All Chapters of หักเหลี่ยมสวาทคาสโนวา: Chapter 1 - Chapter 10

“เทพเป็นอะไรมากไหม” เพียงแค่ประตูห้องเปิดออก รมย์นลินก็ถลากายพุ่งเข้าไปพร้อมเอ่ยถามแฟนหนุ่มด้วยความห่วงใยระคนตกใจ ใบหน้าขาวสวยแดงระเรื่อด้วยเลือดฝาดสาว เพราะรีบวิ่งมาหาคนรักอย่างรวดเร็ว อีกทั้งผมเผ้าก็ยุ่งเหยิงไม่เป็นทรงเพราะไม่ทันจะได้หวี หลังจากที่เธอวางโทรศัพท์แล้วก็รีบลุกจากเตียง คว้าเสื้อคลุมชุดนอนได้ก็วิ่งมาหาแฟนหนุ่มที่หอซึ่งอยู่คนละฝากฝั่งของถนนอย่างกังวลและหวาดกลัวว่าเทพกานต์จะป่วยหนัก เพราะเห็นชายหนุ่มขาดการติดต่อไปหลายวัน มหาวิทยาลัยก็ไม่ได้ไป โทรหาก็ไม่ติด ซึ่งผิดปรกติวิสัยของหนุ่มที่รักเรียนไม่เคยขาดแม้สักครั้ง“หลิน...ขอโทษนะที่ต้องโทรไปกวน แต่เทพไม่รู้ว่าจะโทรหาใครแล้วจริงๆ ” เทพกานต์เอ่ยบอกเสียงเบาหวิว และรีบเดินไปล้มตัวลงนอนบนเตียงเหมือนเดิม แต่ดวงตาคมวาวกลับจ้องมองร่างโปร่งบางเหมือนกับหมาป่าเจ้าเล่ห์จ้องเหยื่ออันโอชะรอยยิ้มเจ้าเล่ห์ผุดขึ้นบนมุมปากข้างหนึ่ง เขาสู้วางแผนการเพื่อเข้าใกล้แม่สาวจอมหยิ่ง ไม่แม้แต่จะมีสายตาหรือเข้าใกล้ผู้ชายคนใดมาเกือบจะหกเดือนถึงได้มีวันนี้ เพราะอย่างนั้นคืนนี้เขาจะไม่ยอมให้รมย์นลินหนีรอดไปได้อีกแล้ว หลังจากที่หญิงสาวอิดออดมาหลายครั้ง“ท

กายใหญ่แทรกเข้าไปพำนักระหว่างลำขาเสลา ปลายนิ้วยาวใหญ่ที่ซุกไซ้ไปในกลีบกุหลาบนุ่มขยับเคลื่อนตัวออกแผ่วเบาและนุ่มนวล มือใหญ่สอดและดันสะโพกงามงอนให้ลอยขึ้นเหนือฟูก เพื่อให้ได้ยลกุหลาบอวบอูมอย่างถนัดตาไม่มีสิ่งใดขวางกั้น“อู้...” ชายหนุ่มถึงกับส่งเสียงครางแหบพร่าในลำคอ ดวงตาคมกริบเบิกกว้าง พร้อมกลืนน้ำลายลงคอเฮือกใหญ่ “สวยมาก...ที่รัก...สวยที่สุด” เทพกานต์พูดออกมาเหมือนกับคนละเมอมือใหญ่ละจากการบีบเคล้นทรวงสล้าง ลากไล้จากหน้าท้องแบนราบเรียบและสวยไปด้านหลังเอวเล็กคอดขยำนวดสะโพกกลมกลึง พร้อมกับใบหน้าคมคร้ามโน้มลงไปอย่างช้า แต่ดวงตาคมกริบกลับเหลือบขึ้นมองมและได้สบกับดวงตากลมโตที่เต็มไปด้วยอารมณ์ที่หลากหลาย ทั้งหวาดหวั่นและหวาดกลัว วาบหวาม หวั่นไหวและร้อนผ่าวไปด้วยไฟปรารถนาเหมือนกับภูเขาไฟร้ายที่รอวันปะทุ“ขอนะหลิน...” เทพกานต์บอกเสียงนุ่มและแผ่วพลิ้ว จรดริมฝีปากร้อนผ่าวประทับบนเนินดอกรักสะอาดขาวแผ่วเบา ลมหายใจอุ่นร้อนเป่ารถเส้นไหมนุ่มจนพลิ้วกระจายเพราะความร้อนแรงของพายุพิศวาสที่หล่อหลอมสองกายให้เดินไปในเส้นทางเดียวกันริมฝีปากหนาร้อนขบเม้มผิวเนื้อขาวเนียนจากต้นขาด้านในฝั่งหนึ่งและย้ายไปอีกฝั

“กูว่านะไอ้เทพ หลินรักมึงจริงๆ ว่าแต่มึงเถอะจะทำยังไงต่อไปล่ะ ระวังเขาจะกัดไม่ปล่อยนะโว้ย” ฉัตรจักรถามอย่างอยากรู้ สงสารรมย์นลินขึ้นมาสุดใจ แต่ก็ไม่รู้จะช่วยเหลือหญิงสาวได้อย่างไร ส่วนหนึ่งก็เป็นความผิดของเขาเองที่คิดเล่นอะไรแผลงๆ นี่ถ้าเกิดหญิงสาวรับไม่ได้ขึ้นมา บาปนี้ไม่ติดตัวเขาไปจนตายหรือไงกัน คงได้แต่หวังว่าเมื่อเวลาผ่านพ้นไปแล้วเทพกานต์จะคิดได้และจริงจังกับหญิงสาวด้วยการแต่งงานด้วย แต่ดูท่าจะเป็นเพียงแค่ความคิดของเขาฝ่ายเดียวเท่านั้นเอง“เอาน่ามึงจะคิดอะไรมากไอ้ฉัตร แค่เล่นๆ จะไปจริงจังอะไรนักหนา ไม่นานก็เลิกกัน มึงก็รู้คนอย่างกูไม่เคยรักใคร และไม่เคยทนอยู่กับผู้หญิงคนไหนได้นานเกินสามเดือน กับคนนี้กูทนมาเกือบจะหกเดือนถึงได้ฟัน แม่ง...ยากชะมัด แต่ก็คุ้มค่ากับการรอคอยว่ะ” เทพกานต์พูดอย่างไม่แคร์ โดยที่ไม่รู้เลยว่าคำที่เขาพูดออกไปนั้น รมย์นลินได้ยินเต็มสองหูขาเรียวยาวอ่อนแรง ร่างโปร่งบางทรุดตัวลงกองกับพื้นห้อง ทั้งที่มือยังคงจับลูกบิดประตูห้องเอาไว้ “ไม่จริงๆ เราหูฝาดไปเอง เทพเพียงแค่พูดเล่นเท่านั้นเอง” หญิงสาวพูดกับตัวเองเสียงสั่นเครือ น้ำตาไม่รู้ว่ามาจากไหนเอ่อล้นคลอเบ้าและไหลลง

“เงียบไปเลยนะไอ้ฉัตร กูไม่อยากได้คนอื่น อยากได้คนนี้ และกูก็ต้องได้ด้วย” เทพกานต์พูดเสียงเข้ม รู้สึกเหมือนกระไอร้อนผ่าวค่อยๆ แผ่ซ่านจากกึ่งกลางเรือนกายและลามเลียไปถึงใบหน้าอย่างรวดเร็ว“งั้นมึงก็เอาอย่างนี้ซิวะไอ้เทพ” ฉัตรจักรเสนอความคิดด้วยเพราะเริ่มรู้สึกรำคาญในความเรื่องมากของเพื่อน “มึงเขียนใส่กระดาษให้น้องเขาเอาไปส่งให้ แล้วถ้ายายนักร้องนั่นเล่นตัวนักไม่มาคุยด้วย...มึงก็ตามไปปล้ำเสียในห้องแต่งตัวเสียเลยไหมล่ะ” ฉัตรจักรพูดประชดประชันด้วยอิดหนาระอาใจในความเอาแต่ใจของเพื่อนรัก ที่อยากได้อะไรแล้วมักจะต้องเอาให้ได้ แล้วก็ต้องนั่งหน้าเหวอ เมื่อเทพกานต์ตอบกลับมา“เออ...ความคิดมึงดีมากเลยวะไอ้ฉัตร” ร่างหนาใหญ่เอนตัวอิงโซฟานุ่ม เท้าแข็งแกร่งพาดขึ้นไปทับบนขาอีกข้าง มือใหญ่ควานหาปากกาที่มักจะอยู่ติดกับเสื้อและยื่นอีกมือไปรับกระดาษจากพนักงานที่ส่งมาให้ใบหน้าจืดเจื่อนเต็มที่ ก่อนก้มเขียนอะไรบางอย่างแบบลายมือเหมือนกับไก่เขี่ย เพราะมองไม่ค่อยจะเห็นนลินยื่นมือไปรับกระดาษสีขาวที่พนักงานส่งมาให้พร้อมกับเลิกคิ้วขึ้นสูง ดวงตากลมโตมองตามมือใหญ่ที่ชี้บอกตำแหน่งของเจ้าของกระดาษ พร้อมพยักหน้ารับ ริมฝีป

รอยยิ้มเล็กผุดขึ้นตรงมุมหนึ่งของริมฝีปากอวบอิ่มได้รูป ถ้าให้เดา คิดว่าเดาไม่ผิด จะต้องเป็นนายเทพกานต์ อรุณสนิทชัยวงศ์ จอมหยิ่งที่หลงตัวเองเหลือเกิน คงจะคิดว่าเงินซื้อได้ทุกสิ่ง แต่ยังไงก็ซื้อชีวิต ความตาย ความรักและความเจ็บปวดไม่ได้อยู่ดีร่างหนาใหญ่เดินมาหยุดอยู่ตรงด้านหลังเก้าอี้ แสงไฟที่เปิดอยู่ส่องให้เห็นเค้าหน้าหญิงสาวรางๆ จนต้องรีบก้มศีรษะลงไป เพื่อมองดูให้ถนัดตายิ่งขึ้นดวงตาคมกริบกวาดมองไปทั่วใบหน้าขาวนวลผ่องซึ่งยังมีเครื่องสำอางปกปิดอยู่ แล้วก็รู้สึกแปลก เหมือนมีอะไรมาสะกิดใจกับวงหน้าสวยที่คุ้นตาคุ้นใจเหลือเกินคิ้วเข้มขมวดเข้าหากันเป็นปม พยายามคิดดูว่าเค้าหน้านี้เหมือนใครที่เขาเคยเจอหรือรู้จักบ้างไหม แต่ก็คิดไม่ออกว่าละม้ายคล้ายใคร จนต้องรีบสะบัดศีรษะทิ้งไปก่อน เพราะเชื่อ ถ้าเขาเคยเห็นหรือรู้จักหญิงสาวจริงๆ ไม่นานก็จะต้องนึกออกดวงตาคมค่อยๆ ไล่มองไปบนวงหน้าสวยอย่างช้าๆ ดูไกลๆ เขาก็ว่าสวยแล้ว แต่ยิ่งเห็นใกล้ๆ แบบนี้ก็ยิ่งทำให้หัวใจสั่นวูบไหวเทพกานต์กลืนน้ำลายเหนียวๆ ลงคอ ความต้องการที่ถูกข่มเอาไว้ก็เริ่มพลุ่งพล่าน ริมฝีปากอวบอิ่มรูปกระจับมันช่างเย้ายวนให้อยากก้มหน้าลงไปแล้วบ