บททั้งหมดของ สาวน้อยทะลุเวลาพร้อมภารกิจSkinship: บทที่ 11 - บทที่ 20

“ได้ ครั้งหน้า ข้าเข้าไปในป่าและจะบอกกับเจ้า” อี้เฉิงกินอาหารจนข้าวหมดไปหนึ่งถ้วย เขาจะเติมข้าวอีก แต่นางไม่ให้เขาเติม นางบอกว่ากลัวเขาจะปวดท้องเพราะมันเย็นมากแล้ว อาหารที่เหลือยังมีอีก เธอจะเก็บไว้ให้เขากินพรุ่งนี้ เขาจึงต้องวางจานลงไว้ที่เดิมด้วยความรู้สึกเสียดาย ขนาดไข่ทอดธรรมดาที่นางทอดให้เขากิน ยังอร่อยเลยเธอเห็นสีหน้าของอี้เฉิงที่มีความเสียดายอย่างปิดไม่มิด “ข้ารู้ว่าเจ้าอยากกินอีก ที่ข้าเตือนเจ้าเพราะว่าข้าเป็นห่วงกลัวว่าเจ้าจะไม่สบายท้อง” เธอพูดจบและมองไปที่หน้าของอี้เฉิง เธอรู้สึกขัดใจกับหนวดเคราบนหน้าเขามาก “ท่านไม่คิดจะตัดหนวดบ้างหรือ ข้าว่าถ้าท่านตัดหนวดออก ท่านคงจะหล่อไม่น้อย” เธอพูดจบก็เดินเอาถ้วยจานออกไปล้างกับน้ำอุ่นที่เธอต้มไว้ เธอใช้ขี้เถ้าล้างจาน เธออยากได้น้ำยาล้างจานจังเลย เธอรู้สึกว่าจานที่ล้างไม่สะอาดเท่าไหร่ เธอล้างเสร็จแล้วก็เอาจานพวกนั้นมาต้มอีกครั้งเพื่อฆ่าเชื้อ ป้องกันไม่ให้ท้องเสีย เธอทำอะไรเสร็จเรียบร้อยแล้ว เธอก็ต้มน้ำไว้สองหม้อเต็มๆ เพื่อให้เธอและอี้เฉิงอาบคนละหนึ่งหม้อ หลังจากที่เธอและเขาอาบน้ำเสร็จแล้ว เธอก็เตรียมตัวเข้านอน ตั้งแต่ที่เธอมาอยู่

“คนสวยของเรา จะมีสามีใหม่เสียแล้ว เจ้าจะมาโทษข้าไม่ได้ เพราะเจ้าแย่งของที่ข้าชอบไป เจ้าอาจจะติดใจผู้ชายคนใหม่จนลืมสามีของเจ้าไปเลยก็ได้” ม่ายหลีเจียหัวเราะออกมาและพยุงตัวของเหมยฮวาไปทางบ้านร้างนั้นอี้เฉิงที่ยืนฟังที่หลีถิงพูดอยู่นาน เขาเริ่มรู้สึกเป็นห่วงเหมยฮวามากขึ้นทุกที จึงพูดตัดบทของหลีถิงออกไปหลีถิงที่ทำใจไม่ได้ นางเศร้าเสียใจและก็วิ่งร้องไห้กลับบ้านไป นางสารภาพรักกับนายพรานอี้เฉิง แต่ไม่คิดว่านายพรานอี้เฉิงจะไม่มีเยื่อใยต่อนางเลย เขาไม่เคยมองนางเป็นหญิงสาวเลยสักครั้งอี้เฉิงก็ไม่ได้สนใจหลีถิงอีก เขาวิ่งกลับไปที่บ้าน และเปิดประตูบ้านแต่ไม่พบกับเหมยฮวา เขายิ่งร้อนใจเพิ่มไปอีก เขารีบวิ่งไปตามรอยเท้าที่ยังเหลืออยู่ เขาเป็นนายพรานเรื่องแกะรอยต่างๆ เขาถนัดอยู่แล้ว เขาตามรอยเท้ามาเรื่อยๆ ก็พบว่ารอยเท้านั้นไปทางบ้านร้างบนเขา พอเขารู้จุดหมายปลายทาง เขาก็รีบวิ่งไปแบบไม่คิดชีวิต เขาเป็นห่วงเหมยฮวาเพิ่มมากขึ้นไปอีก กลัวนางจะเป็นอันตรายเหมยฮวาที่ยังพอมีสติอยู่บ้างเพราะเธอกินน้ำไปแค่ครึ่งเดียวเท่านั้น สติของเธอช่างเลือนลางเธอจับสเปรย์พริกไทยกำไว้ที่มือแน่น ตอนนี้เธอนอนอยู่ที่ไหนกัน เธ

หลังจากวันนั้นที่เกิดเรื่อง ตอนนี้ก็ผ่านมาหลายวันแล้ว เธอได้ยินข่าวว่าแม่ม่ายหลีถูกชายหนุ่มหลายคนเข้าไปทำร้ายและขืนใจนางภายในบ้าน นางทั้งอับอายและไม่มีหน้าอยู่ที่หมู่บ้านแห่งนี้ นางได้หอบเสื้อผ้าและออกจากหมู่บ้านไป หลังจากวันที่แม่ม่ายหลีเจียออกจากหมู่บ้านไป เธอก็ไม่ได้ข่าวของแม่ม่ายหลีเจียอีกเลยส่วนเรื่องในวันนั้นทุกคนไม่มีใครพูดถึงเรื่องของเหมยฮวา ชาวบ้านคิดว่าเป็นคู่อริของหลีเต๋อที่มาลอบทำร้าย หรืออาจจะเป็นเรื่องชู้สาว เพราะหลีเต๋อก็ทำร้ายครอบครัวคนอื่นไว้ไม่น้อย ทำให้สามีหรือครอบครัวนั้นโกรธแค้นและดักทำร้ายได้ และหลีเต๋อก็หายไปโดยที่ทุกคนไม่รู้ว่าเขาได้หายไปที่ไหนตอนนี้หิมะยังตกอยู่มาก เธอไม่มีเวลาได้ให้หาเงินเลย เธอคิดว่าจะเอาน้ำหอมหรือสบู่ที่เธอทำไว้ เธอจะเอาไปฝากที่ร้านผ้าซิ่วอิง เธอถูกชะตากับเจ้าของร้านนี้มาก ครั้งก่อนที่อี้เฉิงพาเธอเข้าไปในตลาดภายในเมือง เธอได้มีโอกาสสำรวจร้านค้ามาแล้ว ถึงจะมีร้านค้าขายสบู่ แต่สบู่เหล่านั้นไม่ได้มีกลิ่นหอม เป็นแค่สบู่ธรรมดาเท่านั้น เธอคิดไว้ว่า เมื่อเธอทะลุเวลามาที่แห่งนี้แล้ว เธออยากเปิดร้านขายเครื่องหอม ขายพวกน้ำหอมและของใช้ของหญิงสาว

“ข้าขอให้เจ้าสมหวัง ส่วนของที่เจ้าให้ข้า ถ้าใช้ดีข้าจะบอกเพื่อนๆ ของข้าให้มาซื้อของเจ้า” “ขอบคุณนะคะคุณหนู” “คุณหนูอะไรกัน ต่อไปนี้เจ้าเรียกข้าว่าซูมี่ ส่วนข้าจะเรียกเจ้าว่าเหมยฮวาดีหรือไม่” เหมยฮวายิ้มด้วยความยินดี เธอได้รู้จักคนใหญ่คนโตมันก็จะเป็นประโยชน์กับตัวเธอเอง เผื่อวันข้างหน้าเธอเปิดร้านจะได้ไม่มีใครกล้ามาทำอันตรายร้านค้าของเธอได้ “ได้คะซูมี่ ถ้าข้ามีสินค้าออกใหม่ข้าจะส่งไปให้ท่านลองใช้เป็นคนแรก” “เจ้าบอกแล้วนะว่าจะให้ข้าใช้คนแรก ต่อไปนี้เราเป็นเพื่อนกันแล้ว เอาไว้คราวหน้าถ้าเจ้ามีสินค้ามาใหม่ เจ้าต้องเอามาให้ข้าลองคนแรกเลยนะ วันนี้ข้าต้องไปก่อน ข้าดีใจมากที่ได้พบกับเจ้า” ซูมี่พูดจบก็เดินจากไป เธอจะกลับบ้าน เพื่อจะกลับไปลองใช้ของที่เพิ่งได้มาวันนี้ เธอรู้สึกถูกชะตากับเหมยฮวายิ่งนัก“คุณหนูผู้นั้นสวยมาก ท่านว่าแบบนั้นหรือไม่” เธอหันไปถามอี้เฉิงที่เงียบอยู่นาน จนเธอคิดว่าเขาไม่ได้ยืนอยู่ข้างเธอ“หน้าตาของนางก็สวยพอได้ แต่เจ้าสวยและน่ารักกว่า” เขารู้สึกว่ามองใครก็ไม่สวยเท่าเหมยฮวาเลยสักคนเธอได้ยินคำตอบของอี้เฉิง เธอก็หน้าแดงขึ้นมาทันที “เราไปร้านซิ่วอิงกันเถอะเสี

หนิงอันคิดว่าคนนี้คือนายท่านแน่แล้ว เขาก็รู้สึกดีใจมาก แต่การที่นายท่านความจำเสื่อมก็เป็นอันตราย ถ้าท่านจะกลับไป เขาจะรอจนกว่านายท่านจะความจำกลับมา เมื่อถึงเวลานั้น พวกเขาจะได้เริ่มแก้แค้นเสียที“ถ้าท่านเป็นนายของข้าจริง เมื่อวันหนึ่งที่ท่านความจำกลับมา ท่านจะรู้วิธีติดต่อกับข้าเอง” หนิงอันพูดจบก็หายตัวไปอี้เฉิงคิดว่าอดีตของเขา อาจจะไม่ได้สวยหรูก็ได้ ถ้าเขากลับไปแล้วนางละ เขายังกลับไปตอนนี้ไม่ได้ เขายังต้องรอความจำของเขากลับมาก่อน เขาล่าสัตว์และหาของบนป่าอีกสักพัก เขาก็กลับลงมาที่บ้าน เขามองเห็นควันไฟ บ่งบอกว่าเหมยฮวากำลังทำอาหารอยู่ เขาไม่อยากให้เวลานี้หายไป เขามีความสุขกับการมีนางอยู่ข้างเขา เขามีความสุขที่ได้กอดนางในตอนที่เขาหลับ เขารู้สึกอบอุ่นและปลอดภัยทุกครั้งที่กอดนางเหมยฮวาที่เอาน้ำออกมาทิ้งด้านนอกบ้าน นางมองเห็นอี้เฉิงยืนเหม่ออยู่ “ท่านเป็นอะไร ทำไมถึงไม่เข้าบ้านกัน ข้าทำอาหารเสร็จแล้ว เรามากินข้าวกันเถอะ” เธอยิ้มให้เขาและเรียกเขาเข้ามาในบ้านเพื่อที่จะกินข้าวกันอี้เฉิงมองรอยยิ้มของเหมยฮวา เขาจดจำทุกสิ่งที่เป็นนางเอาไว้ในหัวใจ เขาขาดนางไม่ได้ เขาละทิ้งความคิดต่างๆ ออกไป