าใจความหมาย สองผู้ติดตามจึงเดินตามอยู่ห่างๆ “ปกติน้องสาวของข้าไม่ค่อยพูดจานัก นอกจากข้ากับแม่นมซูแล้วนางก็ไม่สนิทสนมกับใคร มีท่านหญิงเป็นคนแรกที่นางทำตัวติดท่านหญิงแจเช่นนี้” “ซีเหมยเป็นเด็กน่ารัก ใครเห็นย่อมรู้สึกเอ็นดู เจ้าโชคดีมากที่มีน้องสาวน่ารักเช่นนี้” พูดไม่ทันจบประโยคดี นางเผลอสะอึกจึงรีบยกมือขึ้นปิดปากกลั้นเสียงน่าอับอายนั้น ซ่งเหว่ยหนานที่อยู่ใกล้ได้ยินแล้วอดหัวเราะไม่ได้ “ห้ามหัวเราะข้า! อึก!” “เช่นนั้นท่านหญิงก็ห้ามสะอึกสิ” “ข้าห้ามตัวเองได้ที่ไหนล่ะ! อึก!” ซ่งเหว่ยหนานถึงกับแหงนหน้าหัวเราะ ทว่าเด็กน้อยที่อุ้มอยู่เงยหน้าขยี้ตามองพี่ชาย ทั้งสามเดินผ่านสระน้ำที่ยามนี้พระจันทร์ดวงกลมโตสะท้อนเงาอยู่บนผิวน้ำราวกับสระน้ำนี้เป็นกระจกบานใหญ่ ซ่งเหว่ยหนานสงสารคนที่สะอึกไม่หยุด เขาอุ้มน้องสาวมาจนถึงห้