All Chapters of หักเหลี่ยมสวาทคาสโนวา: Chapter 31 - Chapter 40

มือเล็กกำเสือตัวใหญ่และดึงมาใกล้ๆ “นี่เป็นโทษทัณฑ์ที่แกควรได้รับที่กล้ามาลวนลามฉัน และจำเอาไว้นะไอ้บ้า แกจะโดนหนักกว่านี้ถ้ายังไม่ล้มเลิกความคิดจะจับฉันขึ้นเตียง”พลั๊ก! หญิงสาวปล่อยหมัดตรงเข้าที่เบ้าตาเข้มเต็ม ๆแพรพนัสปัดมือเบาๆ ริมฝีปากเบะออกด้วยความสะใจ ไหล่กว้างเลิกขึ้นเล็กน้อย โธ่เอ้ย...ไอ้ผู้ชายขี้หมา แค่ผู้หญิงตัวเล็กอย่างฉันก็ทำเอาแกลงไปนอนแผ่หลาแล้ว จมูกโด่งเป็นสันยู่ย่นเล็กน้อยและรีบเดินไปคว้ากระเป๋าสะพายมาคล้องไหล่และเดินออกจากที่ทำงานของฉัตรจักรอย่างสบายอารมณ์ แต่เพียงแค่ร่างเล็กกำลังจะลับขอบประตูไปแพรพนัสก็อดไม่ได้ที่จะหันไปมองดวงตาสองคู่สบกัน คู่หนึ่งมีความสะใจ แต่อีกคู่กลับมีความเจ็บปวดและอาฆาต แต่แพรพนัสก็ไม่แคร์ หนักมาเธอก็หนักไป ร้ายมาก็ร้ายไป แล้วจะได้รู้ว่าใครมันจะแน่กว่าใคร...นลินนั่งกระสับกระส่ายบนรถคันหรู ดวงตากลมโตเหลือบมองไปยังคนขับบ่อยครั้ง ยิ่งได้ยินเสียงผิวปากเป็นทำนองเพลงรักหวานซึ้งก็ยิ่งให้สั่นไหวอยู่ในใจ ถึงแม้จะปากหนักปากแข็งว่าไม่สนใจและรังเกียจเพียงใด แต่รสจุมพิตหวานล้ำที่เคยได้รับ มือใหญ่ร้อนเหมือนกับถ่านไฟลากไล้ไปตามเรือนกาย ใบหน้าสวยเห่อแดงระเรื

ชายหนุ่มรู้สึกขัดอกขัดใจกับสถานที่อันคับแคบนี่เหลือเกิน จะขยับเคลื่อนไปทางใดก็ล้วนแล้วแต่ติดขัด ชายหนุ่มเหลียวซ้ายแลขวาเมื่อเห็นว่ารอบๆ บริเวณไร้สิ่งมีชีวิตทุกอย่าง ชายหนุ่มเคลื่อนจุมพิตแผดร้อนขึ้นไปประทับบนเรียวปากนุ่มอิ่มเต็ม แขนใหญ่ช้อนร่างโปร่งบางซึ่งอ่อนระทวยเหมือนกับเทียนไขโดนลนด้วยไฟไปยังเบาะหลังของรถ พร้อมวางลงอย่างแผ่วเบาและนุ่มนวลทั้งที่ยังไม่ถอนริมฝีปากนลินร้อนผ่าวเหมือนกับอยู่บนเปลวเพลิง กายโปร่งบางเบาหวิวเหมือนขนนกปลิวไปตามกระแสลม สองขาเรียวยาวแยกกว้างให้วัตถุร้อนผ่าวที่กดคลึงเกสรดอกรักสลับลากไล้ขึ้นและลงตามรอยแยกกลีบผกากรองนุ่ม บ้างก็ซอกซอนแหวกว่ายหาความหวาน...สำรวจความลึกล้ำตามธรรมชาติกลีบกายบอบบางนุ่มนวล แต่เพราะกายสาวยังมีผ้าชิ้นน้อยปกปิดอยู่และสิ่งนี้ก็ทำให้เทพกานต์ใกล้ชิดกับกายสาวอย่างไม่เต็มที่“หลินจ๋า...เอามันออกนะคนดี” เทพกานต์ร้องขอเมื่อชั้นในตัวเล็กกลายเป็นสิ่งเกะกะและขวางทางความสุขของเขา“เอ่อ...” นลินอยากจะขัดขืนใจจะขาด แต่ก็อ้าปากปฏิเสธไม่ออก สองมือเล็กเรียวลูบไล้ไปตามเรือนกายแข็งแกร่งที่ไม่รู้ว่าชายหนุ่มถอดเสื้อทิ้งไปตั้งแต่เมื่อไหร่ ทำให้สองมือเล็กได้สัม

ร่างเล็กบางเดินวนไปเวียนมาในห้อง มือเรียวยกขึ้นปาดหน้าผากสลับกับจัดเส้นผมนุ่มให้สวยงาม ก่อนจะลดมือเรียวลงมาลูบจมูกและปาก แม้ว่าเรื่องนั้นจะผ่านมาหลายวันแล้ว แต่เธอยังรู้สึกเหมือนกับปากหนาและมือใหญ่ยังคงทาบทับอยู่บนเรือนกาย แม้จะล้างปากด้วยยาสีฟันและสบู่หลายต่อหลายตลบแต่ไอ้สัมผัสบ้าๆ นั่นก็ยังติดตรึงอยู่ในความรู้สึกแพรพนัสแปลกใจตัวเอง เพราะบางส่วนของความรู้สึกบอกว่าเธอไม่ได้รังเกียจสัมผัสของชายหนุ่มเลยสักนิดและยังมีอารมณ์คล้อยตามไปได้ง่ายๆ ไม่เหมือนกับเวลาเข้าใกล้ผู้ชายคนอื่นๆมือเรียวดึงสายเสื้อที่มันกำลังจะหล่นจากไหล่ให้เข้าที่ ย่อขาลงนั่งชันเข่า สองแขนเรียวยาวโอบรอบขาเสลา ปลายนิ้วลากเป็นวนกลมบนพื้นห้อง น้ำตาจะหยดจากสองตาให้ได้ ถ้าเธอใส่ชุดนี้ออกจากห้องมีหวังสุนัขที่วิ่งไปวิ่งมาตามข้างทางคงจะเห่าไล่กันระงมทีเดียว คิดแล้วก็ตัวสั่นขึ้นมาในทันที“ยายนัส...เฮ้...ยายนัสแกฟังฉันอยู่หรือเปล่ายะ”“ฟังๆ ว่าแต่แกว่าอะไรนะเมื่อครู่”“เอ้า...นังบ้า ไหนว่าฟังฉันไงยะ แล้วย้อนกลับมาถามฉันทำไมฮึ...” นลินตอกกลับและพยายามกลั้นหัวเราะอย่างสุดความสามารถ ดวงตากลมโตกลอกไปกลอกมา ป่านนี้ใบหน้าขาวสวยของเพื่

นลินส่งยิ้มให้เพื่อนรักพร้อมยกนิ้วให้เพื่อนรักที่จัดการเทพกานต์ถึงกับหมดรูป หน้าที่เคยหล่อกลับเป็นเหมือนหน้าลิงกังไปเลยทีเดียว คิกคิก...เห็นแล้วมันช่าง น่าสงสารจริงๆ ท่าทางจะเจ็บมากแฮะ...เดี๋ยวฉันช่วยเองนะนายเทพกานต์ ดวงตากลมโตเป็นประกายสะใจและสาสมใจ ตอนนี้คงจะถึงตาเธอบ้างแล้วที่จะเอาคืนชายหนุ่มตรงหน้าให้สาสมที่สร้างความเจ็บช้ำและอับอายให้“เจ็บมากไหมคะพี่เทพ?” สองมือเล็กวางทาบบนใบหน้าคมคร้ามที่ตอนนี้แดงเป็นปื้นและเห็นรอยนิ้วมือทั้งห้านิ้วชัดเจน ปลายนิ้วเล็กๆ เหมือนจะเคล้าคลึงร่องรอยจากที่เคยแผ่วเบาก็เริ่มเพิ่มแรงกดขึ้นทีละน้อย และกัดฟันถามเสียงขุ่นเขียว“ผู้หญิงคนนั้นเป็นใคร ถ้าหลินจำไม่ผิด เขามีชื่อเดียวกับคนที่มาด่าหาว่าหลินแย่งสา...เอ่อแฟนเขานี่คะ”“พะ...พี่...” เทพกานต์ไม่ทันจะได้ตอบก็มีเสียงเล็กๆ และแสบแก้วหูตอบแทนเสียก่อน“ตอบนังผู้หญิงหน้าด้านไปซิคะพี่เทพขา กุดจี่น่ะเป็นเมียพี่” แพรพนัสพูดสวนกลับ “เธอรู้ไว้นะนังผู้หญิงหน้าด้าน ว่าผู้ชายที่แกกอดอยู่น่ะผัวฉัน...ได้ยินไหมว่าผู้ชายคนนี้เป็นผัวฉัน!” มือเล็กยื่นไปจับใบหูใหญ่และบิดเต็มแรงนลินอยากจะหัวเราะให้ดังสุดเสียง แต่ก็รีบยกมือ

“ขอบใจจ้ะ นัสใจดีที่สุดเลย น่ารักสุดๆ เลยเพื่อนใครหว่า?” ร่างโปร่งบางวิ่งเข้าไปกอดเพื่อนรักแต่กลับต้องหยุดชะงักเมื่อถูกปลายนิ้วเล็กๆ ของอีกฝ่ายยื่นออกไปดันหน้าผากเอาไว้“ไม่ต้องเลยแก อย่าเว่อร์” แพรพนัสต่อว่าถึงอาการดีใจจนเนื้อเต้นของเพื่อนรัก และดีใจที่ตัวเองคิดไม่ผิดเมื่อเห็นใบหน้าเพื่อนรักเต็มไปด้วยประกายแห่งความสุขและสดชื่น“แกจะให้ฉันช่วยอะไรก็บอกมา แต่...อ๊ะๆ ” ปลายนิ้วยาวเรียวยกขึ้นส่ายไปมา ถ้าไม่ดักทางไว้ก่อนเดี๋ยวแม่เพื่อนรักให้เธอทำเรื่องยากๆ อีก“ช่วยเท่าที่ฉันช่วยได้นะ ไม่เอาไอ้ประเภทที่ต้องฝืนใจแล้วนะแก”นลินพยักหน้าอย่างรับรู้ พร้อมกับรอยยิ้มกว้างจนเกือบจะถึงใบหูที่แต่งแต้มบนวงหน้าสวยแล้วทำเอาแพรพนัสถึงกับหนาวเยือกในอก คิดว่าตัวเองพูดอะไรผิดไปหรือเปล่า แล้วค่อยโล่งใจปนอึดอัดเล็กน้อยเมื่อได้ยินสิ่งที่เพื่อนบอกกลับมา“ไม่ฝืนใจแกสักนิดเดียวเลยนัส ก็เพียงแค่เรายังไม่กลับบ้านกันแต่ไปซื้อเสื้อผ้ากันหน่อย”“ห๊า! ...แกจะให้ฉันใส่ชุดนี้ไปซื้อเสื้อผ้ากับแกเนี่ยนะ แกคิดอะไรของแกอยู่หรือหลิน”“เออ...เอาน่า เดี๋ยวแกก็รู้เองแหละ” นลินกอดแขนเพื่อนรัก ทาบแก้มบนไหล่กว้างและดึงให้หันกลับไ