All Chapters of ลมหายใจมังกร: Chapter 21 - Chapter 30

เดิมทีคิดว่ามารดาให้จื่อเหยี่ยนติดตามนางไปด้วย ทว่ามารดามองว่า จื่อเหยี่ยนตามอกตามใจซิ่นฮวามากเกินไป ยิ่งอยู่ต่างบ้านต่างเมืองเกรงบุตรสาวคนเดียวจะซุกซนเกินเหตุจึงให้ปี้เอ๋อร์-หญิงรับใช้รุ่นใหญ่อายุรุ่นราวคราวเดียวกับจื่อเหยี่ยนติดตามนาง ซิ่นฮวาเรียกปี้เอ๋อร์ว่า ‘น้าปี้เอ๋อร์’ มารดาเคยเล่าให้นางฟังบ่อยครั้งว่า ปี้เอ๋อร์คอยช่วยเหลือยามที่มารดายากลำบากดวงตาได้รับบาดเจ็บจนมองไม่เห็นชั่วคราว หลังจากปัญหาคลี่คลายแล้วจึงรับนางมาเป็นนางกำนัลคนสนิท ซิ่นฮวาในอาภรณ์สีเขียวอ่อนดุจใบไม้ผลิใบยื่นหน้าออกมาจากรถม้าหลัง ขบวนเดินทางออกมาพ้นเขตตุนหวงแล้ว และซ่งเหว่ยหนานสั่งให้ขบวนหยุดพักพอดี กันอี๋บังคับม้าให้ก้าวมาทางหน้าต่างรถม้าแล้วโน้มตัวลงแล้วเอ่ยขึ้น “ท่านหญิง ขบวนของเราจะพักสักครู่ขอรับ” “อืม” หญิงสาวพยักหน้ารับ มุดหน้ากลับเข้าไป ครู่ต่อมาเตรียมลงจากรถม้า ทว่ามือข้างหนึ่งก็ยื่นมาเบื้องหน้า ซิ่นฮวาวางมือของตนลงไปอย่างเคยชินด้วยเข้าใจไปว่าเป็นมือของกันอี๋ แต่แรงบีบกระชับนั้นทำให้นางเงยหน้าขึ้นมองเจ้าของมือข้างนั้น ดวงตาเป็นประกายเจ้าเล่ห์ทำให้นางชักมือกลับแต่

เดินทางได้ห้าวัน ความเบื่อหน่ายของซิ่นฮวาเริ่มทำให้นาชักสีหน้า อดทนจนถึงวันที่สิบ ความเบื่อหน่ายที่สะสมมาถึงขีดสุด ที่ผ่านมานางสงบเสงี่ยมเรียบร้อยในรถม้า มีเพียงเสียงกู่เจิงที่ดังออกมาช่วยทำให้คนที่ร่วมขบวนเดินทางใจสงบ และผ่อนคลาย “ต้องคลานเป็นเต่าเช่นนี้ไปถึงแคว้นหานเลยหรือน้าปี้เอ๋อร์” “ท่านหญิง” ปี้เอ๋อร์ได้แต่ส่ายหน้าไปมา วางมือจากผ้าปัก “เดินทางไปแคว้นหานใช้เวลาหนึ่งเดือน นี่เพิ่งเดินทางได้สิบวันท่านหญิงเบื่อเสียแล้วหรือเจ้าคะ” “ใช่ ข้าเบื่อมาก” หญิงสาวพูดตามที่รู้สึก และการตรงมาตรงไปของนางทำให้ปี้เอ๋อร์อดตีแขนของหญิงสาวเบาๆ ไม่ได้ กระนั้นซิ่นฮวาแสร้งซูดปากแสดงสีหน้าเจ็บปวด ถ้าไม่เพราะเลี้ยงดูมาตั้งแต่เกิด ปี้เอ๋อร์คงไม่ทันเล่ห์กลของซิ่นฮวาเป็นแน่ “เราจะแต่งขบวนเดินทางเช่นนี้ทำไมกัน สู้แต่งกายเป็นชาวบ้านควบม้าเข้าแคว้นหานมิรวดเร็วกว่าหรือ?” ซิ่นฮวาพูดแล้วยื่นหน้ามาใกล้ปี้เอ๋อร์ หากเปลี่ยนเป็นจื่อเหยี่ยนต้องใจอ่อนยอมตามใจนางทุกอย่างเป็นแน่ สมแล้วที่ท่านแม่รู้ว่าบุตรสาวคนนี้เป็นเช่นไรถึงได้ส่งปี้เอ๋อร์เดินทางมาพร้อมนางด้วย

รอบกายของหญิงสาวมีบุรุษมากความสามารถ หากไม่นับซิ่นหลิงและซิ่นสือพี่น้องของนาง กันอี๋ที่ได้รับแต่งตั้งเป็นองครักษ์นั้นมีฝีมือไม่น้อย ยังมีซาโม่ที่ปากกล้าต่อปากต่อคำกับซิ่นฮวาอย่างไม่เกรงฐานะที่แตกต่าง แม้ดูเป็นคนเหลาะแหละแต่ฝีไม้ลายมือดูแล้วไม่ด้อยกว่ากันอี๋เลยสักนิด “เจ้าพักผ่อนเถอะ นี่เข้าเขตชายแดนแคว้นหานแล้ว อีกไม่กี่วันก็จะถึงเมืองหลวงแล้ว” ซ่งเหว่ยหนานเอ่ยกับคนสนิท พลันประสาทรับรู้ได้ถึงการเคลื่อนไหวบางอย่าง มือแกร่งเอื้อมไปคว้ากระบี่แล้วพุ่งตัวออกจากระเบียงอย่างรวดเร็ว ทิ้งให้หม่าฉีถางอ้าปากค้างด้วยไม่รู้ว่าเกิดเหตุใดขึ้น เขาเป็นผู้ติดตามที่น่าละอายนักมี วรยุทธ์ติดกายน้อยนิด ที่ได้รับหน้าที่นี้เพราะดูแลคุณชายตั้งแต่ยังเด็ก ร่างสูงเตะปลายเท้าเล็กน้อยส่งตัวเองมายืนบนหลังคาโรงเตี๊ยมอย่างง่ายดาย มือจับกระบี่เตรียมชักออกมา ทว่าสายลมยามเที่ยงคืนที่พัดผ่านทำให้เขาต้องหรี่ตาลงเล็กน้อย แม้อยู่ใต้แสงจันทร์แต่มองเห็นคนที่ยืนอยู่บนหลังคาได้ชัดเจน บุรุษในอาภรณ์สีขาวดุจเมฆที่ลอยในนภา เส้นผมสีเงินยวงโดดเด่นแปลกตา ท่วงท่างามสง่ายิ่งนัก บุรุษผู้นั้นคล้ายไม่รับรู้หรื

มือเรียวขยับผ้าม่านหน้าต่างรถม้า ลอบมองสิ่งที่อยู่ด้านนอก ความแห้งแล้งของแคว้นหานหนักหนากว่าที่หญิงสาวคิดไว้มากนัก หลังจากเข้าเขตแคว้นหาน พลทหารของอ๋องหยงอี้มาคุ้มกันขบวนของซิ่นฮวาทันที แรกทีเดียวซิ่นฮวาโมโหจนไม่อยากพูดคุยกับกันอี๋ เพราะนางตื่นมาก็เห็นเกวียนบรรทุกเสบียงอาหารและยารักษาโรคแล้ว ซาโม่จากไปโดยไม่ร่ำลาและนางรู้ว่าซิ่นหลิงเองไม่อยู่รอพบนาง อะไรกัน แค่ทักทายกันสักเล็กน้อยมันยากเย็นอะไรนักหรือ? กลัวว่านางเค้นถามพวกเขาหรือไรว่าต้องไปทำภารกิจใด แต่โกรธเคืองอย่างไรนางรู้หน้าที่ตนเองดี และเมื่อนางรับปากกับซ่งเหว่ยหนานแล้ว นางจำยอมกลับมาแต่งกายเป็นหญิงนั่งในรถม้าที่เขาจัดเตรียมไว้ให้ ซึ่งระหว่างทางนางสังเกตเห็นความแห้งแล้งที่ชวนให้ใจหายตลอดเส้นทาง หญิงสาวเติบโตในตุนหวงเมืองที่ถูกโอบล้อมด้วยทะเลทราย ทว่าตำหนักที่อยู่นั้นโอบล้อมด้วยต้นไม้น้อยใหญ่ แม้แห้งแล้งแต่เป็นไปตามภูมิประเทศซึ่งราษฎรเองสามารถใช้ชีวิตกันตามปกติไม่เดือดร้อนอันใด ไม่เพียงแต่พื้นดินที่แตกระแหง ต้นไม้ยืนต้นตาย ยังมีซากสัตว์ที่เหลือเพียงโครงกระดูก บ้านเรือนก็แทบจะกลายเป็นบ้านร้าง

“ข้าโตแล้ว ทำเองได้” นางเบ้ปากย่นจมูก แต่เรียกเสียงหัวเราะจากพี่ชาย นางจึงเลียนแบบพี่ชายใหญ่ของนาง จับตะเกียบแล้วยื่นไปสุดมือเพื่อจะคีบเนื้อปลาสีขาวสวยในชามนั้น ทว่ามือของนางกลับสั่นน้อยๆ หัวคิ้วเด็กหญิงขมวดมุ่น มือขวานั้นสั่นขึ้นเรื่อยๆ จนเด็กหญิงต้องใช้มือซ้ายจับมือขวาของตนเอง ซ่งเหว่ยหนานเห็นดังนั้นก็รีบลุกขึ้นเอื้อมมือไปจับมือของน้องสาว ฝ่ามืออบอุ่นของพี่ประคองมือของนางไว้ เด็กหญิงก้มหน้ากัดริมฝีปากแน่น แต่น้ำตาหยดลงมือหลังมือของพี่ชายใหญ่ ซ่งเหว่ยหนานอุ้มเด็กน้อยมานั่งบนตัก มือน้อยเริ่มคลายอาการสั่นลงไปแล้ว เขาจึงยกมือลูบผมของน้องสาวอย่างปลอบโยน “พี่ชาย” เด็กน้อยเปิดปากส่งเสียงขึ้นพร้อมสะอึกสะอื้นเบาๆ “ท่านจะไม่ทำร้ายเทพธิดาใช่ไหม?” ซ่งเหว่ยหนานสูดลมหายใจลึกปรับน้ำเสียงให้เป็นปกติ เอ่ยตอบด้วยน้ำเสียงหยอกล้อ “ทำไมรึ? เจ้าชอบนางหรือ? เพิ่งเจอกันครู่เดียวเองนี่” “อืม” เด็กน้อยพยักหน้า “ข้าชอบเทพธิดา ตอนนั้นข้าบังคับตัวเองไม่ได้ วิ่งไปชนนางจนตัวเองหงายหลังก้นกระแทกพื้น แต่นางก็ยังยิ้มให้ข้า มือนางอบอุ่นมากเหมือนละลายความเจ็บปวดในตัวข้าไปหมดสิ้น