All Chapters of หักเหลี่ยมสวาทคาสโนวา: Chapter 71 - Chapter 80

ราตรีนี้ยังอีกยาว เขาเองก็มัวแต่ยุ่งกับงานจนไม่ได้พานพบกับผู้หญิงมาครบหนึ่งอาทิตย์ในวันนี้พอดี เมื่อตอนนี้แทนที่จะได้ขึ้นสวรรค์กับนลิน ก็ดันมีมารร้ายมาขัดขวางเสียก่อน เผอิญเหมือนกันที่อรินธวัชเองก็เล่นงานให้เขาโกรธ ตอนนี้จึงเป็นห้วงวินาทีแห่งการเอาคืนด้วยเพลิงพิศวาสอันร้อนเร่า“ตอนไปนี้ แกคือทาสของฉัน ห้ามมีข้อแม้ ห้ามขัดขืนและ...ยอมให้ฉันเสพสมระบายอารมณ์ที่ไหนเมื่อไหร่ก็ได้ ตามต้องการ เข้าใจไหม”“ไม่...ผมไม่ใช่ทาสของเจ้านายนะ”“งั้นรึไอ้หน้าหวาน งั้นเรามาลองดูกันดีกว่านะ ฉันก็อยากรู้ แกจะทนอึดสักแค่ไหน”เขาจะมอบบทเรียนสวาทแสนเร่าร้อนนี้ให้อรินธวัชจำไปตลอด อย่าริอ่านเล่นกับไฟ เพราะเมื่อมันเผาแล้วกว่าจะมอดไหม้ต้องใช้เวลาแสนนานแพรพนัสวางโซ่ในมือลงอย่างโล่งอก เมื่อสามารถใช้กิ๊บติดผมไขปลดล็อกลูกกุญแจที่อยู่ติดกับข้อเท้ามาเป็นเวลาเกือบจะสองอาทิตย์ได้สำเร็จ มือเล็กขยำนวดรอบข้อเท้าที่รู้สึกโล่งอย่างประหลาด เมื่อไม่มีเหล็กหนักๆ และเย็นติดอยู่แม้จะไม่ใช่ทุกเวลาที่เจ้าเหล็กน้ำหนักหลายกิโลนี่ติดเท้า เพราะเวลาที่ฉัตรจักรกลับมาจากทำงาน เขาจะไขกุญแจให้เธอได้เดินเหินอย่างสะดวก แต่ยังไงก็รู้สึกไม่เ

มือใหญ่จับรั้งปลายคางมนให้หันกลับมามอง สองตาสบกัน ในดวงตาคู่หนึ่งเป็นประกายแวววาวและเต็มไปด้วยความอยากรู้ แต่อีกคู่กลับเขินอายและพยายามจะหลีกเลี่ยงไม่สบตาด้วย“เสียใจด้วยนะแพรพนัส ถ้าเธอไม่บอกให้ฉันรู้ดีๆ ละก็...เตรียมตัวได้เลยยายตัวแสบ” ข่มขู่ด้วยน้ำเสียงเซ็กซี่และเร้าใจ ลูบมือไปทั่วเรือนกายนุ่มแผ่วเบาและนุ่มนวล ครอบครองสองเนินเนื้ออวบอิ่มบีบเคล้นเบาๆ ปลายนิ้วสะกิดติ่งไตที่ไวต่อความรู้สึกกับเสียงที่ดังตามมาอีกทำเอาคนได้ฟังถึงกับตัวสั่น“เช้าอีกวันแน่นอน”แพรพนัสอ้าปากค้าง ดวงตากลมโตเบิกกว้างอีกครา รุ่งเช้าของอีกวัน...นี่มันเพิ่งจะสายไม่ทันเที่ยงเลยนะเว้ย แล้วอีตาบ้านี่จะรีดความลับจากเธอ ทั้งวันรวมไปถึงค่ำคืนด้วย จะบ้าหรือไง เธอเป็นคนไม่ใช่เครื่องจักรนะที่จะไม่รู้จักเหน็ดเหนื่อยน่ะศีรษะทุยส่ายไปมาเบาๆ ในลำคอและเรียวปากแห้งผาก จนต้องยื่นเรียวลิ้นออกมาไล้เลีย กายเล็กสั่นสะท้าน ลมหายใจเริ่มหอบแรง เมื่อฉัตรจักรก้มหน้าลงมาจุมพิตเหนือยอดถันเพียงเล็กน้อย“บ้าหรือไง จะหื่นกามไปถึงไหน ไปทำงานเลยไป๊ ไม่ต้องมายุ่งกับฉัน”“เสียใจด้วยนะแพรพนัส เธอดันทำให้เจ้าหนูน้อยของฉันตื่น เธอจึงต้องรับผิดชอบ”

“เกี่ยวขากับเอวฉันซินัส...” สั่งเสียงแหบพร่า ไม่รู้เป็นไง วันนี้เขาอยากให้ยายตัวแสบได้เห็นตัวเองกลืนกินเขาอย่างไร จึงเลือกกระเตงร่างแน่งน้อยไปหยุดหน้ากระจกเงาบานใหญ่ที่อยู่มุมหนึ่งของห้อง ริมฝีปากหนาขบกัดกลีบปากนุ่ม ปลายลิ้นสอดแทรกเข้าไปควานหาความหวานในโพรงปากนุ่ม ปลดปล่อยขาเรียวยาวข้างหนึ่งบนพื้นห้องที่เย็นเฉียบจากเครื่องปรับอากาศที่ทำงานหนัก“เห็นไหมนัส เธอกำลังทำอะไรฉันอยู่ พระเจ้าเธอ...” ฉัตรจักรพูดไม่ออกเมื่อเจอกับความเสียวซ่านที่ตอดรัดหนึบหนับๆ ถี่รัวเร็ว ยิ่งถาโถมความต้องการ กายแกร่งก็แทรกหายไปกระแทกกับผนังอันอ่อนนุ่มดังกึกๆ สั่งให้มือบีบเคล้นสองเต้าสล้างจนเม็ดทับทิมนูนเด่นตามติดแพรพนัสมองเข้าไปในกระจก เงาหญิงสาวร่างเล็กกะทัดรัดที่ทาบบนกายใหญ่ พวงแก้มขาวนวลแดงปลั่ง ดวงตากลมโตเป็นประกายหวานฉ่ำเชื่อม ริมฝีปากอวบอิ่มบวมช้ำ ไล่ลงไปยังสองเต้านุ่มหยุ่นที่ฉัตรจักรครอบครองอย่างเป็นเจ้าข้าวเจ้าของ บีบเคล้นเฟ้นอย่างไม่กลัวจะบุบสลาย ไล่ลงไปถึงหน้าท้องแบนราบเรียบที่มีร่องรอยสีแดงของจุมพิตแผดเผาอารมณ์ติดอยู่ทั่วไป สุดท้าย...“นายฉัตร...” กายเล็กสั่นสะท้านเหมือนกิ่งไผ่ไหวลู่ไปตามกระแสลม ดวง

รอยยิ้มเศร้าหม่นหมองแต้มบนหน้านวลผ่อง เหมือนมีใครเตะฟุตบอลมาอัดใส่ทรวงอกจนจุกหายใจแทบไม่ออก กระทั่งสูดลมหายใจเข้าปอดก็เหมือนมีเข็มร้อยเล่มพันเล่มมาทิ่มแทงก้อนเนื้อที่กำลังเต้นอยู่ จนร้าวรวดใจแทบขาด สาวเท้าบอบบางเดินไปหาเทพกานต์เหมือนคนหมดแรง สองมือกำแน่นจนปลายเล็บจิกลงไปกลางฝ่ามือ“ได้ค่ะ ฉันจะทำตามความต้องการของคุณ!” ยังไงเขาก็ไม่มีอะไรต้องเสียอีกแล้วนี่นา ของเคยๆ เหมือนข้าวที่ต้องกิน นับประสาอะไรกับรสสวาทที่หล่อหลอมให้คนบางคนเป็นคนขึ้นมา อยากได้ก็จะให้ แต่หลังจากนี้ก็ทางใครทางมันแล้วกัน ไม่มีประโยชน์อะไรที่จะอยู่กับคนไร้หัวใจ เห็นเขาเป็นของเล่น อยากสนุกด้วยเมื่อไหร่ก็กระดิกนิ้วเรียก เบื่อเมื่อไหร่ก็ไล่ด้วยเท้า“หยุดตรงนั้นแหละ” มือใหญ่สะบัดโบกน้อยๆ พร้อมรอยยิ้มที่คนถูกมองเห็นแล้วใจสั่น ความกลัวเริ่มเกาะกุมจิตใจทีละน้อย ไม่รู้ว่าเทพกานต์จะมีลูกเล่นอะไรอีก “ฉันอยากเห็นแกเต้นระบำเปลื้องผ้าให้ดู”อรินธวัชยืนอึ้ง ดวงตาเบิกกว้าง ความโกรธพุ่งขึ้นเหมือนภูเขาไฟปะทุ ในวงหน้าและดวงตาแดงเหมือนมีประกายเพลิงลุกไหม้อยู่ นี่มันบ้าเกินไปแล้วนะ“คุณเป็นบ้าไปแล้วหรือไงคุณเทพกานต์ ถึงผมจะต้องยอมทำตามคำ

ฉัตรจักรแอบกลั้นหัวเราะกับน้ำเสียงหวานนุ่มของแม่นักร้องสาวที่ดังมาในโทรศัพท์เครื่องเล็ก แทบไม่น่าเชื่อ นลินคนที่เขาเห็นตอนยืนอยู่บนเวทีกับคนที่กำลังคุยกับแพรพนัสนั้นไม่เหมือนกันเลย คนหนึ่งดูอ่อนหวาน เหงา เศร้าเหมือนสายน้ำที่ไหลเรื่อยๆ แต่อีกคนกลับตรงกันข้าม อารมณ์ร้าย มุทะลุและดุดัน เป็นเหมือนไฟพร้อมที่จะเผาไหม้ทุกคนที่อยู่ใกล้ เพราะความร้อนใจ “เปล่าหรอก ฉันเพียงแค่เหนื่อยและคิดถึงแกเท่านั้นเอง” “ไม่จริง ถ้าแกคิดแค่นั้นแกไม่ร้องไห้หรอกนัส” “เอาน่าเดี๋ยวพรุ่งนี้ฉันไปหาแกนะ เจอกันที่เก่าตอนเที่ยงนะ” ไม่ทันจะได้ตอบรับหรือปฏิเสธ เพื่อนรักก็ชิงวางสายไปเสียก่อน จนเธอต้องรีบกระหืดกระหอบหาทางออกจากที่คุมขังมาให้ทันเวลานัด แต่นี่ก็เลยเวลาไปนานโขแล้ว ไม่รู้ว่าป่านนี้แพรพนัสจะยังนั่งรออยู่อีกหรือเปล่า แต่เพียงแค่เปิดประตูแล้วเห็นร่างเล็กบางนั่งเหมือนกับคนหมดอาลัยตายอยากก็ทำให้หญิงสาวลืมนึกถึงสิ่งอื่นได้ เร่งรีบเดินไปหาเพื่อนที่ตอนนี้อยู่ในชุดหญิงสาวน่ารัก แม้จะแปลกตาแต่กลับสวยหวาน และบอบบางเหมือนกับตุ๊กตาแก้วเจียระไนเมื่อเดินเข้าไปจนเกือบถึง นลินก็ยิ่งแปลกใจ ปกติแล้วแพรพนัสจะตัดผมซอยจนสั้น