ตอนที่ 17 เพื่อนใหม่

“สามีของข้าปวดขา ก็เลยขอนั่งพักก่อน ค่าเกวียนเท่าไหร่”

“คนละสามอีแปะ ลุงจะรอที่หน้าเมืองจนถึงยามโหย่ว”

เธอจ่ายเงินให้ลุงไปหกอีแปะ “ได้ค่ะลุงหลีเอิน พวกข้าจะมาให้ทันเกวียนของลุง” เธอตอบลุงกลับไป และอี้เฉิงที่จัดการตัวเองเสร็จพอดี เขาก็ลงมาจากเกวียนวัว

“ท่านจะไปที่ไหนกันก่อนดี” เธอถามอี้เฉิงออกไป

“ข้าว่าพวกเราไปกินข้าวกันก่อนดีกว่า ตอนเช้าเจ้ากินข้าวได้น้อย ข้ากลัวว่าเจ้าจะเป็นลมไปในระหว่างที่เราเดินซื้อของกัน”

“เราไปกินหมี่เกี้ยวกันดีไหม ข้าเห็นมีร้านขายอยู่”

“ตามใจเจ้า” เขากินอะไรก็ได้อยู่แล้ว ขอแค่นางกินอิ่มเขาก็ดีใจแล้ว เขารู้สึกมาสักพักแล้ว ตั้งแต่ตอนที่เขาลงมาจากเกวียนวัว เขารู้สึกถึงสายตาของใครบางคนที่กำลังแอบมองเขาอยู่ เขาหันมองตามความรู้สึกนั้น เขาก็มองไม่เห็นใครหรือเขาจะคิดมากไปเอง

ตรงมุมหนึ่งมีชายคนหนึ่งคนแต่งชุดสีดำหน้าตาธรรมดาไม่โดดเด่นอะไร เขาได้ตามหาคนผู้หนึ่งมานานหลายปีแล้ว เขาไม่ลดละความพยายามที่จะตามหาคนผู้นั้น ตอนที่เขามาที่เมืองแห่งนี้เขาพบกับคนผู้หนึ่งที่มีหน้าตาคล้ายกับคนที่เขากำลังตามหาอยู่ แต่เขาคนนั้นที่เขากำลังตามหา คนผู้นั้นต้องจำเขาได้บ้างแล้ว หรือ