chapter 90

น้ำเสียงแหบพร่าและสั่นเครือดังมาจากร่างเล็กๆ พร้อมใบหน้าสวยที่มุดเข้าใต้หมอนใบใหญ่ เรือนกายนุ่มนิ่มสั่นสะท้าน ถ้าเดาไม่ผิดฉัตรจักรคิดว่าเขาได้ยินเสียงสะอื้นตามติดมาด้วย ยิ่งทำให้เขาไม่เข้าใจ มันเกิดอะไรขึ้น ทำไมคนที่เข้มแข็ง...ลืมไปว่าแพรพนัสดูแข็งแต่ภายนอก แต่ภายในนั้นอ่อนไหวและเปราะบางเหมือนแก้วที่พร้อมจะปริร้าวและแตกได้เวลา

กายใหญ่เอนตัวลงนอนแนบข้าง วางแขนบนเอวคอดกิ่ว ดึงรั้งร่างบอบบางให้ขยับมาจนแผ่นหลังแนบไปกับอกกว้าง “มีอะไรก็บอกกันซินัส ทำอย่างนี้ฉันไม่รู้ เธอโกรธหรือน้อยใจเรื่องอะไร แล้วฉันจะแก้ตัวยังไงกันล่ะ” เอ่ยเสียงนุ่ม แม้กระทั่งตัวเองก็ยังแปลกใจเหมือนกัน ทำไมถึงได้แคร์ความรู้สึกคนตัวเล็กนัก ทั้งที่ปกติ ถ้าผู้หญิงแสดงนิสัยแบบนี้ใส่ เขาไม่เคยคิดที่จะง้อ อยากโกรธก็โกรธไป อยากเลิกก็ได้ตามสบาย ผู้หญิงหาได้อีกถมเถไป มีให้เลือกกลาดเกลื่อนไป

แพรพนัสกลั้นสะอื้น ยกมือขึ้นปาดน้ำตาบนใบหน้า ก่อนหันกายไปทางฉัตรจักรอย่างง้องอน “อยากรู้เรื่องหลิน” บอกสั้นๆ แต่ได้ใจความ

ตั้งแต่เกิดเรื่องวันนั้นจนถึงวันนี้ เกือบอาทิตย์แล้วที่ไร้ข่าวคราวของรมย์นลิน โทรหาก็ไม่มีสัญญาณตอบรับจากเครื่องโทรศัพท์