บททั้งหมดของ หักเหลี่ยมสวาทคาสโนวา: บทที่ 81 - บทที่ 90

“เฮ้ย!! ไอ้เทพ คงไม่ได้หมายความว่า...” ฉัตรจักรที่เริ่มมองหญิงสาวที่นั่งอยู่ไม่ไกลใหม่อีกครั้งด้วยความละเอียดรอบคอบ ก่อนจะอึ้งเหมือนโดนใครปล่อยหมัดเข้าตรงปลายคาง เมื่อรับรู้ว่านักร้องสาวคนที่เขาเองเคยถูกใจนั้นจะเป็นคนเดียวกับเพื่อนสาวคนหนึ่ง ซึ่งหนีหายสาบสูบไปเมื่อหลายปีก่อน“อือ...มึงคิดไม่ผิดหรอกไอ้ฉัตร ถึงว่าเล่นงานกูหนักเหลือเกิน ล่อหลอกให้อยากแล้วจากไป” เทพกานต์กัดฟันบอกเพื่อน ทุกครั้งที่เจอนลิน จะต้องมีเหตุให้เขาเจ็บตัวและบอบช้ำเสมอ“มึงจะทำยังไงต่อไป”“ถึงเวลามึงก็รู้เอง” เทพกานต์บอกเสียงเครียด ดวงตาวาววับจับจ้องที่ร่างโปร่งบางเหมือนกับเสือที่จับจ้องเหยื่อ รอยยิ้มผุดขึ้นบนมุมปากหนา‘คิดว่าจะมาเล่นงานฉันแล้วจะลอยนวลไปได้ง่ายๆ หรือรมย์นลิน รู้จักฉันน้อยไปแล้วแม่ตัวแสบ เธอจะต้องรับโทษอย่างสาสม’นลินสะดุ้งเฮือก ขนตามเรือนกายลุกชัน ใบหน้าสวยค่อยๆ หันไปมองรอบๆ อย่างช้าๆ เมื่อรู้สึกเหมือนกับมีสายตาอันเกรี้ยวกราดของใครบางคนจับจ้องอยู่ แต่ก็ไม่เห็นจะมีใครให้ความสนใจเธอเลยสักนิด แต่ใจนั้นกระหวัดไปถึงเทพกานต์ด้วยคิดว่าอาจจะมาก่อนเวลานัด แต่ไม่นะ คนอย่างนั้นถ้าไม่ถึงเวลาก็ไม่มาหรอก อย่างดี

“อย่าเหมาฉันรวมไปด้วยซิหลิน เดี๋ยวนัสเขาโกรธไม่ยอมกลับบ้านด้วย เธอต้องรับผิดชอบนะ” ฉัตรจักรรีบเอ่ยปากปฏิเสธรวดเร็ว “ใช่ไหมนัส”“ไม่รู้ซิ เพราะถ้าเกิดมีผู้หญิงมานั่งตักนายและจูบกับนายแบบนั้นต่อหน้าฉันนะ ฉันไม่ทำร้ายผู้หญิงหรอกนะ แต่จะต่อยนายนั่นแหละให้หน้าคว่ำแล้วก็ทางใครทางมัน อย่าได้มาเจอกันอีกเป็นดีที่สุด ถ้าไม่คิดจะมีฉันคนเดียว คบเผื่อเลือกอยากได้รักหลายรสชาติก็ไปหาคนที่รับได้แล้วกัน เพราะฉันไม่ทนเป็นของให้ใครเลือก และไม่ทนอยู่กับคนมักมากด้วย”ฉัตรจักรถึงกับหนาวในใจ ใครจะไปรู้ล่ะถ้าเกิดวันหนึ่งสาวๆ ที่เขาเคยคบด้วยเกิดมาทำอย่างที่เจนสุดาทำกับเทพกานต์ มีหวังสูญเสียแพรพนัสไปเป็นแน่ ไม่ได้ ยอมให้เหตุการณ์แบบนั้นเกิดขึ้นไม่ได้ ต้องรีบหาทางแก้ไขโดยด่วน “โธ่...นัสจ๋า...”“ไม่ต้องมาจ๋ากับฉัน เลี่ยน”“ไม่จ๋าก็ได้ แต่ถ้าเกิดเหตุการณ์แบบนี้จริงๆ นัสต้องฟังเหตุผลฉันก่อนนะ ถ้าผู้หญิงคนนั้นคบกับฉันก่อนที่ฉันจะได้เจอกับนัส ก็ควรอภัยให้นะ แต่ถ้าหลังจากที่เราคบกัน...ฉันเกิดไปพลาดพลั้งกับใครเราค่อยมาพูดกันอีกทีดีไหม”“เหตุผลของคนเห็นแก่ตัว” นลินเอ่ยขึ้นอย่างไม่เจาะจงว่ากำลังกล่าวหาใคร“ผู้หญิงคนนี้เ

นั่นซินะเมื่อครู่เขาถึงพูดแปลกๆ แล้วนี่เทพกานต์รู้ตั้งแต่เมื่อไหร่ รู้มานานหรือยัง หรือว่าจะเพิ่งรู้ แล้วตัวตนอีกตัวของเธอล่ะ ชายหนุ่มรู้และจับได้หรือยัง แต่ถ้าจับได้แล้ว เขาก็น่าจะต้องแสดงออกอะไรบ้างซิ แต่นี่ยังนิ่งเงียบและจิกกัดบ้างเป็นบางเวลา นอกเหนือจากนั้นก็ข่มขู่และก็หาเรื่องชวนขึ้นเตียงลูกเดียว เมื่อคิดได้แบบนั้นรมย์นลินก็ค่อยเบาใจขึ้นมาเล็กน้อย ตัวตนอีกคนยังซ่อนไว้คงยังไม่ถูกจับได้ เพราะไม่เช่นนั้นเทพกานต์คงจะฆ่าเธอทิ้งแล้วล่ะแพรพนัสถอยไปยืนเคียงข้างฉัตรจักร และพยายามคิดหาทางช่วยเหลือรมย์นลินให้รอดพ้นจากเงื้อมมือของเทพกานต์แต่ดูว่าจะยากเหลือเกิน“ฉัตรห้ามเพื่อนนายหน่อยซิ”“ฉันก็อยากทำนะนัส แต่ไอ้เทพมันขาดสติไปแล้วน่ะซิ ขืนเธอกับฉันเอาตัวเข้าไปขัดขวาง ทีนี้แทนที่จะช่วยหลินได้จะยิ่งทำให้แย่ไปใหญ่ เอาเป็นตอนนี้น้ำมันเชี่ยวเราอย่าเพิ่งเอาเรือไปขวางเลยนะ รอให้เทพใจเย็นเสียก่อน แล้วเราค่อยตะล่อมดีไหม”“ฉันกลัวหลินจะไม่ไหวเสียก่อนน่ะซิ”“เอาน่า ยังไงเทพก็ไม่ใช่คนใจไม้ไส้ระกำอะไร ฉันคิดว่าคงไม่ทำอะไรรุนแรงถึงขั้นเลือดตกยางออกหรอก อย่างดีก็เพียงแค่ข่มขืนเพื่อนเธอระบายอารมณ์ไปเท่านั้น”

“เธอนี่เร่าร้อนกว่าเดิมมากเลยนะหลิน แค่นิดเดียวเธอยังทำฉันเกือบจะทำนบแตกด้วยเลย” นิ้วยาวขยับไหวตรงหน้าแดงระเรื่อ จับต้องกายกลมกลึงอย่างหนักหน่วง เขาไม่ใช่คนที่ชอบข่มขืนผู้หญิง แต่บทพิศวาสร้อนแรงมีได้เสมอนั่นแหละ ยิ่งกับคนที่ทำให้ความปรารถนาถึงขีดสุดอย่างรมย์นลินแล้วล่ะก็ เขายอมทำทุกอย่างเพียงเพื่อให้สมหวังฟันขาวขบกัดบนกลีบปากอิ่ม เจ็บเหมือนมีดกรีดหัวใจให้แหลกละเอียดยับเยินจนไม่มีชิ้นดี ไม่เข้าใจ ทำไมต้องทำร้ายกันขนาดนี้ด้วย โกรธที่เธอเอาคืนหรือ แล้วไม่คิดบ้างเล่า ตัวเองทำกับเขาไว้ขนาดไหน ทั้งเจ็บทั้งอายกลายเป็นตัวตลกเป็นลาโง่ให้คนอื่นเขาหัวเราะเยาะ เดินไปทางไหนก็มีแต่คนดูถูกเหยียดหยาม บ้างก็มีคำพูดลอยมาว่าเป็นหญิงใจง่ายปล่อยตัวให้ผู้ชายเชยชมง่ายๆ“โอ๊ะ...แปลกแฮะ คราวนี้แทนที่นักร้องสาวนัยน์ตาโศกนลิน ดาวเด่นแห่งไนต์คลับผู้เก่งกล้า ลวดลายแพรวพราวและเจ้าเล่ห์เพทุบายกลับใช้วิธีนิ่งเงียบ คิดหรือ ใช้วิธีนี้แล้วเธอจะไม่ต้องรับโทษทัณฑ์ที่ทำร้ายความรู้สึกและร่างกายฉันน่ะ ผิดแล้วแม่ตัวแสบ เธอยังต้องรับโทษทัณฑ์จากฉันอยู่ดีนั่นแหละ” ดึงทึ้งอาภรณ์จนเหลือเพียงกายสาวขาวโพลนท่ามกลางแสงไฟ“คนอย่างนาย

น้ำเสียงแหบพร่าและสั่นเครือดังมาจากร่างเล็กๆ พร้อมใบหน้าสวยที่มุดเข้าใต้หมอนใบใหญ่ เรือนกายนุ่มนิ่มสั่นสะท้าน ถ้าเดาไม่ผิดฉัตรจักรคิดว่าเขาได้ยินเสียงสะอื้นตามติดมาด้วย ยิ่งทำให้เขาไม่เข้าใจ มันเกิดอะไรขึ้น ทำไมคนที่เข้มแข็ง...ลืมไปว่าแพรพนัสดูแข็งแต่ภายนอก แต่ภายในนั้นอ่อนไหวและเปราะบางเหมือนแก้วที่พร้อมจะปริร้าวและแตกได้เวลากายใหญ่เอนตัวลงนอนแนบข้าง วางแขนบนเอวคอดกิ่ว ดึงรั้งร่างบอบบางให้ขยับมาจนแผ่นหลังแนบไปกับอกกว้าง “มีอะไรก็บอกกันซินัส ทำอย่างนี้ฉันไม่รู้ เธอโกรธหรือน้อยใจเรื่องอะไร แล้วฉันจะแก้ตัวยังไงกันล่ะ” เอ่ยเสียงนุ่ม แม้กระทั่งตัวเองก็ยังแปลกใจเหมือนกัน ทำไมถึงได้แคร์ความรู้สึกคนตัวเล็กนัก ทั้งที่ปกติ ถ้าผู้หญิงแสดงนิสัยแบบนี้ใส่ เขาไม่เคยคิดที่จะง้อ อยากโกรธก็โกรธไป อยากเลิกก็ได้ตามสบาย ผู้หญิงหาได้อีกถมเถไป มีให้เลือกกลาดเกลื่อนไปแพรพนัสกลั้นสะอื้น ยกมือขึ้นปาดน้ำตาบนใบหน้า ก่อนหันกายไปทางฉัตรจักรอย่างง้องอน “อยากรู้เรื่องหลิน” บอกสั้นๆ แต่ได้ใจความตั้งแต่เกิดเรื่องวันนั้นจนถึงวันนี้ เกือบอาทิตย์แล้วที่ไร้ข่าวคราวของรมย์นลิน โทรหาก็ไม่มีสัญญาณตอบรับจากเครื่องโทรศัพท์