All Chapters of หักเหลี่ยมสวาทคาสโนวา: Chapter 51 - Chapter 60

รอยยิ้มเล็กๆ ผุดขึ้นบนใบหน้าคมคร้ามเล็กน้อยเมื่อสามารถขู่แม่ตัวแสบให้เงียบเสียงและหยุดออกฤทธิ์เดชไปได้ชั่วครู่ แต่ก็ยังไม่ไว้ใจสักเท่าไหร่หรอกเพราะเคยเจอแม่ตัวแสบแผลงฤทธิ์ใส่มาแล้ว มือใหญ่ข้างหนึ่งจับแขนเรียวยาวเอาไว้และล็อกร่างเล็กบางกว่าด้วยความแข็งแกร่ง ดันให้เดินไปในห้องทำงานของเขาส่วนอีกข้างก็รับเอาโทรศัพท์มาถือไว้แนบหู“สวัสดีฮะคุณฉัตรจักร ไม่ได้เจอกันนานคิดถึงจังเลยฮะ” อรินธวัชส่งเสียงทักทายหวานๆ ไปให้ ใบหน้าหล่อหวานแย้มยิ้ม เพราะนึกถึงใบหน้าหล่อเหลาของฉัตรจักรที่คงจะเปลี่ยนเป็นบูดบึ้งเหมือนกับคนถูกบังคับให้กินยาขมได้ดี คิดๆ แล้วอยากจะหัวเราะให้ฟันหัก มือเล็กยกขึ้นปิดปากเพื่อปิดเสียงหัวเราะ“แกโทรมาทำไมไอ้หน้าวอก” ฉัตรจักรกัดฟันถามอย่างเกรี้ยวกราด ไม่เคยรู้สึกเหมือนถูกใครลูบคมมากเท่าวันนี้เลย คิดแล้วเจ็บใจยัยตัวแสบที่ทำให้เขารู้สึกแบบนี้ ร่างหนาใหญ่ดันร่างเล็กกะทัดรัดไปนั่งบนโซฟาตัวเดียวกับเขา แต่คิดอีกทีไม่ดีสักเท่าไหร่ เพราะยัยตัวเล็กนี่ฤทธิ์มากและแสบใช่เล่น สู้เอานั่งบนตักโดยมีแขนใหญ่รัดไว้อีกทีจะปลอดภัยกว่าเป็นไหนๆรอยยิ้มเล็กๆ ผุดขึ้นตรงมุมปากด้านหนึ่ง ดวงตาเป็นประกายวาววั

ป่านนี้หญิงสาวคงจะรอเขาแย่แล้ว เทพกานต์คิดอย่างมีความสุข ถึงแม้จะเกิดเรื่องยุ่งยากทำให้เขาผิดนัดบ่อยครั้ง แต่นลินก็ใจกว้างไม่ถือโทษโกรธเคืองเพราะเข้าใจและรู้ดีว่าเขากำลังยุ่งอยู่กับงาน วันนี้เธอยังนัดให้เขาไปหาที่คอนโดอีก บอกว่ามีเรื่องให้เขาประหลาดใจ เพียงแค่คิดว่าคืนนี้จะได้อิงแอบแนบชิดกายสาวก็ทำเอา หัวใจหนุ่มเต้นแรงและเร็ว กายหนุ่มกระชุ่มกระชวยขึ้นมา บนใบหน้าแย้มยิ้มจนแก้มปริอย่างคนกำลังมีความสุข“แหม...จะไม่ให้ผมยุ่งได้ไงละฮะ ในเมื่อท่านประธานน่ะบอกให้ผมตามติดเจ้านาย ถ้าเป็นไปได้ ท่านคงอยากให้ผมนอนกับเจ้านายด้วยนะฮะ” อรินธวัชพูดยิ้มๆ และอยากหัวเราะให้ฟันหักเป็นสองท่อนกับสีหน้าจากที่เคยยิ้มแย้มแจ่มใส กลายเป็นบูดเบี้ยวบึ้งตึง ดวงตาขุ่นขวางขึ้นมาในฉับพลัน“แหม...เจ้านายยิ้มหว้านหวานนะฮะ ยิ้มจนปากแทบจะฉีกจนถึงใบหูแบบนี้ แสดงว่าต้องมีอะไรดีๆ ใช่ไหมฮะ บอกผมหน่อยไม่ได้หรือไง”“แกอยากรู้มากเลยใช่ไหมไอ้เลขาหน้าวอก เอาหูมาใกล้ๆ ซิ เดี๋ยวฉันบอกให้” ถ้าขืนแกเอาหัวมาใกล้จริงๆ ละก็นะ เขาจะโขกกับผนังห้องให้เลือดอาบ จับเท้าหย่อนและห้อยไว้ที่หน้าต่างและปล่อยไว้อย่างนั้นจนกว่าจะรุ่งเช้าของอีกวัน หร

เพียงแค่ปากเป็นอิสระ แพรพนัสก็รีบสูดลมหายใจเข้าปอดเต็มแรง และเกือบจะเสียงด่าทอชายหนุ่มไป แต่นึกได้ว่าถ้าทำอย่างนั้นแทนที่เธอจะหลุดจากเงื้อมมือฉัตรจักร กลับยิ่งทำให้ตัวเองลำบากและเดือดร้อนมากขึ้นเลยเปลี่ยนใจเป็นอ้อนวอนแทน“นายฉัตร! ปล่อย...ฉันไปเถอะนะ ถ้าฉันทำไม่ดี ทำให้นายโมโหและโกรธเคือง นาย...อย่าโกรธ และยกโทษให้ฉันนะ” อ้อนวอนเสียงสั่นและแหบพร่า“อืม...เธอพูดหวานก็เป็นนะแพรพนัส แต่ฉันไม่ได้โกรธเลยสักนิด” ปลายนิ้วยาวใหญ่ลากไล้บนกลีบปากบนและล่างสลับกันไปมา“งั้นนายก็จะปล่อยฉันไปใช่ไหม” แพรพนัสถามด้วยความหวัง ดวงตากลมโตจ้องลึกเข้าไปในดวงตาคมกริบ ริมฝีปากเล็กๆ ขบกัดเข้าหากัน ค่อยดึงมือออกจากการจับกุม แต่ต้องหน้านิ่วด้วยความเจ็บ เพราะมือใหญ่ที่เหมือนจะคลายออกเมื่อครู่กลับเพิ่มน้ำหนักในการบีบลงไป จนรู้สึกเหมือนกับว่าปลายคางแทบจะแตกเป็นเสี่ยงๆ“เปล่า” ศีรษะทุยส่ายแรงๆ พร้อมรอยยิ้มที่แพรพนัสเห็นแล้วก็นึกถึงปีศาจหรือซาตานในหนังในละครหลายต่อหลายเรื่องที่เคยดู ซึ่งทำให้เด็กน้อยอย่างเธอกลัวจนข่มตานอนไม่หลับ เพราะกลัวสิ่งไม่มีตัวตนพวกนั้นจะมาพรากคนที่รักซึ่งเหลือเพียงน้อยนิดไปจากเธอมือใหญ่ยกขึ้

“ไม่นะ...นายฉัตร มะ...มันน่าเกลียด...” ร้องบอกเสียงสั่น ทั้งอายและเสียวซ่าน จนไม่รู้เหมือนกันว่าอย่างไหนมีมากกว่ากัน พยายามกระถดกายส่ายสะโพกหนีแต่ก็ถูกล็อกไว้ด้วยมือและเรือนกายใหญ่จนขยับเขยื้อนไม่ได้ ท้องน้อยแบนราบเรียบขมวดเป็นเกลียวด้วยความปั่นป่วนและรัญจวนใจ เสียงครางหวานแว่วดังจากเรียวปากบางอวบอิ่ม“อย่าต่อต้านฉันสิแพรนัส” เอ่ยอย่างหงุดหงิดกับการต่อต้านที่มีมาเป็นระยะ ฉัตรจักรจึงจัดการส่งปลายลิ้นสากระคายสอดแทรกเข้าไปเวียนว่ายในถ้ำน้อยที่อ่อนนุ่มและอบอุ่น นิ้วใหญ่กดคลึงเม็ดมณีจุดอ่อนไหวสลับใช้ริมฝีปากขบกัดด้วยหลงเพลิดไปในความฉ่ำหวาน จนเกือบจะลืมไปว่ากำลังทำอะไรอยู่ เสียงครางหวานเชื่อมและแหบพร่าทำเอาสติที่มีเกือบจะขาดพึงไปในบัดเดียวนั้นรอยยิ้มหยามหยันผุดขึ้นบนวงหน้าคมคร้ามและในดวงตาคมกริบ ผู้หญิง...ต่อให้ปากแข็งและแสดงออกว่าเป็นคนเก่งกล้าสักเพียงไหน สุดท้ายแล้วก็ต้องพ่ายแพ้ต่อไฟพิศวาสทุกรายไป เมื่อสบกับดวงตากลมโตเป็นประกายหวานฉ่ำเชื่อมและเชื้อเชิญ แต่แค่เพียงแวบเดียวก็เลือนรางจางหายไป“อย่าฝืนสิแพรพนัส...เรื่องธรรมดาที่เราสองคนจะมีอะไรเกินเลยไป เธอส่งสายตาเชิญชวนให้ฉันทำอย่างนี้ตั้ง

“เกมนี้เป็นของฉัน และฉันคนเดียวเท่านั้นที่มีสิทธิ์สั่งการ”“มะ...ไม่นะ...” แพรพนัสร้องเสียงหลง รับรู้ถึงอันตรายที่คืบคลานเข้ามาจากกายที่ยังถูกแนบชิดที่ทำเอาเธอไม่กล้าจะหาย ใจเพราะกลัวโดนงูร้ายที่เริ่มเคลื่อนไหวราวกับมีชีวิตกัดเอาโอ้...พระเจ้า ใครก็ได้ช่วยลูกที เอาลูกไปจากไอ้บ้าหื่นกามนี่ที ศีรษะทุยส่ายแรงๆ พยายามดึงแขนออกจากการจับกุมแต่ก็ไม่ได้ผล ดวงตากลมโตเบิกกว้างขยับกายหนีจนสุดความสามารถ แต่ไม่ว่าจะทำอย่างไรเธอก็ยังคงอยู่ที่เดิมและกำลังถูกบุกรุกจากผู้ชายคนเดิม...ฉัตรจักร!“ไอ้บ้า...ปล่อยฉันซิโว้ย บอกให้ปล่อยไง ไอ้คนเลว ไอ้หน้ารังแกผู้หญิง...นายข่มขืนฉัน...” หญิงสาวพูดได้ไม่เต็มปากเท่าไหร่ แต่ถึงตอนนี้โดนข่มขืนหรือไม่ก็ไม่ต่างกัน ยังไงเธอก็ถูกไอ้บ้าหน้าวอกนี่บังคับอยู่ดี“นายก็ได้ตามความต้องการไปแล้วนี่ ยังต้องการอะไรจากฉันอีก”“ต้องการเธอไงแม่ตัวแสบ และพูดใหม่ด้วยนะ เพราะฉัน...” ใบหน้าคมคร้ามซบซุกระหว่างสองเต้าสวย ริมฝีปากขบเม้มแรงๆ จนผิวกายบริเวณนั้นแดงช้ำ “ไม่ได้ข่มขืนเธอ เราต่างรู้ดีอยู่แก่ใจว่าอะไรเป็นอะไร”ใบหน้าขาวนวลง้องุ้ม ริมฝีปากขบเม้มเข้าหากัน อยากเถียงใจแทบขาด แต่รู้ดี